heei,,

ik ga stoppen met dit dagboek, later ga ik denk ik wel verder maar voor nu wil ik er even over nadenken of ik nog wel door wil gaan of niet..

heii,,,

de familie waar ik dit dagboek mee maakte is perongelijk verwijderd(bedank mijn broer..) en als ik heel eerlijk ben, wil ik dit dagboek wel afmaken maar niet met foto's. Het lijkt nu net alsof ik de mensen in dit dagboek niet aardig vind, of dat die mensen altijd zo tegen mij zijn maar dat is niet zo. En ik weet dat mensen in mijn omgeving dit verhaal ook lezen en ik vind het dan niet eerlijk dat deze mensen zo te kijk worden gezet. Want ik zou het zelf ook niet leuk vinden als mensen mij zouden herkennen als "anorexia/boulimia patient" of als "drugs verslaafd" "slechte moeder" etc etc.
Ik hoop dat jullie deze keuze om wel/niet door te gaan kunnen begrijpen.

x

Ik begrijp het

I understand

Dat begrijp ik zeker wel.

Anders ik wel !

Heei

echt super bedankt voor alle reacties en steun die ik van jullie heb gekregen
Ik heb een hele tijd goed nagedacht over hoe ik nou verder wil gaan met dit dagboek en ik heb besloten dat ik nu de laatste update doe en daarin vertel ik (kort) over de "rest". Inplaats dat ik nog veel updates enzo ga maken vertel ik nu gewoon hoe het allemaal afgelopen is.



Nadat mijn moeder en ik weg zijn gegaan bij mij stiefvader zijn we een tijdje bij een vriendin van haar gebleven. Mijn moeder raakte (weer) verslaafd aan drugs en Troy ging bij iemand anders wonen (lang verhaal.). Ik zelf was nogal vaak bij Ana en Jesse. Het is een hele tijd zo geweest dat mensen (mijn metor, Daniël en Melanie) zoiets hadden van: ze gaat stoppen, ze is er klaar mee ze weet wel beter etc etc. Nou dat was dus niet zo.
Ik ging door en werd nog dunner, en raakte langzaam maar zeker verslaafd aan XTC. Op school zagen klasgenoten en leraren wel dat ik anders was dan normaal, maar die schoven het af op het feit dat het niet goed ging met mijn moeder. Tussen mij en mijn moeder ging het ook niet zo goed; we hadden vaak ruzie(echt om de kleinste dingen wie de afwas doet bijv.) en mijn moeders vriendin was ons zat dus die zette ons haar huis uit. Nouja om een lang verhaal kort te maken wat dat huis betreft; mijn moeder heeft werk gevonden(ik weet nog steeds niet wat; maar ik kan het denk ik zelf wel invullen) en toen hadden we weer een huis voor ons tweeën.
Melanie, Daniël en ik hadden steeds minder contact met elkaar en na een tijdje zeiden we gewoon niets meer tegen elkaar. Ik weet nu waarom; ze waren "bang" voor me. Niet bang zoals je voor een spin bent ofzo maar bang dat ik dood zou gaan en ze een vriend zouden moeten missen.
Na een paar maanden ging het met mij en Ana steeds slechter en Ana werd opgenomen in het ziekenhuis en is dood gegaan aan anorexia.
Dat Ana dood ging was een soort wake-up call voor mij. Ik zag in dat het niet gezond was dat ik nog maar 38 kilo woog. Ik was bang dat ik ook dood zou gaan. Ik besloot dat ik wou stoppen met afvallen en overgeven en alles eigenlijk wel. Geen drugs meer, geen kotsen meer, geen Jesse meer, geen ruzie meer met mijn moeder en geen negatieve gedachtes meer.
Ik wou het eerst alleen doen, zonder hulp maar ik kwam er al snel achter dat dat niet zou lukken. Dus ik ging naar de dokter en ik moest hem er echt van overtuigen dat ik wou stoppen. Hij zei tegen mij dat ik eerst een week moest wachten omdat het een soort reactie kon zijn op de dood van Ana, omdat ik was geschrokken ofzo. Die week,lieve mensen, was zwaar. Ik vind het eerlijk gezegd nogal belachelijk dat ik zo lang moest wachten op hulp die ik eerder geweigerd had. In die week begon ik al met stoppen, maar dat lukte dus niet. Daarnaast moest ik de hele week nadenken wat ik tegen de dokter wou zeggen, en misschien nog wel erger, wat ik tegen Jesse ging zeggen.
Ik werd in een kliniek geplaatst en eerlijk gezegd vond ik het wel oké. Ik ben blij dat ik daar ben geweest, want ik heb daar een hoop geleerd over gezond eten enzo. Maar eerlijk gezegd als ik eerst therapie zou hebben gehad, en dan pas in een kliniek zou komen zou ik het een hell vinden. Ja in de kliniek had je ook wel therapie, maar dat was anders. Ik zie een therapeut één keer in de twee weken, maar daar zag ik ze de hele dag. En ik werd toen dus ook 24/7 "bewaakt", er lette mensen op dat ik niet zou gaan sporten, mijn eten op at en niet zou gaan overgeven of mezelf beschadigen.
Na 2maanden mocht ik weg.
Toen ik thuis kwam waren Melanie en Daniël er. Ik heb ik weet niet hoelang gehuild bij hun en sorry gezegd voor hoe ik me gedragen had. Maar ze zeiden dat het hun niet uit maakte maar dat was wel zo ik weet dat nog steeds zeker. Voor mijn gevoel ben ik dankzij hun in therapie beland. Omdat zij mij gewoon hard genegeerd hebben, heb ik ingezien,doordat ik zoveel met Ana en Jesse omging, dat ik fout bezig was.
Het ging goed twee jaar lang ik had één keer per week therapie en ik ging weer goed op school. Het contact tussen mij en mijn moeder kwam er langzaam weer terug, en ze begon me steeds meer over haar en haar verleden te vertellen. Op een dag op school hadden we een toneelstuk en een jongen uit mijn klas zei dat ik er wat mollig uit zag, dus die avond keek ik in de spiegel kritisch naar mezelf. Hij had gelijk,dacht ik, ik ben dik ik moet afvallen. Langzaam maar zeker rolde ik weer terug in mijn oude gewoontes. Ik raakte depressief en ik wou niks anders dan perfect zijn en anders dood. Mijn pleeg ouders hadden het al snel door maar ze dachten dat ik zelf wel hulp zou zoeken. Ik had één keer geprobeerd zelfmoord te plegen en ik begon inderdaad te twijfelen of ik de juiste keuzes maakte. Uiteindelijk was het de therapeut die zei dat ik er over zou moeten denken om weer naar de kliniek te gaan. Dat heb ik gedaan en het gaat nu weer goed met me, maar de vraag is voor hoe lang.

Het gaat nu dus weer goed met mij maar voor mijn gevoel zal mijn eetstoornis nooit helemaal weg gaan, het zou mij altijd blijven achter volgen bij alles wat ik doe. Ik probeer zo veel mogelijk met mijn gedachtes in het heden te blijven, maar het zal altijd zal zijn alsof ik een soort uitstraling heb waardoor mensen zien dat ik nog steeds erg onzeker ben, dat mensen kunnen zien dat ik een hoop heb mee gemaakt. Daniël en ik zijn weer bij elkaar en voor mij is dat het ultieme bewijs dat echte liefde alles overwint. Ik hoop dat mijn verhaal een duidelijker beeld kan geven over eetstoornissen, en dat mensen nu beter begrijpen hoe mensen met eetstoornissen zichzelf voelen.


Verder wil ik nog één ding zeggen tegen mensen die denken dat iemand in hun omgeving een eetstoornis heeft, hou het niet stil. Ga naar de ouders van die persoon, of naar een leraar ofzo. En als het om een volwassen iemand gaat kan je altijd naar zijn/haar baas,vrouw,man,zus,broer etc etc gaan. Ik heb van veel mensen achteraf gehoord dat ze al een tijdje dachten dat ik een eetstoornis had, maar het niet aan iemand durfde te vertellen. Die gedachte kan ik me voorstellen omdat ik toen ook best wel snel boos werd als iemand iets tegen mij zei, maar ik denk nu zo van: verdomme! Was gewoon gegaan, dan had ik een hoop minder gedoe gehad dan zou ik eerder hulp krijgen en ik zou dan eerder een normaal leven krijgen. Als je bang bent voor de reactie van de persoon waar het over gaat bedenk dan dit: als ik niks zeg, wordt hij/zij niet boos maar bestaat er een kans dat hij/zij dood gaat. Maar als ik wel wat zeg bestaat er een kans dat hij/zij boos wordt maar die persoon verpest zijn leven dan niet.

Ik hoop dat jullie dit zo een goede oplossing vinden, en anders maar niet.. Verder hoop dat jullie dit een intressant/leuk/boeiend/mooi/(zo kan ik nog wel even door gaan ) verhaal vonden.

en ik wil jullie super bedanken voor alle lieve reacties steun en tips die jullie hebben gegeven. Zonder dat had ik het dagboek echt niet afgemaakt, dus bedankt daarvoor echt!
xx
Me :3

Ik ben iig blij dat het weer wat beter met je gaat en inderdaad een eetstoornis draag je de rest van je leven met je mee.Je zal daar altijd alert voor moeten blijven.
Ik vind het super moedig dat je dit met ons gedeeld hebt en dat je het ook afgemaakt hebt.
Dat is iets om echt trots op te zijn.

Gelukkig gaat het weer wat beter met je. Ik vind het ook erg moedig van je dat je dit verhaal met ons het gedeeld. Erg knap dat je het dagboek hebt afgemaakt!

Ik heb respect voor je dat je dit durft te vertellen!
Ik vond het een indrukwekkend verhaal, en ik hoop dat je het gevecht tegen anorexia ook in de toekomst blijft winnen!
X

Wauw, wauw, wauw. / Is dit allemaal 'echt gebeurt?

MyNameIs schreef:Wauw, wauw, wauw. / Is dit allemaal 'echt gebeurt?

Ja het is waar gebeurd, maar ik ben van plan het verhaal nog verder af te maken.