Natte traan en zachte wang - Gestopt - Pagina 8

Klaas

Berichten:: 616
Lid geworden op:: di 22 sep 2009, 16:42

Re: Natte traan en zachte wang. Deel 12 (pag. 14) (5 februari)

Geplaatst op za 06 feb 2010, 16:13

Bedankt voor de reacties!

Ik snap je vraag niet Djon Black. Wat bedoel je?

Marii

Berichten:: 1953
Lid geworden op:: za 11 jul 2009, 12:33

Re: Natte traan en zachte wang. Deel 12 (pag. 14) (5 februari)

Geplaatst op zo 07 feb 2010, 11:31

Weer een super update!!!

Klaas

Berichten:: 616
Lid geworden op:: di 22 sep 2009, 16:42

Re: Natte traan en zachte wang. Deel 12 (pag. 14) (5 februari)

Geplaatst op wo 10 feb 2010, 20:13

Het is alweer het dertiende deel! Wat gaat het snel zeg. Ik heb geprobeerd een goed ziekenhuis na te maken. Enjoy!

Deel 13.

Simone loopt naar het ziekenhuis. Ze gaat Willemijn ophalen. Willemijn heeft de moordpoging van Stefano overleeft. Ze hebben de wond moeten hechten. Simone loopt het ziekenhuis binnen. Ze ziet een oude vrouw op een bank die wacht en twee mensen die in het ziekenhuis werken achter de balie. Ze loopt naar de balie toe. Achter de balie zit een blonde vrouw.

‘Goedemorgen.’ zegt Simone. De vrouw kijkt achter haar computer naar Simone.
‘Goedemorgen.’ zegt de vrouw met een vriendelijke lach.
‘Willemijn Holmders?’ begint Simone. ‘Wanneer mag ze vertrekken?’ De vrouw klikt op haar muis en kijkt op haar beeldscherm. Even wacht Simone.
‘Mevrouw Holmders kan ieder moment komen. U kunt hier even wachten.’ zegt ze en ze wijst naar een bank dat ze kan gaan zitten.

Simone gaat zitten op de bank zitten. De oude vrouw lacht vriendelijk naar Simone. Simone lacht terug.
‘Zo, wat brengt jou hier?’ begint de vrouw opeens. Waarschijnlijk zoekt ze naar een babbeltje.
‘Ik kom een vriendin ophalen.’ zegt Simone.
‘Waarom ligt ze hier?’ vraagt ze verbaasd.
‘Ze is gestoken door een mes.’ De vrouw schrikt. Ze hebben het over wat er gebeurd is.

‘En waarom bent u hier?’ vraagt Simone die ook interesse in haar wilt tonen.
‘Mijn man heeft kanker.’ zegt ze. ‘Hij heeft niet lang meer te leven en ze zijn bezig met een onderzoek.’ Simone heeft medelijden met de vrouw. Ze weet hoe erg kanker is. Ze is haar moeder er aan verloren op haar negende jaar.
‘O, wat erg.’ zegt Simone die niet veel weet te zeggen. De oude vrouw staart voor zich uit. Simone weet niet hoe ze nou verder moet met het gesprek.

Opeens klappen de deuren automatisch open. Willemijn en een dokter komen door de deur heen lopen. Precies het goede moment. Simone ziet Willemijn naar haar kijken en voelt nou hoeveel ze om haar geeft. Ze is zo blij dat ze niet dood is, ongelooflijk blij.

‘Willemijn!’ Simone vliegt op haar af. Ze omhelzen elkaar. Zo’n stevige omhelzing heeft Willemijn nog nooit gehad.
‘Ik ben zo blij dat je het gered hebt.’ Simone bekijkt haar.
‘Ik ook. Is Stefano al opgepakt of niet?’ Simone vindt het jammer dat ze erover begint.
‘Nee. Ze hebben hem nog niet gevonden.’ Willemijn kijkt haar angstig aan.
‘Nou, zullen we dan maar gaan?’ vraagt Simone om actie te ondernemen. Simone neemt afscheid van de vrouw en Willemijn van de dokter.

Ze lopen naar buiten.
‘Is jullie huwelijksreis niet door gegaan?’ vraagt Willemijn. Simone lacht.
‘Ik zou toch nooit weggaan als jij in het ziekenhuis ligt.’ zegt ze. ‘Heb je een litteken op je buik?’
‘Ja, best wel een grote.’ zegt Willemijn. ‘Ik heb er nog best wel last van, maar ik ben blij dat ik het gered heb.’

Van een afstand staat Stefano te kijken. Hij ziet Willemijn en zijn woede is groot heel groot. Hij begint tegen zichzelf te schelden. Hoe kon ze niet dood zijn? Het was het geniale plan. Maar nu heeft ze het overleeft. Hij hoort ze ook praten over het litteken en over hoe de bruiloft nog afliep. Stefano is op de vlucht voor de politie. Maar dat weerhoudt hem niet om haar niks meer aan te doen.

Stefano besluit weg te rennen. Naar de plek waar hij verblijft. Hij laat het er niet bij zitten. Hij wilt Willemijn dood hebben. Hij wilt haar vermoorden. Het liefst zo snel mogelijk. Daarna wilt Stefano naar een ander land immigreren. Hij bedenkt al een plan terwijl hij rent om Willemijn terug te pakken.
‘Ik krijg je wel Willemijn Holmders.’ zegt hij zacht en rent zo onopvallend mogelijk door Sunset Valley.

Het is een warme middag in Sunset Valley. Olivia van Rijswijk besluit om bij de familie Hager op bezoek te gaan. Ze wilt wel eens weten wat er is gebeurd, als er iets is gebeurd. Ook wilt ze het er met Isabella overhebben hoe ze het beste Melissa nu kunnen aanpakken. Ze is namelijk heel bang en verdrietig. Zij is namelijk degene die Willemijn gevonden heeft met al het bloed. Ze komt aan bij het huishouden Hager en belt aan.

Isabella kijkt eerst door het raam van de deur en opent hem dan.
‘Mevrouw van Rijswijk?’ zegt Isabella verbaasd. ‘Kom binnen.’ Olivia stapt naar binnen. Ze vindt het een mooi, modern huis.
‘Zeg maar Olivia hoor.’ zegt ze vriendelijk. ‘Ik wil even met je bespreken hoe we Melissa kunnen aanpakken. Ze moet er wel een trauma aan overgehouden hebben.’ Isabella knikt.
‘Prima, kom maar even mee naar de keuken. Wil je koffie?’ Olivia volgt haar en geeft aan dat ze graag een bakje lust.

Ze zitten allebei aan de tafel met een bakje koffie. De koffie is nog heet dus er komt damp vanaf.
‘Melissa heeft nog niet zo zeer een trauma doordat ze Willemijn zag liggen. Ze is bang voor Stefano. Hij loopt namelijk nog vrij rond.’ Olivia knikt.
‘Dat snap ik heel goed. Melissa is er niet vaak bij met de les. Ze staart altijd heel bang naar buiten.’
‘Zou ik zo even met haar kunnen praten, nu ik hier toch ben?’ Isabella knikt.
‘Ze is boven op haar kamer.’

‘Ik heb trouwens nog een vraag.’ Isabella heeft de kop in haar hand en zet hem weer neer.
‘Is er wat gebeurd tussen jou en Joost op de bruiloft?’ Isabella schrikt van de vraag. Olivia is natuurlijk de zus van Marloes, en Marloes is weer getrouwd met Joost.
‘Nee... nee er is niks gebeurd.’ zegt ze. Isabella liegt slecht.
‘Als ik jou was zou ik maar oppassen. Marloes kan nog al snel mensen iets aandoen als ze heel erg woest is.’ Is dat een dreigement? Isabella denkt van niet. Ze is geschrokken van de vraag. Dan staat Olivia op en loopt naar boven.

Olivia komt aan in de kamer van Melissa. Melissa zit op de grond en speelt met twee poppetjes. Ze zit er sip mee te spelen.
‘Melissa.’ begint Olivia. Melissa kijkt niet om maar kijkt naar de poppetjes.
‘Hallo mevrouw van Rijswijk.’ zegt ze zacht.
‘Kun je even naar me luisteren. Ik wil wat vertellen.’ Nu staat Melissa op en doet de poppetjes in haar zak. Ze kijkt naar Olivia, die vanachter haar bril naar haar kijkt.

Dan kijkt Melissa weer naar beneden.
‘Wat is er nou?’ vraagt Olivia. Melissa krijgt tranen in haar ogen.
‘Het zit allemaal niet mee. Ik mis mijn vader, mijn vrienden. En dan opeens zie ik iemand leegbloeden. Ik ben zo bang dat die man ook achter mij aangaat.’ Olivia probeert een beetje naar haar gezicht te kijken dat naar beneden hangt.
‘Lieverd, hij gaat jou echt niks doen. Hij kent je niet eens. Het was toevallig dat jij Willemijn aantrof.’

‘Kijk eens naar me.’ Melissa kijkt naar Olivia. ‘Niemand gaat jou iets aandoen. Niemand vind jou stom of gemeen. Dus waarom zouden ze jou wat aandoen?’
‘Ik weet niet.’ zegt ze.
‘Zie je wel? Zie je wel? Je weet het zelf niet, dus wees er alsjeblieft niet bang voor.’
‘Je hebt wel gelijk.’ Olivia glimlacht, Melissa ook.
‘Dus kom je morgen weer vrolijk op school?’ Melissa knikt opgewonden.
‘Ja juffrouw.’ Olivia en Melissa nemen afscheid van elkaar en Olivia vertrekt.