Ronduit belachelijk door I_mJimmy
Seizoen 1--
- Deel 1
- Deel 2
- Deel 3
--
Deel 1
“De dalende zon geeft een prachtig plaatje en laat Sevenfield er op haar best uitzien. Het oude stadje heeft een rijke geschiedenis, en alle mensen in al hun huizen leven nog lang en gelukkig.” Zeg ik, waarna ik het oude boek en zet het terug op de stoffige plank. Moya ligt in haar oude bed met de warme wollen dekens tot haar nek opgetrokken. “En nou lekker slapen, lieverd.” Zeg ik terwijl ik haar een kus op haar voorhoofd geef.
Ik loop de krakende trap af en kom gelijk uit in de herberg, ik kijk om me heen op Risoli te vinden, maar hij is nergens te bekennen. De meeste mensen die hier rondzwerven ken ik wel, het zijn dorpsinwoners. “Sorry Ray, mag ik wat vragen, waar is Risoli?” zeg ik terwijl ik de lange man aankijk. “Achter de bar, waar anders schatje?” zegt hij knipogend. Ik draai mijn hoofd weg, geen enkele man heeft respect voor de vrouwen, ik kan er zo kwaad om worden. Ik zie Roderick achter de bar staan, hij kijkt me aan terwijl hij een glas Whisky inschenkt voor een klant.
“De avond breekt aan, kan jij misschien de deur sluiten, en niemand meer binnenlaten, we zitten vol.” Vraagt hij. Alhoewel, vragen, ik heb geen keuze. Ik baan we een weg door alle dronken mannen naar de voordeur, en net als ik het slot wil doen verschijnt er een man. Hij tikt voorzichtig op het glas in lood raam, wat elk moment stuk kan barsten. “Hallo, mag ik U wat vragen, ik ben ziek en het wordt een koude nacht, is er nog een plek vrij hier?”
Ik twijfel, en kijk achterom. Risoli is net de trap opgelopen, en iedereen is te druk bezig met zichzelf om mij in de gaten te houden. Ik open de deur op een kier en kijk naar buiten, een oude man staat voor de herberg, rillend. Ik kijk nog een keer achterom en zie dat Risoli weer terug is, hij gaat op zijn knieën zitten om wat flessen te pakken. Ik open de deur wijd. “Ik mag eigenlijk niemand meer binnenlaten, maar als U mij snel volgt kan ik wel wat regelen, misschien.” Zeg ik, en trek de man achter me aan.
Ik ren zo snel als ik kan de piepende trap op, en de oude man volgt mij op de voet. Als ik boven kom werp ik een blik op Moya, ze is diep in slaap. Ik duw de bruine boekenkast naar achter en een extra kamer onthuld zich aan het licht. De man kijkt zijn ogen uit, hij is dankbaar dat ik dit voor hem doe. Zo snel mogelijk begeleid ik de man naar het oude matras en de schemerlamp die in de kleine kamer staan. “Sorry, dit is het enige wat ik kan regelen” zeg ik zachtjes. De man glimlacht. “Ik ben U hier eeuwig dankbaar voor.” Zegt de man.
Moya is wakker geworden als ik de kamer binnen kom lopen. “Mama, wat doe je?” vraagt ze slaperig, terwijl ze wrijft in haar helder blauwe ogen. “Niks liefje, ga maar naar bed, Mama gaat ook slapen.” Zeg ik, in de hoop dat ze weer gaat slapen. Ik stap in het bed, en vraag aan Moya of ze me niet wil wakker maken vannacht, en dat ze gewoon naast me mag gaan liggen als ze bang is, normaal is het geen probleem als ze me wakker maakt, maar ik ben zo moe door vandaag. Het wordt steeds donkerder buiten, en binnen vijf minuten lig ik als een roos te slapen.
Door de ogen van Moya
Langzaam komt Risoli binnenlopen, terwijl het piepen van de oude deur klinkt door het hele huis. Ik draai me om in bed en wil mijn ogen, maar wordt verrast met een klap in mijn gezicht. "Waar was dat goed voor!?" schreeuw ik, maar sla daarna een hand voor mijn mond, straks wordt mijn moeder wakker... Ik ruik een sterke drank lucht, hij is waarschijnlijk dronken, ik wil opstaan om onder mijn bed kruipen, maar hij slaat me opnieuw, waardoor ik op de grond val. “Dit is voor je vieze moeder, die zich nooit aan de regels houdt!” schreeuwt hij, terwijl hij me een schop in mijn maag geeft.
En? Is dit een idee om mee door te gaan? De inpsirate voor dit verhaal heb ik wel gekregen van The Glensheen Dream, daardoor kreeg ik heel veel zin om een verhaal dat zich in de Middeleeuwen afspeelt te gaan schrijven
.. Dus, doorgaan of niet?
Heb ook een poll toegevoegd voor de 'overzichtelijkheid' 
