Re: Dagboek Familie Plezant
Geplaatst: wo 18 jul 2012, 21:53
Zaterdag om 8:30:
Angela:
Ik zat rustig tv te kijken (mijn huiswerk had ik natuurlijk al gisteren afgemaakt), toen ik plotseling mijn moeder en Lotte hoorden schreeuwen.
Het was weer zo ver, ze hadden ruzie over school. Lotte riep dat ze het lekker zelf moest weten, waarop mijn moeder zij dat dat niet zo was. Ze zou haar huiswerk eens moeten afmaken, en beter moeten opletten in de les. Dat was van belang voor haar toekomst zei mijn moeder. Ondanks dat ik het met mijn moeder eens was was mijn zus dat duidelijk niet, zij zei: “Het is mijn leven, ik wil dit zo”. Direct daarna begon mijn moeder weer: “Dus jij wilt later dat je geen baan hebt, geen geld en dus geen huis”. Dat had ze maar beter niet kunnen zeggen want toen riep Lotte:”Jij overdrijft ook weer echt, daar ben je altijd zo goed in. Jij doet net alsof ik echt niks kan, ben jij niet degene die drama maakt over een degradatie? Ik dacht het wel”. Na dat ze dat gezegd had liep ze naar boven, ze stampte extra hard op de trap om haar woede te uiten. Mijn moeder liet haar natuurlijk ook niet zo beledigen en zei: “ ik heb ten minste werk, waar zie jij jezelf over een jaar of 5? Denk toch eens verder, het zal je echt niet allemaal zomaar komen aanwaaien”. Maar eigenlijk had mijn moeder gelijk, waar zijn we over een paar jaar? Dat Lotte daar niet over na denkt verwacht iedereen, maar waar ben ik over 5 jaar? Ik zal dan waarschijnlijk op de universiteit zitten. Hopelijk ben ik dan nog steeds gelukkig samen met Douwe, ik hoop dat ik ooit met hem een gezin kan stichten. Al is dat wel heel ver vooruit gedacht, voordat je daar bent ben je nog vijf jaar verder. Ik denk in ieder geval dat ik over 5 jaar in ‘sim universiteit’ een huur huis heb, en dan daar wel goede punten haal.
Zo krijg ik later een goede baan. Maar wat voor opleiding ik daar ga volgen zou ik nu echt nog niet weten, ik weet namelijk echt nog niet wat voor baan ik later wil.
Zaterdag om 8:40:
Lotte:
Ik zit op mijn kamer, ik had net ruzie over school.
Mijn moeder kan soms zo erg overdrijven, alsof school het enige belangrijke voor later is. Als ik denk aan later is het enige wat ik wil gelukkig zijn, je hebt ook wel geld nodig voor een huis, eten enz. Maar dat zou je vast ook kunnen bereiken zonder zo’n uitslover als mijn zus te zijn. Wat ik over ongeveer vijf jaar wil is gewoon samen met Dirk en misschien een zoon of dochter in een klein en simpel huisje wonen.
Zaterdag om 14:00:
Patrick:
Ik kwam eerder thuis van werk, ik was ontslagen.
Mijn leven was echt perfect, ik had een baan, kinderen, een vrouw en Katherine. Maar nu ben ik ontslagen. Hoe moet ik mijn vrouw dit nou vertellen, ze zou zo gestrest worden. Maar ik moet het wel vertellen, ze zou zich anders afvragen waarom er geen loon van mij meer op onze rekening wordt gestort. Natuurlijk zou ze zich ook afvragen waarom ik altijd thuis zou zijn. Ook wist ik dat ik zo snel mogelijk weer werk moest vinden, als ik dat niet zou doen dan krijg ik echt problemen met mijn vrouw. Mijn vrouw is heel aardig, maar ze raakt gewoon snel gestrest als het om geld gaat. Gelukkig was Katherine er nog, zij maakte mij gewoon weer gelukkig. Zij liet mij even alles vergeten.
Ik hoop echt dat ik dit nog steeds heb in de toekomst, mijn vrouw en Katherine. En dat ik gewoon bij mijn vrouw woon, ik elke dag Katherine zie en dat soms de kinderen nog langs komen. Mijn kinderen zullen namelijk waarschijnlijk over een paar jaar al op zichzelf zijn gaan wonen. Ook hoop ik dat ik binnenkort weer een baan krijgen, en dat mijn vrouw niet achter Katherine en mij komt.
Zaterdag om 14:00:
Marie-Louise:
Ik kwam net thuis van werk, ik had echt een rot dag gehad. Waarom moest nou net ik degraderen? Ik was doodop van het werk, ik besloot maar meteen naar mijn man te gaan. Hij weet me altijd wel op een speciale manier op te vrolijken. Hij zat op de bank in de kamer de krant te lezen dus ik besloot ernaast te gaan zitten.
Ik begroette hem, maar het leek niet tot hem door te dringen. Ik begroette hem weer opnieuw, hij bleef nog steeds kijken naar de krant. Maar begroette me nu wel, het kwam er ongeïnteresseerd uit. Ik keek wat hij zat te lezen, tot mijn verbazing keek hij naar banen. Ik wilde de rust verstoren dus maakte voor de grap de opmerking: “Ben je ontslagen of zo dat je naar banen kijkt alsof je leven ervan afhangt”. Hij stond op en zei niks, volgens mij had hij nu door hoe raar hij deed. Hij legde de krant neer en ging weer zitten. Hij keek me aan maar lachte niet, nog niet eens een kleine glimlach. Ik zij dat het maar een grapje was, dat ik natuurlijk er met het volle honderd procent op vertrouw dat hij niet word ontslagen. Hij zei niks, en hij lachte ook nog niet. Na een paar minuten geglimlacht te hebben naar hem zonder ook maar enige reactie te krijgen vroeg ik of ik iets verkeerds had gezegd. Hij stond op en zei nee, meer kwam er dan ook echt niet uit. Ik stond ook op, en hij zei tegen mij: “ik ben echt ontslagen”. Daarna liep hij de kamer uit. Ik ging weer zitten, om even na te denken.
Mijn man ontslagen, ik gedegradeerd. Een dochter van mij is haar toekomst aan het weggooien. Ik zeg wel tegen Lotte dat ze moet denken aan haar toekomst maar hoe ziet mijn eigen toekomst eruit?
Over vijf jaar, dan woon ik alleen nog samen met mijn man. Maar hoe zit het nou met het werk en het geld? Wat nou als hij geen baan vindt? Nu hebben we nog genoeg geld, maar dan? Hebben we dan nog genoeg? Bezuinigen? Ik heb nog nooit hoeven te bezuinigen? Ik ben al sinds de geboorte van mijn kinderen van plan te helpen met hun studie te betalen. Heb ik daar nog wel genoeg geld voor? Ik moet dan wel al minder betalen aan het huishouden, want dan zijn mijn dochters uit huis. Maar is dat wel genoeg? Ik hoop in ieder geval dat ik over 5 jaar een goed betaalde baan heb en mijn man ook. Dat is echt wat ik graag wil.
Angela:
Ik zat rustig tv te kijken (mijn huiswerk had ik natuurlijk al gisteren afgemaakt), toen ik plotseling mijn moeder en Lotte hoorden schreeuwen.
Het was weer zo ver, ze hadden ruzie over school. Lotte riep dat ze het lekker zelf moest weten, waarop mijn moeder zij dat dat niet zo was. Ze zou haar huiswerk eens moeten afmaken, en beter moeten opletten in de les. Dat was van belang voor haar toekomst zei mijn moeder. Ondanks dat ik het met mijn moeder eens was was mijn zus dat duidelijk niet, zij zei: “Het is mijn leven, ik wil dit zo”. Direct daarna begon mijn moeder weer: “Dus jij wilt later dat je geen baan hebt, geen geld en dus geen huis”. Dat had ze maar beter niet kunnen zeggen want toen riep Lotte:”Jij overdrijft ook weer echt, daar ben je altijd zo goed in. Jij doet net alsof ik echt niks kan, ben jij niet degene die drama maakt over een degradatie? Ik dacht het wel”. Na dat ze dat gezegd had liep ze naar boven, ze stampte extra hard op de trap om haar woede te uiten. Mijn moeder liet haar natuurlijk ook niet zo beledigen en zei: “ ik heb ten minste werk, waar zie jij jezelf over een jaar of 5? Denk toch eens verder, het zal je echt niet allemaal zomaar komen aanwaaien”. Maar eigenlijk had mijn moeder gelijk, waar zijn we over een paar jaar? Dat Lotte daar niet over na denkt verwacht iedereen, maar waar ben ik over 5 jaar? Ik zal dan waarschijnlijk op de universiteit zitten. Hopelijk ben ik dan nog steeds gelukkig samen met Douwe, ik hoop dat ik ooit met hem een gezin kan stichten. Al is dat wel heel ver vooruit gedacht, voordat je daar bent ben je nog vijf jaar verder. Ik denk in ieder geval dat ik over 5 jaar in ‘sim universiteit’ een huur huis heb, en dan daar wel goede punten haal.
Zo krijg ik later een goede baan. Maar wat voor opleiding ik daar ga volgen zou ik nu echt nog niet weten, ik weet namelijk echt nog niet wat voor baan ik later wil.
Zaterdag om 8:40:
Lotte:
Ik zit op mijn kamer, ik had net ruzie over school.
Mijn moeder kan soms zo erg overdrijven, alsof school het enige belangrijke voor later is. Als ik denk aan later is het enige wat ik wil gelukkig zijn, je hebt ook wel geld nodig voor een huis, eten enz. Maar dat zou je vast ook kunnen bereiken zonder zo’n uitslover als mijn zus te zijn. Wat ik over ongeveer vijf jaar wil is gewoon samen met Dirk en misschien een zoon of dochter in een klein en simpel huisje wonen.
Zaterdag om 14:00:
Patrick:
Ik kwam eerder thuis van werk, ik was ontslagen.
Mijn leven was echt perfect, ik had een baan, kinderen, een vrouw en Katherine. Maar nu ben ik ontslagen. Hoe moet ik mijn vrouw dit nou vertellen, ze zou zo gestrest worden. Maar ik moet het wel vertellen, ze zou zich anders afvragen waarom er geen loon van mij meer op onze rekening wordt gestort. Natuurlijk zou ze zich ook afvragen waarom ik altijd thuis zou zijn. Ook wist ik dat ik zo snel mogelijk weer werk moest vinden, als ik dat niet zou doen dan krijg ik echt problemen met mijn vrouw. Mijn vrouw is heel aardig, maar ze raakt gewoon snel gestrest als het om geld gaat. Gelukkig was Katherine er nog, zij maakte mij gewoon weer gelukkig. Zij liet mij even alles vergeten.
Ik hoop echt dat ik dit nog steeds heb in de toekomst, mijn vrouw en Katherine. En dat ik gewoon bij mijn vrouw woon, ik elke dag Katherine zie en dat soms de kinderen nog langs komen. Mijn kinderen zullen namelijk waarschijnlijk over een paar jaar al op zichzelf zijn gaan wonen. Ook hoop ik dat ik binnenkort weer een baan krijgen, en dat mijn vrouw niet achter Katherine en mij komt.
Zaterdag om 14:00:
Marie-Louise:
Ik kwam net thuis van werk, ik had echt een rot dag gehad. Waarom moest nou net ik degraderen? Ik was doodop van het werk, ik besloot maar meteen naar mijn man te gaan. Hij weet me altijd wel op een speciale manier op te vrolijken. Hij zat op de bank in de kamer de krant te lezen dus ik besloot ernaast te gaan zitten.
Ik begroette hem, maar het leek niet tot hem door te dringen. Ik begroette hem weer opnieuw, hij bleef nog steeds kijken naar de krant. Maar begroette me nu wel, het kwam er ongeïnteresseerd uit. Ik keek wat hij zat te lezen, tot mijn verbazing keek hij naar banen. Ik wilde de rust verstoren dus maakte voor de grap de opmerking: “Ben je ontslagen of zo dat je naar banen kijkt alsof je leven ervan afhangt”. Hij stond op en zei niks, volgens mij had hij nu door hoe raar hij deed. Hij legde de krant neer en ging weer zitten. Hij keek me aan maar lachte niet, nog niet eens een kleine glimlach. Ik zij dat het maar een grapje was, dat ik natuurlijk er met het volle honderd procent op vertrouw dat hij niet word ontslagen. Hij zei niks, en hij lachte ook nog niet. Na een paar minuten geglimlacht te hebben naar hem zonder ook maar enige reactie te krijgen vroeg ik of ik iets verkeerds had gezegd. Hij stond op en zei nee, meer kwam er dan ook echt niet uit. Ik stond ook op, en hij zei tegen mij: “ik ben echt ontslagen”. Daarna liep hij de kamer uit. Ik ging weer zitten, om even na te denken.
Mijn man ontslagen, ik gedegradeerd. Een dochter van mij is haar toekomst aan het weggooien. Ik zeg wel tegen Lotte dat ze moet denken aan haar toekomst maar hoe ziet mijn eigen toekomst eruit?
Over vijf jaar, dan woon ik alleen nog samen met mijn man. Maar hoe zit het nou met het werk en het geld? Wat nou als hij geen baan vindt? Nu hebben we nog genoeg geld, maar dan? Hebben we dan nog genoeg? Bezuinigen? Ik heb nog nooit hoeven te bezuinigen? Ik ben al sinds de geboorte van mijn kinderen van plan te helpen met hun studie te betalen. Heb ik daar nog wel genoeg geld voor? Ik moet dan wel al minder betalen aan het huishouden, want dan zijn mijn dochters uit huis. Maar is dat wel genoeg? Ik hoop in ieder geval dat ik over 5 jaar een goed betaalde baan heb en mijn man ook. Dat is echt wat ik graag wil.