Leuk ;D
Ben benieuwd hoe het verder gaat

Meeeeeeeeeeeer!

Halloo daar!

Jaaaaa, ik weet het, ik hoor allang een update te doen en dat wil ik eigenlijk ook wel... Maar, zoals sommigen van jullie misschien wel weten, beginnen volgende week de eindexamens! En dat betekent dat Mich met haar hoofd erbij moet zijn en zich op de eerste examens moet voorbereiden... Helaas heb ik echt een probleem wat betreft mijn concentratie en ik moet nog zoveel doen! Ik heb dus nu geen tijd om een update te doen, wat wel jammer is, want ik hoefde alleen nog maar screens te maken. Toch moet ik nu prioriteiten stellen en moet ik zeggen dat school op dit moment belangrijker is dan mijn dagboek Ik hoop dat jullie begrip hebben voor deze situatie en begrijpen dat mn dagboek even op een lager pitje wordt gezet. Voor alle duidelijkheid: Ik ga dus niet stoppen met dit dagboek! Na de examens, die voor mij 30 mei zijn afgelopen, heb ik weer alle tijd om hier aan te werken. Hopelijk kan ik meteen die week mn update online zetten! Nou ja, ik ga nu weer verder leren en me voorbereiden op het Nederlands examen van maandag

Tot aan het einde van deze (vermoeiende) maand!

s6 met je examen

echt mooi dagboek!!
S6 met je examens!!!

Dankjewel!;)

Succes met je examens

Veel succes met je examens.
En laten we hopen dat de maand snel vooruit gaat zodat je het dagboek kunt updaten.

Succes met je examens

Nou, dat was het dan! De examens zijn, voor mij iig, afgelopen! Ik ga nu aan mn dagboek werken, als het snel gaat vanavond een update, maar dat weet ik niet zo zeker! Ik hoop het wel, want deze week is het nog heel druk, want mn zus gaat trouwen, twee dagen, en dat betreft natuurlijk ook de nodige voorbereiding en versieringen en alle zooi die daarbij komt kijken! Hopelijk lukt een update nog vanavond, dan is iedereen weer blij

Mich..... schreef:Nou, dat was het dan! De examens zijn, voor mij iig, afgelopen! Ik ga nu aan mn dagboek werken, als het snel gaat vanavond een update, maar dat weet ik niet zo zeker! Ik hoop het wel, want deze week is het nog heel druk, want mn zus gaat trouwen, twee dagen, en dat betreft natuurlijk ook de nodige voorbereiding en versieringen en alle zooi die daarbij komt kijken! Hopelijk lukt een update nog vanavond, dan is iedereen weer blij

jipie

waar blijft de up

ik wil niet aandringen

Vandaag komt de up! Ben nu net uit bed en mn vader is jarig, dus ik denk vanmiddag als ik weer even tijd heb op te simmen... Ik moet jullie wel waarschuwen Na het installeren van Levensweg deed mn mod die ik altijd gebruik het niet meer, of tenminste, die zorgde ervoor dat mn hele spel doodging... Ik ga het dus nu proberen zonder mod, of met de poseplayer, die ik nog nooit gebruikt heb, en dat is natuurlijk wel even wennen!

Even vooraf
Jullie hebben er lang op moeten wachten, maar hier is dan eindelijk weer een up! Ik had het nogal druk. Veel van jullie weten denk ik wel dat er examens geweest zijn en ook Mich moest dit jaar examen doen. Daarbij ging mijn zus nog trouwen en moest er van alles geregeld en gevierd worden. Druk druk druk! Het voordeel van examens maken is dat je superlang vakantie hebt Ik ben nu dus vrij en kan me weer op mijn dagboek gaan richten. Ik wil weer terug naar elke week een update, dat werkt wel zo makkelijk. Één week vormt daar een uitzondering op en dat is de week dat ik uitslag van de examens krijg. Dan schiet het er misschien bij in, door grote vreugde, of depressie.. dat moeten we dan nog maar zien... Ik wil iedereen bedanken voor de lieve berichtjes met succeswensingen voor de examens! Ik hoop dat jullie veel plezier beleven aan deze up! Want die hebben jullie wel verdient!
------------------------------------------------------------------------------------------------

Ik kon twee dingen doen: rustig de trap oplopen en Ryan en Matthew negeren, of me in de ruzie mengen. Denkend of ik wel de juiste beslissing had genomen koos ik toch voor het tweede en liep richting het tweetal. Vragend keek ik Ryan aan en wachtte op zijn mededeling of vraag of wat hij me dan ook te vertellen had.


Achter me hoorde ik Matthew haastig ademhalen. Het leek wel alsof hij een stuk had hardgelopen. Ik probeerde er geen aandacht aan te schenken, maar op één of andere manier kwam het geluid van zijn ademhalen boven alle andere geluiden uit. Ineens, zomaar uit het niets, pakte Ryan me beet en begon me te zoenen. Dit had ik niet zien aankomen! Hier was ik niet op voorbereid! Paniek! Dit wilde ik helemaal niet op dit moment, ik had er toch niet om gevraagd?!


Ik duwde Ryan bij me weg. Zijn grote, mooie, bruine ogen keken me vragend en vol onbegrip aan. Ik wilde wat zeggen, maar ik had geen idee wat ik zou moeten zeggen. Mijn hoofd bonkte en ik hoorde steeds maar dat suizende geluid. Was dat Matthew? Volgens mij niet. Voor een klein moment had ik niet door wat er om me heen gebeurde, was ik even in een andere wereld, waarvan niemand precies wist wat voor wereld dat was. Opeens voelde ik een hand op mijn schouder. ''Liz?!'' schreeuwde Matthew een beetje paniekerig. Ik draaide me snel om en sloeg zijn hand van mijn schouder. ''Laat me met rust!'' schreeuwde ik en liep zo snel als ik kon naar mijn kamer.


Ik draaide de deur op slot en liep zo snel mogelijk bij de deur vandaan, alsof er zich een geest op de gang bevond. Ik plofte neer op de stoel. Wat was er net gebeurd? Waarom deed Ryan zoiets onverwachts? Waar was Ryan eigenlijk heen? Was ik hier wel klaar voor? Moest ik mijn ouders bellen? Er dansten zoveel vragen rond in mijn hoofd, dat ik niet eens door had dat er op de deur geklopt werd. Ik zag door het raampje dat het Matthew was en besloot dus om niet open te doen. Na een tijdje zou hij toch wel begrijpen dat ik niet wilde praten, en zeker niet met hem? Maar Matthew scheen het niet begrepen te hebben, want hij ging niet weg. Ik besloot om dan toch maar voor hem open te doen.


''Hey.'' Zei Matthew toen ik de deur opende. ''Mag ik misschien even binnenkomen?'' Ik zei niets, maar hield de deur voor hem open. Ik hoopte dat, als ik hem zou negeren, hij snel weer weg zou gaan. Ik liep terug naar mijn stoel en plofte weer neer. Matthew keek rond in mijn kamer. Het was een raar gezicht. Matthew, in zijn rare, creepy kleren. Donker en zonder vrolijkheid. In mijn vrolijke kamer met heldere kleuren. ''Dit is een goede replica van Rothko.'' Zei Matthew. Ik keek hem aan en ik keek vervolgens naar het schilderij aan de muur. Hij had gelijk, het was een goede replica van Rothko. Ik had het van mijn oma gekregen, toen ik vertelde dat ik ging studeren in Bridgeport. ''Je hebt een leuke kamer.'' Zei Matthew. ''Ja.'' Zei ik kortaf.


Vervolgens liep Matthew naar de lege stoel naast me en vroeg of hij mocht gaan zitten. Ik gebaarde hem dat het oké was en hij nam plaats in de stoel. ''Gaat het wel met je?'' Vroeg hij. ''Ik… denk het.'' Zei ik aarzelend. Daarna was het een tijdje stil. Het enige wat ik hoorde was het ritme van de ademhaling van Matthew, alweer. Maar deze keer was hij veel rustiger. Ik werd er rustig van. ''Wat is er gebeurd?'' Vroeg ik na een tijdje. Het was even stil. Daarna zei Matthew uiterst serieus: ''Ik heb een scheet gelaten.'' Ik kon mijn lachen niet inhouden. Het klonk zoooo stom. En Matthew lachte ook. Het was raar. De jongen die ik de afgelopen dagen altijd bestempeld had als onaardig en raar, zat nu naast me, en we hadden samen de grootste lol.


De volgende dagen gebeurde er niet veel interessants. Alhoewel, er waren een aantal veranderingen. Ryan was steeds verdwenen. Ik kwam hem niet meer tegen op de gang en hij was er nooit met het avondeten, dat betekende dat May moest gaan koken en we minder lekkere maaltijden hadden. Op de maaltijden na vond ik het niet erg dat Ryan er niet was. Ik zou toch niet weten wat ik zou moeten zeggen. Aan de andere kant bouwde ik wel wat leuks op met Matthew. We gingen vaak samen tv kijken en we konden veel meer praten.


Alles leek me wel mee te zitten. Op school vertelde meneer Slater ons, dat we een project zouden gaan doen. We moesten een partner kiezen en samen op onderzoek uitgaan wat mode precies is voor verschillende typen mensen. Daar moesten we een toepasselijke presentatie over geven. In de pauze kwam een van mijn medestudenten naar me toe. Zijn naam is Sam, ik had wel eens eerder met hem gepraat. Hij is erg aardig en nu al één van de toppers van de klas. ''Ik zoek nog een partner voor het project en ik dacht dat wij wel samen konden gaan.'' Zei hij. ''Prima!'' zei ik en zo werden wij dus partners bij het project. Hij nodigde me meteen dezelfde middag uit om in zijn appartement aan het project te werken.


We stapten samen de lift in van het grote flatgebouw. Op de 18e verdieping openden de deuren van de lift en liepen we naar de deur achter in de gang. ''Nou, doe alsof je thuis bent, dan start ik de computer vast even op, want dat kan nog wel een uur of twee duren.'' Zei Sam. Ik lachte en nam plaats op de bank. Zijn appartement was groot vergeleken met mijn kamertje. Het zag er erg leuk uit en het uitzicht was ook prachtig. ''Woon je hier allang?'' vroeg ik. ''Ja, al een tijdje. Mijn pleegouders vonden het wel eens tijd dat ik het huis uitging en hebben dit appartement voor me gekocht.'' Antwoordde Sam. ''Je pleegouders?'' vroeg ik. ''Mijn biologische ouders zijn al overleden toen ik nog maar 3 was.'' Legde Sam uit. ''Sorry.'' Zei ik. Ook weer typisch iets voor mij om zo’n domme vraag te stelle. ''Geeft niets, ik heb inmiddels wel geleerd er mee om te gaan.'' Zei Sam terwijl hij een kopje koffie voor me neerzette.


We werkten samen de hele middag aan het project. ''Blijf je eten?'' vroeg Sam. ''Nee, ik eet thuis wel.'' Antwoordde ik en zocht naar de sleutels van mijn fiets. ''Oké, zie je morgen!'' Zei Sam. Ik ging met de lift weer naar beneden en zocht mijn fiets op de parkeerplaats. Ik fietste naar huis. Het was nog lekker warm, misschien konden we zelfs buiten eten. Als het goed is zou May vandaag langs de snackbar gaan en aten we dus lekker patat met hamburgers. Daar had ik nu wel zin in! Thuis aangekomen zetten ik mijn fiets tegen de muur en opende de voordeur. Toen ik opkeek stond Ryan ineens voor mijn neus…

Leuke up

leule up en MEER MEER MEER

meer !!!
ik kan niet wachten

Leuke update!
Snel meer!

Oeeeeeh! Jullie denken vast: dat duurt lang voor er een nieuwe update komt! Maar naast alle examenfeestjes, werk en autorijlessen heb ik nog steeds tijd om aan mn dagboek te werken. Probleem alleen: ik ben begonnen met het gebruiken van de PosePlayer en ik snapte er in het begin echt helemaal niets van... Het werd zelfs zo erg dat ik een van mn personages per ongeluk gedelete had Nu gaat het beter en snap ik er meer van. Dus morgen een update!

Ryan zei niets. Hij keek me alleen maar aan, maar de blik in zijn ogen zei genoeg. Hij was kwaad. Kwaad omdat ik hem afgewezen had in het bijzijn van Matthew nog wel. Woorden waren niet nodig. Zijn ogen zeiden genoeg. Het was akelig stil. Verwachtte Ryan dat ik iets zou gaan zeggen? Of zou hij ook in mijn ogen kunnen zien wat ik duidelijk wilde maken? Wat wilde ik eigenlijk duidelijk maken? Ik was niet kwaad of verdrietig en ik voelde me niet schuldig voor wat ik had gedaan. Was het angst? Die blik in zijn ogen. Die had ik eerder gezien en die blik betekende niet veel goeds…


Zo stonden we daar. Je kon de spanning voelen. Nog maar één druppel en de emmer zou overlopen. Ik wilde niet op die druppel wachten en besloot door te lopen. Maar helaas, dat bleek juist die ene druppel te zijn. ''Dus je denkt dit op te gaan lossen door me te negeren?'' zei Ryan nors. ''Ik ga helemaal niets oplossen als je zo tegen me doet.'' antwoordde ik rustig. Ik verbaasde mezelf door zo rustig te blijven in deze situatie. Ryan pikte mijn uitspraak duidelijk niet, want ineens, alsof er een bom afging, begon hij te schreeuwen en te schelden.


Ik schrok. Dit had ik niet verwacht. Blijkbaar was ik niet de enige die geschrokken was, want Matthew kwam de trap afgerend. ''Jemig, Ryan doe rustig, man. Ik probeer te studeren.'' Ryan liep rood aan, maar was tenminste stil. Ryan en Matthew keken elkaar aan. Toen, ineens uit het niets vloog Ryan op Matthew af en duwde hem op de grond. ''Dit is allemaal jou schuld, verrekte creep!'' schreeuwde Ryan in Matthew’s gezicht. Matthew deed niets, hij zei niets. En dat was niet naar Ryan's zin. Hij hief zin arm op om naar Matthew uit te halen.


''Hé! Stoppen!'' hoorde ik ineens achter me. May rende op Ryan af en duwde hem bij Matthew weg. ''Ga jij maar even afkoelen.'' zei ze en gooide Ryan zowat de voordeur uit. Matthew krabbelde overeind. Ik keek hem aan, maar ik zag niet meer dan de lege blik in zijn ogen. May richtte zich tot Matthew: ''Ben je oké?'' Matthew knikte, maar liep vervolgens snel de trap op. Ik keek hem na. Toen ik me omdraaide stond May vlak voor me. Ze had haar armen over elkaar en keek me streng aan. Ze deed me een beetje denken aan mijn moeder, die keer toen ik te laat thuisgekomen was zonder te bellen. ''Twee van je vrienden zijn aan het vechten en jij staat hier maar. Waarom?'' vroeg ze. Ik wist het eigenlijk niet. Het ging allemaal zo snel. Ik wist niet wat ik moest doen of zeggen. Maar May had gelijk. Ik had iets moeten doen. May wachtte niet langer op een antwoord, maar liep zuchtend de trap op richting haar kamer.


Die avond lag ik in bed en kon ik niet slapen. Ik had de deur horen dichtslaan, dat betekende dat Ryan weer terug was. Taylor kon het niet geweest zijn. Ze was op introductieweek en zou op school slapen. Ik werd zenuwachtig van het idee dat Ryan er weer was. Ik kon niet slapen. Mijn maag rommelde, want door alle ophef was ik vergeten om te dineren. Hoe zou het met Matthew zijn? Ik zou behoorlijk van slag zijn als ik hem was. Ik stapte uit bed en liep naar de deur. Vanuit het raampje zag ik dat er op Matthew’s kamer nog licht brandde. Hij was dus nog wakker. Zou ik naar hem toe gaan? Zijn kamer was wel tegenover die van Ryan. Ryan was sowieso nog wakker, dus misschien zou hij me horen. Ik ging terug in bed liggen, maar slapen lukte niet.


Ik keek naar mijn wekker. De tijd ging langzaam vooruit. Veertien minuten waren verstreken. Pff, het is half 2 ’s nachts. Ik opende de deur van mijn kamer en stapte over de drempel. De houten vloer in de gang voelde kouder aan dan de vloer in mijn kamer. Misschien moest ik terug gaan om sokken te halen. Misschien moest ik terug in bed gaan liggen en proberen te gaan slapen. Nee, ik moest gewoon gaan. Zo zacht en stil als ik kon liep ik richting de kamer van Matthew. Een paar dagen geleden stond ik op dezelfde plek. Bang voor wat Matthew zou gaan zeggen. Nu sta ik hier, alleen nu bang dat Ryan me zou zien. Ik keek achterom, door het raampje van de kamer van Ryan. Het licht was uit. Zou hij slapen? Shit. Was dat zijn hoofd? Snel, maar zachtjes klopte ik op de deur van Matthew’s kamer.


Matthew opende de deur meteen. Zijn gezicht stond nog net zoals het vanavond stond. We zeiden niets. Matthew glimlachte snel en liet me binnen. Ik keek zijn kamer rond. Het was inmiddels een vertrouwde omgeving voor me geworden. Mooie tv, gitaar in de hoek, overal cd’s en bladmuziek, donkere meubels, maar ze zaten lekker. Zijn kamer paste goed bij hem. Ik keek hem aan. Weer snel een glimlach. ''Dus, ik neem aan dat je niet kunt slapen.'' zei hij. Het leek alsof hij compleet vergeten was wat er gebeurd was. ''Ik zal een slaapzak voor je pakken.'' voegde hij eraan toe. Matthew pakte een slaapzak en legde hem op de grond. ''Hoe kun je in hemelsnaam zo rustig zijn?'' vroeg ik. ''Realiseer je je wel wat er gebeurd is?'' Matthew keek me aan en zuchtte diep. ''Waarom denk je dat ik nog wakker ben?'' zei hij.


''Dus als jij ’s nachts wakker bent, dan denk je na?'' Inmiddels waren Matthew en ik op de grond gaan zitten. ''Ja. Je klinkt nogal verbaasd Liz. Maar ik kan ook gewoon nadenken.'' Ik lachte. ''Blijkbaar denk jij ’s nachts ook na, anders zat je hier niet.'' zei Matthew lachend. Ik wist dat hij gelijk had. Eigenlijk had Matthew altijd gelijk. ''Was je niet bang, voor Ryan bedoel ik.'' zei ik. ''Ja, natuurlijk was ik bang. Van zo’n hoofd als Ryan heeft val je meteen stijl achterover.'' was zijn antwoord. ''Nee, serieus, was je niet bang? Ryan is best sterk en jij…'' ''Ik niet.'' onderbrak Matthew me. Het was even stil. Matthew keek voor zich uit. Typisch iets voor mij om zo’n opmerking te maken. Ik ben soms ook zo klunzig! ''Liz, luister…'' zei Matthew ineens, ''Al sinds ik klein ben vindt iedereen me raar en anders. Klasgenootjes, leraren, familie en zelfs mijn eigen vader. Hoe stom het ook klinkt, ik ben er wel aan gewend dat iemand me op de grond gooit en bovenop me duikt. Natuurlijk ben ik dan ook wel bang.'' Het klonk inderdaad stom. Maar ik snapte het wel. Sinds ik klein was noemt iedereen me Liz. Ik ben eraan gewend geraakt, maar mijn echte naam is toch echt Lizzie. Natuurlijk is dit eigenlijk geen goede vergelijking, maar ik begreep wat Matthew bedoelde.


Een tijdje was het stil. ''Was jij bang, Liz?'' vroeg Matthew ineens. Ik keek naar de grond en knikte langzaam. Ik zei niets, Matthew zei niets. Ik hoorde mijn maag weer knorren. Matthew stond op en liep naar zijn bureau. Hij trok de bovenste la open en haalde er een zakje pinda’s en twee blikjes frisdrank uit. ''Het is niet veel, maar in ieder geval wat.'' Zei hij terwijl hij een van de blikjes aan me gaf.

''Ik ben blij dat het morgen zaterdag is en dat ik niet naar school hoef.'' Zei ik tegen Matthew. Kwart voor drie in de ochtend en nog steeds zaten we samen op de grond in zijn kamer. ''Ik heb een optreden vandaag.'' Zei Matthew. ''Zin om mee te gaan?'' Ik was verbaasd dat hij me mee vroeg. Hij ging altijd overal alleen heen. ''Wil je dat wel?'' was dan ook mijn reactie. ''Anders zou ik het toch ook niet vragen.'' Zei Matthew. Gelijk had hij en dus besloot ik met hem mee te gaan.


Het was stil. Normaal gesproken houd ik niet zo van stiltes in gezelschap, maar bij Matthew was het anders. Een stilte bij hem was niet vervelend. Ik wist, en hij wist ook, dat na enige tijd één van ons weer iets zou gaan zeggen. Dit keer was anders. Matthew zei niets, ik zei niets. Tenminste, ik zei niets hardop. Ik praatte tegen mezelf: Doe het gewoon, doe het nu. Stop met liegen tegen jezelf en doe het gewoon. ''Matthew...'' zei ik. Hij draaide zijn hoofd naar mij en keek me nieuwsgierig aan. Hij had grappige sterretjes in zijn ogen en zijn glimlach maakte me rustig. Matthew was niet super knap, of sterk, of slim. Hij was Matthew en dat was wat ik leuk aan hem vond. En ik vond dat hij dat mocht weten. Zonder verder iets te zeggen bracht ik mijn lippen richting zijn lippen.


Het was geweldig, maar ook raar. Ik had net gezoend met de jongen die ik eerst helemaal niet mocht. Het leek wel de omgekeerde wereld. Maar het was ook de wereld zoals het hoorde te zijn. Matthew en ik. We vulden elkaar aan en begrepen elkaar zonder een woord te gebruiken. We zijn niet één team, maar één persoon. Het is perfect.
Zo lag ik nog een tijdje na te denken in de slaapzak die Matthew voor me uitgerold had. Hij was zacht en warm. Ik voelde me veilig. Niet door de slaapzak, maar door Matthew. We probeerden nog wat te slapen, al wilde dat nog steeds niet zo best. In ieder geval was ik nu rustiger. Helaas, werd de rust kwaad verstoort. Matthew zat ineens rechtop in bed, ik draaide mijn hoofd naar de deur. Werd er aangeklopt? We waren allebei stil en luisterden aandachtig. Daar was het weer! Er werd geklopt. Er werd geklopt!