“Het spijt me.” “Oh god! Mam, je liet me schrikken,” Alexis liep diep in gedachte over de galerij van de bovenverdieping. “Het spijt me dat ik het gisteren zei, zonder dat je het wist dat ik het wist.” Doortje leek er erg veel moeite mee te hebben. “Ach, ik had niet anders verwacht. Geheimen blijven in deze familie nooit lang geheim, dat is niet veranderd.” “Er is veel veranderd, lieverd.” Alexis keek naar de grond, “Dat weet ik, dat weet ik mam. Excuses aanvaard,” Alexis bleef naar de grond staren. Doortje pakte haar hand vast. “Wat is er?” “Het is, het is Jonathan. Hij zou vanmiddag komen, met Justin. Hun vliegtuig land vandaag, maar ik weet niet wanneer. Ik kan hem niet bereiken.” “Ik,” voor Doortje uitgesproken was, ging de deurbel.
“Dat is Justin!” zei Alexis blij toen ze het jonge jongetje voor de deur zag staan, naast een onbekende, donkere vrouw. Hector opende de deur, terwijl Alexis van de trap stormde. Nog voordat de donkere vrouw zichzelf voor kon stellen, rende het jongetje langs haar en Hector naar zijn moeder, die hem met open armen opwachtte. Doortje liep ondertussen naar beneden en ook William was op het geluid afgekomen. “Mama!” kraaide het jongetje uit en hij viel in haar armen. “Justin! Lieverd wat heb ik je gemist! Waar is papa?”
“William Sims,” William stak zijn hand uit, die de vrouw met een stevige handdruk schudde. “Mijn naam is Patricia Verhart.” De vrouw sprak met een sterk buitenlands accent. William knikte en vroeg vriendelijk: “Mag ik vragen wat u komt doen?” De vrouw zette een vrolijke, maar neppen, lach op. “Ik ben een begeleidster bij SpringsAir. Deze jongen was alleen op een vlucht van Setra, via Hidden Springs, naar Sunset Valley. In Hidden Springs ben ik als begeleider aangewezen. De jongen werd hier verwacht, is mij verteld.” Patricia zag de blik op Williams gezicht. “U weet van niets?” William schudde zijn hoofd.
“Justin!” Plotseling duwde Justin zich uit Alexis armen. Verbaasd bleef ze staan. Enerzijds door de vreemde vrouw die haar zoon kwam brengen, aan de andere kant door Justins vreemde reactie. Doortje had een slecht gevoel over de hele situatie, er was iets aan de hand. De actie bevestigde dat gevoel des te meer. Er was iets gebeurt in Setra. “Ik ga wel,” zei ze en ze rende Justin achterna naar de keuken.
Alexis herstelde van de shock en liep naar de vreemde vrouw en haar vader toe. “Wat is er aan de hand?” De vrouw keek naar de donkere vrouw en toen naar de man. “U bent familie?” “Ik ben zijn moeder ja, William is zijn opa.” De vrouw liet een korte zucht ontsnappen, maar begon toen te praten. “De jongen, Justin?” Alexis knikte. “Justin is aan boord gegaan van de vlucht naar Sunset Valley, via Hidden Springs. Mij is verteld dat hij met iemand is meegereisd, die niet verder door kon dan Hidden Springs en daar ben ik opgestapt om met hem mee te rijden. Ik ben gevraagd om hem naar Zomeren te brengen, dit adres. Meer weet ik helaas niet.” Alexis moest alles even laten bezinken. Ze snapte het verhaal niet. “Is Jonathan in Hidden Springs gebleven?” vroeg ze. De vrouw schudde haar hoofd. “Ik weet niet met wie Justin heeft gereisd tot Hidden Springs. Het spijt me mevrouw, meneer.” “Dank u wel, wij regelen het verder wel,” William knikte vriendelijk.
“Justin slaapt,” Doortje kwam de huiskamer binnen, waar Sara en Alexis waren. Nadat Justin was gevlucht, had Doortje Sara gebeld. Ze was meteen gekomen. Alexis was sinds het vertrek van Patricia doodzenuwachtig. Ze verloor controle, en daar kon ze niet tegen. “Ik heb het gevonden,” zei Sara plotseling. Alexis stond op en pakte de telefoon, “Ja?” Sara noemde vervolgens het nummer van de vliegmaatschappij. Doortje schonk een kopje thee in en zette hem daarna op de salontafel. Ze had een slecht gevoel over dit alles. Alexis voerde een nutteloos gesprek met de vliegtuigmaatschappij, die natuurlijk van niets wist, en Sara liep door de kamer. “Ik snap het niet, waarom laat Jonathan mij niets weten.” Alexis had het sinds de ochtend al 100 keer gezegd.
Er stopte een auto voor de deur. Doortje liep naar het raam en zag dat William en Hector terug waren. Even later stonden ze in de kamer. “Waar was je?” vroeg Doortje. Ze liep naar hen toe. Het bleef even stil en Alexis legde de telefoon neer. “Pap? Heb je nieuws?” Het bleef stil en na een tijdje knikte William. “Wat heb je gedaan William? Waar ben je geweest?” “Ik was even op kantoor om Thomas wat te vragen en telefoontjes te kunnen plegen. Thomas zat in vergadering. De telefoontjes…” “Pap!” riep Alexis boos. “Jonathan was inderdaad bij Justin tot Hidden Springs. Ze weten niet wat er daarna is gebeurt met hem. Hij is niet degene die een begeleider voor Justin heeft geregeld.”
De stilte die volgde leek een eeuwigheid te duren. Sara liep naar haar zusje toe. “Alexis?” Ze staarde voor zich uit. Toen kwam het aan, de woorden, hard als een rots. “Jonathan? Wat is er met Jonathan gebeurt, papa?” William zuchtte. “Dat weten ze niet, dat weten ze echt niet.” Hoewel hij gisterenavond nog de oorlog wilde verklaren aan zijn jongste dochter, kon hij het nu nauwelijks verdagen om haar zo in onzekerheid te zien. “Hij is dood, hij is dood ik weet het zeker. Wat moet ik nu? Sara? Mama wat moet ik nu?” Alexis stortte volledig in. Tranen rolde over haar wangen. Ze was alleen, met een kind. Ze had geen huis, geen werk, haar familie haatte haar. “Wat moet ik nu?” snikte ze
“Papa was hier net.” In het kantoor op de bovenste verdieping van De Nationale Sims Toren, het gebouw van Williams bedrijf, De Nationale Sims, gevestigd zat. Maartje bezocht Thomas en was verbaasd Nick daar aan te treffen. Thomas was vicepresident van het bedrijf, maar Nick en zij werkten er niet. “Ja, dat weet ik,” Nick haalde de telefoon weg bij zijn oor. “Waarom heb je dat niet meteen gezegd?” vroeg Thomas en hij keek naar Maartje. “Wat kom je hier doen,” vroeg hij haar. “Dat was papa, “ zei Nick. Maartje kreeg geen kans om te praten. “Alexis’ zoon is hier, maar haar vriend, zijn vader, is van de aardbodem verdwenen.” Thomas snoof hooghartig. “Dan weet ze ook eens hoe het is iemand te verliezen.”
“Thomas! Dat is niet jouw plaats!” zei Maartje kwaad. Ze keek naar Nick, “Wat zei papa nog meer?” “Niets, alleen dat Alexis een zenuwinzinking heeft. Hij verwacht niets van ons.” Ze liep langzaam naar het raam. “Dus haar vriend is weg? Gewoon weg? Arme Alexis…” Er viel een stilte. Thomas keek naar Nick, die duidelijk nee schudde en hem boos aan keek. Thomas trok zich er niets van aan. “Maartje, denk eens even logisch na! Het is Alexis! Ze is vier jaar geleden vertrokken op de avond dat jouw man doodbloedde en jij je kind verloor! Ze had er moeten zijn voor jou, voor de familie!” Maartje staarde uit het raam. “Alexis kreeg een kind, Thomas. Je weet hoe papa is. Ze was nog niet getrouwd toen. Ze was 20. Ik snap haar wel, ik had hetzelfde gedaan.” “Niet op zo’n moment! Niemand is zo harteloos.” Maartje zuchtte, “Ik moet met Alexis praten.”
Laatst gewijzigd door Adoror op ma 26 sep 2011, 23:08, 2 keer totaal gewijzigd.
Waarschijnlijk wat meer inzicht in het leven van Ellen en Thomas.
en Imme, iedereen kan het. Ik sims al sinds 2003, haha, dus je kunt misschien wel spreken van ervaring. Gewoon blijven proberen. Ik herinner mijn eerste grote huis nog in sims 1. Dat was altijd een enorm blok gebouw met een kleine tuin in de hoek. Tot ik steeds beter werd en zie wat er nu van is gekomen.
