I tried to be perfect, but nothing was worth it. I don’t believe it makes me real. I’d thought it’d be easy, but no one believes me… - Pieces, Sum 41.
Hey!
Dit dagboek is anders dan jullie waarschijnlijk gewend zijn: het wordt niet vertelt in hoofdstukken, maar one shots: en het belangrijkste verschil is, dat ik daardoor telkens van tijd wissel.
Daar moeten jullie dus echt even op letten, en het spijt me dat ik het nog ingewikkelder heb gemaakt (:
~
One Shots (De titel van het topic veranderd mee):
It’s so hard to say that I’m sorry, I’ll make everything all right. All these things I’ve done, now what have I become? And where I’d go wrong? I don’t mean to hurt… - Best Of Me, Sum 41.
Laatst gewijzigd door marlinde op wo 19 sep 2012, 17:29, 6 keer totaal gewijzigd.
Zwarte liefde. Time left: vier jaar, tien weken, twee dagen en twaalf uur.
Klootzak. Tranen brandden in mijn ogen, probeerden uit hun strengbewaakte gevangenis te ontsnappen. Ik liet de beveiliging niet verslappen.
Ik was een emotieloze robot, die geen verdriet en evenmin liefde kon voelen. Dus nu probeerde ik je te haten, oprecht te haten om wat je gedaan had.
Maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan.
Ik vroeg me af wat door je hoofd was gegaan. Wat waren de redenen dat je dit gedaan had?
Ik dacht dat we ons hoofdstuk samen achter ons hadden gelaten, dat ik je uit mijn leven kon wissen. Niets was minder waar.
Waarom was je teruggekomen?
Een stemmetje schreeuwde het in mijn oor, doorkliefde mijn hart. Maar ik wilde niet luisteren, probeerde het te negeren. In plaats van toe te moeten geven dat iets diep in mijn binnenste wel de reden wist, keek ik naar wat je had aangericht.
Zo was het makkelijker om te negeren dat ik heimelijk nog steeds hoopte dat ons hoofdstuk nooit was afgesloten.
Mijn vinger streelde het krantenartikel. Er waren kleine deukjes in het papier waar mijn vingers in een gekrompen waren, van schrik en afschuw. Schrik om wat je gedaan had.
Afschuw omdat iets in me blij was met de bevestiging dat je nog steeds leefde, dat waarschijnlijk alles nog goed met je was.
Klootzak. Klootzak. Klootzak. Ik schudde mijn hoofd, zodat mijn zwarte lokken een moment het uitzicht op het artikel blokkeerden. Ik kon bijna weer in de woorden geloven – maar niet om de reden die eigenlijk hoorde.
Ik vond het niet erg wat je hier had aangericht, dat je de belofte aan mij had verbroken. Maar ik had mijn belofte op mijn beurt ook verbroken, en had ik ook maar een moment echt gelooft dat je ermee zou stoppen?
Nee. Maar ik haatte je om de gevolgen.
Ik slaakte een lichte zucht, een zucht doordrenkt met innerlijke pijn. Ik had geen keuze meer, de komende maanden waren al voor mij bepaald door jouw actie. Waarschijnlijk had je dat geweten, was dat de bedoeling.
Maar ik moest nu wel. En het ironische was dat alles precies hetzelfde was als twee jaar geleden.
Dezelfde jacht. Dezelfde prooi. Alleen voelde ik deze keer tegenzin. Tegenzin om degene te gaan vermoorden die zoveel voor me had betekend.
Laatst gewijzigd door marlinde op vr 31 aug 2012, 17:44, 2 keer totaal gewijzigd.
Oke Marlinde, care hoe die andere mensen schrijven, jij schrijft echt freaking perf. jdsfnkjdsfndas.
Echt woah. Als je ooit nog zegt dat je niet geweldig awesome kan schrijven ga ik huilen, oke? Maar he, het is awesome en ook origineel enzo. En ik zou natuurlijk graag meer van je lezen, maar het is aan jou oke.
(en oja, deze smiley krijg je erbij: *de herinneringen, sigh..*)
Het is mooi en ik ben wel benieuwd naar de rest, maar ik denk dat de kracht van het one shot ook in de mysterie zit. Je woordkeus is heel mooi. Dit is mijn favoriete zin:
'Er waren kleine deukjes in het papier waar mijn vingers in een gekrompen waren, van schrik en afschuw.' Zoveel in één zin, maar je zegt eigenlijk ook zo weinig.
Danke voor alle reacties! (: En Leonie, over dat mysterie, daar twijfelde ik ook aan.
Maar kijk alsjeblieft even bij de beginpost en desnoods even weer bij de eerste update, ik heb “kleine” dingen aangepast en even uitgelegd.
Hoewel, al die kleine dingen samen waren irritanter om te doen dan te simmen
Dead Love. Time left: zeven jaar, twee maanden, achttien dagen en anderhalf uur.
Het is moeilijk om het te beschrijven. Je weet wel, dat gevoel dat je krijgt als je crush naar je kijkt. Glimlacht. Het zou verboden moeten worden.
Maar waarschijnlijk heeft niet iedereen het meegemaakt. Misschien maakte ik het wel op een speciale manier mee. Het gevoel dat ik kreeg als Jakosh, een stuk van een joch, naar mij, de niet razend populaire Feey Livermore, keek.
Want die laatste zin omschreef ons waarschijnlijk het best – en ook meteen de hele situatie. Je had Jakosh Achternaamloos – ik had nog niet het lef gehad om überhaupt iemand naar hem te vragen – die populair, geliefd, humoristisch en vooral een stuk van een jongen was. En dan had je mij, Feey Livermore.
Ik was geen slachtoffer van pesterijen en ook niet razend populair. Ik was een leerlinge van dezelfde school als Jakosh, maar ik hoorde er tegelijkertijd niet bij.
Maar ik hield van Jakosh. Echt.
Ik geloofde niet dat we voorbestemd waren, ik geloofde heus wel dat als we een stel waren geworden we ooit knallende ruzie zouden hebben gehad, maar ik geloof nu nog steeds dat onze liefde echt was. Niet perfect, voorbestemd of een sprookjesverhaal waardig, maar echt.
En kort. Heel erg kort.
We hielden onze liefde niet geheim, iets wat idioot, stompzinnig, klote en nog een heleboel woorden die op deze site verboden zijn was. We hadden het daar in ieder geval allemaal aan te danken.
Maar onze relatie, hoe pril dan ook, riep nog wat anders dan enkel en hel en verdoemenis op.
Verbijstering.
We namen het ze niet kwalijk. Kom op, dat kon ook moeilijk. Jako, zoals ik hem in mijn gedachten altijd liefkozend noemde – hardop mocht het niet, zelfs niet als we alleen waren – en ik waren totaal anders. En zelfs ik moest mezelf er soms aan herinneren dat we echt een stel waren, dat het geen bizarre droom was.
Jako praatte namelijk niet met me op school. En dat was even vaag als het klonk.
Ik snapte het niet. Nog steeds niet. Onze school wist het, onze vrienden en zelfs onze ouders zouden het kunnen weten als ze slim genoeg waren.
Het is moeilijk om het te beschrijven. Je hebt waarschijnlijk nog nooit dat dubbele gevoel meegemaakt en daar moet je blij mee zijn.
Want niets doet zoveel pijn als urenlang genegeerd te worden door je vriend, dag na dag.
We waren na school uren samen, maar die wogen nooit helemaal op tegen de pijn.
De wond in mijn hart die ik had op school verdween nooit helemaal, net zoals de aarzeling. Aarzeling dat hij zich voor me schaamde, dat die vier woordjes een leugen waren.
Dus sprak ik met hem af in het bos, daarmee ons lot verzegelend.
Kwart over acht. Ik had net voor de zoveelste keer geïrriteerd om me heen gekeken toen hij opdook. Zijn zwarte haren waren om een onbekende reden nat en er verscheen een ondeugende grijns op zijn gezicht toen hij me zag. Maar onze ‘date’ – zoals hij het waarschijnlijk had gezien – was alles behalve romantisch. We hadden ruzie. Hij liep uiteindelijk weg, nadat ik tegen hem had geschreeuwd.
Drie dagen later werd hij in datzelfde bos gevonden. Dood.
-
Deze update is anders geschreven, ik weet het. Maar het oogpunt, taalgebruik en dat soort zooi van een tiener is anders dan een volwassene, dat wilde ik even kwijt om vragen te voorkomen (:
En nee, dit is een mindere update. I know.
Misschien is het een mindere update, maar het is nog steeds geweldig. Jouw schrijfstijl is echt jsdbsdjkfn. En idk, op de een of andere manier kreeg ik het gevoel dat iemand het echt aan me vertelde, niet dat ik het zelf las, wat echt awesome is. En je moet gewoon vaker one shots posten want het is gewoon perf.
Oké, damn even vergeten dit. Mja, persoonlijk leven en alles gaat voor, dus ik heb geen idee hoe vaak ik ga updaten ^^
En dit is een korte update D: Dankjulliewel voor jullie reacties btw c:
-----
Moordenares Time left: Zeven jaar, één maand, drie dagen en achttien uur.
Moordenaar. Die emo die zich snijdt. Het meisje dat zo jaloers was op Jakosh dat ze hem vermoord had. Het meisje dat je zou vermoorden als je haar tegen je in het harnas zou jagen. De Satanaanbidster die compleet gestoord was.
Ik had nooit verwacht dat mijn medeleerlingen zo origineel zouden zijn om iets te omschrijven.
Of iemand.
Ja, die duistere gebeurtenis in mijn simpele leventje had veel veranderd. Ik was officieel vrijgelaten, maar zelfs de politie zelf gaf in interviews subtiele hints dat ze dat alleen hadden gedaan door gebrek aan bewijs. Zij waren in ieder geval niet de enigen die me nog verdachten.
Zij waren waarschijnlijk de enigen die me überhaupt vrij hadden gelaten.
Op school had ik het nooit echt zwaar gehad. Het was gewoon iets waar ik heen ging, zonder er echt bewust mee bezig te zijn. Ik was weliswaar een outcast , maar daar waren mijn schoolgenoten meer van bewust dan ikzelf.
Maar toen werd ik nog niet nagestaard. Toen maakten fluisterende stemmen zich niet los uit het algemene tumult.
Niemand stak hun angst onder stoelen of banken. Niemand. Uit zoveel mensen leek niemand zich zorgen te over hoe het meisje Des Doods, zoals mijn nieuwe naam luidde, begon te lijden. Misschien was ik hun zorgen niet waard. De zorgen van mijn klasgenoten, docenten, vrienden.
Soms dacht ik zelfs in de ogen van mijn familie een flintertje angst te herkennen.
Het zou je nog verbazen hoe lang ik dat volhield. Langer dan ik had verwacht. Langer dan al die afgezaagde meisjes in de films en boeken waar ik vroeger zo van hield.
De waarheid was dat het verraderlijk langzaam ging, zo dat ik het zelf nauwelijks doorhad.
Zo zou het in ieder geval gegaan zijn, als niet iemand dankbaar gebruik had gemaakt van mijn zwakheid.
Gebroken belofte. Time left : tien minuten en negenenvijftig seconden.
Hij was er, maar had ik dan ook iets anders verwacht? Hij stond met zijn rug naar de trap, en dus ook naar mij toegekeerd, hoewel hij me zeker boven had moeten horen komen. Hij gaf me een perfecte gelegenheid om te schieten. Eén simpele kogel en alles zou over zijn. Nu zou ik nog een goede kans hebben om weg te komen…
Nee. Resoluut schudde ik mijn hoofd. Hij had zich jegens mij altijd als een heer gedragen en ik zou me dus ook in de rol van de ware dame blijven.
Het pistool in mijn zak woog plots een stuk zwaarder. Oké, tot dat het niet meer mogelijk zou zijn.
‘Schiet dan,’ hij draaide zich niet om, vertrok niet eens een spier. Ik had dat verwacht, vond zelf dat ik zijn blik niet eens waardig was, maar toch stak het. Had ik dan ook niets geleerd?
‘Ik weet dat je een pistool bij je hebt, in de rechterzak van je vest, zodat je hem altijd meteen kan pakken,’ ging hij genadeloos verder. ‘Gek dat ik dat nog weet, vind je ook niet? Ik wel.‘
‘Stop, alsjeblieft,’ ik fluisterde de woorden zo zacht dat ik niet eens zeker wist of hij ze had gehoord.
Maar ik wist dat hij dat had toen ik hem zag verstijven.
Ik wist dat ik het recht niet had om dat te zeggen, eigenlijk niet eens om dat überhaupt te denken. De jongen of eigenlijk man tegenover me, was altijd al de meest vergeefsgezinde van ons twee geweest.
Ik had nog meer verdiend, meer dan die woorden en zijn weigering om me aan te kijken, maar de woorden waren uit mijn mond geglipt voordat ik ze tegen kon houden.
Dat ‘meer’ dat ik volgens mezelf verdiende zou in ieder geval nu komen.
Maar hij begon over iets anders, een actie die me verbaasde en tegelijkertijd zo vertrouwd voelde.
‘Je woont in een krot,’ hij vroeg het niet en probeerde evenmin de harde woorden wat te verzachten.
‘Ja,’ ik antwoordde al voordat zijn woorden tot me door drongen. Ik had mijn huisje, wat inderdaad verdacht veel weg had van een krot, pas gekocht toen we uit elkaar waren gegaan. Dat betekende…
‘Je bent naar mijn huis gegaan.’
Ik wist niet of ik me gevleid of doodsbang moest voelen. Natuurlijk wist ik dat elke seconde hier mijn laatste kon zijn, dat de wind die om het stenen terras waaide het laatste kon zijn wat ik voelde, maar dat wist ik voordat ik hier heen was gegaan. Thuis zou mijn leven in een keer over kunnen zijn.
‘Je mag nog altijd schieten hoor,’ ik vroeg me af of hij had gehoord dat mijn hand naar mijn zak was gegaan.
Behoedzaam liet ik mijn hand zakken, maar wel zo dat ik mijn pistool meteen weer kon grijpen als ik het niet vertrouwde – als ik hém niet vertrouwde.
Zou hij dat weten? Zou de gure wind, die om ons heen wervelde, die onzekerheid met zich meevoeren naar hem? En zou hij ervan genieten?
Ik wist het antwoord al voordat de gedachte goed en wel door mijn hoofd was gegaan. Nee. Waarschijnlijk deed het hem meer pijn dan ik hem ooit verder zou kunnen aandoen.
‘Waarom?’ vroeg ik. Ik deed traag een stap naar voren, bang voor zijn reactie.
‘Waarom?’ herhaalde hij hoofdschuddend. Zijn handen balden zich naast zijn lichaam tot vuisten, en ik wist dat in zijn groene ogen verbijstering te zien zou zijn.
‘Feey,’ het leek alsof hij zich wilde omdraaien, maar hij bedacht zich op het laatste moment. ‘Sinds wanneer heb jij je verlaagd tot zulke spelletjes?’
Ik wilde ontkennend antwoorden, zeggen dat ik echt niet wist waarom ik dit verdiende, maar ik hield de woorden tegen. Hij had gelijk.
Sinds wanneer was ik te laf geworden om verantwoording te nemen voor mijn eigen daden? De man tegenover me verdiende niet dat ik deed alsof mijn neus bloedde. Misschien zou dat het voor hem enigszins beter maken. Misschien.
‘Waarom perse Damien? Ik had altijd verwacht dat je voor Steef zou kiezen,’ het verbaasde me dat de woorden zo ferm uit mijn mond kwamen, aangezien mijn gedachten nog het meest leken op rondrazende wervelstormen.
Zonder dat ik het zelf door had was mijn hand zodanig gezakt dat ik nooit op tijd mijn pistool zou kunnen trekken. Evenmin wist ik dat die handeling me later misschien een leven zou kosten.
‘Hij was je een gebroken hart verschuldigd,’ hij zei het kalm, alsof we het over koetjes en kalfjes hadden. Niet alsof we op een oud dakterras, midden in de stad en voor iedereen zichtbaar, het hadden over een weggenomen mensenleven.
‘Nog wel meer, maar dat gold ook voor jou,’ mijn stem was somber. ‘Maar je hebt het niet voor jezelf gedaan.’ Dat laatste zei ik zacht, niet wetend of de woorden waar waren.
‘Iemand moest die klootzak ooit vermoorden, en zijn leerlingen verdienden niet beter,’ weer sprak hij de woorden achteloos uit. Maar ik kon er niet zo nonchalant over doen, hoewel ik ook van mening was dat de omgebrachte mensen het verdienden. Het kwam door een wederzijdse belofte, voortkomend uit liefde en wanhoop, een jaar geleden gedaan op ditzelfde terras.
Nu, een jaar later, was aan beide kanten diezelfde belofte verbroken.
‘Maar waarom? Ik dacht dat we een belofte hadden gedaan,’ ik hoorde de frustratie in mijn eigen stem. Ik wist niet waarom ik tot dat ik het artikel had gelezen mezelf had voorgehouden dat hij zich wel aan zijn deel zou houden. Onze belofte was immers niets meer waard geweest sinds ik zijn vertrouwen had beschaamd. De eerste weken keek ik elke dag gespannen naar het nieuws, bang om mijn angst werkelijkheid te zien worden. Maar die angst was verwaterd naarmate de tijd verstreek. Het was puur toeval dat ik op die bewuste dag besloot om sinds tijden weer eens de krant te kopen.
Anders had ik hier nu niet gestaan.
‘Wij hadden inderdaad een belofte gedaan, Feey. Wij. En ik heb me eraan geprobeerd te houden, echt, ik probeerde nog altijd een beter mens te worden, zelfs nadat je was weggegaan,’ zijn stem was vervuld met ondraaglijke pijn dat me met elk woord geselde.
‘Maar waarom ben je daarmee gestopt? Nu is al je moeite voor niets geweest..’ mijn woorden stierven weg.
Toen draaide hij zich om. Ik had niet eens de tijd om mijn pistool te pakken.
Deze en de volgende update zijn voor Elisa, omdat ik het zonder haar nooit gedaan/gehaald had ^^.
Laatst gewijzigd door marlinde op wo 19 sep 2012, 17:32, 1 keer totaal gewijzigd.
Dankjewel abc’tje <3 Ugh, de screens kloppen niet, maar ik moest creatief zijn.
Het zit namelijk zo: mijn Sims kan het elk moment begeven, écht elk moment. Ik heb daarom besloten om mijn pc ergens deze week te ressetten, maar dan is mijn save ook weg – of in ieder geval de talloze downloads die erin zitten. Slik.
Daarom heb ik besloten om nu al een eind eraan te breien, hoewel er nog een tweede update komt – anders zou de update te lang zijn.
In ieder geval, alvast dankjulliewel voor alle reacties en ik hoop dat mijn Sims ooit nog normaal gaat doen
Marlinde, Marlinde, Marlinde. Dit was echt perf. Echt, woah. Jij schrijft gewoon zo awesome, en ook gewoon die combinatie van sims en een one shot. jsndfkjdsf. En die zinsformulatie is zo.. ;___;
Dit stuk he:
Behoedzaam liet ik mijn hand zakken, maar wel zo dat ik mijn pistool meteen weer kon grijpen als ik het niet vertrouwde – als ik hém niet vertrouwde. Zou hij dat weten? Zou de gure wind, die om ons heen wervelde, die onzekerheid met zich meevoeren naar hem? En zou hij ervan genieten? Ik wist het antwoord al voordat de gedachte goed en wel door mijn hoofd was gegaan. Nee. Waarschijnlijk deed het hem meer pijn dan ik hem ooit verder zou kunnen aandoen.
Zo. Freaking. Geweldig. Echt, ik hou van jouw schrijfstijl ok. Oke, stiekem ben ik er gewoon jaloers op, yup.
En en en dat laatste was echt superlief, hehe. c:
En stiekem mag je het excuus dat de sims het gaat begeven niet gebruiken, mocht het nodig zijn dan kun je altijd vragen of ik screens wil maken oke, zolang je maar gewoon zulke awesome dingen blijft posten omdat djfknksjdf. Omdat het nodig is, yup. Oke? c:
*de herinneringen, sigh..*)
