Hoofdstuk 2.


Ik kom overeind. Het lijkt of ik uren, misschien wel dagen heb geslapen. Waar ben ik? De kleding die ik draag is saai. Een grijs shirt en een witte broek, alsof ik zo uit een ziekenhuis ben gelopen. Ook de kamer waar ik me in bevind is kaal en leeg. Er staat enkel een spiegel en een tweepersoonsbed, waar ik nu vanaf kom. Wat is er in vredesnaam aan de hand? Ik ben zomaar in een huis gedropt? Ik loop naar de deur en kom in een woonkamer. Daar zit Eliah.
"Hey Alix, je bent ook weer wakker zie ik..", ik antwoord niet en loop naar wat de voordeur lijkt te zijn.


Het felle zonlicht verblindt me voor een paar seconden. Dan kan ik weer zien en zie ik dat het huis waar ik net uitkom een woestijnachtige omgeving heeft. Onder me is een tegelpad met wat gras er omheen, maar de rest is zand en ik zie enkele planten. Tegenover me is een leeg stuik grond met hier en daar wat planten. Ik besluit op onderzoek uit te gaan. Ze zullen toch geen elektrische wanden om dit huis heen gezet hebben? Er zullen ook vast geen mannen met geweren staan. Hoewel.. Ik bevind me wel in vreselijke waanzin.


Als ik over de stoep van een wel geasfalteerde weg loop, kom ik door allerlei straten. Allemaal leeg. Nergens is een gebouw of een persoon te bekennen. Geen winkels, geen huizen, geen kerk.. Helemaal niks. Betekent dit dat ik alleen met Eliah zit opgesloten? Is dit een stomme streek van hem om me terug te krijgen? Opeens begint het in me te koken en woedend ren ik terug naar het enige huis in deze hele 'stad'.


"Hoe durf je wel? Dit is allemaal jouw plan hè? Ons in een leeg gebied plaatsen zodat ik je wel terug MOET nemen! Waarom zou je hier zo veel geld aan besteden? Wat bezielt je? Zodra ik hieruit kom, ga ik je leven verwoesten!", schreeuw ik bij binnenkomst. Eliah deinst geschrokken terug als ik naar hem toeloop.
"ALIX! Hou je in," zegt hij kalm.
"HOU JE IN? Waar is iedereen? Waar zijn alle huizen? Wat moet je van me? Het is over tussen ons, Eliah. Al jaren."
"Oké, Alix.. Ga even zitten. Dan gaan we rustig praten."
"IK WIL NIET ZITTEN!," schreeuw ik.


Na nog tien minuten te hebben geschreeuwd, zit ik dan toch met Eliah aan tafel. Hij probeert me rustig te vertellen wat hij denkt te weten. Hij weet in feite niet meer dan ik, maar hij heeft wel geprobeerd na te denken, in tegenstelling tot mijn wanhopige gedrag. Wat hij me vertelt, is dat het er op neerkomt dat we in deze wereld zijn geplaatst als test. Zoals de stem eerder had omgeroepen zou er een nieuw begin aan komen. Dit is dat nieuwe begin. Het begint tot me door te dringen. Wij worden gebruikt als proefkonijnen in een lege wereld. Onze 'test' is het opbouwen van een bestaan. Een stad. Alleen.

Einde hoofdstuk 2.

Hopelijk is het nu duidelijk waar ik naar toe wil? Als je de challenge doorleest snap je waarschijnlijk nog beter wat de bedoeling is van deze 'actie'. I hope you like it!
Bedankt voor al de reacties, dat motiveert me echt!

V Als het goed is werkt hij nu wel weer.

LEuk. Een soort utopia, maar dan met maar twee personen. Helaas kan ik de uitdaging niet meer lezen aangezien de link nu naar een andere uitdaging leidt.

Spannend!!

spannend!!!!

en leuk idee!

Spannend! maar welke link?

De link naar de beschrijving van the Settler Challenge, staat in de eerste post! Bedankt allemaal

Nu snap ik het! Echt een leuke challenge

Ben benieuwd hoe het precies verder gaat, aangezien Alix niet bepaalt interesse heeft in Eliah

Leuk idee inderdaad, ik ga volgen

Heel erg leuk!

Erg leuk

Hoofdstuk 3.


Na eens goed te hebben nagedacht over deze hele gebeurtenis besluit ik eens in de boekenkast te kijken, die we blijkbaar wel hebben. Tot mijn verbazing staat er een boek dat 'De Test' heet. Ik pak het boek natuurlijk meteen uit de kast. 'Een experiment over de wederopbouw van een samenleving', staat er op de achterkant. "Eliah, moet je zien wat ik nu vind!", roep ik terwijl ik op de bank neer plof. Eliah komt naast me zitten en ik laat hem de kaft zien. Zonder een woord uit te wisselen begin ik te lezen.


Het boek beschrijft precies wat Eliah en ik net hebben doorstaan. Alles staat er in uitgelegd. Een aantal dingen uit het boek blijven in mijn achterhoofd hangen als ik doorlees.
'Heeft een persoon de vaardigheid van het schilderen of het budget van 5000, dan wordt hij toegestaan een museum te bouwen.'
'Heeft een persoon de vaardigheid van het overtuigen, kan deze een familie tot de stad betrekken.'
'Is er een recreatieve ruimte gecreëerd, is een familie toegestaan tot de stad te trekken.'
'Al de nieuwe toevoegingen zullen op de laatste dag van een maand geplaatst worden.
Ik schud lachend mijn hoofd, hoe bedenken ze zoiets. Het is gewoon bizar. Maar nu ik duidelijkheid heb, weet ik wat me te doen staat.


De dagen, eigenlijk weken die erop volgen ben ik druk bezig met het opbouwen van een budget. In een van de keukenkastjes heb ik zaadjes gevonden die ik direct heb geplant in potten die blijkbaar al voor ons klaargezet zijn. Ik probeer ze zo goed mogelijk te verzorgen en de oogst mag ik verkopen.


Ook staat er een schildersezel in ons huisje, waar ik vreselijk dankbaar voor ben. Ondanks dat ze, als het al ze is, ons niks hebben verteld, hebben ze wel de benodigde dingen in ons huis gezet om geld te verdienen en zo mensen naar deze leegte te laten trekken. Mijn vaardigheid in schilderen gaat ook vooruit en Eliah zegt ook dat ze steeds mooier worden, wat me een extra goed gevoel geeft.


Wel ben ik al meerdere keren tegen hem uitgevallen, omdat hij werkelijk niks doet.
"Eliah, je zit alleen maar een beetje boeken te lezen en dan slaap je weer. Ga nou toch eens wat uitvoeren! Ben ik de enige die wil dat we hier uitkomen? Ik ben de enige die hier geld verdient! Ga toch eens wat doen!"
"Alix.. Ik mis wat we hadden. Ik bedoel niet alleen jou, maar alles. We hebben geen eens elektriciteit. Ik mis mijn familie," voor het eerst in tijden zegt hij wat zinnigs.
"Je kan nu bij de pakken neer gaan zitten of zorgen dat we hier zo snel mogelijk weg mogen!", zeg ik met een boze ondertoon tegen hem. Soms is het net een klein kind.


Maar ondanks dat we elkaar soms niet uit kunnen staan en hij zelfs na dat gesprek nog niks uitvoert, groeien we toch naar elkaar. Hij kan me soms met zo'n blik aankijken dat ik smelt. Hij was mijn eerste en enige grote liefde. Op zo'n moment vergeet ik gewoon dat hij me ooit bedrogen heeft. Hij heeft het bij me verpest, dacht ik tenminste. Steeds meer begin ik me te beseffen wat ik al die tijd gemist heb.


Op een van die middagen dat ik in de tuin bezig ben, staat Eliah opeens achter me.
"Wat zie je er toch mooi uit als je hard aan het werk bent..", zegt hij grijnzend.
"In plaats van naar me kijken zou je me ook kunnen helpen," snauw ik terug terwijl onkruid uit de plantenbakken trek. Twee handen grijpen mijn middel en trekken me overeind. En voor ik het weet raken onze lippen elkaar weer, voor het eerst in drie jaar.


'Gekker zal het toch niet worden,' denk ik die middag als ik nog bijkomend van de zoen een boek uit de kast wil pakken. Als ik door het deur van het raam naar buiten kijken, laat ik het boek op de grond vallen.
"Eliah, welke dag is het vandaag?", vraag ik met een piep in mijn stem.
"De 29e, hoezo?", antwoord hij. Ik duw de deur open en wenk hem te komen. Aan de overkant van de straat staat de fundering van een huis.

Einde hoofdstuk 3.

Ik hoop dat jullie het nog steeds leuk vinden!

Echt heel erg leuk!

Superleuke up!

Sorry, dacht dat ik al gereageerd had

Nu snap ik de uitdaging! Duurt denk ik wel erg lang voordat je alles hebt vol gebouwd

Ik begin de challenge te begrijpen en je maakt er een mooi verhaal van met Alix en Eliah.
Heel leuk gedaan zeg

Leuke up weer, en nu begin ik het ook te snappen.

Erg leuk weer

Hoofdstuk 4.


De volgende ochtend, als ik naar buiten stap, zie ik tot mijn verbazing dat het huis helemaal afgebouwd is en er staan zelfs al meubelen in. Maar wat ik nog verbazender vind, is het feit dat er wat in onze brievenbus zit. 'Beste bewoners van dit pand, vanaf nu zijt u niet geheel meer alleen in deze omgeving. Tevens hebben wij wat aanpassingen gedaan aan de verdere recreatie.' En meer staat er niet op. Ik wacht tot Eliah naar buiten komt en dan gaan we samen naar de overkant.


Ik neem meteen het voortouw en ga in een snelle pas naar de voordeur. Geen deurbel. Hoe kan het ook anders, we hebben nauwelijks elektriciteit of batterijen. Als ik op de deur klop, kijk ik stiekem naar binnen. Het is een leeg en nauwelijks ingericht huis, precies zoals dat van ons. Alleen de benodigde meubelen staan er en het enige wat afwijkt, is een microfoon.


"Denk je dat er al iemand woont?", vraagt Eliah een beetje ongeduldig. Ik overhandig hem de brief die ik net gekregen heb.
"Er staat dat we niet meer alleen zijn, dus dat lijkt me wel..", antwoord ik. Er is nog steeds geen beweging te zien en ik besluit nog een keer op de deur te kloppen. Weer geen gehoor. "Zullen we maar even naar de tuin lopen dan?", stel ik voor. Eliah knikt en vouwt de brief weer dicht. Onderweg naar de achtertuin stop ik hem in mijn kontzak.


Als we de hoek van het huis omlopen, schrik ik me rot. Er zit een jonge man van rond de 25 aan een tuintafel, met een boek voor zich.
"Uhm? Hallo? Storen we? We willen u graag verwelkomen," zeg ik zelfverzekerd. Een vreselijk knappe jongeman draait zich onze kant op.
"Ha! Jullie zijn van de overkant! De stichters van deze stad, is het niet?", vraagt hij enthousiast. "Ik ben Danny, aangenaam."
Daarna praten we een hele tijd over 'onze' stad. Danny vertelt waar hij vandaan komt en dat hij verder toch niemand meer had die hij graag wilde zien. "En ik wilde natuurlijk dicht bij dat prachtige nieuwe museum wonen!", verbaasd kijken Eliah en ik elkaar aan.


We besluiten met z'n tweeën een rondje door de lege straten te doen, maar zien al gauw een gebouw staan een paar lege zandvlaktes verderop. We beginnen steeds harder te lopen tot we het museum waar Danny het over had bereiken. "Ziet er goed uit, Alix. Dat heb je mooi ontworpen!"

Einde hoofdstuk 4.

Om toch weer een beetje verwarring in het verhaal te brengen! I hope you still like it.

Leuke up! En je hebt een mooi museum gemaakt!

Kan/mag Alix ook affaires hebben

Mooie museum