Fantastische up, lekker lang ook!
Prachtige nieuwe kamers trouwens, alleen zo jammer dat er in beide huizen zo'n kille sfeer hangt nu Rosa en Olivier er niet meer zijn.

Dankjewel. Ik vond het totaal niet moeilijk deze upp te schrijven. Het was leuk
Ik vind het wel leuk, eerlijk gezegd, dat je die kille sfeer zo ervaard. Dat zegt wel wat positiefs over mijn schrijfstijl Maar de kille sfeer zal snel verdwijnen, als romantiek opbloeid

Zegt zeker wat over je schrijfstijl, die is namelijk prachtig. Aahw, ik hoop dat die kille sfeer snel verdwijnt, ik blijf in ieder geval volgen. Al enig idee wanneer er weer een upje komt?

Deze week, ik heb prachtige foto's klaarliggen Taylor Kalmenbos en huize Lodewijk Groenewoud =D

Eindelijk tijd om de nieuw update van VvZ te lezen!! Klasse!! Echt weer een klassieker!

Prachtig Adoror, maar dat was te verwachten ^.^

Dankjewel Leuke reacties Altijd leuk om te lezen.

Ik kan deze week geen update meer plaatsen. Ik moet dit weekend weg en heb door trieste omstandigheden nu geen tijd. Maar er liggen foto's klaar, dus volgende week komt er een, en dat is een belofte die ik heel hard ga proberen waar te maken

Geheven vijandigheid



“Ramon,” Er werd harder geklopt en chagrijnig zuchtend liep Ramon naar de deur. “Wat wil je?” vroeg hij nors. “Ramon laat me erin! Nu!” Victoria bonsde nogmaals op de deur en met een diepe zucht opende Ramon de deur. Ze stormde meteen naar binnen. “Wat is er mis met je? Ik heb nog niets van je gehoord en het museum kan me ook niet verder helpen! Heb je het..” “Ja, ik heb gehoord dat Rosa vermoord is. Het leek me gepaster om niet langs te komen. Bovendien heb ik… ik vertrek weer Victoria.” Ramon sloot de deur en liep langs haar. Voor haar neus bleef hij staan. “Je vertrekt! En mijn tentoonstelling dan!” Ze viel even stil. “Hoe weet jij dat Rosa vermoord is? In de krant staat overleden. Er is niets bekend over de doodsoorzaak.”



“Hoe bedoel je?” zei Ramon vijandig terug, “Er wordt overal over gepraat. Beneden in de lobby en in het restaurant heb ik al meerdere malen opgevangen dat Rosa koelbloedig vermoord is door de butler van jullie aartsvijanden. Stomme stad! Ik ben blij, Victoria, blij dat ik vertrek!” Ramon draaide zich om en sloot zijn koffer. Ze stapte op hem af en pakte hem vast. “Ik wil niet dat je gaat, ik zal je missen.” De woorden kwamen zacht binnen in Ramons oren en het duurde even voor hij door had wat ze zei, maar toen vervulde het zijn hele lichaam en zijn hart begon sneller te kloppen. “Wat bedoel je?” Victoria glimlachte en fluisterde zwoel, terwijl ze met haar hoofd dicht bij zijn oor zat, “Ik zal je missen,” Een rilling ging over zijn rug en hij draaide zich om. Hij keek diep, heel diep in Victoria’s ogen.



Paul keek op van zijn boek. De bel ging. Een luide en diepe ‘ding-dong’ klonk een keer door het hele huis. Hij keek even naar de klok en zag dat het nog vroeg was, en dat Hector nog aan het werk was. Die zou de deur wel openen en vertellen dat hij geen bezoek meer ontving en dat de bezoeker morgen terug moest komen tussen 11 en 5, of een afspraak moest maken. Hij las weer verder. Op de zwarte kaft stond in gouden letters: ‘Zomeren, een plek vol geheimen. Door Christiaan van Zomeren de Rozen – Troost.’ Het leek Paul wel verstandig zich in te lezen in de psyche van de twee families aan zijn zijde, de familie Groenewoud en de familie van Zomeren de Rozen. Beide met veel macht, maar niet zoveel als hij, Paul Kalmenbos. Hij glimlachte. “Is het een leuk boek?” Er was iemand geheel onverwacht de kamer binnengestapt. Geschrokken keek Paul op.



“Waar was je?” Victoria trok een wenkbrauw op, terwijl ze naar haar man keek. Ze was net de warme hal van villa van Zomeren de Rozen ingestapt, toen Roderick kwaad op haar kwam afstormen vanuit de woonkamer. “Waar was je?!” vroeg hij nogmaals en nog vijandiger. “Ik was in het dorp! Roderick doe normaal! Jij was ook niet thuis.” Roderick stapte kwaad op haar af. Ze voelde zich bedreigd en bang, ze herkende de blik in zijn ogen niet. “Ik was bij mijn moeder, ze is weg, weet je nog!” “Je moeder? Elisabeth is weg vanwege jou, Roderick.” “Het gaat hier niet om mij, waar was jij? Je bent bij iemand geweest, ik zie het wel!” schreeuwde hij achterdochtig.



“Taylor!” Paul stond op en legde zijn boek meteen opzij. “Taylor, lieve schat! Wat een verrassing!” Wat heb ik je al lang niet meer gezien.” Hij stond op en liep naar haar toe, nogal snel voor zijn toch al respectabele leeftijd. “Papa!” met een brede glimlach die al haar parelwitte tanden onthulde omhelsde ze haar vader. Ze bleven een paar minuten stil staan, terwijl elkaar lang omhelsde. Taylor was al zo’n 20 jaar niet meer in Zomeren geweest. Ze woonde hier tot haar 5de bij haar moeder, tot ze samen naar Egypte vertrokken, waar Paul op dat moment ook was. Haar moeder was nooit met Paul getrouwd geweest, en ze hadden ook nooit een relatie gehad tijdens Taylors 25-jarige leven. Eigenlijk kende ze haar vader nauwelijks. Pas sinds haar 18de is ze hem af en toe nagereisd, tot een jaar geleden. Twee jaar geleden streek Taylor weer neer bij haar moeder, waar ze vervolgens meewerkte aan het vertalen van tabletten die werden gevonden tijdens opgravingen in en rond Al Simhara. Een maand geleden leerde ze daar Maria van Zomeren de Rozen kennen en via haar kwam ze weer in Zomeren terecht. Met een boodschap voor Roderick, en met een onbestemd verlangen haar vader en haar halfbroer weer eens te zien.



“Roderick!” geschrokken stapte Victoria achteruit, steun zoekend op het tafeltje achter haar. “Wat is hier aan de hand?” Christiaan was vanuit zijn kantoor door de huiskamer de hal binnengekomen. “Ben je helemaal gek geworden!” Geschrokken maar standvast trok hij aan Rodericks opgeheven hand. Roderick draaide zich om. “Bemoei je er niet mee. Dit is iets tussen mij en mijn vrouw.” “Jouw vrouw heet Victoria en ben je nu helemaal gek geworden? Je wilde haar slaan, wat bezield je!” Christiaan sprak kalm, maar zijn ogen zeiden wat anders. Roderick zei niets, zijn ogen spraken geen woorden maar waren dof. Hij liep langs Victoria, die voor hem weg stapte, naar boven. Victoria keek Christiaan aan, die zuchtte. “Kom, we drinken nog een wijntje. Je slaapt vanavond maar in de logeerkamer. Ik zal…” Christiaan viel stil. Hij kon het niet vragen, want Rosa zou het niet kunnen doen.



“Ga zitten, ga zitten! Wil je wat drinken?” vroeg Paul, terwijl hij opzij stapte. Taylor liep langs hem en ging zitten op de bank. “Nou, een glas rode wijn, als je het hebt?” “Toevallig zat ik ook net een wijntje te drinken,” zei Paul en hij liep naar het tafeltje, dat naast de stoel stond waar hij at, en schonk twee glazen vol. Hij zette er eentje voor zijn dochter neer, en ging toen zitten. “Lieve schat, hoe gaat het met je? Waarom heb je niet gebeld? Dan had ik een kamer laten klaarmaken voor je. Hoe was je reis? Waar kom je vandaan? Dit komt zo onverwachts, echt totaal overdonderd ben ik.” Taylor glimlachte naar haar aandoenlijke vader. “Het gaat goed hoor, en ik heb niet gebeld omdat het een verrassing was. Ik blijf niet zo heel lang hoor, denk ik. Ik ben hier om wat zaken te regelen.” “Je had geen betere timing kunnen hebben, lieverd. Ik heb zelf ook wat zaken hier te regelen en misschien, misschien kunnen wij elkaar nog wel van dienst zijn.” Paul glimlachte en nipte van zijn donkerrode wijn.

Leuke Upp =D

Leuk weer!

Super!
Echt heel mooi!
En Taylor is trouwens ook echt prachtig, ik ben benieuwd wat haar rol binnen de vete word. (als ze die heeft.)

Die heeft ze

6 februari alweer...

komt de vete nog terug? want ik vind dit nog steeds een prachtig verhaal =o

Ik heb net alles gelezen. Echt een super mooi verhaal . Maarr, ga je nog verder? Het is alweer bijna 2 maanden geleden dat je hebt ge-update ...

Erg jammer dat het verhaal niet doorgaat..