Nou, 24 foto's geupload. De komende update word zo mogelijk door drie gedeeld. Dan post ik ze achter elkaar, maar dan kunnen jullie zelf bepalen of jullie alles in 1 keer lezen, of 6 foto's per keer, zodat je weet waar je bent gebleven. Ik ben benieuwd, wat er uit mijn schrijfhanden gaat komen
Het einde van Episode 2
De avond
Diner bij kaarslichten
Thuis had Marjolein zo’n 3 uur voor de spiegel gezeten. Kenny was na sluitingstijd van de boetiek langsgekomen en had haar make-up en haar gedaan. Nu stond ze voor de passpiegel en bekeek zichzelf. Haar prachtige rode jurk, haar losse haren. Ze glimlachte met haar rode lippen. Kenny kwam de kamer ingelopen. “Nou, ik ben klaar,” zei hij trots. “Je ziet er geweldig uit, jij krijgt vanavond een nieuw huis!” Hij lachte. Marjolein draaide om met een brede lach. “Je bent geweldig Kenny, wat moet ik zonder jou?” Kenny glimlachte en knikte naar het raam. “Volgens mij wil Lodewijk wel vertrekken.”
Even later zat ze in de auto met Lodewijk. Ze praatte over wat zaken, werk en koetjes en kalfjes. Lodewijk parkeerde achter de bistro en ze liepen naast elkaar naar het terras. De zon ging onder en Marjolein kreeg een heerlijk avondgevoel. Zij en Lodewijk, de kinderen, een prachtige villa. Ze zag het helemaal voor zich. “Wat is er?” vroeg Lodewijk en hij keek haar met pretoogjes aan. “Niets, ik heb gewoon zin in een lekker avondje met jou.”
“Kalmenbos, toe maar,” Augusta glimlachte wat verlegen naar Herman. Het was lang geleden dat zij en Herman samen aan een tafeltje zaten te dineren. Meer dan dertig jaar en toch, toch leek het alsof er niets was veranderd. Alsof ze gisteren nog samen aan tafel hadden gezeten en de dagelijkse sleur met elkaar hadden besproken, over het wel en wee van Lodewijk, over het laatste nieuws van Robert Jr. in Frankrijk en over hun geliefde kleinkinderen. “Je verdient het beste, Augusta,” zei Herman vleiend. De ober kwam met de kaart en Herman bestelde een aperitief voor hem en Augusta. “Hoe gaat het met je? Ik leef, het moet niet makkelijk voor je zijn. We hebben elkaar dertig jaar lang gedwongen moeten missen.” Augusta keek even weg van Herman, de aperitiefjes werden ondertussen neergezet. “Eigenlijk,” begon Augusta voorzichtig, “wil ik het daar niet over hebben. Laten we dit een avond maken om over elkaar te praten. Om elkaar weer te leren kennen. Ik wil het niet over het verleden hebben. Vertel jij mij eens, wat vind je van ons landgoed? Het is veel veranderd.” Herman glimlachte, hij was gecharmeerd door de betoverende gloed die Augusta over haar had en over het idee dat zij had over deze avond. “Het is prachtig, zo veel mooier dan dertig jaar geleden, net zoals jij.”
Victoria had zich voorbereid op de avond alsof het allesbepalend zou zijn. Ze deed nog meer moeite voor haar make-up dan toen ze Roderick voor het eerst ging daten. Even voelde Victoria zich zoals op de dag dat ze ging trouwen. Ze had toen drie uur in de make-up gezeten en toen was haar haar nog niet gedaan. Het had veel tijd gekost en Lodewijk had al zijn charmes in de strijd moeten gooien om de kerk van Overbrugge langer te mogen gebruiken voor de huwelijksceremonie. Ze glimlachte en deed nog even extra haar best de laatste krul in haar haar perfect te krullen. Ze stond op en draaide zich om, zich bewonderend in de wandspiegel. Prachtig, het werd een eitje om Ramon te overtuigen van haar kwaliteiten. Ze zocht nog even naar Roderick, maar die was weg. Ze stapte in haar auto en parkeerde hem achter de bistro, maar las toen het sms’je dat ze onderweg had gekregen. ‘Kom je naar het museum voor we gaan dineren? Ik wil je wat laten zien. X, Ramon’ Victoria gloeide. X, Ramon, stond eronder. Ze stopte haar mobiel weer in haar blauwe handtasje en liep op haar gemak naar het museum. Daar stond Ramon op haar te wachten, wat zag hij er toch prachtig uit, bedacht Victoria zich. Ramon stond daar, voor het museum, belicht door het lantaarnlicht. Ze liep wat sneller naar hem toe. “Ramon!” zwaaiend liep ze de stille weg over. Ramon draaide zich om en ontving haar met een vriendschappelijke omhelzing. “Lieverd, wat ben je op tijd,” hij lachte, “Kom, ik wil je wat laten zien.’
Ramon hield van het museum na sluitingstijd. Doordat Diana hem het baantje als curator hier had bezorgd, kon hij genieten van avonden eenzaam tussen de dure kunstvoorwerpen lopen. Het was verontrustend stil nu in het museum. Misschien kwam dat wel omdat een groot deel van de collectie was verhuisd naar andere musea, omdat Vicotira’s collectie spoedig zou worden tentoongesteld. “Wat is het rustig,” merkte Victoria op. Ze sprak zacht, niet uit respect, of omdat ze iets stiekems deden, maar de sfeer die in de lucht hing zorgde daarvoor. De stilte voor de storm, daar leek het op. Victoria voelde even de neiging om om te draaien, naar huis, in bed kruipen met Roderick en morgen wakker te worden alsof er niets aan de hand was. Was er iets aan de hand? Vroeg ze zichzelf af. Ze kon er geen antwoord op vinden en volgde ondertussen Ramon naar boven. “Sluit je ogen,” zei Ramon, voor ze boven waren. Victoria sloot haar ogen en Ramon begeleidde haar verder. Het zwarte werd plots wat lichter en Victoria vermoedde dat Ramon het licht had aangeknipt. “Oké, open je ogen maar.” Victoria opende haar ogen. Het was een lege ruimte die ze zag, vol met touw, een looproute en lege muren. “Wat is dit, Ramon?” vroeg Victoria. Ramon stapte dicht op haar af en fluisterde in haar oor. “Hier, lieve Victoria, komt jouw collectie te staan en te hangen,”
“Vanwege welke gelegenheid hebben wij dit diner?” vroeg Lodewijk, terwijl hij van zijn rode wijn nipte. “Oh, mag een vrouw haar geliefde man niet mee uit eten nemen?” Marjolein knipperde met haar lange wimpers. Lodewijk glimlachte en zette zijn wijn weg. “Olivier had vanavond vrij, Augusta en Herman zijn samen uit. Diana heeft een zakendiner in Overbrugge en de kinderen eten allebei bij vrienden. Een avondje samen thuis had ook gekund, als je alleen met me had willen zijn.” Lodewijk vermoedde dat Marjolein andere bedoelingen had, namelijk hem over te halen om het huis te kopen, maar hij had zijn beslissing al gemaakt en wat Marjolein ook ging zeggen, er zou geen verandering in komen. “Ach, dat huis. We kunnen het moeilijk een thuis noemen, vind jij van wel?” vroeg ze. “Ik ben er opgegroeid, het was, is en zal mijn thuis zijn, Marjolein.” Er klonk een zucht en Marjolein nam een slok van haar wijn, maar Lodewijk praatte niet verder. De menukaarten werden gebracht en ze gebruikte tijd, waarin gezwegen werd over waar het vanavond echt om ging, om uit de lekkere gerechten het gerecht te kiezen dat ze graag wilden eten vanavond. Nadat hun bestelling door de ober was opgenomen, besloot Marjolein voor de directe aanpak te gaan. “Lodewijk, ik wil het huis. Ik wil een thuis voor ons en voor Dian en Julius. Ik wil weg uit van die oude stoffige…. Tradities.” Ze keek Lodewijk strak aan, maar die nam tijd om zijn antwoord te formuleren. Er viel een stilte.
“We kunnen hier niet zitten,” Victoria was nog niet voorbij het gietijzeren hekje toen ze al om wilde draaien. “Wat is er?” vroeg Ramon. Ze waren net samen vanaf het museum door de aangenaam warme avondlucht naar de bistro gelopen. Ze hadden gepraat over kunst en Ramon had een verhaal aan elkaar verzonnen over waar hij allemaal was geweest en wat voor ervaringen hij had met kunst. Victoria was er meteen ingevallen en Ramon besefte zich maar al te goed hoe makkelijk het zou zijn om haar te verleiden en vanavond niet alleen te hoeven slapen, maar met een prachtige vrouw naast hem in het bed van zijn hotelkamer in Hotel Kalmenbos. Hij grijnsde bij die gedachte aan de liefde die hij zou ontvangen en geven vanavond en antwoordde op Victoria’s vraag waarom hij lachte met een heel verhaal over een of ander avontuur in Egypte, dat in werkelijkheid nooit had plaatsgevonden. “Zie je die vrouw daar? Marjolein Groenewoud heet ze. Vroeger, toen ze nog Marjolein Sixt heette, was zij mijn beste vriendin.””Nou, wat is het probleem? Een oude vriendschap?” vroeg Ramon. Victoria keek achterdochtig achteruit, om te kijken of Marjolein haar nog niet had gezien. “We hebben ruzie, en niet zo’n beetje ook niet. Als wij hier gaan eten, wordt dat gegarandeerd een scheldpartij en daar heb ik vanavond geen zin in.” Ramon glimlachte en pakte Victoria’s schouders vast. “Lieve, lieve Victoria. Laat zien dat je bent dan dat, dat mens. Hoofd geheven, borsten vooruit, je kunt het.” Victoria draaide zich aarzelend om, maar liep toch naar hun tafeltje. Ze wilde haar avond niet verpesten.
Het einde van Episode 2
De avond
Gezellige gesprekken
Even later zaten ze toch samen aan het tafeltje. Hoewel Victoria had gezien dat Marjolein hen had opgemerkt, besteedden ze beiden geen aandacht aan elkaar. Victoria zat eerst niet op haar gemak, maar ze liet zich hypnotiseren door de woorden van Ramon, die haar naar vorig jaar Frankrijk brachten en haar het avontuur liet beleven dat hij zelf had meegemaakt. Tenminste, dat zei hij. Ramon had het verhaal compleet verzonnen maar wist ermee te bereiken wat hij wilde: Victoria at uit zijn hand. Aan het eind van de avond had hij Victoria en was ze van hem. Voor altijd. Hij glimlachte en Victoria glimlachte terug. Even een formeel moment waarin ze beide aan de ober hun wensen doorgaven. Ramon wilde verder gaan met het manipuleren van Victoria, maar zij nam hem al het werk uit handen en stelde hem de vraag, waarmee Ramon besefte dat het veel makkelijker zou worden om haar voor zich te winnen. “Denk je dat ik ook ooit in Frankrijk kom? Om daar m’n eigen tentoonstelling te openen? Kun jij mij daarbij helpen?” Victoria keek Ramon zwoel aan.
“Marjolein,” begon Lodewijk. “Oké, oké! Ik draaf door! Ik weet het Lodewijk” “Mar..” klonk het klagend, maar hij kreeg geen kans. “Ik zie gewoon zo veel kansen! Het huis is prachtig, de locatie is ook bijzonder. Prachtig uitzicht, dicht bij de stad en het dorp. Ik heb zulke geweldige ideeën voor de inrichting. Een heerlijke, donker moderne slaapkamer voor ons, een zeeblauwe woonkamer. Laat mij dit doen Lodewijk, we hebben het geld, we hebben de mogelijkheden!” Lodewijk keek Marjolein, terwijl zij vertelde over het huis, en deed alsof hij na moest denken. Het eten werd gebracht en Lodewijk liet een stilte vallen na Marjoleins betoog. Ze aten en dronken wijn. Lodewijk had een ander onderwerp aangesneden en Marjolein in het duister gelaten over wat hij had besloten. Zij dacht dat hij tijd nodig had om een beslissing te maken, maar dat had hij al gedaan voor het diner.
Roderick grinnikte. Hij bedacht zich hoe dit later opgeschreven zou worden. Hoe de grote, machtige, rijke Roderick van Zomeren de Rozen afdaalde in een verloren wereld onder de grond en hoe cliché de eerste geluiden waren die hij hoorde. Piepende ratten, waterdruppels die echode in de oneindige gangen. Hij sloot de deur van het warme en comfortabele gangenstelsel wat nog bij de villa hoorde en stapte de donkerte in. Hij ontstak een fakkel aan de muur met een aansteker en zag tot zijn verbazing iets dat er niet was, de vorige keer toen hij hier was en het oude huis waar ooit familie van hem had gewoond, had gevonden. Grote delen waren ingestort. De muren waren weg en twee gangen waren onbereikbaar. Hij stond stil, gedesoriënteerd. Er waren twee mogelijkheden, kijken hoe ver hij nog de gang in kon of, of het pleintje rechts opgaan, waarvan hij zeker was dat dat bestond uit ingestorte huizen en vroegere winkelpanden. Roderick stapte op de harde grond, een mengeling van rots en keien die vroeger de weg vormden. Hij nam zijn beslissing en stapte met voorzichtige voetstappen vooruit. Daar lag de rijkdom, dat voelde hij.
Ramon keek over zijn wijnglas, dat gevuld was met diepe roodkleurige wijn, diep in Victoria’s ogen. Het was een erg gezellig, beiden onder invloed van wijn, en complimenterende woorden vloeide rijkelijk. Ze waren toegekomen aan het hoofdgerecht, of tenminste, dat hadden ze net gehad. Het werd zo tijd het toetje te bestellen. Ramon besloot de stoute schoenen aan te trekken. Hij zette zijn glas neer. “Victoria, wat zeg je er van als we het toetje… vanavond… bij mij in mijn kamer… nuttigen?” Hij keek haar strak aan, met een bepaalde mysterieuze blik in zijn ogen, waarmee hij al vele vrouwen het bed in had gekregen. Victoria lachte vriendelijk en zei: “Wat bedoel je?” Ramon glimlachte nu en gaf wat van zijn witte tanden bloot. “Ik bedoel, jij en ik, samen op mijn kamer, een fles champagne.” Hij wist dat het afgezaagd klonk, maar hij had het idee dat hij Victoria al zo goed had ingepalmd, dat ze wel toe zou geven. Ze keek hem nog steeds glimlachend aan. “Ramon, ik ben erg gevleid, maar ik heb een man. Ik vind je erg aardig, maar het lijkt me geen slim voorstel.” Victoria had het idee dat ze hem vriendelijk afwees, zonder schade aan hun vriendschap aan te richten, maar niets was minder waar.
Romeo liep de trap op. Bij elke stap die hij zette werd het zenuwachtige gevoel groter. Hij had niets gehoord van Julius. Hij had hem nog 20 sms’jes gestuurd. Hij was kwaad, verdrietig, weer kwaad, dan razend, dan moedeloos en hij was zelfs op een punt gekomen dat hij alles op had willen geven. Maar Julius had hem toen gered door hem een half sms’je te sturen. “Ik wil je…” dat was het. Hij vermoedde dat het niet helemaal verzonden was, maar er kwam niets meer. Ook niet toen hij sms’te, en nog eens sms’te. Julius liet niets meer van zich weten en hij nam ook niet op, als hij belde. Hij liep naar de trap naar de zolder, hij wilde op bed liggen en alles even vergeten. Op de gang kreeg hij een sms’je. Zijn hart sloeg een aantal slagen over en met trillende vingers haalde hij zijn mobiel uit zijn broekzak. ‘Ik slaap vanavond bij Roosmarijn, geef jij dat door? X Chris’ Romeo liet zijn telefoon zakken, moedeloos. Er zat maar één ding op. Nou ja, twee. Maar om nou meteen naar het landgoed te gaan waar Julius woonde was niet zo’n slim idee. Hij belde Estelle, die hem het nummer gaf van Dian. Toen belde hij Dian, die met moeite vertelde dat Julius niet thuis was en meteen ophing. Romeo ging op de trap zitten. Julius was niet thuis. Waar zou hij kunnen zijn? Plots, alsof er iets was dat hem van bovenaf wat influisterde, kreeg hij een ingeving. Hij wist zeker waar hij Julius kon vinden. Hij stond op en sloop het huis uit.
Het rook er muf en er lag een enorme laag stof. Hier was al in geen jaren niemand geweest. De oude kapel van Zomeren. De Harten Kapel. Het was een van de mooiste gebouwen van Zomeren en had ooit toebehoord aan het landgoed van de familie Harten, die al lang niet meer bestond in Zomeren. Hij herkende het wel, van de plaatjes, al was het nu wel erg donker. Even later had hij een aantal fakkels ontstoken. De kapel was verlicht. Er was een oude deur, die ooit naar buiten leidde, en een trap, die, zo dacht Roderick, naar een hogere verdieping had geleid, maar nu was ingestort. Hij liep rond, voetstappen achterlatend in het stof. Er waren een oude voorwerpen, die niets meer waard waren. Kisten vol koperen, goudgeverfde munten. Roderick zuchtte. Er was hier niets van waarde en de crypte van zijn voorouders was hier niet in de buurt. Plotseling hoorde hij wat. Een deur, al klonk het ver. Het leek van boven te komen. Hij wist zeker dat hij wat hoorde. Roderick voelde het sterk, er was iemand daar. Daar boven. Hij liep naar de oude trap en met voorzichtige stappen betrad hij hem.
De avond was gevuld met klassieke muziek, met dure rode wijn, een warme, nostalgische sfeer en een heerlijk gesprek. Augusta en Herman praatten over van alles. De jeugd van Robert Jr. en Lodewijk. Over de bruiloft van Lodewijk en Marjolein en hoe erg ze Herman toen miste. Zelfs toen Herman vroeg naar Augusta’s andere zoon, was zij niet te ingetogen om hem over hem te vertellen. Ze praatte over Mariëlle en Robert, over hoe alles had kunnen lopen als zij die ene avond gewoon thuis op de bank hadden gezeten. De avond werd steeds zwaarder sentimenteel beladen. Te sentimenteel, wel te verstaan. Na het dessert sprak Herman de woorden die alles lieten ontploffen en het sentiment kapot maakten. “Lieve Augusta, hoe zou het zijn als wij weer trouwden? Nee, beter gezegd. Trouw met me.” Augusta legde haar dessertlepeltje neer en staarde Herman aan. De warme avond werd plots heel kil.
“Roderick, Roderick, Roderick” drie tikken van een schoen, bij elke keer dat ze zijn naam zei. Roderick was stil de kerk binnengegaan, maar had geen schijn van kans ongezien te blijven. Elisabeth, zijn eigen moeder, stond midden in een verlichtte kerk, te wachten op hem. Roderick sloot de deur. Geen ontkomen aan. Hij besloot dapper de confrontatie aan te gaan en hij stapte naar voren. “Mam, wat doe jij hier? Moet je niet gezellig alleen dineren in het restaurant van het hotel?” Elisabeth stapte ook naar voren, met een onverschrokken uitdrukking. “Ik heb al gegeten. Ik kom hier niet voor een gezellig gesprek, Roderick. Ik kom hier om je te waarschuwen. De crypte is verboden gebied voor jou. Je bent een geldwolf, een cultuurbarbaar. Jij bent een vloek voor mijn familie. Jij kent geen respect voor jouw verleden. Ik wil niet dat jij met je verwoestende poten aan de erfenis komt.” Elisabeth wilde zich weer omdraaien, ze wist dat hij de crypte nog niet had gevonden, en niet zou vinden. “Wacht, moeder. Zo praat je niet over je zoon. Ik ben de laatste redding voor deze familie. Als ik niet doe, wat ik doe, dan sterft het geslacht van Zomeren de Rozen uit!”
Voetstappen over asfalt, voetstappen over tegels, voetstappen over gras. De ene voet voor de andere, steeds harder, steeds sneller. En plotseling een klap, een steek en een zwarte vlek. Twee tranen die de stoep twee donkere stipjes geven. Julius stond op en veegde ruw de tranen van zich af. Zijn knie bloedde maar het deerde hem niet. Hij moest verder, verder tot in de eeuwigheid. Hij rende van de stoep af, het gras op. Hij rende omhoog, naar de lucht, de maan, de sterren. De Hemel. Dat was zijn bestemming, daar zou hij komen, aan het eind van de nacht had Julius zijn hemel gevonden, zijn rust. Waarin hij in de eeuwigheid rust zou vinden en geluk zou brengen aan iedereen hier. Romeo zou een hekel aan hem hebben nu. Die zou niet rouwen om zijn afwezigheid. Julius rende door, verloor zijn mobiel in het gras. Hij had een plek uit gekozen, waarvandaan hij zijn reis zou beginnen. Hij was er bijna, bijna. Nog even volhouden. Het klonk als een mantra in zijn hoofd, zoals de stem van de duivel als een mantra in zijn hoofd, weken lang, hoe slecht hij wel niet was. Julius geloofde het. Julius geloofde de stem. Die stem, die alles beter wist.
Olivier deed zijn jasje aan, deed het lampje op zijn nachtkastje uit en ging zijn kamer uit. Hij deed een laatste ronde door het huis, het was er stil. Overal deed hij de lichten uit en hij checkte de achterdeur nog even, of hij wel op slot zat. Hij liep naar de voordeur, sloot die achter zich. Olivier liep langs de brievenbus en kon het niet laten om die nog na te kijken. Er lag een brief in. Olivier pakte hem eruit. Hij kreeg er een vreemd gevoel van. Deze brief had hij niet gemist vanmiddag, toen de postbode was geweest. Hij was niet geadresseerd, totaal blanco. Olivier wentelde de brief rond in zijn handen voor hij hem open maakte. Als eerste haalde hij er een klein briefje uit. “Dit gaat over Ramon Drivier. Zijn naam noem ik niet meer in de andere stukken, uit angst dat het in de verkeerde handen valt. Mocht het niet lukken dat wij elkaar vanavond treffen, wil ik dat je weet wat ik weet.” Olivier legde de brief even terug in de brievenbus. Hij keek nog eens op zijn mobiel. Ja, Rosa had hem echt ge-sms’t, of hij haar kon ontmoeten vanavond, achter de Bistro. Het was hem allemaal te geheimzinnig. Hij moest zich haasten.
De brievenbus hing open, de brief lag er nog in. Het briefje dat Rosa had geschreven, waaide mee in de wind.
Romeo rende het landgoed af via de achteruitgang, een verstopt poortje dat direct de bergen in ging. Hij had een onheilspellend gevoel. Hij had kippenvel op zijn armen en vreesde het ergste. Als hij niet op zou schieten, zou deze avond wel eens desastreus kunnen eindigen. Ondertussen, naast de doemgedachten, kwam er toekomstmuziek op. Als hij Julius vond, maakte hij het goed. Hij zou er open voer worden. Hij en Julius, een stel, voor altijd. Hij hield van hem. De liefde die Romeo voelde, was nog nooit zo sterk geweest. Het kon hem niet schelen dat zij achternamen droegen van families die elkaar haatten. Als het moest dan ontdeed hij zich zo van zijn achternaam. Wat betekende dat nou? Helemaal niets! Romeo versnelde zijn pas. De plek kwam in zicht. Hij wist het zeker, en steeds zekerder. Julius was in dat huis, en het was niet goed. Zijn hart versnelde, zijn adem werd korter. Sneller, sneller, voor het te laat was.
“Goed, Marjolein,” zei Lodewijk. Hij werd plots bruut onderbroken door een drama dat zich voltrok aan een andere tafel. Marjolein en Lodewijk keken opzij. Ramon was kwaad opgestaan. Had wat geschreeuwd, iets wat Lodewijk niet kon verstaan, naar Victoria en had zijn glas wijn van tafel afgeslagen. Hij duwde de gietijzeren stoel weg, die met een harde klap op de grond viel. Het was doodstil op het terras, elk tafeltje zweeg. Het enige wat er te horen was, was Ramons zware ademhalen. “Ramon, ga zitten,” fluisterde Victoria, die beschaamd om zich heen keek. “Nee! Vuile leugenaar! Bedriegster!” Met een hoop kabaal rende Ramon het terras af, richting het theater. Twee, drie seconden was het volledig stil op het terras, en toen, alsof de tijd met een klap weer verder ging, begon iedereen heftig te praten. Eerst over het voorval, met schuine blikken naar Victoria, die stil aan haar tafel zat, daarna over de dingen waar zij over praatten voor de uitbarsting. Marjolein wierp een blik op Victoria, die keek haar terug aan, met een treurige blik. “Wat zei je net, liefje?” vroeg Marjolein, die zich weer op Lodewijk richtte, zonder medeleven te tonen aan Victoria.
Dankjewel voor jullie reacties Drie van de vier staan nu online. Als het goed is, ik beloof niets, staat morgen het aller laatste deel online van Episode 2. Er staan nog een aantal schokkende wendingen te gebeuren. De afspraak tussen Olivier en Rosa, het diner tussen Augusta en Herman, hoe treft Romeo Julius aan? Waar is Ramon? En niet te vergeten: Wat heeft Lodewijk te zeggen...
En dan vergeet ik toch helemaal dat Elisabeth en Roderick ook nog in confrontatie zijn. Roderick is nog niet uitgesproken....
“Augusta! Augusta!” Herman was opgestaan en haar achterna gelopen. Ze was net zonder enig woord te zeggen opgestaan en richting de serre gelopen. Herman keek haar verbaasd na, maar aarzelde niet lang. Even vulde het restaurant zich met de avondlucht, een seconde en de deur naar buiten viel weer dicht. Even later gebeurde hetzelfde, toen Herman ook het restaurant verliet. De mensen keken hen vreemd na. Buiten was het een stuk kouder dan binnen. Al was het nog geen herfst, de buitenlucht voelde onaangenaam. “Augusta?” Herman keek naar haar rug. Zij stond beneden aan de trap, hij boven. Langzaam en theatraal draaide ze zich om. “Wát stelde jij daar net voor?” haar stem was vervult met kilte en ze klonk bijna duivels. “Augusta? Ik… ik vroeg… wat is er aan de hand? Waarom doe je zo? Het is toch geen misdaad om je weer ten huwelijk te vragen?” Augusta draaide zich om en maakte aanstalten weg te lopen. Herman zag de kans door zijn handen glippen. Als hij haar weg zou laten lopen, zou alles nog wel eens kunnen verslechteren. Hij liep de trap af en pakte haar vast. “Augusta, ik houd nog van je!” “Ik niet meer van jou, Herman Groenewoud. Ik niet meer van jou. Je hebt me verlaten en dat zal ik je nooit vergeten.” Met die woorden verliet Augusta het hotel. Herman bleef haar nakijken, versteend.
“Kunnen we even terzake komen?” Lodewijk probeerde Marjoleins aandacht weer te trekken. “Ja, ja natuurlijk,” ze glimlachte, maar keek hem daarna vreemd aan. “Ter zaken komen? Dit is een gezelligheidsdiner, Lodewijk, niet over zaken praten alsjeblieft.” Marjolein keek vol verlangen naar de deur van de bistro, in de hoop dat de ober met het dessert naar buiten zou komen en ze wat afleiding hadden. De scene die Ramon schopte en Victoria’s reactie had oude vriendschapsgevoelens opgeroepen bij Marjolein, en dat vond ze niet prettig. Lodewijk zuchtte. “Marjolein. Ik weet ook wel dat jij een doel hebt voor dit etentje. Het huis. Ik wil er wat over zeggen, mag dat? Je bent vanavond alleen nog maar bezig om mij over te halen. Marjolein ik dacht dat je me wel beter kende,” hij klonk wat streng, maar zijn gezichtsuitdrukking vertelde Marjolein dat hij het niet streng bedoelde. Toch voelde ze het verwijt wel en had plots spijt dat ze samen uit eten waren gegaan. “Ik heb mijn beslissing gemaakt en niets, maar dan ook niets dat jij vanavond hebt gezegd heeft die doen veranderen.”
Debussy. Prachtige zachte klanken. Claire de Lune. Maanlicht. Christiaan keek met een tevreden glimlach en een glas rode wijn in zijn rechterhand door het raam naast de openhaard naar buiten en zag de maan. De volle maan met zijn zilveren maanlicht. Christiaan dronk zijn wijn leeg en sloot zijn ogen om naar de laatste klanken te luisteren van de prachtige klassieke muziek. Het volgende nummer begon, tegelijkertijd zette Christiaan zijn lege glas weg. Hij was gelukkig, heel even maar. Toen besefte hij zich plotseling wat hij had, en wat hij verloren was. Zijn liefde, de liefde van zijn leven, was bij hem weg. Hij had ruzie met zijn zoon, zijn dochter was in een ander land en tussen hem en zijn kleinkinderen zat een enorme generatiekloof. Daarentegen had hij vandaag weer geld verdiend, schulden afbetaald en genoeg overgehouden om zijn bankrekening mee te vullen. Goed, hij was een waardevol erfstuk van de familie van Elisabeth kwijt, maar hij kon niet anders. De tijd was nu eenmaal niet gunstig. Christiaan stond op en liep langzaam naar de platenspeler, die hij zeer koesterde. Hij zette het nummer terug. Claire de Lune. Maanlicht. Hij sloot zijn ogen en de pianomuziek vulde zijn gedachte. “Alles komt goed, Christiaan, alles komt goed,” hoorde hij een stem zeggen, maar hij wist dat die stem uit het verleden kwam. Op dit moment taste hij in het duister.
“We doen het,” zei Lodewijk zacht. Marjolein knipperde met haar ogen en keek hem toen vreemd aan. “We doen het!” zei Lodewijk opnieuw, nu wat harder. Marjoleins ogen begonnen als eerste te glinsteren, toen krulde haar mondhoeken omhoog en ze begon te klappen. “Je meent het! Je meent het! We kopen het huis!” zei Marjolein enthousiast. Ze stond op en gaf Lodewijk een dikke zoen op z’n wang. Daarna op z’n mond en daar bleef ze een tijdje aanzitten. Toen ze klaar was met hem bedanken ging ze zitten, nog steeds met een gloed van geluk om haar heen. “We doen het echt, wat geweldig. Ik kan niet wachten…” Lodewijk glimlachte, “We moeten nog een heleboel regelen voor het echt zo ver is, schat, maar de makelaar is ermee bezig.” Marjoleins vreugde werd weer wat groter toen het dessert arriveerde. “Ik houd van je, ik houd zielsveel van je.” Marjolein keek hem glimlachend aan. In haar ooghoeken merkte ze een beweging op. Victoria was opgestaan in totale verbijstering van Ramon. Ze zuchtte, Lodewijk merkte het niet. Iets in haar wilde opstaan en Victoria omhelzen, zeggen dat het meeviel en dat het wel goed kwam. Maar ze deed het niet, want plotseling werd het hele terras opnieuw opgeschrikt, dit keer door een harde schreeuw van een man.
“Roderick, doe niet zo dom! De familie stopt echt niet bij jou! Wat denk je van je zus? En mijn familie? Ik heb broers en zusters. Ik…” Elisabeth werd afgekapt door Roderick, die als een bruut begon te gebaren. “Wat bazel je nou, oude vrouw! Iedereen is al lang dood! Jij hebt niemand meer! Deze familie heeft niemand meer. Ik, ik persoonlijk zal er voor zorgen dat de naam van Zomeren de Rozen wereldwijd bekent wordt. Ik en niemand, ik zeg je, niemand anders!” Roderick schreeuwde ieder woord uit alsof het zijn laatste zou zijn, alsof Elisabeth ergens aan de andere kant van Zomeren stond en iedereen het moest kunnen horen. Hij was furieus, hoe durfde zijn moeder hem te dwarsbomen in zijn weg naar het succes. “Roderick,” Elisabeth was zichtbaar geraakt door de harde woorden van haar zoon. Ze klonk al een stuk zwakker en hij had dat maar al tegoed door. “Hou toch je mond, als er onzin uit komt! Jij bent niets meer dan een oud wrak, een schim van wat ooit deze familie representeerde. Ik veracht je, moeder. Veracht je!” Er rolde een traan over Elisabeths wang. “Wat heb ik ooit fout gedaan dat je zo tegen mij spreekt?” “Ga, verdwijn! Kom niet meer terug. De familie is beter af zonder je!” Roderick kon het niet uitstaan. Zijn moeder dwarsboomde hem. Ze moest aan zijn kant staan, dat was de goede kant. Zij stond nu aan de slechte kant, de kant van het kwaad. De kant die hij moest overwinnen.
“Julius! Julius! Julius!” Romeo bleef het schreeuwen tot hij uiteindelijk niets meer kon schreeuwen. Zijn stem was schor en hoestend zakte hij op de stoffige vloer, die protesterend kraakte. Hij was het oude huis binnengevallen met veel kabaal en had overal gezocht. Nergens was hij, nergens was Julius. Romeo was bang dat hij een verkeerde keuze had gemaakt. Hij was nu hier en misschien was Julius wel helemaal aan de andere kant van Zomeren, waar hij… Nee, Romeo moest er niet aan denken. Hij stond zwaar hijgend op en keek rond. “Julius!” Daar zag hij een schim. Buiten, onder de met mos begroeide eikenboom. “Julius!” Met zijn laatste kracht rende hij naar buiten. De schim draaide zich om en het maanlicht verlichtte zijn gezicht. Het was Julius. Het was zijn liefde, zijn Julius. Romeo viel hem om zijn schouders en zonder te aarzelen zoende hij vol liefde, vol overgave, de jongen die hem gisteren kei hard had afgewezen. Maar Julius protesteerde niet. Integendeel. Hij omhelsde Romeo en hij was zo blij dat iemand van hem hield. Iemand waarvan hij ook zielsveel hield. Een rilling ging door zijn ruggengraat. Als Romeo vannacht niet was gekomen, wie weet wat er dan was gebeurt… Julius sloot zijn ogen nog meer en zijn gedachten werden overheerst door Romeo, door de lieve, schattige, knappe jongen in zijn armen.
Olivier keek naar wat er voor hem lag. Het werd ijskoud in de steeg. Olivier leefde in een waas, in een ander universum. Hij was niet hier, niet hier op aarde met het levenloze lichaam van Rosa aan zijn voeten. Hij keek naar zijn kleren. Ze zaten onder het bloed. Hij keek naar Rosa. Er was geen bloed. Of wel? Olivier zag het niet, het was te vaag, te wazig. Hij had het idee dat hij ging flauwvallen. Wat was er gebeurt? “…dan sterft het geslacht van Zomeren de Rozen uit!” de stem van Roderick vervulde de nacht van Zomeren. Olivier greep naar de muur, zijn hand liet een rode veeg achter, toen hij langzaam naar beneden zakte. “Vuile leugenaar! Bedriegster!” Een schreeuwende stem van Ramon die 10 minuten geleden een hele opschudding had veroorzaakt. Olivier zat naast het levenloze lichaam. Alles zat onder het bloed. Kwam dat door hem? Was het zijn schuld? “Alles komt goed… Christiaan, alles komt goed.” Het verleden echode door de straten. Het was Elisabeth, die Christiaan geruststelde. Olivier was niet gerustgesteld. Hij had dit gedaan, dat wist hij zeker. “Je hebt me verlaten en dat zal ik nooit vergeten,” Het was dertig jaar geleden in gang gezet. Dertig jaar geleden was bepaald dat hij, Olivier Roselaar, een van zijn beste vrienden zou vermoorden, Rosa de Bloemen.
“We doen het!” Niet de hele avond was een ramp. Er was ook geluk. Geluk in de liefde dat de toekomst meer zekerheid gaf. Het lot had echter bepaald, dat de toekomst van sommigen was afgelopen. “Tot gauw,” Olivier hoorde de stem van Rosa. “Tot gauw,” dat is wat ze zei.
Laatst gewijzigd door Adoror op vr 15 okt 2010, 16:39, 1 keer totaal gewijzigd.
Hehe, ik heb het verhaal ein-de-lijk uit!
Ik had alleen wel een paar vraagjes, hoe kom je eigenlijk aan de limousine? En die fles wijn met het glas ernaast kan ik ook nergens vinden, of heb je die gedownload?
Drie van de vier staan nu online. Als het goed is, ik beloof niets, staat morgen het aller laatste deel online van Episode 2. Er staan nog een aantal schokkende wendingen te gebeuren. De afspraak tussen Olivier en Rosa, het diner tussen Augusta en Herman, hoe treft Romeo Julius aan? Waar is Ramon? En niet te vergeten: Wat heeft Lodewijk te zeggen...
