5. I. Het Ongeluk



“Hey lieverd, lekker gezwommen?” Ellen keek naar haar gespierde man, die door de deuren van het binnenzwembad de tuin in liep. “Waarom ben je eigenlijk al thuis?” “Ik had er genoeg van, tijd voor ontspanning. Papa was er niet vandaag, Sara ook niet. Zij zijn bezig met de overname van onder andere Goud en Rozen.” “Dat is toch van Christiaan van Zomeren de Rozen? Waarom willen ze dat overnemen?” Thomas zuchtte en pakte Ellen bij haar arm. “Lieve schat, zullen wij ons niet met zaken bezig houden? Het is een groot bedrijf en onder andere het hotel valt eronder. Waarom zouden wij het niet willen hebben?”



Ellen glimlachte en streelde over zijn spieren. “Laten wij ons niet met zaken bezighouden, lieve schat,” ze glimlachte breed. Thomas pakte haar teder vast, “Waar heb ik jou toch aan verdiend?” Ellens hand gleed over zijn rug naar beneden. “We hebben elkaar verdiend.” Thomas lachte zacht en keek haar met pretoogjes aan. “We hadden het gisteren nog ergens over, weet je nog?” “Je zus is terug, bedoel je dat?”



“Alexis kan me niets schelen,” Thomas liet zijn humeur niet meer verpesten, “Maar haar terugkeer heeft me aan het denken gezet, of tenminste. Een paar maanden geleden hadden we het erover. Een kind, een kindje van ons…” Ellen aarzelde en ze keek weg van Thomas’ ogen. “Lieverd?” vroeg hij aarzelend. “Je moet niet vergeten dat we het al hebben geprobeerd lieverd… Het lukte niet, weet je nog?” Thomas onderdrukte een zucht. Hij legde zijn hand op haar zij, “Ik weet dat het kan. We moeten blijven proberen, niet opgeven. Sara heeft kinderen, Alexis heeft een kind, Maartje… Ik wil het ook, die blijdschap samen, van een zwangerschap.” Ellen glimlachte en keek haar man aan. Ze knikte en kuste hem vervolgens.



In de verte klonken meeuwen, golven spoelde aan op het strand, en trokken zich weer terug. Een proces dat nooit stopte. Het zand nestelde zich tussen haar tenen, nadat ze haar slippers op het paviljoen had achtergelaten. “Kom nou!”riep ze, terwijl ze naar het water liep. Plots voelde ze twee handen om haar middel sluiten. Ze begon te lachen. “Gekkie!” De handen blijven rusten op haar dikkere buik. Een lach van de jonge man. De vrouw draait zich om en kust haar echtgenoot. “Nu lekker gaan slapen lieverd. Morgen gaan we het dorp in, lijkt je dat leuk?”



Maartje schrok toen dat zinnetje haar herinering verstoorde. Ze stond al een tijdje in de kamer, waar ze zonder geluid binnen was gekomen. Ze keek naar haar jonge zusje en haar neefje, dat ze niet kende. “Mama, wie is die mevrouw?” vroeg het jongetje. “Wie?” Alexis zette Justin neer en draaide zich om. “Maartje!” zei ze geschrokken. Zij was wel de laatste die ze hier had verwacht. “Alexis,” zei Maartje, misschien even zo erg geschrokken. Ze was zo verdiept in haar gedachten dat ze eigenlijk niet merkte dat het moment al was gekomen. Het moment van de waarheid. “Ik moet met je praten.”



Thomas stond neuriënd in de keuken een zomerse salade te bereiden. Hij had er een goed gevoel over. Een paar maanden geleden probeerden hij en Ellen al een kindje te maken, maar het wilde niet lukken. Thomas stond onder veel stress op z’n werk, omdat hij voor het eerst verantwoordelijkheid had gekregen en zijn vader en zus niet teleur wilde stellen. Hij zette de borden op de hoek van het aanrecht en liep naar buiten. “Lieverd, het eten is klaar. Kom je?” Ellen schrok wakker en zette haar zonnebril af. Ze zag Thomas nog net naar binnen lopen en liep snel naar boven.



“Ik kom!” riep ze snel en ze tippelde over de warme stenen naar de trap van het huis. Ze woonden hier nog maar net, sinds ze besloten hadden dat ze voor gezinsuitbreiding wilden gaan. Ze liep vlug de trap omhoog en zag door het grote raam van de eetkamer, waardoor ze altijd prachtig uitzicht richting zee hadden tijdens het eten, dat de tafel prachtig gedekt was. Ze liep de gang in die de hal, keuken en eetkamer verbond met buiten. “Thomas?” zei ze, omdat ze hem nergens zag en niets hoorde. Ze hoorde plots zachte jazzmuziek uit de eetkamer. Ze glimlachte. Plotseling voelde ze twee stevige handen achter haar. De warmte van een tweede persoon gaf een fijn gevoel. “Lieffie,” zei ze een beetje geschrokken. Thomas glimlachte, “Kom je eten? En wie weet, daarna..” maar zijn romantische voorstel werd overstemt door de deurbel.

Meer! Meer! Meer! Wanneer komt de rest? Ik hou van dit dagboek! Wie zijn dat trouwens op het strand? Ik dacht een jongere Thomas & Ellen?

Je schrijft echt mooi en prettig. En weer een geweldige update!

Mikese schreef:Meer! Meer! Meer! Wanneer komt de rest? Ik hou van dit dagboek! Wie zijn dat trouwens op het strand? Ik dacht een jongere Thomas & Ellen?

Als je de tekst bij die foto opnieuw leest, snap je het dan beter? Dat laatste zinnetje was namelijk het rare eraan, aangezien dat niet bij de herinnering hoorde. En vrijdagochtend komt de rest

Imme schreef:Je schrijft echt mooi en prettig. En weer een geweldige update!

Daankjewel

Haha nee eigenlijk niet.

Zo moet het duidelijk zijn

Ooh haha, ik wou er net neerzetten: Ik denk Maartje? Of misschien toch Thomas en Ellen? En toen zag ik dat zinnetje bij Maartje staan. Foutje. Leuk, hoor.

Morgenvroeg wordt het allemaal duidelijk! Dan komt het tweede deel van Het Ongeluk online.

De nieuwe foto's zijn al gemaakt. Het zijn er tegen de 30, dus ik moet even kijken hoe en wat . Hij belicht in elk geval twee ongeziene kanten van de familie, waarin we onder andere de derde generatie ontmoeten en een oude bekende, voor degene die De Vete van Zomeren hebben gelezen.

Hoe laat morgen vroeg? Precies in uren, minuten en seconden? ;p
Een oude bekende uit de Vete? Dit kan ik niet aan, hoor, ik moet het nu weten!
Ik hoef ook alleen maar zijn/haar gezicht te zien, dan weet ik al gelijk wie het is denk ik haha.

Maak er wat moois van!

6. II. Het Ongeluk



Thomas gaf haar een kus in haar nek. De bel ging nogmaals. “Lieverd, zal ik even opendoen?” vroeg Ellen giechelend. “Nee, is vast niet belangrijk. Wie komt er nu op dit tijdstip nog langs.” “Precies, niemand zonder reden.” Thomas zuchtte: “Goed, ik doe wel even open.” Snel nog een kus en hij liet zijn vrouw los. Hij liep de hal in en tot zijn schrik zag hij een bekend gezicht, dat hij absoluut niet verwachtte en wenste te zien op een romantische avond als deze. Hij haalde nog een keer diep adem en opende toen de deur. “Moeder,” zei hij kort, “Wat komt je doen?”



Justin lag in bed, Doortje was het huis uit, William was nog even op kantoor, er heerste stilte in het huis. Alexis was met Maartje naar de ontbijtkamer gegaan. Maartje ging zitten, maar Alexis liep zenuwachtig weg van de andere stoel. “Je mag wel gaan zitten, ik bijt niet,” zei Maartje op een zachte, rustige toon. Alexis was even stil. “Maartje, wat kom je hier doen?” ze keek haar niet aan. Bang voor een dodelijke blik, vernietigend en doordrenkt met terechte woede. “Ik wil met je praten, alleen praten. Ik heb je wat te vertellen.” Er viel een stilte. “Maartje…” “Ja?” “Dat ongeluk… hét ongeluk…” “Ja, dat wil ik vertellen.” Alexis knikte en draaide zich langzaam om. In plaats van woede zag ze verdriet, in plaats van een dodelijke blik zag ze medelijden. Geen vernietiging, maar afbrokkeling van de muur van onwetendheid waarmee Alexis zich had omringt. “Het was een zonnige dag, zoals je vast nog weet. Ik was met Ruben op het strand.”



In de verte klonken meeuwen, ze kwamen steeds dichterbij. De golven lieten steeds minder van het strand droog, het werd langzaam vloed. “Pak me dan,” riep Maartje lachend, terwijl ze van Ruben wegrende. “Pak me dan!” Ruben bleef even lachend staan, een voorsprong gevend. “Ik krijg je zo,” riep hij plots en hij begon haar achterna te rennen. Gillend van plezier renden ze over het verlaten strand. “Ik krijg een kind!” Hij stopte plots, zij ook. “Wat? Ik dacht… ik dacht dat je was aangekomen…” “Serieus?” Hij begon te lachen “Nee, ik vermoedde het al” “Pestkop!” ze begon weer te rennen. “Ik krijg je wel!” riep hij



“Ik…” Een seconde stond de wereld stil. Daarna ging alles in slow motion. Maartje kromp ineen, ze greep naar haar hoofd en voor ze het wist lag ze in het zand. Het zand hield haar niet. Haar gevoel vertelde haar hersens dat ze erdoorheen zakte en viel. Ze viel naar beneden, een zwart gat in. Geen houvast, niets. Enkel een grote zwarte leegte. “Maartje! Maartje!” Ruben rende nog harder op de liefde van zijn leven af. Hijgend zakte hij naast haar in het zand. “Lieverd, zeg iets!” Hij voelde haar pols, haar buik. Was die nu niet meer zo gespannen als toe net? De buik was nog niet dik, maar daar was het te vroeg voor. Maar toch… er was iets met de baby. Ruben voelde het en het maakte hem wanhopiger. “Maartje! De baby, Maartje hou vol. Ik ga jullie redden!”



“Ik weet waarom je hier bent, moeder,” Thomas liep de huiskamer in, Doortje liep hem achterna. Ellen was al zo wijs daar plaats te nemen op de bank. “Laat me praten,” zei Doortje, “Ik ben hier inderdaad vanwege Alexis. Maartje zit nu bij haar. Als zelfs…” “Ik hoef het niet te horen, wat Maartje doet kan me niets schelen. Ik, en Nick trouwens met mij eens, ga het haar niet vergeven. De familie was er kapot van. Het was een verschrikkelijke periode in ons leven en die hebben we afgesloten. Nu is zij weer hier en komt alles weer naar boven. Wanneer vertrekt ze weer?” Doortje zette haar handen in haar zij, “Niet, ze blijft hier. Samen met Justin. Ik wil mijn familie met kerst weer aan de tafel hebben, Thomas. Allemaal, dat is in vijf jaar niet voorgekomen en nu kan het! De familie moet weer één worden, Alexis heeft jullie nodig, jullie allemaal.” “Oh! Omdat mevrouw nu weet hoe het is om er alleen voor te staan, kunnen wij komen opdraven! Nou dat dacht ik niet moeder!” Doortje deinsde geschrokken terug. “Ze heeft het eigenhandig verpest!”



“Misschien is het beter dat ik ga,” zei Doortje zacht, terwijl ze, na een aantal stappen achteruit gezet te hebben, zich omdraaide. “Ik loop wel even met je mee,” zei Ellen, en bij het passeren van Thomas kneep ze kort in zijn hand. Hij begreep het, hij was weer te kwaad geworden. Hij ademde een aantal keer diep. “Ellen,” zei Doortje, toen ze in de hal stonden. “Ik weet wat u wilt vragen, Doortje, maar mijn antwoord is nee. Thomas is volwassen, hij weet wat hij wil. Ik ga hem niet bewerken. Om eerlijk te zijn sta ik aan zijn kant. Ik snap niet dat jullie zo gemakkelijk toegeven.” Doortje schudde haar hoofd. “Alexis is mijn dochter. Ik kan niet anders. Er komt een dag dat je het zult begrijpen Ellen, als jullie kinderen hebben.” Ellen toverde een glimlach op haar gezicht. “Wie weet is dat wel sneller dan u denkt,” en zette de mysterieuze bewering kracht bij met een knipoog.



“Alles goed hier?” Sara kwam de kamer binnengelopen. Alexis kwam geschrokken overeind van haar stoel. “Ik ben Alexis aan het vertellen over vier jaar geleden,” zei Maartje met een stalen gezicht, “De middag, avond, het jaar waar zij niets van weet.” Sara zuchtte: “Moet dat op zo’n manier, Maartje?” “Ik wil dat Alexis alles hoort, alleen dan kunnen we opnieuw beginnen.” Alexis keek weg met een pijnlijke uitdrukking. Ze wist dat Maartje recht had om boos te zijn, er viel veel te verwijten, maar het was niet zo zwart en wit als Maartje, als Nick en als Thomas het zagen. “Weet je nog wat er die avond was, Alexis?” Zwijgzaam knikte ze. “Nou?” “Ja, jullie hadden een feest georganiseerd, omdat jullie wisten dat ik geslaagd was.” “Precies. Juist op die dag verdween je zo abrupt. Op de dag dat…”



“Maartje, houd vol,” mompelde hij. Zijn zicht was troebel door opkomende tranen. Hij was wanhopig en deed een poging haar naar de auto te krijgen. Zijn mobiel lag in het zand, waar die terecht was gekomen nadat het Ruben niet lukte het alarm nummer te bellen. Snel opende hij de portier van de passagierskant. “Ruben?” klonk het zacht. Snel draaide hij zich om en hurkte neer bij Maartje. “Kom lieverd, hou vol. Het komt goed. Je krijgt een kind over zeven maanden. We krijgen een kind, houd vol lieverd. Alles komt goed,” fluisterde hij hard genoeg voor haar om het te horen. “Ruben…” Ze voelde hoe ze in de auto werd gezet. Haar zicht kwam weer een beetje terug, haar zintuigen begonnen weer te werken, maar bewegen lukte haar nauwelijks. Wat was er aan de hand?” Ze reden al, al een tijdje. Ruben trapte hard op het gaspedaal. Ze reden veel te snel door de straten van Zomeren, op weg naar het ziekenhuis. “P..pas op..” Maartje zakte weer weg in de vergetelheid. Ruben paste niet op.



Zo langzaam als Maartje was ingestort, zo snel ging het nu. Er werd hard geremd, gegild. Een klein meisje rende de straat op. Ruben zag haar, net op tijd voor haar, maar te laat voor hem en zijn vrouw. Hij rukte aan het stuur, trapte tegelijk het rempedaal helemaal in. De auto draaide, de snelheid nam af, maar was te hoog. De moeder van het onbezonnen meisje rende boos roepend achter haar aan en zag het gebeuren. De auto schampte langs het muurtje rond het museum, maar raakte het hek erachter. Een harde klap en de auto stond stil tegen de lantaarnpaal. Vier seconden gebeurde er niets. Gesis, rook. En toen vuur. Het meisje gilde, de moeder gilde. Ruben gilde niet, Maartje ook niet. “Help! Help!” de woorden echode nog altijd door Maartjes hoofd wanneer ze aan Ruben dacht. Zijn hulpgeroep mocht niet baten. De vlammen waren genadeloos.



‘Een woordvoerder van De Nationale Sims kon de overnamen niet bevestigen. En dan nu het weer,’ “Zet de tv af,” klonk het vanuit de walk-in closet. Thomas glimlachte en pakte de afstandsbediening. “Wil je al slapen dan?” Hij zette de tv uit. Ellen verscheen om de hoek. Ze keek hem charmant lachend aan. “Nee,” zei ze en ze stapte uit de kast. “We hadden het eerder ergens over. Kinderen. Daar zullen we toch echt iets voor moeten doen.” “Lieverd…” probeerde Thomas, “Mijn gedachten, ze…” Ellen bleef glimlachte en stapte op hem af. “Oh? Volgens mij kan ik wel helpen bij die gedachten. Doe jij het licht uit?”

Leuke up !

Helemaal vergeten te lezen, maar het is weer superspannend!
Alleen heb ik 'de oude bekende' nog niet gezien? ;p

Dank jullie Leuke reacties

De oude bekende komt in de volgende up, of die erna, dat ligt eraan hoe ik ze verdeel.

Geweldig dagboek ben benieuwd naar de volgende update

7. De ochtend



“Het spijt me, uw broers en uw zus hebben het bloedtype van uw vader. Uw moeder is helaas niet vitaal genoeg om te kunnen doneren. Ik…” “Maar Alexis! Ik heb nog een zus!” wanhopig klampte ze zich vast aan de dokter. “Mevrouw, als uw jongste zus hier niet in een half uur is, kunnen we niets meer doen. Aangezien meneer geen familie heeft die hier snel genoeg is en de bloedbank dit bloedtype niet op voorraad heeft, zal ze echt haast moeten maken.” “Maartje,” Sara pakte voorzichtig haar schouders vast. “We kunnen Alexis niet bereiken.” Maartje trok zich los. Tranen vlogen van haar gezicht af, terwijl ze door de gang naar buiten strompelde. Ze probeerde te rennen, maar was te zwak. Buiten begon ze hard te huilen. “Waar ben je Alexis! Verdomme waar ben je. Ruben is dood en jij bent er niet!”



Het was elf uur in de ochtend. Vogels floten vrolijk, de zon begon langzaam de stad op te warmen. Tussen de bomen was het heerlijk. Op de begraafplaats van Zomeren, die verstopt lag op de heuvel, tussen grote oude bomen, was slechts het geluid van de natuur te horen. Volledig afgesloten van het drukke centrum waar de werkende Sim hard bezig was. Nick vond het altijd zo vreemd dat het op de begraafplaats zo vredig rustig en heerlijk verkoelend was tussen de bomen. Hij liep over de keien naar de oude kerk. Hij hoopte er iemand te treffen. Zacht opende hij de deur van de bijna verlaten kerk.



Het was er stil. Kaarsen brandde, het beeld van de Engel van Zomeren stond gecentreerd in de kapel. Er zat één iemand op de voorste rij. “Kom je hier nog steeds elke donderdag?” vroeg hij zacht. De vrouw draaide zich niet om, maar bleef strak naar het beeld kijken, met haar handen gevouwen op haar schoot. Nick liep dichterbij. “Maartje?” vroeg hij zacht. Er klonk een zucht. “Wat kom je hier doen, Nick? Ik kom hier niet om te praten.” “Waarom kom je hier nog steeds? Maartje, het is vier jaar geleden.” “Elke dag, ik herinner me elke seconde van die dag en denk er elke dag aan. Nu zij weer terug is komt alles zo sterk terug.” “Zij? Ik dacht dat je Alexis wilde vergeven?”



Het grootste gedeelte van die hard werkende Sim was bezig in enige grote gebouw in Zomeren: De Nationale Sim. Hoewel driekwart van de toren bestond uit het hoofdkantoor van De Nationale Sim, zaten er ook enkele andere kleinere bedrijven. Sara begon haar dag donderdag altijd om elf uur. Ze had haar dochter op school afgezet en haar zoon daarna uit bed getrommeld, zodat hij ook naar school kon. “Sara, wacht even,” in de hal op de begane grond werd ze aangesproken door een stem. “Pap, ik was net op weg naar boven.” Ze draaide zich om. “Heb je de stukken klaar? Ik wilde het zo met jou en Thomas hebben over de overname. Vanmiddag komt Christiaan langs om de laatste handtekening te zetten. De Raad van Bestuur van Gouden Rozen heeft al toestemming geven, enkel jullie handtekeningen en die van Christiaan ontbreken nog om de deal compleet te maken,” vertelde William, terwijl ze ondertussen in de lift waren gestapt, op weg naar de bovenste etage. “Dat heb ik gedaan, ja.” “Prima, komen jij en Thomas dan langs om, laten we zeggen, twaalf uur?” “Dat is prima.” De liftdeuren gingen met een ping open.



“Even kijken,” mompelde ze, terwijl ze wat blaadjes in een prullenbak gooide, tot ze het goede had. Ze memoriseerde het telefoonnummer en pakte daarna haar telefoon om te bellen. Zonder te kloppen liep Thomas binnen. “Goedemorgen,” zei hij met een brede lach. Sara schrok een beetje. “Kloppen we niet meer? Trouwens, papa wil ons zo zien, dus bewaar die lach maar voor als je hem nodig hebt.” Ze legde haar telefoon weg. “Wat kom je doen?” “Vragen, wanneer papa ons wilde zien. Ik heb namelijk de documenten doorgenomen vanochtend en er zijn me een aantal dingen opgevallen. Wist jij dat…” “Ja, ja ik weet wat erin staat,” zei ze geïrriteerd, “Papa heeft het allemaal al goedgekeurd gekregen. Ik vind het prima, de overname, dus mijn handtekening kan eronder. En de jouwe trouwens ook, Thomas. Je doet er niemand goed mee om nu dwars te gaan liggen. Het proces is al maanden bezig.”



“Achtervolg je me?” vroeg Maartje, toen ze stilzwijgend het kerkje had verlaten. “Nee, ik wil gewoon praten.” “Praten waarover?” “Over haar.” Maartje was stil en liep de hoek om. Nick liep met haar mee. De stilte duurde even, tot Nick hem weer verbrak. “Maartje, je moet door met je leven.” “Ga je nu een psycholoog uithangen? Die heb ik nooit nodig gehad Nick,” zei Maartje rustig. Ze liep was sneller, Nick dus ook. “Ik ben ook niet blij dat Alexis terug is, Thomas ook niet. Ik snap niet waarom Sara haar wel zo makkelijk heeft vergeven.” “Sara is een moederfiguur. Ik weet niet of je het door hebt, maar zij is de enige van ons die een fatsoenlijk gezin heeft gesticht.” “Ben je even vergeten dat ze gescheiden is?” Maartje zuchtte om Nicks snelle reactie. “Wat wil je?” Maartje bleef stilstaan, nadat ze de vraag had gesteld.



Nick pakte haar voorzichtig, maar dwingend vast. Ze draaide naar hem toe. “Wat wil je?” herhaalde hij. Maartjes ogen werden vochtig. Ze keek hem niet aan, maar staarde naar de grond. “Ik had het een plaats gegeven. Ruben, Alexis, ik had m’n gevoelens verwerkt. Dacht ik. Toen ik haar zag, ik kreeg het zo koud. Alles kwam meteen terug. Die dag, ik was hem bijna vergeten. De woorden van de dokter herinner ik me nog precies. Als Alexis er was geweest… Ik ben toch niet de enige die mama’s bloedtype heeft geërfd? Ruben had gered kunnen worden. Ik had ook een gezin kunnen hebben. Nee, ik verloor mijn kind, mijn man. Ik ben alles verloren, Nick. Ik weet dat het niet eerlijk is, maar het voelt alsof het allemaal haar schuld was.” Nick pakte Maartje vast en trok haar naar zich toe. Hij zweeg, Maartje zweeg, maar een eenzame traan viel op de schouder van haar broer. Ruw werd de stilte verbroken door het geluid van de kerkklokken, die twaalf keer sloegen.

Prachtig als altijd.

Roan schreef:Geweldig dagboek ben benieuwd naar de volgende update

Dankje Altijd leuk om een reactie te krijgen van een nieuwe lezer Haha, deed me besluiten de update al online te zetten

Mikese schreef:Prachtig als altijd.

mooi, daar doe ik het voor. Er liggen nog drie updates klaar voor komende week, als het allemaal lukt.

Trouwens, weet iemand hoe je zo'n link krijgt van je bericht? Dus dat ik in mijn eerste post kan linken naar elke update?

Geweldig weer, echt heel mooi geschreven

Mooi (huis)

Prachtig weer . Ben benieuwd naar de volgende up.