Welkomspraatje

Hoi iedereen, leuk dat jullie een bezoek brengen aan mijn sims 3 dagboek. Hier ben ik van plan een sims 3 uitdaging uit te gaan werken in verhaal-stijl. De uitdaging heet de “All My Wishes Legacy”, en de regels hier te vinden: Klik
Volgens de regels zou ik mogen beginnen met een voorgeprogrammeerde familie, waar ik dan ook dankbaar gebruik van ga maken. Al sinds de sims 1 is Cora van de Kerkhof mijn favoriete sim geweest en haar mysterieuze verdwijning in de sims 2 heeft daar niet veel verandering in gebracht. Cora zal in mijn verhaal dan ook de eerste stamhoudster worden.

Proloog

Cora schrok wakker van het geluid van slecht geoliede machines en de stank van chemicaliën. Na al die jaren in ruimtebasis XR901 was ze er nog steeds niet aan gewend geraakt. Gelukkig zou ze er na vandaag voorgoed vanaf zijn. Over een krappe twee uur zou ze terugkeren naar huis, naar haar gezin, naar Christiaan, haar man. Haar gezicht vertrok even toen ze aan hem terugdacht. Zou hij wel blij zijn om haar te zien, of zou hij haar enkel zien als een obstakel in zijn affaire met Dina? Dina, zijn “supersecretaresse”, met haar veel te korte rokjes en decolletés waar de Grand Canyon jaloers van zou worden. Ze probeerde het misselijkmakende stel uit haar gedachten te bannen door aan haar dochter te denken. Alexandra zou nu twintig zijn, een mooie jonge vrouw die aan het begin stond van een prachtig leven. Toch? Of zou ze nog steeds verkering hebben met die gladjak van een Stefano, die haar liever dom hield, van wie ze niet mocht gaan studeren en wie al zeker drie keer vreemd was gegaan in de tijd dat hij en Alexandra met elkaar gingen? Alexandra had altijd gezworen dat Stefano de ware voor haar was, en waar was Cora geweest om dat belachelijke idee uit haar hoofd te praten? Inderdaad, ze was er niet. Ze zat in de ruimte, bezig met een onderzoek naar tijdreizen. Wat zou er van haar kinderen geworden zijn? Zou kleine Alexander nog steeds zo onzeker zijn? Zou hij nog steeds gepest worden, omdat Christiaan hem in belachelijke, zogenaamd hippe kleding naar school liet gaan? Zij was er niet geweest om hem tegen bullebakken of het afgrijselijke modegevoel van haar man te beschermen. Ze had het opgroeien van haar kinderen gemist door aan haar eigen, egoïstische carrière te denken. Kon ze dat maar terugdraaien. Kon ze de laatste vijf jaar maar opnieuw doen, dan had ze haar hart gevolgd, in plaats van de belachelijk hoge sommen geld die ze eens per maand naar het thuisfront stuurde. Een maandloon van €10.000 leek misschien aantrekkelijk, maar nu zag ze in dat het in goede banen leiden van haar gezin minstens het dubbele waard was.

Vlug kleedde ze zich aan. Haar ruimtepak moest vandaag plaatsmaken voor de aardsere rode jurk waarin ze hier gekomen was. Op kousenvoeten liep ze door de verlaten gang naar de vertrekhal, waar vandaan haar shuttle zou vertrekken. Er was niemand in de vertrekhal, zelfs niet Pascal, met wie ze de afgelopen jaren veel had samengewerkt. Pascal Aagje was een ijverige, nieuwsgierige man, wiens diensttijd er, net als voor haar, vandaag op zat. Wat ze wel zag staan, was de grote tijdmachine, die de twee mee naar de aarde zouden nemen, zodat oorlogen voortaan voorkomen konden worden. De machine bracht de inzittenden niet alleen terug in de tijd, maar wiste ook het geheugen tot aan het moment dat de persoon weer uitstapte. Alsof er niets gebeurd was dus. Zou ze…? Nee, dat was een belachelijke gedachte. Ze kon zichzelf toch niet terug in de tijd sturen om haar gezin te redden. Of…wel soms? De machine was nog niet geheel stabiel en tijdsschommelingen traden af en toe op. Het was veel te gevaarlijk om zomaar, zonder hulp van experts, aan die machine te gaan zitten. Aan de andere kant, was zij de expert. Ze had jarenlang met haar neus bovenop het onderzoek gezeten, ze had alle wijzigingen en nieuwe functies helpen ontwikkelen en bovendien was ze heus niet dom. Ze was een wijze vrouw van achtenvijftig met verstand van zaken, een gezin dat gered moest worden en een tijdmachine tot haar beschikking. Toeval? Nee, dit was voorbestemd; ze moest terug in de tijd gaan en haar hart volgen, dat was alles. Om deze boodschap niet te vergeten krabbelde ze deze snel op een briefje.

De machine was gelukkig geen luidruchtige, anders had ze vast en zeker nieuwsgierige pottenkijkers op bezoek gehad. En dat kon ze nu echt niet gebruiken. Het kleine briefje werd op zenuwachtige wijze verfrommeld in Cora’s trillende hand, terwijl ze wachtte tot het apparaat opgewarmd was. Twee minuten duurden nog nooit zo lang. Wat als er iemand binnen zou komen? Ze wist dat wat ze deed streng verboden was en dat het haar heel wat meer jaren in de ruimte kon kosten, maar dan in een cel. Eindelijk knipperden de groene lampjes, eerst wat weifelend, maar al gauw baadde de kamer in een groenige gloed. Knoppen werden ingedrukt en hendels overgehaald. Vijf jaar maar, zo moeilijk was dat toch niet? Toch gierden de zenuwen door Cora’s lijf, genoeg om haar in een oogwenk te laten vergeten welke knoppen ingedrukt moesten worden en welke ze zojuist had ingedrukt. Voor de zekerheid drukte ze een extra keer op “ok”, voordat ze instapte, dat kon vast geen kwaad. Een flits verblindde haar.

Een achtjarig meisje knipperde met haar lichtbruine ogen. Wat een vreemde droom zeg! Ze rekte zich uit en besefte dat ze in één van haar vuisten een klein, verfrommeld briefje zat. Ze kon zich niet herinneren dat ze deze had geschreven, maar het priegelige handschrift overtuigde haar dat het echt haar eigen werk was. De zwarte inkt vormde een boodschap, onderstreept, omcirkeld en met een uitroepteken erachter, alsof ze het kostte wat het kost moest onthouden.
“Wat je ook doet, volg je hart!”

Ben benieuwd
klinkt ook origineel

Ben ook benieuwd!

Mooi geschreven! Ben super benieuwd!

Waaaah, klinkt heel leuk! Beginnen jij ;D

Wow! Ziet er leuk uit! ö

Wauw, leuk zeg! Vooral dat je een bestaand verhaal helemaal hebt uitgewerkt

Nu al enthousiastelingen
Helaas moet ik nog steeds het geld bij elkaar sparen voor een nieuwe videokaart, dus de eerste paar hoofdstukken zijn nog in lage resolutie. Ik hoop dat dat jullie niet weerhoudt het verhaal te lezen, mij weerhoudt het in ieder geval niet van het simsen en schrijven

Meteen een vervelende gebeurtenis na vijf minuten spelen, maar in ieder geval goed plotvoer. Helaas wordt in mijn stad iedereen die zich langer dan een simuur op een openbare kavel bevindt, aangevallen door mensenetende meteorieten. Zo ook de broer van Cora (ik heb hem niet eens lang genoeg gekend om zijn naam fatsoenlijk te onthouden )

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Generatie 1
Hoofdstuk 1: Consequenties

(Pascal POV)

De alarmbellen rinkelden luid op ruimtebasis XR901. Naar verluid was er een vrouw ontsnapt door de tijdmachine te gebruiken, iets wat streng verboden, en belangijker nog, levensgevaarlijk was. Zowel voor haar als voor het bedrijf. Zodra zij, met documenten en ontwerpplannen, in het verleden hun tijdmachine zou introduceren, zou dat niet alleen een financiële crisis veroorzaken. Het hele bedrijf zou in het nu niet bestaan, wat uitliep op een vernietiging van XR901, met hen nog binnen. Deze vrouw moest gevonden worden en gestopt voordat ze meer ravage aan kon richten dan ze voorzien had. Eindelijk hoorde Pascal de geluiden van de grote printers, die gegevens van het laatste gebruik uitspuwden. Cora? Was Cora werkelijk zo egoïstisch om geld en copyrights te verkiezen boven mensenlevens? Dat was een kant van haar die hij nog niet kende. Goed dat hij nu beter wist.

De tijdkanonnen werden geladen. Grote brokken van één of ander speciaal metaal, dat geen afwijkingen kreeg als men het door tijd en ruimte schoot, werden klaargemaakt om Cora in haar jonge jaren van het leven te beroven. Pascal voelde een brok in zijn keel. Jarenlang hadden ze samengewerkt, waren er vriendschappen ontstaan, misschien meer. Van zijn kant tenminste. Maar dat was nu verleden tijd. Zodra ze haar gelokaliseerd hadden zou Cora voorgoed verleden tijd zijn. Binnen tien minuten hadden ze achterhaald dat familie Vrijevogel, blijkbaar Cora’s meisjesnaam, zich in de supermarkt bevond, precies vijftig jaar voor nu. Zodra ze naar buiten kwamen…





Overal rook, verdwaasde, halfverbrande mensen en paniek, maar hadden ze geraakt? Hij en zijn collega’s bogen zich over de schermen om te zien of mensen niet meer opstonden. En jawel, een verband hoopje mens, overduidelijk te klein om een volwassene voor te stellen, lag voor de ingang. Hier en daar werd triomfantelijk gelachen. Gelachen! Hoe kon dit nou om te lachen zijn?



Pascal boog zich dichter over het scherm heen, terwijl achter hem zijn collega’s elkaar high-fives gaven. Hij zag een gloed opstijgen uit het lichaam en moest nu wachten tot deze een menselijke vorm aan zou nemen. Al sinds zijn kindertijd kon Pascal geesten waarnemen. Hij was er vaak om uitgelachen door mensen die hem niet geloofden, maar nu keken zijn collega’s hem verwachtingsvol aan zodra hij zijn keel schraapte. “Jongens… dit is Cora niet”.



Nu zagen ook de anderen waarom dit onmogelijk Cora kon zijn. Zij zat verscholen in een auto en kwam naar buiten gerend, boog zich huilend over haar dode broer heen. “Vuur nog eens!” klonk het vanachter het kanon, maar Pascal schudde zijn hoofd. Er waren te veel voorbijgangers, zeker nu iedereen toesnelde om te kijken wat er aan de hand was. Ze zouden haar nog wel krijgen, maar niet nu, niet vandaag.

(Cora POV)

Cora was geschokt. Te geschokt om echt te huilen of verdrietig te zijn. Niet zoals haar ouders, die tranen wegpinkten als ze dachten dat zij niet keek. Het ongeluk vandaag was het vreemdste wat ze in haar hele leven had meegemaakt. Er waren dingen uit de lucht komen vallen waarvan niemand wist wat het was of waar het vandaan kwam. Het was er gewoon. Niet dat het veel uitmaakten of ze nu wel of niet wist wat haar broer gedood had, ze kreeg hem hoe dan ook niet meer terug. Haar moeder was al de hele dag buiten, naar de lucht aan het staren, alsof dat de dood van haar zoon op zou lossen. Zelfs eten deed ze buiten, en zelfs toen het donker werd, weigerde ze naar binnen te komen.



Ook vader had het er zichtbaar moeilijk mee. Nog neurotischer dan normaal deed hij de afwas wel drie keer en dwaalde hij moedeloos en depressief door het huis, op zoek naar nog meer afwas.



Cora zelf wist zich ook niet zo goed een houding te geven. Ten einde raad nestelde ze zich maar achter de computer, op zoek naar informatie over het vreemde ongeluk en de “dingen” die uit de lucht waren komen vallen. Behalve dat het een nog onontdekt metaal was, was ze nog geen snars wijzer geworden. Niemand wist waar ze vandaan kwamen, zo onverwachts en nergens werd meer vermeld dan “slechts” één dode. Die dode was wel haar broer geweest, maar dat leken ze voor het gemak even te vergeten.



Boos liep Cora de trap af, om haar ouders te vertellen dat ze ging slapen en dat zij dat ook maar eens zouden moeten doen. In de deuropening schreeuwde vader tegen moeder, die blijkbaar nog steeds niet binnen wilde komen. Ze hoorde “eigenwijs mens” en “stomme sul” en een heleboel andere dingen die ze liever meteen weer vergat. “Pap?” haar vader draaide zich, zichtbaar vermoeid, om en probeerde een glimlach op zijn gezicht te toveren. Het leek eerder op een pijnlijke grimas. “Ga naar bed Cora, het is al laat.” Cora knikte. “Welterusten…” Vader boog zijn knieën, zodat ze op ooghoogte van elkaar waren. “Welterusten prinsesje”, mompelde hij, terwijl hij haar een voorzichtige knuffel gaf. “Weet dat je altijd bij je moeder of mij terecht kunt met je verdriet.” Cora knikte en liep stilletjes naar boven. De ruzie stak achter haar weer de kop op.



Het was amper geruststellend dat ze bij haar ouders terecht kon met haar verdriet, en aan Christiaan, haar beste vriend, had ze ook niet veel gehad. Was haar broer maar hier, hij wist altijd raad. Maar dat was het punt nu juist: het bed onder haar was akelig leeg…

Je schrijft leuk hoor!

En die broer heette Vincent

Ziet er goed uit! Ik ga het volgen.

Oeh ik ga het denk ook volgen. :3

Erg leuk !
benieuwd naar meer