@ Alan Stanly: Dankjewel Ja ik iets met familiedrama's. Al hoop ik het deze keer toch wat anders te doen dan de vorige keren. Zeker nu ik me kan focussen op één familie en alle sims op één kavel heb, dat maakt het een stuk makkelijker én leuker!
Dankjewel Imme en Simsfan1988, hopelijk blijven jullie het volgen
Dat vind ik een leuk compliment Matthieu. Ik probeer altijd veel aandacht daaraan te besteden, zeker aan de omgeving.
@ Mikese: Vind je het erg als ik dat met je eens ben? Die andere proloog was inderdaad wat spannender en mysterieuzer, maar deze past beter bij het vervolg en het nieuwe idee. Een idee dat, denk ik, spannender en dramatischer is dan het idee dat ik oorspronkelijk had.
Ik ben ook verliefd op familie drama's, in real life leef ik nu zelfs in een familiedrama en daar haal ik veel inspiratie uit (okee, ook uit films, boeken enz. hoor).
Maar ik ben benieuwd naar meer! Jammer dat je niet veel en vaak kunt updaten want ik kan elk uur wel een upje gebruiken van dit verhaal haha.
“U had geroepen?” Hector kwam samen met Paulo de bibliotheek ingelopen. William zat achter zijn laptop en keek aandachtig naar een aantal documenten die hij toegestuurd had gekregen. Hij wachtte even tot hij zijn bediendes aankeek. “Ja,” zei hij, “Klopt. Wacht even.” Hector knikte en wachtte in stilte. Paulo was wat ongeduldiger, aangezien hij de keuken nog op orde moest brengen om aan het diner te kunnen beginnen. Doortjes lievelingsmaaltijd had hij in gedachte. “Zoals jullie weten, is Alexis terug,” zei William, niet opkijkend en daardoor niet merkend dat Paulo zijn wenkbrauwen ophaalde. Hij was nog niet op de hoogte gesteld. “Ik wil dat jullie samen een aantal gangendiner voorbereiden voor vanavond. Hector, ik wil dat je Thomas, Nick en Maartje uitnodigt en erop aandringt dat ze komen. Het moet allemaal perfect worden geregeld. Laat Alexis maar het idee hebben dat we haar hartelijk ontvangen.” Hector en Paulo knikte gelijktijdig. “Laat haar dat maar denken,” mompelde William na.
De avond viel. Sara was na een paar uur weer teruggekomen. Ze had haar vader willen spreken over Alexis, maar hij had zich de hele dag opgesloten in de bibliotheek. De bel ging. “Meneer en mevrouw Sims, welkom,” glimlachend opende Hector de deur en liet Thomas en Ellen Sims binnen. “Dankje Hector,” zei Ellen met een vriendelijke glimlach. Ze was nu al vijf jaar getrouwd met Thomas, maar de chique traditie van zijn familie nog steeds niet gewend. “Hoe gaat het met U?” vroeg Hector beleefd. Thomas knikte alleen maar, Ellen zei vriendelijk dat het goed ging. Ondertussen reed er nog een auto het landgoed op.
Maartje en haar oudere broer Nick stapte uit. “Fijn dat je me kon ophalen, trouwens. Mijn auto komt morgen pas terug uit de garage,” zei Nick. Er hing al de hele tijd een gespannen sfeer, die hij probeerde te doorbreken. Maartje was ongemakkelijk, Hector had geen reden genoemd en ze had nogal kattig gereageerd toen ook Nick haar niet kon vertellen wat er aan de hand was. “Ik heb er gewoon geen goed gevoel over, Nick. Jij wel dan? Papa en mama doen dit nooit! Mama is maar een paar dagen weggeweest, dus daar zal het niet om zijn. Er is wat, ik zeg het je Nick en het is niet leuk!” “Kijk, Thomas en Ellen zijn er al, en Sara. Gelukkig zijn we niet de enige lieverd,” probeerde hij geruststellend. Het lukte niet, Maartje liep voor hem uit naar Hector, die al bij de deur stond te wachten.
Iedereen zat aan tafel. Voor het eten opgediend werd, praatten ze over Sara’s kinderen, Maartjes nieuwe baan, over het familiebedrijf. “Waarom staat er eigenlijk nog een bord?” vroeg Maartje plotseling, nadat Thomas was uitgepraat over een nieuwe investering, waarvan hij William en Sara nog moest overtuigen. Doortje zuchtte en keek William aan. “Lieve schatten,” ze zocht steun bij Sara. Sara knikte en zei: “Er is een reden voor dit diner.” “Ik wist het, je hebt iemand ontmoet hè? Waar is hij nu? Komt hij later?” Nick viel haar enthousiast in de rede. “Nee, maar er is wel iemand die wij willen dat jullie weer ontmoeten.” Er viel een stilte.
De aandacht van Maartje, Nick, Thomas en Ellen werd naar de deur getrokken. Deze ging open en een vrouw stapte naar binnen, die maar weinigen graag zouden zien. “Pardon?” Thomas keek naar zijn ouders. William reageerde niet, maar Doortje keek bezorgt naar haar kinderen. Alexis liep de kamer binnen en ging achter haar ouders staan. “Hallo iedereen,” zei ze met een vaste stem. Ze keek haar broers en zus allemaal aan, maar geen van hen keek terug. Sara voelde de spanning in de kamer. Ze had gevreesd dat dit zou gebeuren en wenste dat ze hier nu niet was. “Wat? Wat doe je hier?” vroeg Thomas, hij voelde een plicht om zijn familie te beschermen. “Thomas, gedraag je,” zei Doortje, “Alexis is…”
“Wat kan het mij schelen?!” Thomas stond woedend op, waarbij de glazen rinkelde. “Wat kan het mij schelen dat zij hier weer is?” “Thomas!” zei Doortje geschrokken. “Nee mam! Wat zij heeft gedaan is onvergeeflijk. De familie was gebroken, kapot van verdriet en wat doet mevrouw? Ze vertrekt, ze gaat. Ze had niet even het fatsoen te wachten tot na de begrafenis. Hoe denk je dat dit voor Maartje is?” “Ik zit erbij, Thomas,” Maartje keek haar oudste broer twijfelachtig aan. Hij had gelijk, maar Alexis was hun zus. Ellen keek naar Sara met een veelbetekende blik. Als Thomas door ging, wist Ellen uit ervaring, dan zouden er slachtoffers vallen. “Ga,” hun aandacht werd plots naar de andere kant van de tafel getrokken. Nick was opgestaan en liep naar Thomas. “Alexis, vertrek,” eiste hij.
“Je bent hier niet gewenst,” Nick bleef altijd rustig, in tegenstelling tot Thomas. “Hou! Op!” Een nieuwe agressie kwam uit onverwachte hoek. Doortje was opgestaan en keek kwaad naar haar zoons. “Jullie hebben geen idee, géén idee! Wat geeft jou het recht voor Maartje te spreken Thomas? Nou!” Er viel een stilte aan tafel, een erg ongemakkelijke stilte. William zweeg nog steeds, hij had dit verwacht en hoopte dat hierna Alexis snel zou vertrekken. Niemand ,niemand zat op haar te wachten. Nick had gelijk. “Alexis heeft haar familie niet zomaar in de steek gelaten, Thomas, Nick. Alexis heeft een kind! Snappen jullie het nu dan?!”
“Denk je dat het goed komt?” Een half uur laten liepen Alexis en Sara buiten. Nadat Doortje haar grote geheim op tafel had gegooid was Thomas de kamer uitgestormd. Nick en Ellen waren hem achterna gegaan en Sara had haar zusje mee naar buiten genomen. “Ja, natuurlijk komt het goed lieverd. Maak je niet druk. Ellen praat met Thomas. Maartje is zo vergevingsgezind, ik denk dat zij en Nick ook snel bijdraaien. Dan wordt alles weer zoals vroeger.” Het geluid van de fontein verheerlijkte de stilte. Nachtelijke geluiden begeleidden Alexis en Sara weer naar binnen. “Ik ga naar huis. Ik zie je snel weer okay?” “Ja, dat is goed,” Alexis glimlachte, “Ze komen binnenkort.”
Ze reden het centrum van Zomeren in. Er was nog geen woord gewisseld sinds ze afscheid hadden genomen van hun ouders. “Je vindt het toch ook niet kunnen, of wel dan?” vroeg Nick uiteindelijk. “Ik vroeg me al af wanneer je erover zou beginnen. Je hebt het langer volgehouden dan ik dacht. Nick, je kunt haar niet meer verwijten wat ze vier jaar geleden deed. Ze was zwanger! Je weet hoe papa is. Ik moet haar eerst spreken, pas dan, pas dan weet ik wat ik vind.” Nick maakte een verontwaardigd geluid. Hij moest maar met Thomas praatte, die begreep tenminste dat ze beter af waren zonder die feeks.
“Lieverd! Wat fijn je weer te horen,” er trok een warmte door Alexis’ lichaam. Ze voelde dat altijd als ze haar zoon weer hoorde. “Hoe is het daar?” (..) “Ja, heel snel, vraag maar aan papa.” (..) “Jazeker, ze kijken er erg naar uit je te ontmoeten. Ik heb ze zelf vandaag allemaal weer bij elkaar gezien. Maar mag ik papa even hebben, schat?” (…) “Hey, hey schat. Wanneer vertrekt jullie vlucht?” (..) “Echt? Oh dat is zo fijn. Ik mis jullie verschrikkelijk…” Er klonk verdriet door haar stem. Ze voelde zich plots eenzaam. Er was hier niemand voor haar, alles was zo anders. “Lieverd? Lieverd?” Plots was de lijn dood.
Laatst gewijzigd door Adoror op ma 26 sep 2011, 23:07, 2 keer totaal gewijzigd.
Dankje Imme en Matthieu! Snelle reacties altijd leuk!
Haha, volgens mij heb je geen reden om jaloers te zijn Mikese, je hebt zelf drie prachtige verhalen toch?
Ik download ook spullen, enkele, niet zo veel. Ik vind het nogal moeilijk spullen te vinden die er sims genoeg uit zien, om het zo maar te zeggen. Storespullen zijn daar in principe van verzekerd, al zijn veel storespullen vér van perfect, maar wat ik van EA vind is niet echt geschikt voor dit topic, haha
Ja dat heb ik ook! Sommige dingen zijn te nep voor de Sims, te mooi zeg maar haha.Ik vind EA's spullen, en met name veel spullen uit de Store afschuwelijk. Heb je het jurkje en het haar van Maartje toevallig ook uit de Store?
Ja, dat is dit jurkje (2e): http://nl.store.thesims3.com/productDet ... startAt=15
Veel spullen zijn inderdaad afschuwelijk. Het idee is vaak leuk, maar de uitvoering. Ach, er zitten wel wat pareltjes tussen, vind ik.
Haha was het nog niet duidelijk dat het de familie Sims was? Ach het is het doeltreffendste toch? Ik vind ze leuk, ben super trots op deze foto. Hij is zo mooi Snel eentje maken waar de kids erbij op staan
Ik wist wel dat het de familie Sims was hoor!
Maar een chiquere achternaam past volgens mij beter bij deze verwaande mensjes. Maarja aan de andere kant, Sims, is wel lekker eenvoudig en daarom zo leuk.
De achternaam maakt mij eigenlijk niet zo heel veel uit want het is een superverhaal! Echt spannend! Wanneer weer een uppie?
Als er enige onduidelijkheid is, kun je het gewoon vragen. Ik ben altijd bang dat ik teveel in mijn hoofd laat zitten Haha, nou goed. Ik presenteer; de nieuwe update:
Ja ik iets met familiedrama's. Al hoop ik het deze keer toch wat anders te doen dan de vorige keren. Zeker nu ik me kan focussen op één familie en alle sims op één kavel heb, dat maakt het een stuk makkelijker én leuker!
