"Wat is er, lyss?" vroeg Brian aan me. Ik toverde snel een neppe lach op mijn gezicht.
"Niets, hoor."
Brian rolde met zijn ogen, ik kon het voelen. "Oké, oké" gaf ik me over, wetend dat mijn tweelingbroer alles uit me zou kunnen krijgen. "Ik.. ben gewoon bang voor straks, dat is alles."
"Alles komt wel goed," suste Brian. Hij gaf me een knuffel.
Ik glimlachte naar hem, maar was nog steeds niet gerustgesteld. We waren op weg naar school, de aller eerste keer dat ik zonder vermomming naar school ging.. Het maakte me doodsbang.
Wat moest ik nou zeggen? 'Hoi, ik ben Alyssa Auel. Ik heb wit haar en paarse ogen en ben Brian's tweelingzus. En oh, ja. Ik kan alles beter dan elk van jullie.' Ze zouden me uitlachen..
Uiteindelijk kwamen we aan bij de school. Het was niet ver, maar toch had Rosanne erop gestaan om de auto mee te nemen. Brian mocht met haar mee, maar ze wilde niet met mij gezien worden, dus moest ik lopen. En Brian liep zoals gewoonlijk met me mee.
Het was al in de middag, omdat het schoolhoofd gepland had dat we ons 's middags zouden voorstellen, en de dag erop meteen mee zouden gaan met onze nieuwe klas.
Het schoolhoofd stond in de hal van de school op ons te wachten.
"Aah, Alyssa en Brian Auel. Welkom op mijn school!" Ik merkte dat hij vooral tegen míj praatte. Natuurlijk, ik was het wonderkind, en Brian de normale tweelingbroer.
"Ik zal jullie begeleiden naar jullie lokaal. Jullie zus is al naar haar klas gebracht. Ik knikte maar.
Het schoolhoofd, die zich voorstelde als Meneer Ferdinands, begeleidde ons naar het lokaal. Ondertussen hield hij een heel verhaal over hoe oud de school wel niet was - welgeteld 20 jaar - en hij wees ieder lokaal aan. "Dat is het praktijk-scheikundelokaal, daar zit de decaan, daar zijn de kluisjes, en aahh.. Hier moeten jullie zijn."
Het schoolhoofd gaf me een hand en liep toen weg. Brian liep voor mij door de deur, waar ik hem dankbaar voor was. Het was een vrij luide klas, wat te wijten kon zijn aan de docent, die er niet echt ordehoudend uit zag. Één donkere jongen merkte mij op achter mijn broer, en keek me verwonderd aan. "Kijk," fluisterde hij tegen zijn buurvrouw, "een albino." Ik rolde met mijn ogen; dat dachten ze wel vaker.
De leraar merkte ons op. "Klas, wees even stil voor een momentje, zodat we de nieuwkomers kunnen verwelkomen." Hij glimlachte bemoedigend. "Hallo, ik ben meneer Huisman." Ik merkte dat hij naar mij keek, niet naar Brian. Hij had waarschijnlijk al over me gehoord, en was verbaasd dat het echt zo was. "Waarom stellen jullie jezelf niet voor?"
Brian ging als eerste, terwijl ik naast hem stond en probeerde de glimlach op mijn gezicht te houden terwijl de hele klas me aangaapte.
"Hallo, ik ben Brian Auel en dit is mijn tweelingzus Alyssa. We zijn allebei 16 jaar, maar ik ben de oudste." Hij keek even naar mij. "En nu gaat mijn tweelingzus wat vertellen."
"Ga niet weg," fluisterde ik zacht. Hij keek me bemoedigend aan toen meneer Huisman hem naar zijn plaats stuurde. Ik zuchtte diep, terwijl mijn spreken-in-openbaar-kwaliteiten boven kwamen.
"Hallo, ik ben dus Alyssa Auel," sprak ik zonder een spoortje van verlegenheid. "Zoals mijn oudere broer daarnet al zei, ben ik 16 jaar oud. Ik heb wit haar en paarse ogen, en ik hou van dieren," zei ik tussen neus en lippen door. Iedereen lachte, aangezien ze wel merkten wat het belangrijkste van die dingen was. "De dokters denken dat ik een bepaalde soort van albinisme heb."
"Ik wist het, ze is gemuteerd." zei een meisje achterin tegen haar vriendin, niet al te zacht pratend. De hele klas lachte en ik werd een beetje rood.
"Maar ik ben niet echt een normale albino, want ik was pas zo toen ik 3 maanden oud was. De dokters wisten niet wat er aan de hand was, en dat weten ze nogsteeds niet.."
Ondanks dat ze me vreemd vonden, zaten ze toch geïnteresseerd naar mijn verhaal te luisteren. Ik wist dat ik een fijne stem had om naar te luisteren, en dat ik mensen gemakkelijk meesleepte in een verhaal. "En dat was het dus."
De leraar begon te klappen. "Gewéldig." complimenteerde hij me. "Jij zou wel in mijn plaats les kunnen geven, misschien luisteren ze dan een keer," grapte hij. Niemand lachte.
Ik werd een beetje rood toen ik ging zitten en beantwoordde de glimlach van de leraar. Het zou niet zo lang duren tot hij erachter kwam dat ik béter zou zijn als ik op zijn plaats zou staan.
De meisjes achter me die me een mutant hadden genoemd, lachten en keken verwonderd naar mijn witte haar. "Hoe krijgt ze het zo glanzend?" vroeg de één zich af.
"Geen idee, misschien hoort dat bij haar mutatie." ze lachten.
--------------------------------------------------------------------------------------
v hoe doe ik dat?