50. Acceptatie
“Wat zien jullie er prachtig uit!” Met die woorden ontving Doortje haar dochters en Jonathan beneden. Vanavond was het zo ver. Het was 1 november. Williams dood was nu al bijna twee maanden geleden. Het leven was weer op gang gekomen, men ging verder. Dat ging zo snel, dat het Doortje opviel dat ze haar kinderen nauwelijks meer bij elkaar zag. Reden genoeg voor haar om één van haar beroemde feestjes te organiseren. Ze had er dit jaar misschien maar drie georganiseerd, die stuk voor stuk dramatisch waren. Het eerste diner betekende de terugkomst van Alexis, het tweede diner was het laatste avondmaal voor Williams grootste vijand Christiaan van Zomeren de Rozen en het laatste feestje stond nog vers in haar geheugen. “Jij ook mam,” zei Maartje. Alexis keek met een veelbetekenende blik naar Jonathan. Zij hadden vanavond iets te vertellen wat de avond memorabel zou maken.
De bel ging. Doortje haastte zich naar de hal. Ze was dankbaar dat ze het huis nog bezat. Verder bezat de familie Sims een stuk minder dan een half jaar geleden. Het faillissement was nu goed doorgedrongen, maar werd gelukkig buiten haar om afgehandeld. Sara en Thomas hadden beide hun eigen problemen, waardoor het ook buiten hen omging. “Jullie zijn er!” zei ze blij verrast toen ze zowel Ellen als Thomas binnen liet. Die keken elkaar glimlachend aan. “Ja mam, we zijn er,” zei Thomas. Hij pakte Ellens hand vast en ze liepen samen achter Doortje aan. Daar liepen zij tegen Alexis aan, die samen met Maartje en Jonathan wachtte op de andere gasten. “Zusje,” zei Thomas. Het klonk koel, maar aan zijn gezichtsuitdrukking was te zien dat het stukken beter ging tussen hen. “Thomas,” ze gaf hem een kus. “Jullie zijn nog steeds samen, wat fijn om dat te zien.” Vervolgde Alexis tegen Ellen. “Heel erg fijn,” Ellens ogen sprankelden.
Terwijl iedereen in de zithoek een plekje opzocht, klonk vanuit de hal alweer de deur. Sara had de sleutel, dus zij hoefde niet aan te bellen. Nog voordat zij goed en wel binnen was, stormde Noortje en Justin, die een dagje had gespeeld bij zijn nichtje, binnen. Lachend en gierend renden ze door de woonkamer, waar ze hun oma bijna een hartaanval bezorgde. Geschrokken bleef die staan, maar ze had alweer een lach klaar om Sara te ontmoeten. “Lieverd, je ziet er prachtig uit,” zei ze ook tegen haar. “Dankje mam,” maar Sara keek alles behalve vrolijk. Doortje streek daarom zacht over haar arm. “Ze ziet er toch gelukkig uit?” zei ze met een knik naar Noortje. Sara had het de afgelopen tijd moeilijk met het managen van haar huishouden, de zorg voor Noortje en het opzetten van een eigen bedrijf. “Ik heb nog wel iets leuks te vertellen strakjes,” ze knipoogde.
“Ben je er klaar voor?” vroeg Romeo, terwijl ze over de oprijlaan naar het huis liepen. Aan de auto’s te zien, waren zij de laatste. Nick zuchtte. Het waren zware weken voor hem geweest. Ten eerste was Gisele een haatcampagne begonnen na de begrafenis. Ze wilde koste wat het kost een deel van Williams erfenis. Er was echter geen testament en daardoor kwam alles automatisch in het eigendom van Doortje. Het werd een kort, maar heftig, juridisch gevecht. Toen hij haar eindelijk uit Zomeren had gewerkt, kwam het schokkende nieuws dat Roderick was vrijgesproken. Het was voor iedereen een klap in het gezicht. Nick was er nog steeds mee bezig. Iedereen had vast veel vragen voor hem. Hij werd al moe bij de gedachte. Romeo pakte voorzichtig de hand van Nick. “Kom op schat, we hebben ook goed nieuws te vertellen vanavond. Hij knipoogde en belde aan.
“Kom kom! Het eten is klaar!” riep Doortje vanuit de keuken. Ze deed snel haar schort af en bracht de borden, met de hulp van Alexis en Sara, naar de eetkamer. Iedereen ging zitten, maar er bleef één stoel leeg. Doortje keek veelbetekenend de tafel rond. “We zijn bijna compleet,” zei ze bijna plechtig, “Dus we wachten nog heel even met opscheppen. Ik wil beginnen met vragen of we de gespreksstof vanavond te beperken. Geen vragen aan Nick over de rechtszaken, geen vragen aan Sara over haar bedrijf. Laten we het vooral licht en gezellig houden. Op de toekomst gericht. Het is een gezellige avond en ik wil dat iedereen met een goed gevoel naar huis kan gaan.” Haar ogen glinsterden, alsof ze een plan had. Het viel Sara ondertussen op dat zowel Nick en Romeo, Ellen en Thomas als Alexis en Jonathan blikken uitwisselde.
Sara’s gedachten dwaalden af. Bijna iedereen hier aan tafel kon zich gelukkig prijzen met een partner, maar zij was alleen. Ze miste een steun in haar leven. Een soort steun die haar familie niet kon bieden. “Goed, dat was de speech,” hoorde ze in de verte. “Dan wil ik nu een gast aankondigen die de laatste stoel zal bezetten,” Doortje stond op, wat Sara’s aandacht waar terug naar de tafel trok. “Adam!” zei Thomas vrolijk verrast. Geschrokken keek Sara richting de keuken, waar haar zoon plots was verschenen. Nadat ze hem die nacht had weggestuurd, bang dat hij iets te maken had met de moord op haar vader, had ze hem niet meer gesproken. Nadat de waarheid boven water was gekomen, was Adam onbereikbaar. Ze sprong op, waarbij haar stoel naar achteren viel, en rende naar hem toe. “Oh lieverd! Waar ben je geweest!” riep ze en ze voelde haar hart gevuld worden met warmte. “Ik heb je zo enorm gemist.” Er rolde een traan over haar wang. Adam kon niets anders dan lachen en knuffelen. “Mama,” was het enige wat hij uitbracht.
Na Adams verhalen over de tijd bij zijn vader. Hoe hij diep in de nacht was gevlucht en na een week pas zijn vader had gevonden. Hij vertelde het spannend en sensationeel, maar was bovenal toch enorm blij terug te zijn. Sara kon zich soms niet inhouden, haar ex-man was nog steeds de onverantwoordelijke zak, bleek uit de verhalen. Adam had meer voor hem gezorgd dan andersom. “Nu dat duidelijk is,” zei Nick voorzichtig. Hij keek naar Romeo, die knikte en glimlachte. “Wij hebben nieuws.” Het werd doodstil aan tafel. Iedereen keek vol verwachting naar het koppel. “Wat wat?!” drong Maartje nieuwsgierig aan. “Ja, kom op Nick, wat is het grote nieuws?” vroeg Ellen met een mooie lach op haar gezicht. “Nou…” aarzelde Nick. “Wij gaan trouwen!” riep Romeo snel.
“Dat is zo’n leuk nieuws!” zei Ellen, die enthousiast in haar handen klapte. Doortje pakte haar zoons hand vast en kneep erin. “Gefeliciteerd,” zei ze met een stralend gezicht. Het hele gezelschap reageerde enthousiast. Opgelucht haalde Nick adem, nu de druk van zijn borst was verdwenen. Hij was bang voor de reacties, ook al had niemand zich ooit negatief uitgelaten over het feit dat hij een relatie had met een man. Hij begon zelfs te stralen. “Nu we toch goed nieuws aan het delen zijn,” zei Thomas. Hij schraapte zijn keel en de stilte keerde terug aan tafel. Romeo had ondertussen in geuren en kleuren verteld hoe het aanzoek had plaatsgevonden. Bij die woorden kwam er een bijzondere gloed over Ellen heen. Ze keek opzij met een brede lach. “Na een moeilijke periode met veel naar nieuws…” Thomas slikte, “Ellen en ik verwachten een kindje.” Het bleef stil aan tafel. “Maar.. dat was toch helemaal niet mogelijk na het ongeluk?” vroeg Sara twijfelend. Iedereen was vol ongeloof, want de woorden van de dokter waren duidelijk geweest. “Klopt, maar na een tweede gesprek bleek dat de kans op herstellen gewoon erg klein was. We hebben enorm geluk en we zijn gezegend met een kindje.” Vol trots hield hij de hand van zijn vrouw vast. Ze hielden weer van elkaar. Ontzettend veel.
“Gefeliciteerd, we zijn blij voor jullie,” zei Doortje. “Ik was bang mijn leukste schoondochter te verliezen.” Alsof het nog kon, ze straalde nog meer. Ze was zo trots op haar kinderen. Terwijl iedereen verder tafelde, werd er weinig nieuw nieuws meer verspreid. Alexis barste van de zenuwen. Jonathan werd nog steeds niet helemaal geaccepteerd door de familie, merkte ze. Ze wist ook niet of haar positie nu sterk genoeg was om haar beslissing te accepteren. Ze keek schuin over de tafel naar Justin, die gezellig met Noortje en Adam zat te eten. Adam leek het niet eens erg te vinden om met zijn jongere neefje en zijn zusje te zitten. Het gaf haar kracht om haar mond open te doen. “Jonathan en ik hebben een huisje gevonden in het centrum van…” “Ga je terug naar Setra?!” klonk Sara er geschrokken tussendoor. “Laat me nu uitpraten,” Alexis lachte. Ook dat gaf haar kracht, het geschrokken gezicht van Sara, dat ze misschien weg ging. “Hier, hier in Zomeren. Een leuk huisje om de hoek bij jou, Sara. We zijn van plan een bod erop uit te brengen.” “Dus jullie vertrekken uit de villa?” Doortje keek met een melancholieke glimlach naar haar jongste dochter. “Ja, dat lijkt me wel zo gepast als we willen trouwen,” flapte Alexis er zo uit. De beslissing was gemaakt. Op het strand had ze “Ja!” gezegd, met de gedachte aan haar allerliefste zoon.
“Je hebt helemaal gelijk,” zei Doortje. “Nou nou, twee trouwerijen en een baby! Je moet eens vaker een dinertje houden, mama,” zei Maartje. “Dat ben ik wel van plan ja, als ik jullie hier zo zie.” Ze keek de tafel rond. Haar kinderen zaten allemaal gelukkig bij elkaar. Het was zo’n fijn gevoel, dat ze niet lang verdrietig kon zijn dat Alexis het huis weer uit ging. “Dat is alleen nog niet alles…” zei Alexis. Justin begon hard te zwaaien. “IK krijg een broertje of zusje!” riep hij vrolijk uit. Thomas was de eerste die reageerde. Hij stond op. “Jonathan, bij deze. Een officieel welkom tot de familie. Je hoort er nu echt bij,” zei hij. Ook de rest stond op. Iedereen hief hun glas. “Op de Sims!” zei Doortje. De rest volgde. “Op de Sims!” werd er getoost. “Ik ben zo verschrikkelijk trots op jullie” Ze straalde helemaal.
Na het toetje stond Doortje weer op. “Goed, ik heb nog een leuke verrassing. Een fotomoment!” Terwijl iedereen vrolijk en voldaan van het eten opstond, bekeek Doortje haar kinderen stuk voor stuk. Sara, haar oudste dochter, stond een mooie toekomst te wachten. Haar eigen bedrijf zou snel van de grond komen en zou haar meer geluk brengen dan alleen een succesvol bedrijf. Thomas zou een echte familieman worden. Hij en Ellen zouden een gelukkig gezinnetje vormen met misschien ook wel vijf kinderen. Daarna kwam Nick. Hij en Romeo zouden een prachtige bruiloft hebben. Nicks carrière was nu herboren, en daarmee ook zijn ambitie. Maar Romeo zou hem laten zien wat echt belangrijk was in het leven. Ook van hen zou Doortje nog een keer oma worden. Voor Maartje zou deze periode altijd een vage tijd blijven. Haar geheugen zou niet terugkeren, maar dat zou haar niet weerhouden van het aangaan van een nieuwe liefde. Alexis en Jonathan, hoewel ook Doortje de twijfels had bij Jonathan, gunde ze het geluk van de wereld aan hen. Een nieuw huisje, een tweede kindje. Ach wat kon er nog mis gaan? Het huis dat ze hadden uitgezocht had een prachtige tuin. Prachtig voor een bruiloft. En zijzelf? Doortje zou oud worden, oud genoeg om haar kleinkinderen te zien opgroeien. Oud genoeg om al het geluk en ongeluk dat de familie in het verschiet lag nog meer te maken. Een hoofdstuk was afgesloten en, Williams dood ten spijt, het was tijd voor de toekomst.