Leuheeuuk <3

Ik was erg zenuwachtig toen ik de volgende dag door de gang liep. Iedereen keek me aan, maar het waren niet echt hatelijke blikken. De meesten glimlachten naar me, eigenlijk. Misschien had Dann gelijk.. Over Dann gesproken, hij stond samen met Chléo aan het einde van de gang. Ze keken alsof ze barstende ruzie hadden.



"Ik ga vast naar de les," fluisterde Brian in mijn oor, wetend dat ik met Dann wilde praten. Ik knikte en glimlachte naar hem.
"Hoe kon je dat nou doen, Chléo?!" riep Dann kwaad tegen zijn vriendin.
"Wat boeit het jou?!" gilde Chléo. "Wat dan nog als ik de nieuwe een welkom geef, en haar laat weten wie hier de baas is?" Jep, ze hadden het over mij. Superr.



"Mij boeit het!" ze hadden me nog steeds niet opgemerkt. "Je kunt niet zomaar rondhuppelen en iedereen die je niet mag bedreigen en natgooien!"
"Je hebt nog nooit zo gereageerd.." fluisterde Chléo, opeens verdrietig. "Heeft ze je behekst? Ik ben toch je vriendin, niet zij. Zij was gemeen tegen me, geloof me. Alsjeblieft.."
Dann was stil en keek haar boos aan.



Toen verdween de boze blik uit zijn ogen. Chléo keek hem hoopvol aan.
"Ik wil je niet meer zien. Het is uit, Chléo," zei hij, alsof hij vertelde wat voor weer het vandaag was.
Chléo keek hem ongelovig aan. Toen rende ze snikkend weg.



"Hoi." zei ik zacht. Ik toverde een glimlach op mijn gezicht toen Dann me eindelijk opmerkte.
"Hee," hij grijnsde naar me. "Je bent op school. Mooi zo."
"Ja." Ik was even stil.



"Ik hoorde je ruziën met Chléo." zei ik zacht.
"O, sorry dat je dat hoorde."
"Het spijt me dat ik je relatie heb verknald.." zei ik nog zachter.



"Maak je een grapje? Jij hebt mijn relatie niet verknald, dat heeft Chléo gedaan. Eigenlijk ben ik je er dankbaar voor dat je me hebt laten zien hoe ze echt is. Ik dacht altijd dat ze het liefste meisje op school was, maar het blijkt van niet."



"Oké, graag gedaan, dan." Ik grijnsde naar hem, en hij grijnsde terug.
Er volgde een ongemakkelijke stilte.
Dann opende zijn mond om de stilte te doorbreken, toen Rosanne opeens aan kwam lopen.



"Haii Dann!" kirde ze.
"O, hoi ... Hoi." Ik kon merken dat hij haar naam vergeten was.
"Ik hoorde dat je weer single bent, is dat waar?" Vroeg ze schalks.
Dann fronste zijn wenkbrauwen. "Is dat nu al bekend?"



"Dus het is waar? Wat jammer!" Haar glimlach vertelde dat ze precies het tegenovergestelde bedoelde.
"Ja, heel jammer."
"Duss.. Nu je vrij bent, dacht ik dat we misschien een keer samen iets konden gaan doen?" Ik moest bijna lachen, mijn zus zette zichzelf zó voor gek.
"Um. Sorry, daar ben ik nog niet helemaal... aan toe.."
"Hmpf." Arrogant draaide Rosanne haar hoofd opzij.



Toen draaide ze zich om en liep weg, naar een meisje dat waarschijnlijk haar nieuw verworven beste vriendin was geworden. Het meisje keek haar vol medelijden aan, maar ik zag dat ze het ook erg grappig vond, en ze keek even hevig knipperend naar Dann.
Dann draaide zich weer naar me om.



"Dat is al het 2e meisje vandaag dat voor me wegloopt," zei hij met zo'n blik van zelfmedelijden, dat ik begon te lachen.
"Je zou je eigen gezicht moeten zien," grinnikte ik.



"Veel succes vandaag, cassanova." grijnsde ik naar hem. "Ik ga naar de les, voor het geval dat er straks een hele horde meiden aan komen rennen om je mee uit te vragen."
Dann keek me even boos aan, en daarna vertwijfeld. "Zou dat echt gebeuren?" zei hij vermoeid.
Ik lachte. "Wie weet."

Leuk!

keii leuk dagboek! ga zeker volgen! je schrijft echt heel fijn.

"HIAAH!" schreeuwde ik terwijl ik de arme boksbal een trap gaf. Ik stond in mijn sportkleding in de trainzaal van de school. De schooldag was voorbij, en ik stond hier om mezelf uit te leven. Thuis had ik veel, maar een professionele trainingsapparatuur had ik niet. Terwijl ik de boksbal verrot sloeg, dacht ik aan mijn dag.



Dann had gelijk gehad. Ik en Brian kwamen de kantine binnen, en meteen werden we bevolen om aan één van de tafeltjes te gaan zitten, door de mensen die daar al zaten. Er waren overigens maar 2 tafeltjes; de school was blijkbaar vrij klein. Maar wat wilde je met zo'n gehucht. Terwijl ik ging zitten kon ik Dann en Chloé aan de andere tafel horen praten.
"Please, vergeef me?" smeekte Chloé.




Dann zei niets terug, en ik kon voelen dat hij naar me keek, terwijl ik deed alsof ik niets merkte. Ik zat heel opzettelijk met mijn rug naar hem toe en mijn hoofd naar mijn tafelgenoten gedraaid. Om mijn gedachten af te leiden hield ik Brian in de gaten, om te zien hoe het met hem ging.



Hij praatte vooral met één iemand; een meisje met bruin haar en bambi-achtige reusachtige ogen. Ik glimlachte even en toen lette ik, misschien onbewust, weer op de conversatie achter me.



"Dann, praat tegen me. Alsjeblieft? Danny..?" fluisterde Chloé zielig. Ik kreeg bijna medelijden met haar, maar ik was zo verstandig dat niet te doen.
In plaats van naar haar luisteren draaide Dann zijn hoofd 180 graden en begon te praten met degene die naast hem zat.



Toevallig was dat Rosanne.
"Dus. Hoe vind je het hier op school?" Ik hoorde aan zijn stem dat hij baalde dat hij met haar moest praten.
"Ohh! Ik vind het hier gewéldig," kirde ze. Toen begon ze te babbelen over vanalles en nog wat en Dann bleef doen alsof hij oplette, alleen maar zodat hij niet met Chloé hoefde te praten. In ieder geval, dat maakte ik ervan. Misschien deed hij niet alsof en ...



Een stem trok me uit mijn gedachten.
"Dat kun je goed." Ik draaide me met een ruk om. Daar stond de jongen waar ik zojuist aan gedacht had.. Jippie.
"O, valt wel mee," zei ik bescheiden, en ik glimlachte.



Hij grijnsde en liep naar me toe. "Dat meen je niet."
Ik haalde mijn schouders maar op. Ik meende het inderdaad niet, maar het klonk arrogant om dat toe te geven.
"Ik heb dit weekend een atletiekwedstrijd, waar ik heel erg voor in vorm moet zijn. Maar dat ben ik nu niet." Hij klonk zo... hopeloos dat ik begon te lachen.



"Dus ik dacht..." zijn stem klonk plotseling heel anders, veel zachter. "... misschien kun jij me lesgeven?" Ik keek in zijn groene ogen en ik kon even geen zinnig antwoord verzinnen.
"Um. O-oké." Stamelde ik.
"Mooi. Vanmiddag 5 uur bij mij thuis?" hij was plotseling heel dichtbij, alsof hij met me flirtte. Misschien deed hij dat ook wel.



Ik haalde diep adem. "Ja, is goed. Dan ben ik er."
"Cool." Hij grijnsde en stapte weer achteruit. "Simlaan 67. Dan zie ik je straks."
Hij liep weg en liet mij daar achter met een gevoel waarvan ik prima wist wat het was, maar dat ik niet toe wilde geven. Je kent die idioot pas 2 dagen, Alyssa. vertelde ik mezelf.
Word alsjeblieft niet verliefd op hem..

------------------------------------------------------------------------------------------------

Waarom zijn er opeens zoveel minder reactie's? Zijn alle mensen die in het begin reageerden nu gestopt met lezen?

Ik lees! =D En het is nog steeds een superleuk verhaal hoor Manon. <3

Hartstikke leuk!

wow.... dit is gwn een geweldig dagboek

Je moet idd niet stoppen, want dit is een super verhaal! Ik post alleen (bij alle dagboeken die ik lees qq) bijna geen reacties, omdat ik nooit zin heb om te typen

"Echt waar, Nao. Het was zo vreemd, alsof hij me versierde."
Ik zat in de keuken en stortte al mijn gedachten uit bij mijn beste vriendin.
Nao was koffie aan het zetten, en ging daarna naast me zitten.



"Begin bij het begin."
"Oké. Nou, het begon gisteren toen zijn vriendin-"
"Hij heeft een vriendin?!"
"Had, geloof ik. Maar luister nou, we lopen voor op het verhaal." Ik vertelde het hele verhaal.



Ik was zojuist bij het stuk aangekomen waar Rosanne zichzelf voor gek zette, toen zijzelf de keuken binnen kwam. Ik hield abrupt mijn mond en Nao zat met een uitgestreken gezicht voor zich uit te kijken.
Mijn lichtelijk gestoorde zus liep naar de koelkast, haalde er drinken uit en liep weer weg zonder ons ook maar een blik waardig te keuren.



"Oké, waar was ik." Begon ik weer zo gauw ze weg was.
Toen ik bij de gebeurtenissen van afgelopen middag was, begon Nao te glimlachen.
"En toen- waarom glimlach je zo verlept?" vroeg ik geïrriteerd.



Nao lachte. "Nou, misschien weet ik niet zoveel van jongens, maar ik zou denken dat hij je leuk vindt."
"Waarom?"
"Nou, weet je. Je bent soort van best wel perfect, eigenlijk." Ze keek me aan met twinkelende oogjes.



"Hoe gaat het met jouw liefdesleven?" vroeg ik om van onderwerp te wisselen.
Ze lachtte. "Heel subtiel." Toen sloot ze haar ogen en zuchtte diep. "Ach, ik weet het niet. Soms denk ik dat hij op het punt staat me ten huwelijk te vragen, maar hij doet het gewoon niet.."



"Hij is een sukkel. Dump die gast." Ik had haar 'vriend' nooit gemogen, hoewel ik hem nooit had ontmoet. Uit de verhalen die ze over hem vertelde, stond hij niet hoog in mijn aanzien.
Nao glimlachte. "Nee."



Ik stond op. "Ik moet gaan. Jij enig idee waar Simlaan 67 is?"
Nao stond ook op. "Ja, het is de straat uit en dan de 2e straat rechts."
"Oke, dank je." Ik omhelsde haar. "Duim voor me."
"Doe ik."

Leuk! <3

Wat me opviel is dat op het ene plaatje Noa d'r vingers aan elkaar zitten, en op de andere niet

Echt supermooi dagboek!!

We want more!!

Coachen



Een beetje zenuwachtig belde ik even later aan bij het grote huis op Simlaan 67. Er waren overigens alleen maar grote huizen, want dit was een rijkelui's buurt.



Het duurde even voor er iemand open deed, maar uiteindelijk verscheen er een chique uitziende, hoogzwangere vrouw, die waarschijnlijk Danns moeder was. Ze omhelsde me alsof ze me al jaren kende.
"Oo - jij moet Alyssa zijn!" riep ze uit. "Dann heeft al verteld dat je zou komen. Je bent nog mooier dan hij zei dat je was," ze knipoogde terwijl ik rood werd.



"Kom binnen, kom binnen!" riep ze enthousiast. "Dann is nog even bezig, maar hij zal zo wel beneden komen."
Ik liep achter de vrouw aan het huis in - en was onder de indruk.
"Dit is een prachtig huis," merkte ik op.



"Dank je, lieve. Dat is heel aardig van je. Ga toch zitten!" Ze gebaarde naar een kruk terwijl ze een paar dingen in een mix-ding gooide en drankjes maakte.
"Mijn man zou je graag verwelkomen, maar hij zit helaas in het buitenland." Ze zette de drankjes neer. "Zo."



"Dank u, mevrouw. Wat doet uw man voor werk?" vroeg ik terwijl Danns moeder naast me kwam zitten.
"Och, hij zit in de zakenwereld. En noem me maar Sylvia, lieve." Dat 'lieve' was blijkbaar een stopwoordje van haar.



"Je ogen zijn echt prachtig, weet je dat?" babbelde ze verder. Ik glimlachte; het was een lieve vrouw.
"Dank je."
"Och, daar zul je Daniel hebben."



"Ik ga me maar even omkleden," murmelde ik.
"Het toilet is de gang door naar links." Sylvia stapte van de kruk af en liep naar haar zoon, terwijl ik voor hem wegvluchtte.



"Ik vind haar leuk," zei Sylvia glimlachend tegen Dann, niet wetend dat ik haar kon horen.
"Och, hou je mond, Sylvia." Het verbaasde me dat Dann zijn moeder bij haar voornaam noemde. Misschien was ze zijn moeder helemaal niet..



Ik kleedde me snel om in de wc, die zo groot was dat het een badkamer genoemd mocht worden, en liep weer terug naar de bar-keuken. Dann glimlachte naar me toen hij me zag, wat zorgde voor vlindertjes in mijn buik.



"Veel plezier, jullie." riep zijn moeder ons na, terwijl Dann mij voorging de trap op.
We liepen zwijgend over de overloop. Zijn kamer was blijkbaar hoger, want hij liep nog een trap op.



"Voilá, mijn kamer." Zei hij toen ik binnenkwam. Hij keek me glimlachend aan en ik glimlachte maar terug. Er stond een ruim 2-persoonsbed in de kamer en een bureau met daarop een computer. Een halve muur die hetzelfde was als beneden bij de woonkamer zorgde voor een afscheiding tussen zijn slaapkamer en een trainingsruimte.



"Wow." mompelde ik toen we daar binnenkwamen. De vloer was doorzichtig en keek uit op de overloop waar we net gelopen hadden.
"Indrukwekkend, niet?" grijnsde Dann. "Glas, maar dan steviger en stroever, zodat je niet uitglijd."
Ik glimlachte en liep toen naar de boksbal. "Laat maar 'ns zien wat je kunt." daagde ik hem uit.
Hij begon door keihard met zn vuisten tegen het ding te rammen.



Hij was vrij goed. Ik hoefde niet echt op te letten, hoewel ik er wel voor moest zorgen dat ik precies genoeg tegenweerstand gaf dat de boksbal niet in mijn gezicht kwam, maar het grootste deel van de tijd kon ik naar hem kijken.



Hij keek heel geconcentreerd, waarschijnlijk wilde hij indruk maken. Zijn groene ogen waren gefocuset op zijn slachtoffer. Af en toe gaf ik commentaar, of een tip, maar hij had het niet echt nodig.



Na een tijdje besloot ik dat het tijd was om te stoppen. "Je bent goed," grijnsde ik naar hem.
"Dank je wel. Je kunt je omkleden in de badkamer hiernaast." Hij wees op de deur. Ik knikte en liep naar binnen.



Ook deze badkamer was vrij reusachtig, hoewel niet veel groter dan degene die wij thuis hadden. Ik keek naar mezelf in de spiegel terwijl ik een glas water inschonk. Mijn haar glansde in het licht, net als mijn ogen. Ik zuchtte en dronk snel het glas leeg.



Snel verkleedde ik me en haalde de clip uit mijn haar. Een witte golf viel over mijn schouders, en ik kamde er een paar keer door heen voor ik weer naar buiten liep.



Dann zat op een grote bank naast zijn bed, en ik ging naast hem zitten.
"Duss, Sylvia is je moeder?"
"Nee. Althans, niet echt. Ze is mijn stiefmoeder."
"O. Oké." Verder ging het gesprek eigenlijk nergens over.



Toen het donker werd besloot ik dat het tijd was om naar huis te gaan. Dann bood me aan me te brengen, maar dat wees ik af. Ik glimlachte naar hem en liep weg.

Leuke up!

Harstikke leuk!! <333

Nicee!

Leuk! <3

Perfect happiness



De dagen daarna was ik elke middag bij Dann thuis om hem te trainen voor zijn wedstrijd. Waarschijnlijk had hij nog nooit zo hard getraind, en had hij het ook niet nodig, maar het was een excuus om samen te zijn. Maar ik was geen gemakkelijke trainster. Ik pushte hem door tot hij neerviel van vermoeidheid.



Ik liet hem oefeningen doen, of we gingen hardlopen door de buurt.



Af en toe kwam Sylvia kijken. Op deze momenten liet ik Dann meestal push-ups doen en praatten Sylvia en ik over vanalles en nog wat.



Op die zondag, de dag na Danns wedstrijd, stond hij plotseling voor de deur. Ik vond het geluk hebben dat Rosanne niet thuis was vandaag. Toen ik naar buiten kwam grijnsde hij vrolijk naar me.



"Alyssa!" riep hij, en hij drukte me plat in een berenomhelzing. "Ik heb gewonnen!"
"Dat- is- geweldig," hijgde ik. Ik vervloekte mezelf omdat ik hem zo sterk had gemaakt.



Hij grijnsde en liet me los. "Sorry."
"Het is goed," zuchtte ik. "Wat geweldig dat je hebt gewonnen!"



"Dat heb ik allemaal aan jou te danken." Ik keek wat verward op en zag voor het eerst de blik in zijn ogen, die ervoor zorgde dat ik geen antwoord had. Hij keek me liefdevol aan.



En het volgende moment kuste hij me.



"Wow," fluisterde ik.
"Insgelijks," glimlachte hij. Vanaf die dag waren we onafscheidelijk.



We waren niet zo'n stel dat niet van elkaar af kon blijven. Meestal hadden we er genoeg aan gewoon dicht bij elkaar te zitten en te praten. Elke dag na school kwam ik naar hem of hij naar mij, en op school waren we ook bijna onafscheidelijk. HIj was naar mijn tafel verhuist in de pauze en we zagen elkaar tussen de lessen door.



Op mooie dagen gingen we zwemmen bij ons in de tuin...



... of gewoon in de zon liggen en praten.



Het was op één van deze dagen dat Dann plotseling naast me stond met een onzekere blik op zijn gezicht. Ik vreesde het ergste.
"Um.. Alyssa? Ik - ehm.. als ik ben afgestudeerd, dan ehmm.. Ga ik naar een andere stad om daar te studeren, en aangezien jij slim genoeg bent om te studeren, vroeg ik me af of - ehm.. Jij dan met me mee wil?"
"Natuurlijk!" riep ik meteen en ik omhelsde hem.



Brian had ondertussen ook een vriendinnetje. Ze heette Emma en ik was van mening dat ze het liefste meisje ter wereld was. We gingen vaak op dubbel-dates. Mijn leven was perfect.



Maar complicaties waren onderweg. Aan de andere kant van de stad, bij een groot landhuis, stapte een jongen van mijn leeftijd uit de taxi die hem had gebracht.
Een jongen met wit haar...



... en paarse ogen.

;o
Spannend!
Omg, als jij niet snel update hé

Oooooooooh, spannend!