Kan nii w8e!

Hoofdstuk 6

Zwetend sta ik voor de deur, die eeuwig dicht lijkt te blijven. Wachtend op een brief, een brief die mijn leven kan laten instorten, of kan verbeteren. Mijn benen trillen, mijn handen zijn klam en de tijd staat stil. Ik heb het warm, ook al is het koud op deze winterse maandag. Een zakelijke envelop met grote blokletters er bovenop glijdt door de ijzeren opening, en ploft zachtjes neer op de witte houten vloer.





Met stoere schoenen loop ik richting de brief, maar in werkelijkheid ben ik zo zenuwachtig als een klein meisje, dat voor het eerst naar school moet. De koude december wind baant zich een weg naar binnen via de nog openstaande brievenbus gleuf, maar ik moet er niet van rillen. Mijn vingers glijden over het papier. Langzaam, vol spanning en angst, open ik de envelop.



Mijn ogen dansen heen en weer terwijl ik de brief lees, een traan moet ik laten, een glimlach verschijnt. Ik weet niet of ik het goed of slecht moet vinden, of ik blij of boos moet zijn. Ik vouw het spierwitte papier op en laat de envelop vervolgens zachtjes neervallen. Als een boomblaadje in de herst daalt het zachtjes en sierlijk naar beneden, tot het de kille grond bereikt.



“We could have had it all..” klinkt er op de radio, die op een zacht niveau prachtige klanken door de woonkamer verspreid. IJsberend loop ik langs de bank heen en weer, niet wetend wat ik nu moet doen. Het licht begint te knipperen en de temperatuur daalt naar beneden als de verwarming uit gaat. Zuchtend, met mijn hoofd tussen mijn armen, ga ik zitten.



Het feit, de waarheid, is nog steeds niet helemaal doorgedrongen, en verwerken zal alleen nog maar langer gaan duren, maar tijd die heb ik niet. “Baby, I have no story to be told...”. Het lijkt alsof de muziek mij raad geeft, een suggestie. Een muf, naar chocolademelk ruikend vest sla ik om mezelf heen, als ik uiteindelijk toch begin te rillen van de kou. “Anthony.. En mijn prachtige kleine dochter, Vanessa, de dochter van Stefan en mij..” zeg ik snikkend.





Met de gedachten dat ik niet zielig ben, en mezelf dat ook niet mag vinden, sta ik op en loop ik de straat op. Als ik de deur achter mij dicht trek klinken de laatste noten van het nummer. “But you played it to the beat.”. Ik wrijf in mijn handen en blaas mijn frisse adem de open lucht in. Eenzaam, alleen en gebroken loop ik over straat.



Zoekend naar een plek om te overnachten, om bij zinnen te komen, loop ik door het rustige Queenstown. Terwijl er verder geen geluid op straat is, vliegt een groep vogels in een prachtige vorm over de daken heen. Met veel bewondering staar ik omhoog, waarna een twinkelend vlokje sneeuw op mijn neus land, en smelt.



Als ik, in mezelf lachend, weer naar beneden kijk zie ik twee donkerbruine schoenen op de grond, recht tegenover mij staan. Mijn hart bonkt in mijn keel en opnieuw gieren er zenuwen door mijn lichaam. Ik kijk omhoog, recht in zijn heldere blauwe ogen. We zeggen niks, maar kijken alleen, onze ogen praten duizend woorden. Zo staan we een aantal minuten in de eerste vallende sneeuw van deze koude decembermaand.





Door het niet bewegen, het niet verroeren en alle stilte begin ik te rillen van de kou. Ik wil een dunne sjaal uit mijn jaszak pakken, maar durf het mooie moment niet te verbreken. Zachtjes drukt hij zich tegen me aan, en legt zijn zachte lichtroze lippen op mijn koude neus, beide proberen we er tegen te vechten, maar we weten dat het juist is. Zijn gloeiende warme handen doen mij thuis voelen en ik wens dat dit moment voor eeuwig is. Maar dan, zonder iets te zeggen, zonder een verder contact loopt hij weg.



Zonder te bewegen kijk ik hem na, langzaam en niet gehaast loopt hij de straat uit, geen laatste blik, geen mooi moment. De keuze is onmogelijk, de druk ondragelijk en het geen wat er op het spel staat is te groot. De kerkklokken luiden de tijd die ik niet meer heb, geschrokken begin ik te rennen. Te rennen naar het onbekende, te rennen naar waar ik nooit eerder was geweest.



Zonder ook maar om te kijken, terug te denken aan toen, aan de prachtige tijd, blijf ik me steevast in één richting bewegen. Twijfelend, maar toch wetend dat het de goede keuze is, klop ik op de deur. Met een sierlijke zwaai gaat hij open. De warmte doet mij mijn ogen sluiten, ik druk mijn lippen op de zijne. “De baby, de baby is van hem, maar ik, ik hou van jou.” zeg ik bibberend.



Samen brengen we nacht door in een tweedehands bed, krakend en piepend geluid klinkt door het hele huis, maar niemand hoort er ook maar iets van. Ik voel dat er een prachtige tijd aan zit te komen, dat ons bestaan nu eindelijk voor eeuwig is. Als we allebei uitgeput, hijgend op het bed liggen, begint Mitchell angstig te praten. “Meer dan dit kan ik je niet meer geven..” zucht hij.





Ik ga op mijn zij liggen, verliefd kijk ik hem aan, niet beseffend dat wij hij verteld, ernstiger dan alles wat er vandaag gebeurt is, is. Er rolt een traan over zijn wang. “Nooit zal ik hen zien opgroeien..” huilt hij. Ik pak zijn hand, probeer een lach te toveren op zijn gezicht. Ik begrijp wat er aan de hand is, maar kan er nog niet om huilen, hoe erg dat ook mag zijn.



Met een pijnlijk gezicht laat hij zijn voeten op de grond zakken, en staat vervolgens met moeite op. “Ik ga het niet redden Ally. Het is voorbij, over.” zucht hij. Ik wil de woorden niet horen, weigerend het te accepteren gooi ik het zachte veren kussen tegen de muur. “Ik ga dood.” zegt Mitchell als hij de kamer uitloopt. De woorden blijven hoorbaar in de kamer, alsof het nooit meer zal stoppen.



Ik sta op, om hem achterna te lopen, een laatste knuffel te geven voor het einde daar is. Maar zo zwak als ik ben, zak ik door mijn knieën heen en knal ik tegen de stenen muur. Ik barst in tranen uit, alle emoties van wat er tot nu toe is gebeurd komen eruit. Ik begin te schreeuwen, probeer het te ontkennen, maar het lukt niet, en de pijn die blijft.



Een paar uur lang zit ik op de grond, ik voel niks, merk niks en hoor niks, totdat het geluid van loeiende ambulance-sirenes steeds dichterbij komt. Ik weet dat het gebeurt is, dat er niks aan veranderd kon worden, maar toch voel ik me zo schuldig, en nog steeds zo machteloos. Het ambulancepersoneel merken mij niet eens op als ze binnenkomen, terwijl ik daar zo zit op de grond, snikkend en alleen.



Terwijl ik nog steeds, rillend en huilend, in het hoekje zit begin ik uit wanhoop te zingen, de waarheid. “The scars of your love, remind me of us, they keep me thinking that we almost had it all. We could have had it all.”. Bij die laatste zin begin ik te snikken terwijl mijn hand over de grond heen glijd, zoekend naar zijn hand, die nergens is. Ik hou van hem, maar hij is er niet meer.


EINDELIJK! EEN UPDATE ! Zoals jullie wel hebben gemerkt, heb ik in deze up een andere schrijfstijl toegepast, ik wil weten of jullie dit, of het vorige, fijner vinden ? En dan nóg iets, de update is wat onduidelijk, en dat is de bedoeling, in de volgende up wordt álles duidelijk! En, wat vinden jullie ?

Wauw, mooi geschreven en inderdaad een beetje onduidelijk en raar.. maar wel leuk. Er word alleen zo weinig in gezegd door de mensen haha, niet dat dat heel erg is.

Geweldige update! :3

Haha, er word idd weinig gezegd ;P

WOW! Nou, deze schrijfstijl is super goed hoor. Maar.. Waarom is hij dood?

Huh, waarom ging hij idd dood ?

Ahw...

Wel geweldig

Wat... Hoe is hij dood? Hopelijk wordt dat duidelijk in de volgende update.. (:
Ik vind deze schrijfstijl trouwens heel mooi <3

Mooi.
Maar waarom is hij nouhou dood?
Ik vind echt, dat als je zo'n enorme hekel aan Ally hebt en haar daarom
zoveel leed aandoet, je ook iemand anders had kunnen kiezen.
Zij verdient dit allemaal niet ;o Zij moet een happy life hebben

Haha bedankt allemaal voor jullie reactie; Jep het klopt het is een stille update !

@marline: Ik doe haar in principe geen leed aan hoor, maar een dagboek waarin elke Sim van de 10 generaties gelukkig is wordt ook heel saaaii. Ik kan alleen wel zeggen dat haar leven een goed vooruitzicht heeft op dit moment !

YES eindelijk een UPDATE (L)
I ♥ your storie's !
Maar waarom is hij dood
Sterkte Ally !

De update is een beetje vaag

Maar.... Leuk:)

Leuk, maar vaag:)

Haha iedereen vind het vaag De komende update is alweer in zicht, sneak peak die de voortgang laat zien:


Spijtig genoeg is Mitchell overleden op jonge leeftijd.


Maar Ally leefde niet ongelukkig, ze trouwde na verloop van tijd met Stefan, degene waar ze voorheen een affaire mee had.


Zowel Anthony als Jasmijn zijn ouder geworden, Anthony is nu een wilde tiener en Jasmijn een lieve, gelukkige grootmoeder.


En de dochter die geboren is, en inmiddels al kind is; Vanessa Eliza, dochter van Ally en Stefan.

Hopelijk vinden jullie het spannend, de komende update wordt zeker een goeie, trust me ! PS; dit zijn geen screenshots speciaal voor het dagboek; maar gewoon echt momenten uit het spel

Vaag..

Aww, jammer dat Mitchel dood is. En ja, ik sluit me aan bij de rest: Vaag
trouwens:

Zowel Anthony als Jasmijn zijn ouder geworden, Anthony is nu een wilde tiener en Jasmijn een lieve, gelukkige grootmoeder.

Gosh; als jullie dit al vaag vinden Dan maak ik alvast één ding duidelijk; in de volgende update zijn er 3(!) kinderen: Anthony Ian, Vanessa Eliza en Annelore Luna

SPANNEND.
Snel weer updaten ....
I (L) YOUR CREATIONS

Spannendheid Meur (meer dus, lijkt op iets anders X3 )

Spannend !!!!

P.S. waar heb je dat jurkje van ally weg ?!

^ Ik geloof TSR