1. The Revealed Lie (Elisa)
Nadat ik de voordeur van het slot had gedraaid, liep ik naar binnen. Gelukkig had ik niet al teveel huiswerk gekregen, het enige wat we voor drama moesten doen was een foto van vroeger zoeken. Bah. 'Maaam!' riep ik, maar ik kreeg geen antwoord. Die was zeker nog op haar werk.
Zuchtend liep ik mijn ouders slaapkamer binnen. Waar zou ik in hemelsnaam een oude foto van mezelf moeten vinden? Natuurlijk zou mijn moeder ze nog ergens hebben liggen, maar ik had er geen idee van waar ze die zou laten. Daarom keek ik de kamer rond.
Toen viel mijn blik op de houten kledingkast. Ik trok een van de vele laatjes open, en spitte door de grote stapel shirts, broeken en sokken. Toen voelde ik iets vlaks, het voelde aan als papier. Ik trok het met moeite onder de kleding vandaan.
Bingo, dacht ik bij het zien van een oude foto. Ik viste hem er meteen tussen uit, maar was te nieuwsgierig om alle andere papieren meteen terug te stoppen. Er lag een geboorte kaartje bij, eentje waar op stond dat Nick en Rosalie Iero de gelukkige ouders van Alice waren geworden. Onbewust moest ik glimlachen, en keek naar de andere papieren. Er lagen nog wat foto's, maar een brief van het ziekenhuis trok mijn aandacht.
Geachte mevrouw/meneer Iero,
Uit de DNA-test is gebleken dat de genetica van Alice Iero niet overeenkomt met meneer Iero. Dat betekent dat meneer Iero niet de biologische vader is van Alice Iero.
Verder las ik niet, want het feit dat mijn moeder een DNA test had laten doen, zei genoeg. Ik vroeg me af of ze het voor Nick had verzwegen, net als ze het mij nooit had vertelt, of dat ze straks samen met allerlei smoesjes aan zouden komen.
Duizelig zakte ik neer op het bed. Jaren lang had mijn leven zo perfect geleken, maar dat was ook het enige. Het had zo geleken, maar nu werd alles in een keer op zijn plek gelegd. Ik wist gewoon niet wat ik ervan moest denken. Hoe kon je voor iemand verzwijgen dat ze haar echte vader niet eens kende?
Toen hoorde ik hoe de voordeur openging, wat betekende dat mijn ouders thuis waren gekomen. En inderdaad, toen ik de woonkamer in kwam, zaten ze op de bank tv te kijken. 'En, lieverd, hoe was je dag?' vroeg mijn moeder vrolijk toen ik naast haar op de bank was komen zitten. 'Nou, mijn dag was niet bepaald leuk, maar ik heb wel wat dingen ontdekt, wat dingen die ik graag eerder had willen weten.'
'Wat?' vroeg mijn moeder, maar ze wisselde een blik met mijn vader, of in elk geval de man die ik al 17 jaar voor mijn vader hield. 'Rose, je weet waar ze het over heeft.. Ik.. hoe heb je het ondekt?' vroeg hij toen. 'Ik zocht een foto voor school, en toen vond ik in haar kledingkast een DNA test.' Ik kon het niet gedaan kregen om haar mijn moeder te noemen, want al was ze het wel, in tegenstelling to Nick biologisch, toch was ik bozer op haar.
'Het spijt me, Alice, we hadden het moeten vertellen, maar..' Ik sprong woedend op. 'Maar? Maar wat? Je hebt 17 jaar de tijd gehad om te bedenken hoe je het ging vertellen, en alsnog moest ik er zelf achterkomen! Als ik die brief niet had gevonden, had ik het vast nog niet geweten.' Nick onderbrak me. 'Alice, doe even rustig, het is niet je moeders schuld.' Het werd me teveel. 'Het is niet mijn moeders schuld? Je bent ongelofelijk Nick! Eerst sta je toe dat je vrouw het lekker met een andere vent gaat zitten doen omdat het zogenaamd jou schuld is dat jullie geen kinderen konden krijgen, en nu vergeef je haar weer!' Ik had er genoeg van, deze mensen wilde ik niet meer zien.
Ik stormde de deur uit, en voordat ik de straat verliet, wierp ik nog een blik over mijn schouder. Ooit was dit huis mijn thuis geweest, de plek waar ik blij was geweest, en plek waar alles warm en fijn, en goed was. Maar nu keek ik er anders naar. Vroeger was geen nu, en het enige wat ik zag als ik nu naar het huis keek was een plaats waar ik nooit meer wilde zijn. Op deze plek waren alle leugens begonnen, en nu had ik aan die leugens ook een einde gemaakt.
