Eigenlijk zoals Gitte zegt.

Leuk gedaan weer. Ik zou het ook wel van andere familie's willen weten

Hoofdstuk 7.


In een stadje, een heel eind van waar Alix en Eliah wonen, loopt Suzi vrolijk en opgewekt naar haar tuintje. Vandaag is weer een mooie dag, waarop ze haar plantjes eens lekker kan verwennen. Ze hoopt op een goede oogst, want het zou nu toch eindelijk wel zo ver moeten zijn. Vandaag zullen haar slaplantjes hun vruchten afgeven!


Terwijl Suzi fluitend haar plantjes water geeft, komt haar dochter op het bankje zitten met haar huiswerk.
"Jij bent er ook weer vroeg bij, Kaila," merkt Suzi op. Kaila bladert ondertussen rustig verder naar de juiste bladzijde.
"Ja mam, ik heb mijn huiswerk niet gemaakt," geeft ze toe. "Maar ik maak het nu!" voegt ze er daarna snel aan toe om een uitbarsting te voorkomen. Met moeders weet je het nooit, ook al voelt ze wel aan dat Suzi in een goede bui is.


Elke ochtend staat haar moeder even vroeg op om de plantjes water te geven en te oogsten. Het is haar passie en haar leven. Ze heeft geen man nodig om gelukkig te zijn. Maar Kaila voelt zich soms wel op de tweede plaatst gezet door haar moeder. Gelukkig heeft ze veel goede vriendinnen op school en een van de allernieuwste smartphones.
"Wat een heerlijke worteltjes! Die zullen wat opleveren op de markt!" jubelt Suzi. Kaila rolt met haar ogen en slaat haar boek dicht. Ze roept dat ze naar school moet en vertrekt. "Dag lieverd!"


De volgende morgen, als ze opnieuw vroeg wakker is om aan haar huiswerk te werken, treft Kaila een catastrofe aan. Alles is leeg en overhoop gehaald. Geen plantje van haar moeder is in tact gebleven. Huilend rent ze naar binnen om haar moeder te halen. Haar leven zal in puin liggen.


Als Suzi mee naar buiten loopt, voelt ze al aan wat er aan de hand is. Haar vermoeden wordt bevestigd en zich groot houdend neemt ze plaats naast haar huilende dochter.
"Mama, wat gaan we nu doen? Ze hebben alles uit je tuintje gestolen!" jammert Kaila. Suzi wrijft met haar hand over haar dochters rug. Ze weet niet hoe ze zich moet voelen of hoe ze moet reageren. Misschien moet ze het maar vertellen.
"Lieverd, ik voel me hier alle een langere tijd niet helemaal gelukkig meer. Ik denk dat het tijd is voor een nieuwe start, waar ik een betere mama zal zijn."


Stiekem maakt Kaila's hart op dat moment een sprongetje. Haar moeder denkt eindelijk ook eens aan haar! Meteen pakt ze haar smartphone erbij. "Mama, heb je al gehoord van die wereld? Waar ze alles platgegooid hebben? Kunnen we daar niet eens een kijkje nemen?", vraagt Kaila en drukt haar telefoon onder haar moeders neus.



In mijn eentje begeef ik me naar weer een nieuwe woning. Het schijnt dat hier twee vrouwen wonen, die heel erg op elkaar lijken. Het huis wat zich voor me bevind is groot voor twee personen. Ik vraag me af hoe ze die ruimte op zouden vullen, gezien het budget dat ze krijgen. Inmiddels is me namelijk bekend dat iedereen met een zelfde startwaarde begint. Weer een van die stomme regels. Bij de voordeur aangekomen, zie ik al gauw waar die ruimte mee gevuld is. Of juist niet gevuld.


Terwijl ik voor de deur sta, kan ik al het hele huis bekijken. Voor zover het een huis is. Het hele midden bestaat namelijk uit een moestuin. Er wordt geroepen dat ik naar binnen mag komen en dus duw ik zelf de eerste deur open.
"Interessant hè, zo'n binnentuin?!", wordt er geroepen. De vrouw die dit roept blijkt een ware tuinierster te zijn, waar ik nog veel van zal kunnen leren. Daarom neem ik haar mee naar het nieuwe park. Waar ik ook met Eliah heb afgesproken. Er zou weer een groot deel bij gebouwd zijn en er schijnen zelfs toeristen rond te lopen..


Wat ik zie als ik het park nader, is echter veel groter en opvallender dan ik had verwacht. De primaire kleuren schieten eruit, maar dat is niet hetgeen wat me het meest opvalt. Wat me opvalt, is Danny. Hoe getraind hij eruit ziet. Ik probeer mijn blik van hem af te houden, want dan voel ik me een bedrieger, maar hij lijkt onweerstaanbaarder dan ooit.


Ik zit nog geen moment aan de bar, op Danny komt naast me zitten.
"Wat een vrolijk park, is het niet?", zegt hij terwijl hij een drankje voor zichzelf intapt. Ik neem mezelf voor hier nors op te reageren en vooral geen emotie te tonen. Hij heeft immers gevochten met mijn verloofde. "Zullen we erop drinken?"
"Achja, waarom ook niet..," mompel ik. Ik sta op van mijn barkruk en ga zelf achter de bar staan.


"Weet je Alix, ik heb zitten denken.. Jij bent echt een geweldige vrouw. Ik zou er alles voor doen om jou gelukkig te maken. Weet je dat?", ik rol met mijn ogen en glimlach naar hem. "Die Eliah, volgens mij doet hij helemaal niks thuis hè? Hé, waarom ben je zo stil? Heb jij ook een hekel aan me?"


Ik kijk door het raam naar Eliah, die op de zwembadrand met Suzi zit te praten. Focus je niet op Danny.. Hij is slecht.. Hij wil jou en Eliah uit elkaar drijven.. Waarom praat Eliah eigenlijk met Suzi? Hij zou bij mij moeten zijn! Het is zijn eigen schuld.
"Er is niks aan de hand Danny, ik ben blij je weer te zien!"


Steeds meer drankjes volgen en ik voel hoe ik steeds losser word. Tussen onze gesprekken door wordt er geflirt. Een knipoog hier en daar. Een schuine mop.. Ik voel me steeds meer aangetrokken tot deze oh-zo aantrekkelijke man. En hij lijkt mij ook helemaal het einde te vinden. Ondertussen blijft de drank vloeien en tegen het eind van de middag kan ik niet meer recht lopen of staan.


Danny besluit me daarom naar huis te brengen. Met een grote grijns op mijn gezicht strompel ik moeizaam van de trap af. Onderaan de trap staat Danny om me op te vangen. Geen moment denk ik nog aan Eliah. Danny is hier nu. En hij is zo vreselijk aantrekkelijk.


"Zo, Alix. Ik heb je veilig thuis gebracht. Neem een paar glaasjes water en ga naar bed," beveelt Danny me aan. Ik laat me hopeloos in zijn armen vallen en giechel om mijn slechte versiertruc.
"Wil jij me in bed leggen, lekkerding?"
"Natuurlijk wil ik dat, feestbeest," lacht Danny en hij draagt me bijna naar binnen. Ik leun over zijn schouder en laat me meer meeslepen dan dat het lopen heet.


Op bed trek ik mijn kleren uit, maar ook zijn kleren verdwijnen alsof het slecht een laagje lucht was. Deze Danny is zo aantrekkelijk, hoe heb ik hem ooit kunnen weerstaan? Zonder dat ik het echt door heb zit ik bijna op zijn schoot. En plotseling zijn we aan het zoenen.
"Jeetje, jij kan er echt wat van," giechel ik terwijl ik hem verder het bed op trek.


En zo vordert de avond. Ik smeek hem te blijven slapen en met mij onder de dekens te kruipen. Vurig zoenen we en uiteindelijk belanden we ook onder de dekens, maar voor een andere reden. Ondertussen is Eliah nog steeds niet thuis gekomen en heb ik de nacht van mijn leven. Als de daad is verricht, trekt Danny snel zijn kleren aan en vertrekt, terwijl ik als een roosje inslaap.


Inmiddels is het al weer een maand na dit incident. Er is geen dag voorbij gegaan dat ik geen schuld heb gevoeld. Maar spijt heb ik niet gehad. Het was fantastisch. Heerlijke wraak op wat Eliah mij ooit heeft aangedaan. Maar een ernstig vermoeden heb ik wel. En als ik na een maand merk dat ik nog steeds niet heb gemenstrueerd, besef ik het me opeens..

Einde hoofdstuk 7.

Spannende up!

spannend!

wow spannend

Oei ze is zwanger! Spannend.

Spannend ik ben echt benieuwd naar de volgende up

Oeh! Wat spannend met Alix Ben benieuwd zeg

Spannend hoor

Erg leuke uitdaging!

Hoofdstuk 8.


Diezelfde ochtend bel ik meteen Sandi op om langs te komen. De paniek klinkt door in mijn stem, dus ze staat binnen 10 minuten op de stoep. Ik sleur haar mee naar binnen. Eliah is op dit moment net even in de tuin aan het werk, dus dit is het perfecte moment.
"Sandi, weet je nog dat ik vertelde over die afgelopen keer in het nieuwe park? De dag dat ik Suzi ontmoette en we naar het park gingen en Danny daar ook was.. En dat ik toen nogal dronken was.."
"Ja, natuurlijk weet ik dat nog! Eliah heeft me meteen gebeld om te komen helpen toen hij je thuis aantrof," antwoord Sandi nog een beetje zenuwachtig lachend. Ze heeft geen idee dat ik samen met Danny naar huis ben gegaan.
"Nou.. Toen heeft Danny me thuis gebracht en hij is wat langer gebleven, en.."
"Nee, Alix, dit ga je niet menen!", Sandi slaat haar handen voor haar mond.


"Het ergste komt nog," stamel ik. "Ik ben zwanger.."
"JE BENT WAT?!," Sandi vermant zich en gaat rustig verder: "Je bent zwanger van Danny?"
"Ik weet het niet..", wanhopig probeer ik mijn tranen te bedwingen. Ik weet zelf nog niet zeker of het van Danny is, maar de kans is groot.
"Oké, Alix. We gaan nu naar Danny toe," besluit Sandi. En meteen staat ze op en trekt mij achter zich aan.


Zodra we bij Danny aan tafel zitten valt er een akelige stilte. Ongemakkelijk kijk ik om me heen, de blikken van Sandi en Danny vermijdend. Als mijn blik dan toch per ongeluk die van Sandi kruist, maakt ze een gebaar dat ik het moet vertellen. Ik haal diep adem en kijk Danny aan.
"Danny, ik ben zwanger," is alles wat ik uit mijn mond weet te krijgen, inclusief een raar gebaar, waar ik me meteen weer voor schaam.
"Oh, gefeliciteerd!", zegt Danny niks vermoedend. Hij wil al opstaan om me een knuffel te geven.
"Alix, je moet het wel helemaal vertellen." Danny gaat weer zitten en kijkt me vragend aan.


"En het zou wel eens jouw kind kunnen zijn," voeg ik er dan aan toe.
"Wat? Hoe kun je dat zo zeker weten? We hebben een keer samen geslapen! Is het echt zo? Oh, je krijgt een prachtig kind dan, Alix. Veel knapper dan wat je met Eliah zou kunnen maken," Danny springt van verbaasd naar enthousiast.
"Nee, Danny dat is niet zeker. En je moet beloven er nooit een woord over te spreken. Het is een kind van Eliah en mij, begrepen? Ik vind dat je het moet weten, maar Eliah mag er nooit achter komen dat het misschien niet zijn kind is."
"En anders doen we je wat aan, Danny. Dan krijg je een heel zuur leven," voegt Sandi er vast beraden aan toe.
"Ik bepaal zelf wel wat ik wel en niet vertel, maar voorlopig zal ik mijn mond houden. Meer krijg je nu niet te weten. En nu mijn huis uit!"


Een aantal maanden gaan voorbij, waarin ik nog steeds niet de moed heb gevonden Eliah in te lichten. Danny heb ik niet gesproken, en dat is maar beter ook. Sandi is wel nog een aantal keren bij hem langs geweest met bedreigingen. Ze heeft Danny bevolen te komen helpen klussen in mijn huis en dat is al bijna zo ver. De pijn in mijn rug wordt steeds erger, en als Eliah alles alleen moet doen, komt het werk niet op tijd af.


Ik heb uiteindelijk besloten het Eliah te vertellen. Het is een wonder dat het hem nog niet is opgevallen dat mijn buik zo groeit. Maar Eliah let nooit goed op mij, dus een grote verrassing is het niet.
"Eliah, ik moet je wat vertellen. Ik hoopte dat je er zelf achter zou komen, maar helaas is dat niet het geval," begin ik mijn verhaal. Eliah kijkt me ietwat angstig aan. Zou hij een vermoeden hebben over mijn slippertje met Danny?


"Eliah, ik ben zwanger," vervolg ik kalm.
"Wat ben je zwanger? Maar schat, dat is geweldig!", nog nooit heb ik hem zo emotioneel gezien. De tranen springen hem in de ogen en dat steekt me heel erg. De laatste maanden hebben we een beetje langs elkaar heen geleefd en nu dat hij zo veel emoties toont, voel ik me alleen nog maar schuldiger over mijn gedrag. "Ik word vader!", roept hij blij.


"Ik ga meteen een verzoek indienen voor nieuw meubilair en een verbouwing," roept hij. Hij staat op en loopt naar de boekenkast, waar hij 'Een experiment over de wederopbouw van een samenleving' uit haalt. Hij komt aan tafel zitten met pen en papier en het boek voor zich en begint te schrijven. Ik heb hem nog nooit zo ijverig zien schrijven. Hij doet er twee uur over, maar dan beland de brief eindelijk in de brievenbus. En een week later hebben we antwoord.


We hebben toestemming gekregen en de meubels zullen geleverd worden. Dit betekent dat Danny moet worden ingelicht om te komen helpen. Terwijl ik bezig ben met een schilderij voor de babykamer, klopt Danny op de deur. Fluitend loopt Eliah naar buiten om hem te begroeten.
"Goeie morgen, Danny. Jij komt ons helpen? Wat fantastisch. Maar je blijft met je poten van mijn vrouw af, begrepen?"


Het heeft ons in totaal drie weken geduurd, want in tegenstelling tot al die nieuwe gebouwen die uit de grond lijken te springen, hebben wij alles zelf moeten doen. De regeling zit echt raar in elkaar. Maar in die drie weken hebben we onder anderen muren geverfd en de stenen vloer vervangen, aangezien die totaal niet kindvriendelijk was. Ook hebben we wat extra accessoires gekocht en is de hele kamer verbreed.
"Bedankt voor je hulp, Danny. Het is tijd dat je gaat," zeg ik Danny terwijl ik hem voorzichtig naar de deur duw. Eliah roept nog eens enthousiast gedag en dan valt de deur dicht. Die is weg.


Ook in de tuin is het een en ander veranderd. Het huis is uitgebreid en daardoor hebben we de tuin ook aan moeten passen. Dat is waar ik me vooral mee bezig heb gehouden, want mijn plantjes moeten natuurlijk niet verwelken. Ik kan nu al niet wachten om Suzi langs te laten komen en haar mijn plantjes te laten zien.


Maar de belangrijkste verandering is natuurlijk de babykamer. We hebben gekozen voor geel, omdat we niet weten of het een jongetje of meisje wordt. Tijdens de verbouwing heb ik ons kindje voor het eerst voelen trappen, waarna Eliah weer nauwelijks zijn tranen in bedwang kon houden. Nu hij in de kinderkamer staat, hoor ik hem weer snikken.
"Je beseft je niet half hoe blij ik ben, Alix. Ik word vader!"


De laatste maanden verlopen snel en lang niet zo moeizaam als ik had verwacht. Op last van mijn rug na ging het allemaal goed. Met Eliah heb ik al namen bedacht, hij was zo enthousiast. Ik heb met Sandi overlegd en besloten zo stil mogelijk te bevallen, zonder Eliah iets te laten merken. Alles verloopt volgens plan, want midden in de nacht voel ik opeens hevige weeën. Zonder Eliah wakker te maken strompel ik naar de babykamer.


Met moeite probeer ik me in te houden niet te schreeuwen. Sandi heeft me tips gegeven, want zij heeft heel veel ervaring. De reden dat ik Eliah er niet bij wil hebben, is dat ik bang ben dat de baby te veel op Danny lijkt. In dat geval moet ik Sandi bellen en zij zou dan weten wat ze er mee moest doen.


Na een paar uur zachtjes kreunen en heel veel puffen, lukt het me zonder Eliah te bevallen. Een prachtig jongetje is geboren, genaamd Jovi Sizo. Ik bekijk hem goed en kom tot de conclusie dat hij mijn ogen en mijn neusje heeft, wat me erg gerust stelt.
"Welkom op de wereld, Jovi!", fluister ik lachend. "Ik weet nog niet wie je papa is, maar dat weten we vast over een jaartje, als je haartjes krijgt."


Net als ik mijn bed weer wil inkruipen, wordt Eliah wakker.
"Je zoontje is geboren," fluister ik. Eliah schiet overeind en rent naar de babykamer. Zelfs door de muur heen kan ik hem horen huilen.
"Wat ben je prachtig, Jovi. Je lijkt nog niet op papa, maar dat komt vast nog wel."

Einde hoofdstuk 8.

Ik heb hier geen woorden voor, je hebt dit verhaal gewoon zo mooi bedacht!

van wie zou het zijn...? Hopelijk voor haar van Eliah!

leuk hoofdstuk!

Erg leuke updates!