“Hey lieverd, lekker gezwommen?” Ellen keek naar haar gespierde man, die door de deuren van het binnenzwembad de tuin in liep. “Waarom ben je eigenlijk al thuis?” “Ik had er genoeg van, tijd voor ontspanning. Papa was er niet vandaag, Sara ook niet. Zij zijn bezig met de overname van onder andere Goud en Rozen.” “Dat is toch van Christiaan van Zomeren de Rozen? Waarom willen ze dat overnemen?” Thomas zuchtte en pakte Ellen bij haar arm. “Lieve schat, zullen wij ons niet met zaken bezig houden? Het is een groot bedrijf en onder andere het hotel valt eronder. Waarom zouden wij het niet willen hebben?”
Ellen glimlachte en streelde over zijn spieren. “Laten wij ons niet met zaken bezighouden, lieve schat,” ze glimlachte breed. Thomas pakte haar teder vast, “Waar heb ik jou toch aan verdiend?” Ellens hand gleed over zijn rug naar beneden. “We hebben elkaar verdiend.” Thomas lachte zacht en keek haar met pretoogjes aan. “We hadden het gisteren nog ergens over, weet je nog?” “Je zus is terug, bedoel je dat?”
“Alexis kan me niets schelen,” Thomas liet zijn humeur niet meer verpesten, “Maar haar terugkeer heeft me aan het denken gezet, of tenminste. Een paar maanden geleden hadden we het erover. Een kind, een kindje van ons…” Ellen aarzelde en ze keek weg van Thomas’ ogen. “Lieverd?” vroeg hij aarzelend. “Je moet niet vergeten dat we het al hebben geprobeerd lieverd… Het lukte niet, weet je nog?” Thomas onderdrukte een zucht. Hij legde zijn hand op haar zij, “Ik weet dat het kan. We moeten blijven proberen, niet opgeven. Sara heeft kinderen, Alexis heeft een kind, Maartje… Ik wil het ook, die blijdschap samen, van een zwangerschap.” Ellen glimlachte en keek haar man aan. Ze knikte en kuste hem vervolgens.
In de verte klonken meeuwen, golven spoelde aan op het strand, en trokken zich weer terug. Een proces dat nooit stopte. Het zand nestelde zich tussen haar tenen, nadat ze haar slippers op het paviljoen had achtergelaten. “Kom nou!”riep ze, terwijl ze naar het water liep. Plots voelde ze twee handen om haar middel sluiten. Ze begon te lachen. “Gekkie!” De handen blijven rusten op haar dikkere buik. Een lach van de jonge man. De vrouw draait zich om en kust haar echtgenoot. “Nu lekker gaan slapen lieverd. Morgen gaan we het dorp in, lijkt je dat leuk?”
Maartje schrok toen dat zinnetje haar herinering verstoorde. Ze stond al een tijdje in de kamer, waar ze zonder geluid binnen was gekomen. Ze keek naar haar jonge zusje en haar neefje, dat ze niet kende. “Mama, wie is die mevrouw?” vroeg het jongetje. “Wie?” Alexis zette Justin neer en draaide zich om. “Maartje!” zei ze geschrokken. Zij was wel de laatste die ze hier had verwacht. “Alexis,” zei Maartje, misschien even zo erg geschrokken. Ze was zo verdiept in haar gedachten dat ze eigenlijk niet merkte dat het moment al was gekomen. Het moment van de waarheid. “Ik moet met je praten.”
Thomas stond neuriënd in de keuken een zomerse salade te bereiden. Hij had er een goed gevoel over. Een paar maanden geleden probeerden hij en Ellen al een kindje te maken, maar het wilde niet lukken. Thomas stond onder veel stress op z’n werk, omdat hij voor het eerst verantwoordelijkheid had gekregen en zijn vader en zus niet teleur wilde stellen. Hij zette de borden op de hoek van het aanrecht en liep naar buiten. “Lieverd, het eten is klaar. Kom je?” Ellen schrok wakker en zette haar zonnebril af. Ze zag Thomas nog net naar binnen lopen en liep snel naar boven.
“Ik kom!” riep ze snel en ze tippelde over de warme stenen naar de trap van het huis. Ze woonden hier nog maar net, sinds ze besloten hadden dat ze voor gezinsuitbreiding wilden gaan. Ze liep vlug de trap omhoog en zag door het grote raam van de eetkamer, waardoor ze altijd prachtig uitzicht richting zee hadden tijdens het eten, dat de tafel prachtig gedekt was. Ze liep de gang in die de hal, keuken en eetkamer verbond met buiten. “Thomas?” zei ze, omdat ze hem nergens zag en niets hoorde. Ze hoorde plots zachte jazzmuziek uit de eetkamer. Ze glimlachte. Plotseling voelde ze twee stevige handen achter haar. De warmte van een tweede persoon gaf een fijn gevoel. “Lieffie,” zei ze een beetje geschrokken. Thomas glimlachte, “Kom je eten? En wie weet, daarna..” maar zijn romantische voorstel werd overstemt door de deurbel.
Laatst gewijzigd door Adoror op wo 28 sep 2011, 17:13, 2 keer totaal gewijzigd.