Ik update wat vaker deze week, want 29 september t/m 3 oktober zit ik in Londen.

---
Hoofdstuk 3

Ik zat er zolang over te piekeren dat ik niet doorhad dat de taxi stopte.
"Uitstappen mevrouw," zei de taxichauffeur nors. Het was duidelijk dat hij hier snel weg wilde. Ik betaalde hem, stapte uit de taxi en liep het terrein op. Het zag er erg verlaten uit.
Ik keek om me heen en zag de auto van de enge man. Ik zat dus wel goed. Nogmaals keek ik om me heen, waar was ik?

Opeens zag ik een bordje staan: 'Brave burgers pakhuis'. Ik schrok. Hier had ik over gelezen in het nieuws, dit was de schuilplaats van criminelen. En mijn moeder werkte hier. Mijn moeder ging hier al heen zolang ik me kon herinneren.
Na deze ontdekking wist ik niet hoe snel ik me uit de voeten moest maken. Onderweg belde ik een taxi en reed naar huis toe.

Toen ik thuiskwam liep ik naar de babykamer. De babykamer gaf me op de een of andere manier rust. Ik was bang. Wat als mijn moeder in de problemen kwam en haar 'collega's' kwamen achter mijn gezin aan? Mijn kinderen?
Ik hoorde de deur opengaan en schrok. Toen ik omkeek zag ik dat het Topher was, hij had een bezorgde uitdrukking op zijn gezicht.

Hij kwam naar me toe en omhelsde me.
"Wat is er? Vind je de kinderkamer niet mooi?" grapte hij. Ik moest door mijn tranen heen lachen.
"Jawel, alleen moet er misschien nog een wiegje bij," zei ik. Hij knikte en kuste me. Ik vertelde hem het hele verhaal en hij schrok. Hij dacht heel even na en zwoor dat mij en de baby's niks zou overkomen. Ik voelde me meteen stukken veiliger.
Er gingen een paar weken voorbij en ik had mijn moeder al die tijd niet meer gesproken, maar vandaag zou ik haar weer spreken. En ik zou haar confronteren.
Ik zat in de auto op weg naar mijn moeder en bedacht wat ik zou zeggen.

Ik liep mijn moeder veranda op en klopte aan. Hoe boos zou ze worden?
Mijn moeder deed open en omhelsde me blij.
"Wat leuk dat je er bent!" riep ze uit. Ik knuffelde haar terug en begroette haar. We liepen naar binnen en ik wist niet zeker waar ik moest beginnen.
"Wil je wat drinken?" vroeg ze vriendelijk. Ik schudde mijn hoofd.
"Mam, ik moet je wat vertellen." Ze keek me vragend aan.

Ik legde haar het hele verhaal uit. Telkens probeerde ik haar reactie te pijlen, maar ze bleef emotieloos voor zich uitkijken. Soms vroeg ik me af of ze me wel hoorde. Toen ik klaar was met mijn verhaal was het even stil. Ik slikte.
"Ik wil dat je ermee stopt mam. Het maakt me bang dat je in dit circuit zit. Het is een wonder dat er nog niks is gebeurt!"

"En wie ben jij om te bepalen wat ik doe?!" riep ze boos. Ik kromp in elkaar. Ik wilde wat terugzeggen, maar ik was verlamd.
"Dit is wat ik wil doen en blijf doen en jij komt daar NIET tussen! Het was niet eens de bedoeling dat jij ter wereld kwam. Je hield me alleen maar op! Ik had al een meesterdief kunnen zijn, maar JIJ moest weer geboren worden. Ik wou dat je nooit geboren was!"
Dat laatste kwam aan als een klap. Ik probeerde het brok in mijn keel weg te slikken en draaide me om.
"Als dat is wat je wilt, zal je geen last meer van me hebben." Dat waren mijn laatste woorden voordat ik het huis uitliep. Tranen liepen over mijn wangen terwijl ik in de auto stapte en wegreed.

Huilend reed ik naar huis, de woorden van mijn moeder galmden door mijn hoofd. Ik lette absoluut niet op de weg en voordat ik het wist zag ik een auto met volle vaart op me afkomen. Daarna werd alles zwart..
Door Topher

Ik schrok me rot door het telefoontje van het ziekenhuis. Emily was slachtoffer van een auto-ongeluk. Zouden Emily en de baby's het wel redden?
--
<- Hoofdstuk 2 | Hoofdstuk 4 ->
Laatst gewijzigd door Bubble op za 06 okt 2012, 00:31, 3 keer totaal gewijzigd.