Verloren.
Geplaatst: vr 11 dec 2009, 14:25
Dit verhaal is één van mijn geschreven verhalen. Sommige van jullie weten misschien al dat ik schrijf.
Dit verhaal heb ik geschreven toen ik zestien jaar was, en zomaar op een saaie middag, besloot ik eens een korte verhaaltje te schrijven van waar ik geen idee had hoe het zal eindigen. Dit was dus inspiratie uit het niets. Al vanaf de eerste keer dat ik het iemand liet lezen, werd het meteen erg geliefd. Zelfs me moeder die het las kreeg er zelfs hoofdpijn door. Dit is dus een heel sterk verhaal.
Ik en nog iemand hadden besloten om het ook in sims te laten doen. De foto's zijn gemaakt door haar, en de teksten komen uit mijn verhaal, geschreven door mij.
Het leek net de dag van gisteren. Maar het is alweer tien jaar geleden gebeurd. Op de mooie lente dag van 22 Mei. De laatste dag dat ik met haar samen was. De dag dat we samen een jaar samen waren. Ik vergeet nooit meer de lach van jou, hoe gelukkig je was. Hoe gelukkig wij waren samen, en nog zoveel plannen hadden met elkaar.
Maar, ik weet nog goed dat ik je iets zou vragen. Wat ik al heel lang wilde. Toen we samen in het park liepen. Je was altijd dol op Tulpen, je had er veel van in je achtertuin.
Daarom besloot ik maar de ring in de Tulp te doen, en je daarmee te verrassen. Iets wat we al heel lang wouden. Nu ik een jaar met je was geweest, had ik vertrouwen in ons. De liefde, de toekomst, alles. Voor mij was het allemaal duidelijk: Met jou wou ik oud worden.
Al je zorg en liefde voor mij, als ik ziek was, kocht je een knuffel voor mij, met beterschapskaartje erop. Als jij in de problemen zat of je was ziek, ik stond ook altijd voor jou klaar.
Klaar om je op te vangen als je viel, je een kus te geven als je sliep, een roosje in je haar te doen.
Je mooie groene ogen lieten me hart sneller kloppen, en je mooie lippen, lelijk was je niet, ook al vonden sommige je stom. Voor mij was je me alles. Ik nam altijd voor je op als je in de problemen zat, en jij mij ook.
Wij waren voor elkaar gemaakt. We hadden zoveel gemeen, jou ouders waren ook vroeg gestorven, de mijn ook. Maar ondanks alle tegenslagen, bleven we elkaar trouw.
Ik wou je dus vragen op 22 Mei, om met mij te trouwen. Ik weet nog goed, toen ik het je vroeg, dat je bijna moest huilen. We waren blij en gelukkig. Je gaf me een knuffel.
Je was gelukkiger dan ooit, je had niets liever’s, dan met mij te gaan trouwen. Ik weet nog goed dat je me totaal vijf kusjes gaf. Ik deed de ring om je vinger.
We hielden elkaar’s hand vast. Jij keek me aan, ik zag aan je ogen dat je gelukkig was. Ik dacht dat niets meer ons kon scheiden…
Totdat jij, naar de overkant zou gaan, om een kadootje te kopen, in de winkel. Ik mocht niet mee van je, omdat het een verassing was, en daar heb ik nu spijt van.
Ik weet nog goed dat je stond te wachten tot de weg vrij was om over te steken. Je zwaaide nog naar me. Alsof dat al het teken was van vaarwel.
Ik kon je nog redden als ik het wist. Maar het was al te laat toen je overstak.
Iemand kon het blijkbaar niet hebben dat jij voorang had, en reed gewoon door. En kon jou niet meer ontwijken…
Ik kwam gelijk zo snel als ik kon, ik kon je nog redden en belde de ziekenwagen op. Maar ze waren te laat, jij greep m'n hand beet, en je zei: “Ik houd van je…” toen was je er niet meer…
Ik bezoek nog elke dag je graf, lieverd, ik weet dat je me ziet, en op me wacht.
En misschien vind je wel dat ik door moet met mijn leven, maar jij was er alleen voor mij. Jij was de ware, mijn droom, mijn hart. Ik kan je nog steeds niet loslaten ook al ben je er niet meer.
Ik kan nooit meer je gezicht zien, je bestaat nog wel in mijn gedachten en mijn hart.
En nu zit ik tegen je grafsteen aan te kijken, dan je mooie gezicht, je lach, en je ogen.
Lieverd, rust zacht, ik vergeet je nooit meer. En ooit zouden we weer samen komen. Er is geen andere voor mij, alleen maar jou.
mooi geschreven
Ze werden ingesleurd in het verhaal en voelde dus alles wat de hoofdpersoon erin dacht en zag.
Ik had al hoofdpijn, maar ik heb het zowat met tranen in mijn ogen zitten lezen 
Net zoals toen ook, toen het verhaal prachtig werd gevonden...Bedankt voor de leuke reacties! (Hoewel huilen is nooit leuk, maargoed. Als schrijver is dat een groot compliment naar het verhaal toe).