Hoofdstuk 5



Volwassenheid, heerlijk. Veel meer mogelijkheden. Jhon en ik waren al een lange tijd bij elkaar en voor het eerst in mijn leven voelde ik dat ik liefde kreeg. Natuurlijk kreeg ik veel liefde en vooral veel aandacht van Jayde, maar het voelde gewoon fijn dat ik iemand om mij heen had, van dezelfde leeftijd.



Jayde was ook ontzettend gelukkig. Ze zag Jhon duidelijk als haar vader, hij was er ook altijd voor haar. We gingen vaak leuke dingen doen, het voelde als een gezin en dat was het ook. Jhon was echt in de vaderrol en Jayde kon het goed vinden met hem. En dan was er nog een verrassing, Jhon vroeg me ten huwelijk!



Het was zaterdag, Jhon, Jayde en ik gingen naar ons toekomstige huis. Het was veel groter dan mijn kleine huis en voor Jayde was er meer de ruimte om te spelen. Dit was de laatste keer dat we er kwamen om het te bekijken, want over 3 dagen begon de verhuizing, dan konden we er zo lang naar staren als we wilden.
Het was een groot verschil, maar gelukkig hadden we het geld ervoor, door de ouders van Jhon.



Eindelijk was het dan zover. We stonden niet meer alleen in de tuin, maar ook binnen. Toen ik de deur van mijn oude huis voor het laatst sloot, leek het net of ik het verleden achter me liet. Eigenlijk was het ook zo, maar ik vond het helemaal niet erg. Natuurlijk had ik er wel leuke herinneringen aan, zoals de geboorte van Jayde. Maar het was tijd voor een nieuwe start, samen met Jhon, Jayde en misschien nog wel de andere nakomelingetjes.




Hoofdstuk 5 staat online! Waarschijnlijk komt hoofdstuk 6 vandaag nog of vrijdag!

Awh, zo cute <3

Hoofdstuk 6



Een paar maanden na de bruiloft, voelde ik me zwak en misselijk en steken in mijn buik. Ik had wel even gedacht aan een zwangerschap, maar toen ik terug dacht aan de zwangerschap van Jayde kon ik me niks herinneren over steken in mijn buik. Ik maakte me zorgen.



Zeker toen ik niet meer op kon staan. Als ik nog maar een seconde op mijn benen stond, zakte ik al in elkaar. Ik kwam niet verder dan een milimeter van ons bed af. Het leek wel alsof ik helemaal verdoofd was, dat ik me niet meer kon bewegen.



Langzaam tilde Jhon me naar het bankje voor ons bed. 'Jhon, ik ben bang.' zei ik. 'Waarom schat, is het niet gewoon een zwangerschap?' antwoordde hij geruststellend. 'Denk je dat, ik kan me dat niet meer herinneren bij Jayde.' ' Lieverd, wees nou maar gerust, het is gewoon een zwangerschap!.' zei hij blij. Ik glimlachte naar hem. ' Maar toch wil ik naar de dokter.' zei ik.



Even later lag ik in een simpel ziekenhuisbed. Ik kon mijn ogen amper open houden, zo moe was ik. De dokter had me onderzocht en hij zag inderdaad dat het een zwangerschap was. Maar de steken in de buik vond hij vreemd. 'Mevrouw, u kunt naar huis, maar de bevalling moet sowieso in het ziekenhuis.' zei hij. Dat laatste zinnetje had hij beter niet kunnen zeggen, want ik begon me alleen maar meer zorgen te maken.



Maar toch besloot ik te genieten van de zwangerschap. We kregen immers een kindje, dat was het mooiste dat we konden wensen. Ik wist dat Jhon heel veel van Jayde hield, maar dit keer was het ook echt van hem. Ik wist niet hoe vaak hij het over mijn zwangerschap had en alles wat er bij kwam kijken. Hij was zo gelukkig, ik ook en Jayde merkte ook dat er een nieuw familielid aan zat te komen.

Toch niet iets ergs he? ;o

up!

Hoofdstuk 7



De zwangerschap ging alles behalve goed. Er waren veel problemen voorgekomen in die negen maanden, waarvoor ik vaak naar het ziekenhuis moest. Natuurlijk was ik bang dat er wat met de baby was. Maar gelukkig was onze zoon Rylan toch goed ter wereld gekomen.



De tijd ging snel, dus ook Jayde was ouder geworden. De tijd kwam wel steeds meer dichterbij, dat Jayde moest weten dat Jhon niet haar echte vader was. Ik wilde niet liegen tegen haar, want ze had het recht om het te weten, al deed ik het liever niet, Jhon was namelijk zo goed met Jayde, het was echt vader en dochter. Ik probeerde me niet zo druk te maken om dat moment. Ik probeerde te genieten van mijn gezin.



Al ging dat niet zo makkelijk. Toen Rylan een paar weken oud was, ademde hij niet meer zo goed. Hij dronk niet meer en sliep weinig. Ik maakte me ontzettende zorgen, Jhon ook. Elke keer maar weer, dag op dag, had Rylan het benauwd, toen ik het na een paar dagen genoeg vond, belde ik voor een afspraak met de dokter.



Diezelfde dag nog konden we daar terecht. Samen met Jhon en Jayde gingen we voor een onderzoek voor Rylan. Het wachten duurde lang en elke keer als ik nadacht over wat hier de gevolgen van konden zijn, prikten de tranen in mijn ogen. 'Mama, komt het allemaal wel goed met Rylan?' vroeg Jayde toen ik mijn traan over mijn wang liet stromen. Ik trok mijn schouders omhoog. Ook op dat gebied wilde ik niet liegen tegen haar. Als de situatie ernstig was en het niet meer goed zou komen, had ik Jayde aangepraat dat Rylan helemaal gezond was, terwijl het juist het tegenovergestelde was. Jayde stond op en ik gaf haar een knuffel. 'Mama, ik ben zo bang.' zei ze. 'Lieverd ik we...' Ik kon mijn zin niet meer afmaken.



Na nog lang wachten werd ik naar de dokter geroepen. 'Mevrouw.' begon ze. ' We hebben bij Rylan ontdekt dat er een knobbeltje in allebei zijn longen zit.' Ik rilde van de spanning. 'Die knobbeltjes zijn nog niet kwaadaardig, maar langer wachten had u niet moeten doen.' ' Rylan moet geopereerd worden, maar dat kan pas als hij een jaartje of twee is.' 'Het is namelijk te risicovol om hem op deze leeftijd te opereren.' Ik knikte alleen maar, snikte een paar keer en kon er daarna nog zachtjes uitbrengen: 'En wat gaan ze dan nu doen met hem?' 'Nou mevrouw, Rylan wordt eventjes overgeplaats naar een ander ziekenhuis, waar hij ook geopereerd zal worden, daar proberen ze met medicijnen de benauwdheid te verminderen, zodat hij kan blijven ademen. ' Verder geven ze medicijnen om ervoor te zorgen dat de knobbeltjes niet erger worden.' ' U kunt Rylan even mee naar huis nemen, maar morgenochtend verwachten ze u met Rylan.' Ze zei gedag, ik zei gedag terug en ik liep naar het kamertje, waar Rylan lag.



'Lieverd, je mag naar huis.' begon ik meteen. Ik tilde hem uit het wiegje. Ik knuffelde hem. Ik keek naar zijn gezichtje, de tranen begonnen toen pas echt te stromen. Na ongeveer 10 minuten daar te hebben gestaan, ging ik het kamertje uit. Ik informeerde Jhon erover, daarna stond de taxi voor ons klaar, die ons naar huis bracht.

Oh ;o
Weetje hoe erg! ;o


En die tweede foto <3

Haha, ja, die kan jij je natuurlijk goed herinneren

Even bijgelezen, leuk
Alleen hoop ik dat er niks mis is met Rylan, naja, dat
hij beter wordt ;o

Hoofdstuk 8



Ik probeerde naast al die ellende met Rylan, ook een goede moeder voor Jayde te zijn. Het was een hele spannende periode, met meer tegenslagen dan meevallers. Vlak nadat Rylan in het ziekenhuis was opgenomen, moest ik ook nog voor controle, om een verklaring te vinden waarom ik tijdens de zwangerschap al zo vroeg steken had. Maar uit dat onderzoek kwam geen informatie.



Ook de medicijnen voor Rylan hadden niet veel effect. De knobbeltjes op zijn longen waren groter geworden, en even dachten de dokters dat hij het niet zou redden. Maar gelukkig bleef hij volhouden en leven. De risicovolle operatie werd ook eerder gedaan. Een paar dagen na zijn verjaardag zou hij al geopereerd worden, langer wachten kon niet.



'Mama, ik wil niet naar school!' riep Jayde hard, terwijl ik tegenover haar stond. 'Jongedame, jij gaat gewoon naar school!' 'Nee, nee, nee!' riep ze en ze stampte op de grond. Ik pakte haar bij haar armen vast, totdat ze rustiger was geworden. Toen ze dat eenmaal was vroeg ik rustig: 'Maar waarom wil je dan niet naar school?' Ze zweeg een tijdje. 'Omdat ik bij Rylan wil zijn.' zei ze met haar hoofd naar beneden. Ik keek haar een hele tijd recht in haar ogen aan. Natuurlijk zat zij er ook mee dat haar broertje ziek was. Maar toch dwong ik haar om naar school te gaan. Uiteindelijk liep ze snikkend naar de bus.



'Lieverd!' hoorde ik Jhon roepen. 'Wil jij voor mij even de post halen?' Ik riep dat dat goed was en liep naar de brievenbus. Ik haalde de post eruit. Tussen alle papieren vond ik een envelop, waar heel groot Aimee op stond. Verder stond er geen adres bij, dus ik ging er vanuit dat het een brief was van bijvoorbeeld de buren ofzo. Maar het bleek iets anders:

Lieve Aimee,

Je was zwanger geraakt en daarna heb ik je niet meer gesproken.
Ik kom hier niet alleen voor mezelf met een brief aanzetten, maar ook voor de anderen uit
de familie. Onze moeder is ernstig ziek, nu is haar gezondheid stabiel, maar dat is ook weleens anders geweest. Ze heeft het vaak over je en ook over het feit dat ze graag een keer je kinderen wilt zien.

Ik snakte naar adem, maar de brief ging nog verder.

Luna, moeder en ik, willen het gezin weer bij elkaar hebben. Ik weet dat je het vroeger moeilijk hebt gehad thuis, maar ik vraag je met deze brief om het verleden te laten rusten. De levensverwachting van moeder is niet zeker, daar zijn we allemaal bang voor. Asjeblieft Aimee, laat het verleden rusten en kom asjeblieft een keer bij ons langs. Luna en ik wonen nog thuis, i.v.m. de situatie van moeder. Ik weet dat je boos bent op onze stiefvader, maar hij is nog bij onze moeder. Wij mogen hem ook niet zo erg, maar we doen normaal tegen hem, vooral in deze situatie. Aimee, ik hoop dat je deze brief zult lezen, en dat je hem niet zomaar verscheurd, het is bedoeld om je aan het denken te zetten.

Liefs, je zus Myla

Ben benieuwd of ze een reünie krijgen ;o
Spannendig :3
En ook met Rylan ;o

Hoofdstuk 9



'Maar Jhon, ik...ik ben zo bang.' zei ik snikkend. 'Het komt allemaal wel goed met Rylan.' zei hij geruststellend. Ergens in zijn ogen zag ik dat hij het niet meende, dat hij het alleen maar zei om mij gerust te stellen. Maar ik ging er verder niet op in. Hij wist nog niet van die brief die ik van Myla had gekregen. En dat merkte hij. 'Is er nog iets?' vroeg hij. Ik keek hem aan. Iets in mij zei dat ik het hem niet moest vertellen, maar waarom ook niet? 'Ik heb een brief van Myla gekregen.' zei ik bijna fluisterend. 'Wie is Myla?' vroeg hij verbaasd. 'Een van mijn zussen.' Hij keek me aan en leek het te begrijpen. ' Ik...ik weet gewoon niet wat ik moet doen.' 'Laat dat nog maar even rusten, we hebben nu zorg aan Rylan.' zei hij. Ik knikte instemmend en liep naar Rylan toe, om hem uit zijn bedje te halen, voor de risicovolle operatie.



Zo vrolijk als altijd begon hij de dag. Hij wist niet wat er ging gebeuren. Ik trok zijn alledaagse kleding aan en liep met hem naar de gang, waar ik zijn schoentjes aantrok. 'Mama, wa gan we doe?' vroeg Rylan. Hij stribbelde tegen en merkte dat er nu wel wat aan de hand was. Ik negeerde hem. Zo'n klein jongetje wilde ik niet zorgen laten maken, ook al was dat slecht. Misschien had het beter geweest als we het hem hadden verteld.



Toen hij eenmaal in de buggy zat, ging hij ook weer gewoon door met waar hij altijd mee bezig was. 'Mama, kij, en vogel!' riep hij hard. Ik aaide hem over zijn bolletje. Hij was vrolijk, ik was verdrietig. En mijn gedachten zat nog steeds bij die brief. 'Moeder is ernstig ziek.' spookte steeds in mijn hoofd. Ik wist niet wat ik er van moest denken, misschien was het ook wel nodig om het verleden te laten rusten, dat we gewoon weer als een familie bij elkaar zaten.



We kwamen het ziekenhuis binnen. Meteen kon ik er al niet meer tegen. De geur, het was gewoon vreselijk. Ik keerde me daarom ook weer om en zei tegen Jhon dat ik nu weg wilde, dat ik Rylan daar niet wilde hebben. Ik probeerde langs Jhon te gaan, maar hij hield me tegen. 'Dit is voor de gezondheid van Rylan, anders komt het nooit meer goed.' Daar had hij ook weer gelijk in, dus ik ging weer naar binnen.



'Mama, blijf!.' riep Rylan. Hij begon te huilen. Voor het eerst die dag zag ik zijn tranen. 'Nee lieverd, mama kan niet blijven, maar ik kom zo weer terug.' Ik gaf hem een kus op zijn wang en verliet de kamer. Toen de deur bijna sloot zag ik zijn zielige gezichtje, die me nog meer aan het huilen zette.



Het wachten duurde lang. Voor Jayde hadden we een oppas geregeld, omdat het anders te vermoeiend voor haar was. Ik staarde naar de deur, dan weer naar de muur en dan weer naar de deur. Mensen liepen in en uit, het kon me niet schelen. Maar toen ik een meisje zag, werd ik weer helemaal alert. Het was Jayde. Door de drukte kon ze ons niet zien, ik zag haar bijna in tranen uitbarsten. Ik kon het niet bevatten, we hadden toch een oppas voor haar geregeld?



Ik liep naar Jayde toe. Toen ze me zag, werd ze een beetje rood. 'Het is al goed schat.' zei ik. Ik gaf haar een knuffel. 'Waarom ben je niet bij de oppas gebleven?' vroeg ik. 'Ik wilde bij jullie zijn en bij Rylan.' zei ze. Ik keek haar nog een lange tijd aan. Het was ook zo'n lieve schat. Aan de ene kant was ik blij dat ik haar tegen me aan kon houden. Aan de andere kant was ik boos. Ze was natuurlijk met de fiets en het was donker. Ik moest er niet aan denken als haar wat overkwam. Ik dacht helemaal niet aan de oppas, die in een zat, zonder kinderen.

Awh, zielig ):
Ik hoop echt dat het goed komt met Ryry D:

Hoofdstuk 10



Het ging niet goed met Rylan. De operatie was te heftig voor hem geweest en niet goed gegaan. Zijn toestand was ernstig. De dokter zei ook al tegen ons dat we ons maar beter voor konden bereiden op het afscheid. Maar ik bleef hopen. Het kon toch niet zo zijn dat ik mijn eigen zoon moest missen? Mijn eigen lieve schat, die ik negen maanden mee heb gedragen, overal naar toe. Ik wilde gewoon niet dat het einde voor hem nu al in zicht is. Toch namen we afscheid, ik wilde niet pas afscheid nemen als hij er niet meer was.




Een voor een mochten we bij hem zijn, om uitgebreid afscheid te nemen. Het was het moeilijkste moment in mijn leven en op dat moment zag ik de realiteit. Jhon ging eerst het kamertje binnen, daarna ik. Toen Jayde aan de beurt was, brak mijn hart. Jayde was zo gek op haar broertje. Eerst zeiden Jhon en ik dat het misschien beter was als zij dat niet zou doen. We waren bang dat ze alleen dat van hem zou herinneren. Maar ze wilde en zei dat ze sterk zou blijven. Ik zag haar vanuit het raampje bij haar broertje staan. Ze snikte. Ik zag haar praten tegen hem. Het waren lange gesprekken en we konden ze een beetje horen. 'Lieve Rylan, ik heb altijd veel van je gehouden en dat zal nooit over gaan.' ' Jij blijft altijd mijn lieve broertje.' zei Jayde. 'Ik kan je gewoon niet missen, lieve Rylan.' Ik zag haar snikken. De rest wilde ik niet horen, dat was te pijnlijk.




Toen iedereen afscheid van Rylan had genomen, keken we met zijn allen door het raampje naar hem. Hij leefde nog, maar dat ging met moeite. Het was voor ons allen heel onwerkelijk. Ook Jhon kon het niet laten, zijn ogen vulde zich ook met tranen. Natuurlijk, dat was ook logisch. Natuurlijk voelde hij Jayde voor zijn eigen kind aan, maar dat was niet zo. Rylan was iemand die wel van hem was, maar waarvan we afscheid van moesten nemen. Het was ook allemaal zo oneerlijk!



Ik wist niet hoe lang we daar stonden, maar het leek een eeuwigheid. We zaten helemaal in trans en onze ogen waren nog altijd met tranen gevuld. Maar we waren weer helemaal in de realiteit toen Rylan heel zwaar ademde. De dokter kwam naar ons toe en zei dat het heel snel afgelopen kon zijn. Zijn hart en zijn longen hadden het te zwaar. Na nog geen 10 minuten hadden we officieël afscheid genomen van Rylan.



Op het moment dat het gebeurde raakte ik helemaal in shock. Maar de volgende ochtend werd ik wakker, in mijn eigen bed. Toen ik mijn ogen open deed, wilde ik geloven dat het een nachtmerrie was. De vogeltjes floten zoals gewoonlijk en je hoorde de boombladeren knisperen. Ik dacht terug aan de afgelopen dagen en merkte dat het toch geen nachtmerrie was. Ik stond op het mijn ogen vulde zich met tranen. Ik kon me niet meer staande houden en leunde moeilijk op het bed. 'Nee, dit kan niet!' schreeuwde ik. Daarna mompelde ik het nog in mezelf. Rylan moest er zijn, het kon niet zo zijn dat hij er opeens niet meer was, nee, dat gebeurde alleen maar in sprookjes, wilde ik geloven. Maar nee, het was toch de werkelijkheid, de vreselijke werkelijkheid.



Ik kleedde me om en liep moeizaam naar het balkon. Ik keek naar de lucht. 'Lieve Rylan, ik hoop dat ik een goede moeder voor je was.' zei ik stotterend. 'Ik wilde dat voortzetten, maar dat kan nou eenmaal niet meer.' 'Jij hoort voor altijd bij ons in het gezin, ik hou van je.' Ik praatte lang, ja, tegen de lucht. Het leek net of Rylan daar zat en met zijn babystemmetje iets antwoordde.

Omg, zo zielig ;o
Ik vind het vooral ook heel erg voor Jayde, maar voor Jhon en Aimee natuurlijk ;o

'Jayde, je moet echt naar school!' riep ik toen ik weer voor de zoveelste keer boos tegenover haar stond. 'Maar ik wil niet, ik wil thuis blijven.' antwoordde ze, net zoals altijd. 'Jayde, je pakt nu je tas en gaat naar school!' schreeuwde ik. Ze stond op, verliet de kamer en pakte haar tas. Zonder gedag te zeggen liep ze de deur uit. Ik begreep het wel, ze had al zoveel meegemaakt in haar leventje. Maar ik kon haar niet de hele tijd thuis laten. Die vreselijke gebeurtenis was 3 maanden geleden. Ik was in het begin ontzettend ongelukkig en had nergens zin in. Maar ik moest door, voor Jhon en zeker voor Jayde.



De werktijden waren er ook weer. Ik ging 3 dagen per week werken. De rest van de dagen bleef ik thuis, om de boel op te vrolijken. Natuurlijk had ik nog verdriet. Maar ik wist zeker dat Rylan wilde, dat we door zouden gaan met ons leven. Met die gedachte probeerde ik ons vroegere gelukkige leventje weer op te pakken. Ook die brief liet me bezig. Ik had al heel lang lopen twijfelen. Maar toch besloot ik mijn familie weer te zien, zodat we misschien weer bij elkaar konden zijn.



Die volgende ochtend, stond ik bij mijn moeder op de stoep. Het was hetzelfde huis als vroeger, ik herkende het nog helemaal. Maar toch voelde het niet meer zo vertrouwd, ik woonde er immers al heel lang niet meer. Jayde had ik niet meegenomen. Ik wilde niet dat Jayde naast haar verdriet, ook nog eens een ingewikkeld verhaal moest gaan snappen. Ik was ontzettend zenuwachtig, maar drukte toch op de bel.



Niet veel later, stond ik tegenover mijn moeder. Huilend viel ik om haar heen toen ze de deur open deed. Ze zag er zo slecht uit, maar het was fijn om weer bij haar te zijn. Pas toen realiseerde ik me wat ik allemaal had gemist. Ik had een moeder moeten hebben, iemand die me kon steunen tijdens die moeilijke tijden. Ik wist het, het kwam niet allemaal door mij. Maar opeens, op de een of andere manier, vergaf ik het haar meteen, toen ik het warme huis binnenkwam.



Heel lang hadden we zo gestaan. 'Mama, ik..ik ben zo blij om hier weer te zijn.' zei ik snikkend na een lange stilte. 'Ik ben ook...ook zo blij dat ik mijn dochter weer bij me heb.' zei mijn moeder. Het gaf een goed gevoel en ik had weer helemaal het idee dat ik bij mijn familie hoorde. 'Waar zijn je kinderen?' vroeg ze opeens. 'Je hebt toch een dochter en een zoon?' Bij het woordje 'zoon' stroomde mijn tranen nog meer. 'Ja, ik heb een dochter, maar...maar.' Ik haalde diep adem. 'Maar onze zoon is helaas overleden, 3 maanden geleden. Het was zo moeilijk om dat eruit te gooien. Ook had ik uitgelegd waarom ik Jayde niet had meegenomen. Een foto had ik laten zien. En ook een foto van Rylan. Lang hadden we nog gepraat en had ik weer met mijn zussen gesproken. Ook mijn stiefvader was er, die me gelukkig met open armen ontving. Die vreselijke gebeurtenissen, het was allemaal zwaar geweest. Maar gelukkig had ik mijn familie terug, behalve dat Rylan er niet meer was, was voor mij alles compleet.



Dit was het laatste hoofdstuk van Aimee. Er volgt nog een epiloog, daarna ga ik verder met Aimee's dochter: Jayde. Dat is dan het vervolg op HOH!

Awh, echt zielig ):
Maar wel een mooi einde, dat ze weer een relatie heeft met haar moeder <3

Ik ben heel erg benieuwd naar Jayde's verhaal (:

Epiloog

Toen ik klein was, zag ik mijn toekomst al helemaal voor me.
Als ik eenmaal volwassene was, zou ik een gezin vormen en een droombaan krijgen.
Maar er zat helaas geen realiteit in. Toen ik al een tiener was kreeg ik mijn eerste kind en nog veel meer dingen die gebeurd zijn in mijn leven. Zoals die vreselijke gebeurtenis met Rylan en dat ik mijn familie een tijdje moest missen. Ondanks de dingen die ik allemaal mee had gemaakt, kijk ik toch met een glimlach terug op mijn verleden. Maar toch wil ik het liever achter me laten. Het waren meer nare dingen dan leuke dingen. Ik hoop op een mooie toekomst, een gelukkig leven, samen met mijn familie.

Awh, mooie epiloog <3
Ben benieuwd naar Jayde, en morgen fixen we die banner wel

Wow, net bijgelezen ;o
Echt super mooi, alleen wel jammer dat Rylan dood ging ;o