Ik heb echt het idee gewoon dat Adam het is. Mooie update!

Leuke up! En dat huis, prachtig!

Mooi dagboek en inderdaad ook een mooi huis.

Super update en super huis!

Ben erg benieuwd!

Wauw! Dat is nog eens een leuk na zo'n slechte nacht!

Dankjewel iedereen voor jullie reacties weer. Ik ben blij dat jullie het huis mooi vinden en ik vind het leuk jullie ideeën te lezen. Zoals van jou Dave, dat je Adam verdenkt. En Raineyl, jouw wens voor Noortje en Justin neem ik ter harte.

Ik weet het al, Thomas valt flauw en raakt in een diepe coma, Adam vlucht. De rest krijgen achterdochting en Justin gaat op zoek naar hem. Nick en Romeo willen een kindje adopteren, en door alle stress in de familie overlijd De oudste van de familie: (ooh, ik ben de naam kwijt).

Ik denk zoiets....

Ik denk niet dat Adam het heeft gedaan, volgens mij doet Adoror dat gewoon om ons ideeen te geven, en dat he achteraf iemand heel anders is...

Ik denk... dat ik eens lekker weer ga schrijven Blijf vooral speculeren, jullie komen er vanzelf achter! Want voor 'Acceptatie' komt een confrontatie.. Nieuwe update volgt deze week nog, ergens... Hoop ik!

43. Faillissement



Het was nu een week geleden sinds de fatale gebeurtenis. Thomas ijsbeerde alleen door een leeg kantoor. Williams kantoor. Het was niet leeg, omdat hun plannen waren geslaagd. Het was niet leeg, omdat het opnieuw ingericht zou worden als Thomas’ kantoor. Het was leeg, omdat alles verkocht was. De dood van William had het verschrikkelijke gevolgen voor het bedrijf. Een bedrijf dat ooit floreerde en vooropliep in de wereld, maar nu nog slechts één grote, stenen toren in Zomeren was. Een lege toren, welteverstaan. Alles was verkocht. Thomas staarde door het grote raam naar buiten. Hij zuchtte diep. Ze waren failliet.



“Thomas?” Langzaam kwam Sara de kamer binnen. Ze deed de deur zacht dicht. “Thomas?” herhaalde ze. Hij verroerde zich niet. In het midden van de kamer bleef Sara staan. “Wat zijn de gevolgen,” fluisterde ze. Hij liet zijn schouders hangen. “Zie je dat niet?” vroeg hij, terwijl hij uit het raam bleef staren. “Alles is weg, alles wat van papa en z’n bedrijf was.” Sara stond te trillen op haar benen. Het was te laat om het bedrijf te redden, waarvan ze niet eens wist dat het gered moest worden. Ze was geweest met haar eigen plannen, maar nu kon ze die ook wel in de ijskast zetten. “Dus we hebben niest meer? Onze aandelen… onze naam… onze erfenis is weg?”



Ondertussen kwamen Charlotte en Daniel het lege kantoor binnen. Ook zij hadden nu door hoe erg het was. Een groot deel van hun kapitaal zat in het bedrijf, dat ze nu kwijt waren. “Ja, we zijn niets meer waard.” Het bleef even stil. “Wat stond er op Williams naam Thomas? Heb je documenten gezien?” vroeg Charlotte. Ze vreesde dat niet alleen het bedrijf, maar dat er ook aanspraak werd gemaakt op het eigendom van de familie. “Ja, ik heb een aantal stukken gezien. Het landgoed staat op zijn naam en wordt nu leeggehaald.” “Welk landgoed?!” vroeg Sara geschrokken. “Plaats delict, nu het geen plaats delict meer is… is het niet meer van ons.”



Thomas draaide zich eindelijk om. “Dankjewel, alle drie. We hebben het geprobeerd. Het bedrijf was verdoemd door papa. Hij heeft ons verraden.” Hij keek Charlotte, Daniel en ten slotte Sara indringend aan. “Nu is het tijd om verder te gaan. Hij is dood, het bedrijf is dood. Tijd om onze eigen weg te gaan.” Sara’s ogen werden groot en ze moest moeite doen haar kaken op elkaar te houden. Daniel en Charlotte waren het er echter wel mee eens. “Je hebt gelijk,” zei Daniel met een duistere blik richting Thomas en Charlotte. “Wat.. Jullie drie?!” riep Sara kwaad. “Papa is net overleden en jullie praten zo over hem?! Dat heeft hij toch niet verdiend?” ze kreeg tranen in haar ogen. “Ik ga naar mama! Ze moet dit weten!” Kwaad liep ze weg, haar tranen met moeite bedwingend.



“Hey lieverd,” Romeo gaf zijn oudere vriend snel een kus en glimlachte. “Hey Romeo,” Nick was een beetje afwezig. Ze bleven een tijdje tegenover elkaar staan in het Zomerse Park. In de verte was het geluid van spelende kinderen te horen en de fontein spetterde vrolijk. Het was een fijne, nazomerse dag. Maar Nick voelde zich alles behalve fijn. Hij was als een van de weinige erg verdrietig over de dood van zijn vader, die hem altijd had geaccepteerd en steunde toen hij de advocatuur inging. Hij voelde plots de hand van Romeo over zijn wang en hij keek omhoog, diep in zijn stralende ogen. “Waarom wilde je me spreken?” vroeg hij.



Romeo aarzelde even. Die aarzeling gaf Nick de kans om meteen weer af te dwalen. “Ik mis zo erg, Romeo. Ik snap het gewoon niet dat hij zomaar ineens weg is. Wie… Ik bedoel… Ik heb al een aantal keer met een moord te maken gehad. Een hele tijd geleden, toen met jullie schoonmaakster Rosa in de steeg. Ik heb Diana Groenewoud verdedigd in de moord op haar broer Herman. Die moorden… en nu papa. Ik snap het gewoon niet. Wie kan hem hebben vermoord, Romeo?” Romeo zweeg, maar sprak met zijn lichaam. Hij trok zijn vriend naar hem toe. “Ik weet het, Nick, ik weet het. Het is heel naar en onbegrijpelijk. Ze komen er wel achter, ze hebben een pistool gevonden toch?” Nick knikte. “Volgende week hebben ze vingerafdrukken, hopen ze. Heel gedoe, protocol. Ik krijg het volgende week pas te horen.”



“Kom, we gaan wat eten.” Dat zei Nick plots. Romeo was een beetje verward. “Ik wil wat eten, en daarna naar de film, vanavond. Wat afleiding, goed?” Romeo aarzelde. “Oké dan,” zei hij uiteindelijk. Nick draaide zich om en lachte vervolgens, toen Romeo hem niet volgde. “Kom nou, suffie! Ik heb honger!” Snel liep hij weg. Nog verwarder bleef Romeo staan. Hij zuchtte kort. Nu had hij nog steeds niet de kans genomen om het aan Nick te vertellen. Snel liep hij hem achterna. Hij moest het wel vertellen, snel, want het was belangrijke informatie.



Ze reed, nogal hard, de oprijlaan op. Ze kwam met een schok tot stilstand voor de deur. “Doe eens rustig!” vermaande Doortje. “Sorry mam, maar ik ben gewoon zo boos. Op Thomas en op papa! Hoe kunnen ze ons dit aandoen.” Ze stapten uit. Sara liep meteen naar de deur en griste het papier eraf. Ze las het niet eens, want ze wist dat het met het faillissement te maken had. Het huis was immers niet meer onder hun beheer, maar dat van de curator. “Lieverd, lieverd,” Doortje kwam langzaam achter haar dochter aan. “Ik snap het ook allemaal niet, maar dan kan het nog wel rustiger.” Ze had in een week veel gehuild. Haar tranen waren ondertussen wel op. Ze kon er nu echter ook niet helemaal over uit. Dit faillissement, William had het moeten zien aankomen. Hij had vast iets gedaan wat niet mocht, want ze wist ondertussen dat ook de SCIA erbij betrokken was.



“Alles is weg…” zei Doortje met open mond, terwijl ze vanuit de hal naar de keuken liepen. “Alles!” “Papa’s eigendom. Hij heeft een fout gemaakt met dit landgoed, die hij met het Lelielandgoed niet heeft gemaakt. We mogen blij zijn dat je daar nog kunt wonen.” “Ze hebben zelfs mijn schilderijen meegenomen Sara! Dat kan toch niet zomaar.” Sara liep haar moeder snel achterna. Ze was bang voor wat dit aan zou richten. Een zenuwinzinking, of iets dergelijks. “Mam, ik weet het niet. Het is gewoon papa’s schuld! Dit hele faillissement!”



Ze liepen nog een lege kamer binnen. Hier zat ze zo graag. Lekker een boek lezen, met uitzicht op de tuin. Gezellig samen ontbijten, toen Maartje en Alexis hier beide woonden. Nu was de kamer leeg en ze was alles kwijt. Alles om de schuldeisers terug te betalen. Bij haar landgoed konden ze niet. Maar daar sliep ze nu pas een week, en daarvoor waren ze daar nauwelijks. Enkel in de hete zomers, behalve dit jaar. Dit jaar waren ze.. Doortje begon weer te huilen, terwijl de gedachten door haar hoofd tolden. Dit jaar was ze bezig geweest met de Gouden Bruiloft. Ze zakte op haar knieën. “Sara…” snikte ze. “Hij is weg! Alles is weg.. We zijn alles kwijt.”

Zo zielig... Ik dacht eerst dat Romeo Nick wou dumpen, maar volgens mij is hij de redder in nood. Over de moordenaar weet ik niets te zeggen...

Ik weet wel, dat ik heel snel wil weten hoe dit af loopt!

^ Ja precies! Dat denk ik ook!

En ik ben zeker benieuwd naar de volgende up!

Ik dacht ook dat Romeo Nick wou dumpen. Ik ben benieuwd wat hij te zeggen heeft.
Erg mooie up

Ik denk dat Romeo wat gezien heeft, ben erg benieuwd!

Zoo erg! Ik denk dat Roderick er iets mee te maken heeft. Want hij ging toch met Maartje zodat hij zijn eigen familiebedrijf kon redden? En dit is (denk ik) wat Roderick wou...

Ik denk ook dat Romeo iets heeft gezien of iets weet, maar het niet durft te vertellen!

Dank jullie weer voor jullie enthousiaste reacties Keeps me going!

44. Inzicht



Het hele huis was verlaten. Doortje voelde zich alleen. Ze zat in haar stoel voor de grote ramen. Afwezig dacht ze na. De hele week was een chaos. Nadat het faillissement was uitgesproken, kwamen er allerlei lijken uit de kast. Het bedrijf balanceerde al jaren op het randje. William had bloedgeld, crimineel geld. Er waren sterke banden met een grote organisatie. Doortje kende haar man niet meer. Hij had hun vijf kinderen geschonken. Ze hadden vele geweldige jaren gekend. Maar nu was hij dood. Vermoord, twee weken geleden. Ze kon het moeilijker een plek geven en begon van hem te vervreemden. Geschrokken keek ze op. De bel was gegaan. Het klonk dringend, en vervolgens nog een keer. “Hector!” riep ze. Nogmaals ging de bel. Ze stond snel op. In de hal herinnerde ze zich weer, dat er voor Hector geen geld meer was geweest. Ze zuchtte.



Doortje opende de deur. De verschijning aan de andere kant verraste haar enorm, en baarde haar zorgen. “Oh Doortje! Wat heb ik jou al lang niet meer gezien!” Het was Gisele Landgraaf. Zij woonde niet in Zomeren. “Gisele,” zei Doortje koeltjes. De laatste keer was alweer zo’n jaar of twintig geleden. “Je lijkt ook geen dag ouder.” De vrouw glimlachte. “Jij ziet er ook nog steeds uit zoals vroeger. Mag ik binnenkomen?” “Je liegt.” Doortje stapte opzij. “Maar ja, je mag binnenkomen. Ik hoef toch niet te vrezen, dat gebeurtenissen zich herhalen.” Gisele keek haar, naar binnen lopend, pijnlijk aan.



“Ik heb het gehoord,” ze ging zitten op de bank. “Het was op het nieuws. Ik neem aan dat iedereen op de hoogte is,” Doortje zetelde zich in de stoel, waarin ze zojuist haar gedachten had laten afdwalen. “Ik vind het echt verschrikkelijk. Het was zo’n lieve man. Ik.. ik mis hem zo erg. Laatst vertelde hij me nog dat…” Geschrokken bracht Gisele haar handen naar haar mond. Met verschrikte ogen keek ze naar Doortje. Die reageerde nauwelijks, alsof ze het niet had gehoord. “Ik weet nog niet wanneer de begrafenis is. Zijn lichaam is nog niet vrijgegeven. Dus tot die tijd zul je een kamer moeten boeken in het hotel, als je naar de begrafenis wilt komen.” Doortje wilde van de vrouw af. Ze mocht haar niet.



Het bleef even stil. Gisele was onzeker of ze nu had laten weten dat zij William nog steeds zag. Het zou Doortje nog meer reden geven haar te haten. Het zou haar verdriet doen. Gisele wilde dat niet, niet weer. “Kijk maar niet zo schijnheilig verdrietig,” De woorden kwamen als een klap in haar gezicht. Doortje ging verder. “Ik heb het wel gehoord. Ik vermoedde al zoiets. Twintig jaar geleden kon je al niet met je klauwen van hem afblijven.” Doortje stond op. “Toen ik zag dat hij elke maand in jouw stad een afspraak had, wist ik genoeg. Allemaal dankzij dat faillissement. Gisele, hier is niets te halen. We zijn failliet, kapot gemaakt en verlaten. Er is hier niets meer voor zo’n bloedzuiger als jij.”



“Doortje!” zei ze geschrokken. Snel stond ze op. “We zijn vriendinnen. Ik zou jou nooit pijn willen doen, dat weet je goed.” Plotseling kwam alles terug. Hoe Doortje erachter was gekomen dat William een maîtresse had. Afschuwelijke, eenzame nachten waren het gevolg. Ze wilde hem niet in haar buurt. De kinderen waren net begonnen met hun studie. Alexis was nog jong. Sara, Thomas en Nick waren het huis uit. Zij moet het alleen doen. Sterk blijven voor Maartje en Alexis. Als een donderslag voelde ze haar hand door de lucht op Giseles gezicht neerkomen. Het was niet voorbij geweest. Na een jaar probeerden zij en William het opnieuw. Het was niet gestopt. Hij was blijven liegen. Over van alles. “Doortje!” gilde Gisele geschrokken.



“De boodschap was duidelijk,” zei Doortje kil. “Waar haal je het lef vandaan om hier mijn huis binnen te wandelen, terwijl ik rouw over mijn vermoorde, overspelende, liegende man!” Gisele stapte geschrokken achteruit, maar herstelde zich snel. “Ik hield ook van hem!” riep ze ertegenin. Wanhopig probeerde ze Doortje vast te pakken. “Ik hield ook van hem…” herhaalde ze. Doortje stapte achteruit, waarbij ze Gisele wegduwde. “Ga weg! Je hebt hier niets te zoeken, Gisele.” Vol walging keek ze naar haar vroegere vriendin. “Ga terug naar waar je vandaan komt. Zonder ons was je nooit zo succesvol geworden, maar reken maar dat ik de macht heb je te breken.” Het was aan Gisele de beurt om met snerende woorden te komen. Ze lachte schel. “Macht? Jij? De gevallen matriarch van de Sims Dynastie. Val dood!” Kwaad beende ze het huis uit. “Je bent nog niet van me af!”



Nahijgend staarde Doortje de hal in, nog lang nadat de deur was dichtgegooid. “Mama?” Alexis kwam de trap af, toen ze haar weerloze moeder zag staan. “Mama gaat het?” ze bleef in de boog staan. Doortje draaide haar hoofd. “Ja, het gaat goed met me. Waar ga je naar toe?” ze zag dat Alexis een jas aan had gedaan. “Wie was die vrouw?” weerkaatste ze. “Doet er niet toe. Iets met je vader. Waar ga je naar toe?” Haar vraag klonk indringender. “Jonathan. Hij belde of ik naar de bistro wilde komen.” Alexis haalde haar schouders op. “Ach, waarom niet.” “Weet je al waar hij is geweest?” Ze keek haar moeder twijfelend aan. “Nee, ik weet ook niet of ik het wil weten… Misschien moet ik het hem eens vragen…”



Stil zaten ze tegenover elkaar. Op het terras van de bistro was het rustig, terwijl het toch een mooie herfstdag was. “Dus..” zei Jonathan. Sinds zijn terugkeer hadden ze nog niet veel gepraat. Alexis probeerde het te negeren. Ze probeerde het normaal te laten lijken. Alsof er niets gebeurt was. “Dus wat?” vroeg ze luchtig. Ze streek haar haren wat weg. “Je hebt gelijk,” zei ze en ze legde haar hand op tafel. “Vertel jij mij nu eindelijk eens hoe het zit. Vertel me eens waarom je ons maanden hebt verlaten, niets van je laat horen. Vervolgens bel je me eindelijk, maak je me bang en hang je vervolgens op. Waar was je, Jonathan? Wat heeft mijn vader er mee te maken?” Ze hijgde, ze was een beetje kwaad.



“Ik was weg. Werken.” Jonathan was kortaf. “Ik doelde niet op dat. Ik doelde op Justin. Wanneer gaan we wat leuks doen? Ik heb hem al zo lang niet gezien en hij doet een beetje raar.” “Ik vroeg je wat!” was de scherpe reactie. “Ik zei toch dat ik weg was voor werk. Ik kreeg op het vliegveld een geweldig aanbod. Een geheime opdracht in Frankrijk, Champs les Sims. Ik kon en kan het je niet vertellen, lieverd. Ik weet niet wat je vader daarmee te maken heeft, maar…” “Maar wat? Ik heb dingen gehoord, gezien, gelezen Jonathan! Hij heeft zich bezig gehouden met criminele zaken, dat weet iedereen. Roderick heeft me dingen verteld. Ik ben in Champs geweest, maar daar was je niet!” “Alexis! Ik kan het je niet vertellen,” Jonathan stond op. Zijn stoel viel om en klapte hard op de stenen. “Ik ga Justin halen. Heb je zin om naar het strand te gaan?”



En zo kwam het dat Alexis, Jonathan en Justin die middag op het strand waren. Daar waaide een frisse wind, maar de temperatuur was aangenaam. Justin rende over het zand naar het water, gillend van plezier. Zijn vader glimlachte en dacht bij zichzelf: “Wat een prachtjong.” “Ik heb dit gemist, weet je, jullie.” “Vast,” zei Alexis en ze stapte het zand op. “Justin wacht! Niet te ver het water in!” riep ze. Haar hakken zakte het zand verder in. Ze moest moeite doen overeind te blijven staan, wat Jonathan deed lachen. “Ja ja! Heel grappig!” zei Alexis geïrriteerd.


“Lieve Alexis, je kunt nu wel zo geïrriteerd gaan doen, maar daar heeft niemand iets aan. Alsjeblieft, stap eroverheen.” Hij pakte haar vast en zij draaide zich om. Ze trok haar hand terug. “Ik wil het gewoon weten. De afgelopen weken gaan stroef, sinds je er weer bent. Negeren is geen optie, ik wil de waarheid.” Pijnlijk staarde Jonathan over het water. “Ik vertel het je thuis, goed?” Hij keek naar zijn zoontje, dat zich nu richting hen begaf. Hij liep hem tegemoet. Alexis liep hem snel achterna, bang dat de antwoorden zouden ontsnappen.



“Blijf je?” vroeg Justin, toen ze bij elkaar stonden. Jonathan opende zijn armen. “Lieve, lieve schat,” Hij knielde in het zand. “Natuurlijk blijf ik hier. Mama en ik zijn weer samen. We gaan voor je zorgen.” Justin lachte van oor tot oor. “Dat vind ik zo fijn!” riep hij uit. In zijn achterhoofd realiseerde hij zich echter, dat hij en Noortje wat hadden afgesproken. Maar wat moest hij dan? Zijn vader was er weer. Toch voelde het alsof hij haar in de steek liet. “Misschien, heel misschien,” Jonathan keek schuin omhoog. Alexis keek terug, maar niet heel vrolijk. “Misschien wel voor jou en een lief zusje, of broertje.” “Echt waar?!” Justins ogen werden groter. “Dat is zó leuk!” riep hij uit.



Jonathan stond op, klopte zijn broek af, en draaide zich naar Alexis. “Hoe denk jij daarover?” Alexis keek weg. Waar haalde hij het lef vandaan haar zo voor het blok te zetten. Maar ergens voelde ze het kriebelen, want dit was precies waar ze verliefd op was geworden. Een man die wist wat hij wilde. Hij was altijd al bezig met zaken waar zij niets van wist. Geoloog, klinkt saai, maar dat was Jonathan absoluut niet. Ze legde haar armen in zijn nek. “Je bent een verschrikkelijk kreng, Jonathan van den Berg. Ik hou van je.”

Eeen kindje!?!


Oeh, leuk!!!!!!


V oeh, sorry Ik vond het gewoon leuk nieuws Gewoon na de dood weer nieuw leven! Laten we het positief bekijken

Haha, dat is je reactie en niets over de maîtresse Ach, ik zou willen dat ik nog jaren te schrijven had...

^ Groot gelijk! Mooie metafoor hè!

Super update!

Erg mooie update