Update 2.
De avond begon al in te vallen toen Robbert een seintje van zijn agent kreeg. Ja, inderdaad, de zoveelste keer die dag. Privacy? Sinds Zoey hem had omgepraat om een band te beginnen bij het entertainmentbureau van haar oom kende hij dat woord niet meer. Tijd voor jezelf? Ja, als je geluk had in de weinig uurtjes slaap... Daarom kon hij dan ook genieten van het beetje vrije tijd die deze zondagmiddag had, doorbrengend in de tuin van het zakenterrein, spelend op zijn bas.
"Hallo daar Robster! Hahaha, dat is me nog eens een goeie hè. Rob en ster, dus Robster, hahaha." Robbert rolde met zijn ogen en deed alles behalve hard mee lachen.
"Ja, echt, je overtreft jezelf iedere dag weer. Maar goed. Waarom stoor je me?" Hij was normaal niet zo chagrijnig uit gevallen, helemaal niet zelfs, maar het grapje van zijn agent schoot hem in het verkeerde keelgat.
"O. Nou, je moet vanavond naar die nieuwe schuurdiscotheek en daar samen met Zoëster, dat klinkt als zeester, hahaha, nou maar, daar moet je dus heen en daar moet je dus even een paar uurtjes swingen op de dansvloer.
You know, baby, voetjes van de vloer! Maarre, ik moet hangen!"
Robbert zuchtte diep. Ten eerste had hij heus geen knettergekke manager van halverwege zestig die dacht dat hij nog zestien was. En ten tweede wist hij dat Zoey het niet kon waarderen dat hij had ingestemd - of beter gezegd niet had tegengestribbeld - om weer een avond dansend door te brengen.
"Zoey?" Hij drukte een zoen op haar mond omdat hij wist dat hij zo de boodschap kon sussen.
"Hm. Waar was dat goed voor?" Helaas voor Robbert was zijn vrouw niet zo onoplettend dat ze dit zomaar aan zich voorbij zou laten gaan.
"Zeg, je bent mijn vrouw, ik mag je toch wel gewoon zoenen als ik daar zin in heb?" Ondertussen bekokstoofde hij een plannetje om haar mee te nemen naar de discotheek.
"Ik ken jou mannetje, wat wil je precies allemaal voor elkaar krijgen?" Ze kneep haar ogen tot spleetjes en maakte er een groot gebaar bij.
"Ik kan er niets aandoen! We moeten gewoon een paar uurtjes dansen in een nieuwe club. Het is goed voor de publiciteit. En ja, ik zou ook liever naar bed gaan, maar dat kan nu eenmaal niet." Robbert trok er een vergoelijkt gezicht bij. Zoey nam een diepe teug adem en heel even dacht hij dat ze los zou barsten in een tirade. Die hij dan weer zou moeten stoppen voor er fotografen lucht van zouden krijgen.
"Oké. Het is al goed. We gaan wel dansen. Maar ik wil het straks ergens met je over hebben dus we maken het niet te laat." Ze gaf hem een snel kusje en draaide daarna om. Liep de tent binnen alsof ze een doodgewone vrouw was en sprong op de bar om flink los te gaan. Robbert kreeg het er warm van zoals ze los stond te gaan. Dat in combinatie met het vele geduld dat ze hem gaf en de toestemming om verplicht uit te gaan, maakte dat ze de wereld voor hem betekende.
Ze sprong van de bar af alsof er niets was voorgevallen en trok hem mee naar de dansvloer. De muziek zette steeds luider aan en hoe verder de avond vorderde, hoe losser de twee werden.
"Het is nog best oké hier!" schreeuwde ze boven al het lawaai uit. Hij knikte instemmend.
"Maar je wilde toch vroeg naar huis?" Gooide hij nu in het gesprek.
"Ach, dat ene uurtje doet het hem niet, bovendien, het was goed voor onze publiciteit toch?!" En weer weg was ze. Een nummertje aanvragen bij de dj, een aantal handtekeningen uitdelen en een babbeltje maken met de mixoloog.
Eenmaal na sluitingstijd - veel later dan Zoey eigenlijk had willen gaan - was ze toch blij dat ze weer buiten stond. Ze proefde de smaak van frisse lucht op haar tong en keek de straat uit. De stad was nog niet eens zo heel lelijk. Zolang het maar donker was. Ze hoorde dat Robbert de laatste dingen zei tegen een fan en wachtte geduldig af tot hij zou verschijnen.
Eindelijk lagen ze in bed. Vijf uur. Dat was nog netjes voor een zondagavond, helaas moesten ze de volgende dag weer bij de baas verschijnen om verslag te doen van hun optreden vrijdagavond. Maar dat kwam later, nu wilde Zoey eerst praten.
"Zeg, Rob, heb jij nou nooit het gevoel dat je dit
zat bent? Ik bedoel, al dat gesleep en gesjouw naar al die tenten en nooit eens een avondje gewoon, wij tweetjes. De laatste keer dat we dat hadden was tijdens de bruiloft en zelfs daar was nog paparazzi bij..." Ze nestelde zich tegen hem aan terwijl ze hier over prakiseerde.
"Je bedoelt of ik nooit de behoefte heb aan een normaal leven? Ja, soms wel. Maar we hebben hier voor gekozen en we wisten dat het zo zou zijn. We kunnen nu niet meer terug." Hij haalde zijn schouders op.
"Dat weet ik. Ik heb gewoon, de drang om, iets buiten het boekje om te doen, iets te doen waardoor ik controle over mijn leven heb. Enne, ik weet niet, behoefte aan een ander soort drukte om me heen. Een kindje." Robbert leek even te schrikken van deze mededeling maar glimlachte al snel.
"Dat zie ik wel zitten. Maar kan je dat wel aan? Ik bedoel, de werkdruk, het sterrendom en zwanger zijn?" Zoey sloeg een onwetende zucht.
"Dat kunnen we alleen maar weten door het uit te proberen toch?" Er ontstond een ontdeugende blik op haar gezicht en ze keek Robbert verliefd aan.
"Als jij het zegt, schatje."
maar morgen is beloofd!
. Alleen mijn simmies worden oud dus ik ben nu op zoek naar een manier om ze te verjongen :') Ik speelde al met de familie voor ik er een dagboek van maakte, namelijk.
