‘Ik haat je’, fluisterde ik.
Ze glimlachte kil toen ik dat zei. De woorden hadden geen effect op haar.
Ook al had ik het verwacht, het stelde me teleur.
Ik had gehoopt om even haar even gekwetst of geschrokken te zien kijken.
Niks van dat alles.
‘Ik schrik niet van die woorden, Kate. Ik heb ze al te vaak gehoord ‘, reageerde ze.
Verbaasd keek ik haar aan.
‘Ja Kate. Je weet niet alles van me’, fluisterde ze toen ze me blik zag.
Ik kon niet antwoorden. En dit is ooit m’n Best Friend Forever geweest?
Zij, die ik nu het liefst wou vermoorden?
‘Dag. Ik ga je missen’, zei ze. Ik schudde m’n hoofd, ik geloofde er niks van.
‘Niet liegen Eem’, zei ik. Ze lachte kil.
‘Nog altijd even braaf’, zei ze. Langzaam draaide ze zich om, naar de deur. Nog één keer
keek ze om.
‘Veel plezier’, zei ze. Ik hoorde een deur die in het slot viel. Ik was alleen.
----
Edit: Hikari-desu had me net een pm gestuurd. Ik was vergeten dat Flasback ook over
zo'n onderwerp gaat. Begrijp me niet verkeerd, ik wist het echt niet meer.
Ik ga kijken wat ik kan doen om het zo min mogelijk het op die van haar te doen lijken,
desnoods stop ik ermee
Leuke proloog.
Een inleiding kan altijd een beetje identiek zijn als een ander verhaal maar daardoor is de verhaallijn niet altijd hetzelfde.
Een dagboek dat zeker mijn aandacht zal krijgen.
Het was zwart, pik zwart. Ik hoor alleen vaag wat stemmen.
‘Is ze eindelijk wakker?’ hoor ik iemand angstig vragen. Het antwoord kan ik niet verstaan.
Ik vlieg weer weg.
Als ik weer wakker word, voel ik ergens brandende pijn. Ik weet niet waar precies. Het is er gewoon.
Het is doodstil in de kamer, of waar ik ook ben. Ik probeer m’n ogen open te doen, maar het is te vermoeiend. Eigenlijk wil ik ook m’n arm bewegen, maar ook dat lukt niet. Alles, wat normaal van zelfsprekend is, lijkt tien keer zo zwaar te zijn geworden.
Ongeveer een kwartiertje doe ik niks. Het lijkt kort, maar de tijd kruipt voorbij. Als ik denk dat het kwartiertje voor bij is, probeer ik weer m´n ogen te openen.
Het lukt. Ik zie wat vaags wat waarschijnlijk de kamer voor moet stellen. Waar ben ik?
Langzaam word het beeld scherper. Ik kan nu al een paar dingen onderscheiden.
Zoals een vrouw die samen met een man en kind de kamer binnenkomen. Ik zie ze vaag, maar ik zie ze.
‘Hèhè, ben je eindelijk wakker?’ grijnst het kind. Een meisje. Wie zijn dat? En wat doen ze hier?
De vrouw geeft het meisje een por in haar zij.
‘San, doe eens lief tegen je zus’, zegt ze. Is dat meisje m’n zusje? Maar dan zijn die man en vrouw mijn.. mijn ouders? En ik herken ze niet eens, hun bloedeigen dochter?
Alle drie komen ze om me heen staan. Het meisje heeft nog altijd een grijns op haar gezicht.
Me ouders kijken eerder bezorgd.
‘Zijn jullie mijn familie, en hoe heet ik?’ wil ik eigenlijk vragen, maar er komt geen geluid uit me mond.
Ze merkten ook niet dat ik wat wou zeggen.
‘Ah, is ze wakker?’ hoor ik iemand opeens vragen. Hij of zij wacht niet op antwoord, maar loopt meteen door naar me bed. Zwijgend laat me familie de dokter door. Het is een hij, zie ik.
‘Zo zo, ben je eindelijk wakker?’, vraagt hij. Zelfs als ik kon antwoorden, zou ik niet op zo’n debiele vraag antwoorden. Hij vind het totaal niet erg dat niemand antwoord geeft.
‘Nou, hoe voel je je? Weet je hoe je heet?’, vroeg hij.
God, begreep hij dan niet dat ik niet kon praten? Zachtjes schudde ik m’n hoofd, ik weet mijn naam niet meer. Ik doe het automatisch, maar besef dan dat ik écht niet weet hoe ik heet.
Een vlaag van paniek overspoeld me. Hoe heet ik? Ik graaf in me geheugen. Maar dat zit vol gaten. Ik kan me alleen nog herinneren over een meisje dat wegliep. Voor de rest zijn het zwarte gaten.
Ik zie dat de dokter me geïnteresseerd bekijkt.
‘Dacht ik al. Interessant’, mompelt hij.
‘Schatje, weet je echt niet hoe je heet?’, vroeg m’n moeder. Dat ik ooit met zo’n moeder heb geleefd zonder gek te worden.
Langzaam knik ik. Tranen branden in haar ogen. Mij interesseert het niet. Ik wil alleen weten hoe ik heet, en hoe ik hier kom.
‘Ik laat jullie even alleen’, zegt hij. M’n vader knikt afwezig.
De grijns op m’n zusjes gezicht is ongeveer weg. Ze kijkt me alleen maar ongelovig aan.
Ja, ik ben –blijkbaar- je zus, wil ik eigenlijk zeggen. Maar ik vrees dat ze er niks van merkt, als ik dat probeer te zeggen.
‘Weet je echt niet hoe je heet?’, vraagt mijn vader. Dat ik echt gewoon met hun in één huis woonde. Ik word nu al gek van ze. Hoe ga ik dit ooit overleven? Alsof ze mijn gedachten kunnen raden, zeggen ze tegelijk;
‘Jammer Katy, maar we moeten weg. Het bezoekuur is bijna afgelopen’, en ze kijken op hun horloge. Ik probeer te kijken alsof ik het jammer vind.
M’n zusje kijkt opgelucht. De grijns verschijnt weer op haar gezicht.
Ze wil me een high five geven, maar ontdekt net op tijd dat ik dat niet kan.
Als ze weg zijn, staar ik stil naar het plafond. Ik ben dood en dood moe.
IK ga alle woorden na die ze gezegd hebben. Saai, saai. Opeens grijns ik. Ik heet Kathy. Althans, dat zei me moeder.
Maar hoe kom ik hier? En hoe komt het dat ik niet eens m’n eigen naam wist?
Zoveel vragen, zo weinig antwoorden. De dokter zei er ook niks over. Zullen zij het ook niet weten? Maar ik weet het ook niet. Misschien weten ze het wel, maar is het de bedoeling dat ik er zelf opkom? Zou kunnen. Of het is verschrikkelijk, want ik lig immers in het ziekenhuis. Maar ik ben al.. al.. god, hoe heet ik? Zoekend ga ik de kamer door. Nergens hangt m’n leeftijd ofzo. Ik zucht. Gaat goed zo.
Eerst wist ik niet hoe ik heette, en nu weet ik niet eens hoe oud ik ben...
---
Bedankt voor de tip Jepske Het gaat idd wel heel snel, maar het was eerst gewoon een verhaal Gelukkig is mijn Sims weer in orde. Reacties zijn welkom
Hey, super leuk. Gaat nu wel goed, die lange lappen tekst.
Ik stoor me wel een beetje aan dat je de hele tijd 'me' gebruikt. Bijv. Hij of zij wacht niet op antwoord, maar loopt meteen door naar me bed.
Daar moet 'mijn' staan, want dit is geen goed Nederlands.
