Ik vroeg me even af hè, zouden jullie het fijner vinden als ik het op een site plaatste? Of vinden jullie het op het forum ook wel fijn lezen? (:

Leuk dagboek!
Ik zou het gewoon op de site doen, dat is overzichtelijker voor ons.
Volgens mij krijg je ook niet zoveel reacties als je het op een site doet, en dat is niet echt motiverend.

Oké, ik ben helemaal verkocht en ga dit verhaal zeker volgen. Je schrijft leuk en soepel en je verdiept je in de roerselen van je personages, dat maakt het voor mij boeiend!

Wederom een erg leuke update.
Ik denk dat Vincent gelijk heeft. Je zult niet zoveel reactie krijgen als je het op een site doet.
Hou het maar op het forum.
Snel updaten, want ik ben benieuwd naar wat er nu met Zoey is.

Update 4.

Zoey had slecht geslapen. Robbert kon het aan alles merken. Ze was kibbig, deed kortaf, klaagde over zijn slechte gewoonte en het ergste was nog dat ze nog steeds niet verteld had wat haar dwarszat. Hij wist dat er iets moest zijn, daar kende hij haar goed genoeg voor. Ze zweeg als hij vroeg wat er was. Moedeloos stond hij op en besloot om beneden de krant uit de brievenbus te halen. Hij liet Zoey in stilte achter.



"Kijk eens Zoey, we staan in de krant!" met een plof legde hij het verkreukelde blad neer op de eettafel.
"Zo dan, die bezorger mag ook wel wat zuiniger zijn." Robbert reageerde er niet op, hij wist dat het uit zou monden in een ruzie als hij nu iets van haar irritaties zou zeggen.
"Zie je, al dat dansen van ons is toch nog ergens goed voor!" Hij deed zo hard zijn best om haar humeur een beetje beter te krijgen.



"Zoey," zei hij uiteindelijk met een lichte dreigende ondertoon. "Als je me nu niet vertelt wat er met je aan de hand is dan kietel ik het uit je." Heel even trok ze haar mond in een glimlach. Daarna zoog ze een diepe teug lucht naar binnen en luchtte haar hart.
"Gistermiddag toen jij bij Tom was, en nee dat is geen verwijt ik snap heus wel dat je naar de bandleden toe moet als scout zijnde..."



Robbert vond dat ze treuzelde, en hij wist dat ze dat alleen maar deed omdat ze iets moest vertellen dat ze niet leuk vond: normaalgesproken was ze zo enthousiast uitgevallen dat ze de details oversloeg.
"Toen belde Angela. En ik nam heel vrolijk op, want ik had natuurlijk niet op de nummermelder gekeken. Angela was minder vrolijk..." Ze stopte haar zin en leek niet van plan verder te praten. Het tegendeel was echter waar



"Ze begon tegen me te schreeuwen en te tieren dat ik niet zo'n egoïstische bitch moest zijn! Dat, omdat ik nu toevallig een familie wilde en een kindje dat ik daarbij ook eens aan háár belangen moest denken. Dat haar reputatie op het spel stond als ik een misstap zette en dat zwanger worden niet bepaald een slimme zet was. En ze bleef maar doorgaan. Ik was zo overdonderd dat ik abrupt heb opgehangen. Daarna stond ik beduusd naar mijn telefoon te kijken en ik kan er nu nog niet over uit wat er gebeurd is."



"Och, lieverd toch, trek je niets van haar aan. Dat is ze niet waard," antwoordde hij toen Zoey weer star voor zich uit zat te staren. Plotseling sloeg zijn toon om: "Waar háált Angela het gore lef vandaan om zo tegen je uit te vallen! Wat denkt ze wel niet?! Dat je haar eigendom bent? Ik zal haar eens flink de waarheid gaan vertellen dan!" Wie aan zijn meisje kwam, kwam aan hem.
Zoey glimlachte naar hem. "Schatje, rustig maar, ze kan het toch al niet meer voorkomen als ik het ben." Toch stond hij op met een gekwetste blik in zijn ogen.



De weken daarna vlogen voorbij. Zoey was zo af en toe misselijk en besloot toen ze voor de derde keer die week stond te kokhalsen dat het tijd werd voor een zwangerschapstest. Ze stuurde Robbert op pad en hoe kon het ook anders, die gehoorzaamde als een brave vader. Het enige nadeel vond hij het feit dat zijn vrouw er zo doodziek van leek te worden.



Zodra Robbert thuiskwam van zijn werk, vloog ze hem lachend om de hals met de woorden: "Rob, ik ben zwanger!" Ook bij Robbert drong het besef maar niet door.
"Zoey, we krijgen een kindje, een meisje met rode appelwangetjes en jouw ogen of een jongen met mijn atletische vaardigheden en jouw voortreffelijke stem!" Zoey moest om hem lachen en omhelsde hem nog steviger.



Helaas bracht haar zwangerschap ook minder leuke dingen met zich mee. Zoals het dagelijkse bezoek aan de badkamer dat er vrijwel altijd tot leidde dat ze daarna de vloer en de wc weer kon gaan staan boenen. Ze had nu inmiddels zwangerschapsverlof en genoot desondanks toch wel van haar vrije tijd. Die had ze immers zeven maanden lang niet meer gehad.



Eén van de trekjes die bij haar zwangerschap hoorden was schoonmaakdrang. Wat op zich niet zo'n ramp was want dan bleef het huis tenminste schoon, maar in enkele gevallen sloeg ze erin door. Toen ze voor de vijfde keer die week het aanrecht schoon stond te schrobben, greep Robbert in.
"Zeg, Zoey, geen bacillen bestrijden met geen bacillen heeft geen nut, weet je..." Hij probeerde het speels te zeggen maar eigenlijk werd hij knettergek van haar.



Ze knikte. "Ja, ik weet het, maar ik heb er geen controle over, ik moet en zal gewoon schoonmaken. Wees jij maar blij dat je geen vrouw bent!" Achter haar rug om grijnsde Robbert een echte mannengrijns, zo eentje waarbij je weet wat hij denkt ondanks dat je niets in zijn ogen kan lezen.
"Maar ja, als jij die wasbak niet gesloopt had, had ik nu ook niet hoeven dweilen..." Robbert zweeg, hij kende dit 'als-dan'-spelletje veel te goed.



"Aaargh," riep Zoey toen ze langs de kapotte kraan liep. Robbert lachte haar vierkant uit.
"Ik zal jou eens," brulde ze luid en ze stormde om hem af met haar natte kleren.
"Nu hoeven we beide niet meer te douchen," lachten ze.
"Bel jij maar eens snel een reparateur alleen dan ga ik wel eerst droge kleren aantrekken," Zoey verviel af en toe weer terug in haar volwassenrol, terwijl ze vroeger eeuwig kind kon blijven. Maar ja, als je zelf een kindje in je hebt groeien moet er iemand verantwoordelijk zijn.
"Oh, waarom dan?" Robbert pestte haar expres met de doorkijk die haar natte shirtje had.

Leuk
heb je haar appels of watermeloenen gevoerd??

^Beide niet

Leuk!

zit hier ook vol spanning af te wachten wat het zal zijn.
Héhé wederom een erg leuke update.

Ik wil updaten maar dat kan niet want mijn computer maakt geen verbinding met internet maar op de ipad doet ie het wel, heel vreemd maar ik ga mijn best doen vanavond nog een update te plaatsen!

Update 5.



"Zou er nou echt een klein prinsje of prinsesje groeien?" fluisterde Robbert zachtjes. Zoey lachte terwijl ze naar hem keek. Robbert zou over amper een paar maand een volleerde vader moeten zijn, en zij, Zoey, nog maar net zesentwintig, zou eindelijk een normaal leventje kunnen leiden.
"Behalve als die test liegt, dan niet." Ze kon haar geluk niet op.



Ondertussen werd de zwangerschap voor Zoey steeds zwaarder, de dagen gingen veel te snel voorbij omdat ze constant verlamd was door vermoeidheid. Ze zakte dan neer op de bank met haar ogen op kwart voor drie en luttele seconden later dommelde ze in. Robbert bekeek haar wanneer ze in slaap viel. Hij was zo trots op zijn meisje.



Nachtenlang droomde ze over de mooiste commodes, de meest chique wiegjes, roze behang en blauwe potjes. Ze hadden haar gevraagd of ze wilde weten wat het geslacht van haar kindje was, maar dat aanbod had ze afgeslagen.
"Zij weten immers ook niet wie hun ouders zullen zijn, waarom zou ik dan moeten weten of ze een meisje of hij een jongen is?" was haar simpele antwoord.



's ochtends stond ze op met veel rugpijn. Gelukkig had ze haar eigen persoonlijke masseur in huis, waar ze maar naar hoefde te wenken en hij kwam al aangesneld. Robbert masseerde haar dan teder en trok er altijd een bezorgde blik bij.
"Nog maar een paar weekjes, schatje." Was zijn gebruikelijk zinnetje 's ochtends.



"Hallo, kleintje van ons. Is het leuk daar in mama's buik?" Net op dat moment slaakte Zoey een kreet.
"Nou, 't is wel een actieve zeg, ik word helemaal aan diggelen geschopt." En ondanks dat het niet echt prettig was dat ze de hele tijd beentje tegen haar buikwand aanvoelde stampen, genoot ze toch van het gevoel. Ze was zwanger, ze had een klein kindje binnenin zich, wat maakte er verder dan nog uit?



"Oh, liefje toch, heb je enig idee hoe trots ik op je ben?" Hij reikte naar haar hand terwijl ze met haar andere hand over haar buik wreef. Alsof ze zo het schoppen een beetje tegen kon houden. Zoey kon alleen maar glimlachen terwijl er kleine krokodillentraantjes een weg naar buiten zochten.



Zoey zat voor de school een riedeltje te spelen. De school was immers de enige plek in deze stad waar je de mogelijkheid had om geen fans tegen te komen. En als je hoogzwanger bent hem je daar gewoonweg geen zin in. Robbert was naar zijn werk, hij verdiende goed en had het naar zijn zin, maar toch daagde het bij hem om ontslag te nemen. Zoey wilde dat ook doen, maar durfde dit niet hardop te zeggen sinds de uitbarsting van Angela.



Om even te ontsnappen nam Robbert haar die avond mee naar het restaurantje aan de rand van de stad. Ze twijfelde een lange tijd, want het was immers vier dagen voor de uitgerekende datum en ze zag het niet zo zitten om middenin de menigte van fans en paparazzi haar vliezen te voelen breken. Uiteindelijk had ze er mee ingestemd. Robbert had Thom ook uitgenodigd, één van Zoey's beste vrienden die ze al weken niet meer had gezien.



"Zeg, gaat het wel allemaal goed met haar? Ze ziet er zo vermoeid uit." Thom sprak zijn twijfels hardop uit tegen Robbert. Hij knikte, maar niet vol overtuiging.
"Het zijn de laatste loodjes, het is ook niet makkelijk om haar leven te hebben. Overal waar je komt verwacht iedereen van alles van je. Sommige dingen kun je niet waarmaken." Thom knikte en zei dat hij dat begreep, zijn aanwezigheid werd ook nooit onder stoelen of banken geschoven. Daarna namen ze afscheid, want de arme Zoey moest vroeg naar bed.



Eenmaal thuis slaakte ze opnieuw een kreet. Ze plantte haar handen in haar zij en pufte.
"ROOOOB, volgens mij zijn mijn vliezen zojuist gebroken! Auw, auw, auw! Doe iets!"
Robbert kwam aangerend vanuit de badkamer waar hij net zijn tanden aan het poetsen was.
"Puffen, Zoey, puffen!"



"Ja, dat doe ik al, maar er gebeurt toch niks! Hoeveel ontsluiting heb ik?" Riep ze hysterisch. Robbert begon te tellen.
"Genoeg om niet in paniek te raken, het komt allemaal goed!" Ondertussen belde hij haar chauffeur op om hen op te komen pikken en naar het ziekenhuis te brengen.
"Maar, ik, auwauwauwauw,-"



"Rustig in ademen Zoey, rustig. Het komt allemaal goed. We gaan zo naar het ziekenhuis."
"Niet zo schoppen kleintje, wat een druktemaker ben jij!" begon ze nu tegen haar kindje te mopperen.
"Ik wil niet, Rob! Ik. Kan. Niet. Normaal." En weer slaakte ze een kreet van de pijn.



Heel even keerde de kalmte terug, zodra ze bij het ziekenhuis aan kwam. In haar achterhoofd probeerde ene stemmetje het allemaal goed te praten. 'Je krijgt een kindje, dat is het mooiste wat er bestaat, niet zo kleinzerig doen.' Terwijl ze zich helemaal niet aanstelde. Net op dat moment kwam er een nieuwe wee aan en ze liep met een rotvaart naar binnen.
____

Sorry voor PP

omg Super leuk!

Echt heel leuk!!
Wel gemeen dat je ons laten wachten tot de volgende up voordat we weten of het een jongetje of meisje is

Die up zou er vandaag nog kunnen zijn, want ik heb nog 50 foto's klaar liggen Maar tja, cliffhangers zijn het leukste voor de lezers

Als jullie trouwens nog ideeën hebben die je in het verhaal verwerkt zou willen zien, dan hoor ik het graag!

Hetzelfde geldt voor tips en kritiek, want het is heel leuk om te horen dat het leuk is, maar ik ben ook wel heel benieuwd naar wat er beter kan (van 'leuk, wauw, etc.' kan ik niet veel meer leren, haha). Dus, tips, kritiek, andere puntjes? Graag melden!

EDIT:
Update 6.



Aan de andere kant van de stad brak een hels lawaai los. Felicity, amper zestien, smeet vuile woorden richting haar moeder.
"Ik kan niet geloven dat jij mijn moeder bent! De grootste egoïst op aarde die ik ken. Ik heb je toch niks misdaan! Ik weet dat ik een foutje ben. Maar ik ben jou niet, mama, ik ben veel beter dan alles wat jij ooit zal zijn!" Ze kneep haar ogen tot spleetjes en spuugde de woorden bijna uit.



"Felicity, hoe durf je zoiets tegen míj te zeggen?!" De woorden vlogen in het rond alsof ze bijna wisten hoe hard ze aan konden komen. Felicity, jong en onbezonnen, rebels als ze was, haalde haar schouders op en deed haar mond open om iets te zeggen.
"En durf niet zo'n toon tegen me aan te slaan. En nee, niets 'dat is heel makkelijk, gewoon je mond opendoen.' Je moet eens nadenken over de consequenties die je beslissingen met zich meebrengen! Ik word spuugziek van je!" Angela kon alleen maar hysterisch gillen.



Het meisje stond een beetje voor zich uit te kijken. Nee, ze had het niet getroffen met een moeder zoals Angela McKanzie, manager van diverse sterren. Ze gunde het haar dochter nog niet eens om een van deze sterren te ontmoeten. Haar moeder was een verschrikking, neutorisch als de pest en tot in de puntjes georganiseerd. Felicity leek totaal niet op haar moeder. Ze had vast haar vaders kenmerken, maar die was al voor haar geboorte uit het zich geweest.



Ze zette de muziek aan, de enige manier waarop ze altijd alles kon vergeten. De klanken dreven haar oren binnen en ze gooide haar heup mee met het ritme van de muziek. Hiphop. Het liefst zou ze een werelberoemde danseres zijn, die iedereen kende. Helaas was ze niet meer dan één van de losgeslagen tieners met rotouder in een veel te grote stad.



"Felicity, zet nu als de wiedeweerga die muziek zachter of er zwaait wat. Ik krijg koppijn van dat gejengel!" Angela stond in de keuken de salade te proeven - want ja, een lijntje kwam niet vanzelf - en overdacht alles wat vandaag gebeurt was. Nadat ze van de week bijna Zoey Midshire als ster was verloren na een fikse uitbarsting een paar maanden geleden, had nu ook de paparazzi er lucht van gekregen. En dat zag er voor beide helemaal niet goed uit.



Ze waste haar handen af voor het eten. Felicity was al aan tafel gaat zitten en zat de boel naar binnen te schrokken.
"Eet normaal," snauwde ze bits. Haar dochter, die in de verste verte niet haar dochter had moeten zijn, kon in haar ogen helemaal niets goed doen. Ze was gewoon een tiener die in hetzelfde huis leefde. En wat was Zoey toch dom dat ze niet gewoon naar Angela luisterde. Een kind boven je carriére? Zo iemand moest opgenomen worden.



Felicity beet op haar tanden om niet een volgende ruzie te veroorzaken. Ze was het zo zat dat er nooit een keer een normaal gesprek gehouden kon worden in dit huis.
"Doe de afwas. Ik ga naar bed. Ik ben gesloopt. En waag het niet om me wakker te maken. Goede nacht." En weg was ze. Haar moeder, Felicity blies wat lucht tussen haar lippen door, haar moeder kon haar moeder niet zijn. Stiekem hoopte ze nog altijd dat op een dag haar vader op zou duiken en ze een gelukkig leven kon leiden dat ze verdiende.



Angela sliep die nacht slecht. Ze zag haar hele carriére aan diggelen vallen. Zoey, Fushia, Carl en alle andere sterren hadden besloten dat ze haar niet meer nodig had; ze was een nietsnut, een verdomde snob. Precies zoals de woorden van Frank, Felicity's vader, ooit haar hart hadden gebroken en het nooit meer hadden kunnen lijmen. Het was niet dat ze niet trots was op haar dochter. Het was gewoon dat haar uitgestippelde leven nooit zo was geweest als ze wilde.



Stomme, naïeve Zoey die aan de andere kant van de stad woonde. Een kindje veranderde je leven meer dan je allerstoutste dromen. Een kindje betekende je ondergang als ster.

Willen jullie meer van deze familie? Ik zit er aan te denken om er een dagboek bij te maken. Laat het me snel weten! En hihi, sorry voor de valse hoop over het geslacht van het kindje

Sorry voor de bump, maar willen jullie update 7?

Jaa

JAAAAAA!! Ik vind dit zo'n leuk dagboek
Je schrijft echt geweldig!

Update 7: Je gaf me vleugels



En eindelijk, na al die maanden zwoegen en alle kleine ongemakken die het met zich meebracht: daar was ze dan. Een kerngezonde dochter, lag in Zoey's armen. En ze was zo ontzettend trots, zo trots had niemand kunnen voorspellen. Ze voelde de kleine armpjes van haar prinsesje tegen haar buik en kon alleen maar lachen. Eindelijk, haar lieve kleine Lily.



Haar dochtertje was prachtig, ze had Robberts donkere ogen en Zoey's lippen.



Op de terugweg begon Zoey over hun appartement.
"We kunnen daar niet blijven wonen, Rob, er past niet eens een wiegje in. Bovendien vind ik dat we wat groters verdienen zo inmiddels," mopperde ze, terwijl de kleine in haar armen lag.
"Ja, Lily verdient een beter ionderkomen dan een flatje op elf hoog. Je hebt gelijk. Had jij dat niet met Angela besproken?" vroeg hij uiteindelijk.
"Nee, sinds dat laatste voorvalletje..." Robbert knikte en begreep het.



Terwijl Zoey haar prinsesje een beetje heen en weer wiegde en zachte woordjes tegen haar fluisterde, pleegde Robbert een paar belletjes naar zijn agent onder het mom van 'voor wat, hoort wat' en al snel had hij een nieuw huis op de kop getikt. Zijn agent zou het in orde maken en ze konden er deze middag nog intrekken, ingericht en al.



Zoey keek naar haar dochtertje. Ze was moeder. Als er iets onwerkelijk voelde, dan was dat het wel. Een nieuw hoofdstuk van haar leven, een nieuw begin en een mooiere bladzijde had ze zich niet voor kunnen stellen.
"Wat is ze mooi, hè?" zei ze zachtjes tegen Robbert, bang om het perfecte moment te verstoren.



"Ze is geweldig. Allemaal dankzij jou, liefje, ik had het niet beter kunnen doen." Zoey lachte. Ze voelde zich zo intens gelukkig. Haar ouders zouden haar eens moeten zien, zesentwintig en een prachtbaby in haar handen, dolgelukkig getrouwd en een carriére waar je u tegen zei. Ja, dat had ze best goed voor elkaar gekregen.



Robbert instrueerde haar dat ze alvast naar het nieuwe huis kon gaan, dan ging hij de papieren wel ondertekenen op het gemeentehuis. En zodoende liep ze met een permanente lach naar de lift - de verdomde lift waar ze zo vaak tussen zat - en nam daarmee afscheid van haar appartement. Weer een stukje waar ze zeven maanden Zoey achterliet.



En daar waren ze dan. Ze duwde de glazen deur open en bewonderde de kamer. Gelijk viel haar oog op het wiegje dat in de woonkamer stond. Robbert's agent had een goed klusje geklaard, het was helemaal perfect en spik en span in huis. Eindelijk had ze weer een thuis, eindelijk kon ze weer gewoon 'Zoey Maddow' zijn, het boerenmeisje en niet de superster.



Ze legde Lily in haar wiegje.
"Lekker slapen, liefje, mama is erbij, alles komt goed, jij wordt de mooiste prinses die iemand ooit gezien heeft." Het meisje kraaide vrolijk en staarde met haar grote blauwe ogen naar haar moeder. Zoey glimlachte.



Al snel viel ook Zoey in slaap. Het was immers een drukke nacht geweest sinds dat haar vliezen waren gebroken. Ze keek nog even naar het kleine murmelende wondertje voor ze haar ogen sloot. Daarna viel ze met een gelukzalige glimlach in slaap.

Drie leuke updates gemist.
Snel bijlezen.
En nu maar wachten op de nieuwe update.
Je weet er toch telkens de spanning in te houden.

Leuk!!
Ik heb zo'n raar voorgevoel dat er iets met Robbert gaat gebeuren

Er staat alleen een klein foutje in , je zegt ergens in het begin van deze update dat Lily de donkere ogen van Robbert heeft, en op het einde zeg je dat Lily naar Zoey kijkt met grote blauwe ogen