Dank jullie wel allemaal, hier is de laatste update! Ik ga nu werken aan de epiloog, dus hopelijk komt die nog straks online. (:
Update 16!
Het was heerlijk om weer eens mijn eigen boeken open te doen. Ik had het in geen jaren gedaan, wegens alles wat er gebeurd was. Om die reden vonden Dex en ik dat we moesten verhuizen, en dat hebben we ook gedaan. Het verhuizen was nu precies een maand geleden geweest en eergisteren waren we klaar met uitpakken. Ik nestelde me in een knusse zetel om te beginnen aan mijn nieuwste boek, maar toen ging de bel net.
'Ik kom eraan, ik kom eraan!' riep ik terwijl ik naar de deur liep. Diegene die aan de deur stond was blijkbaar erg haastig. Ik stak de sleutel in het slot en draaide die met moeite om, het was namelijk een oud slot. Ik trok de deur open en mijn mond viel ook open. 'Lee, mag ik binnenkomen?' vroeg ze beschaamd. 'Alsjeblieft?' Zonder iets te zeggen of haar aan te kijken trok ik de deur nog iets meer open zodat ze naar binnen kon gaan.
'Lee, alsjeblieft, wees niet boos op me. Het spijt me.' Ze keek me aan.
'Zo, dus het spijt je? Het SPIJT je?! Jij hebt verdomme niet eenzaam en alleen in de gevangenis gezeten, elke dag hopend dat je vroegere beste vriendin je zou komen bezoeken!!'
'Lee, nee, ik - ik...' Ze zocht angstig naar woorden.
'Waar was je toen ik het moeilijk had? Jij zat rustig thuis, je van niets of niemand iets aantrekkend!' De tranen stroomden over mijn wangen, maar ik deed geen moeite om ze weg te vegen. Opeens kon ik me niet meer beheersen. Ik viel in haar armen en fluisterde: 'Ik heb je zo gemist.' Ik knuffelde haar steviger dan ooit te voren. Opeens was alles goed. Dat was het enige wat ik nodig had gehad al die tijd. Een knuffel van iemand die me liefhad.
De middag die volgde was fantastisch. We hadden elkaar zoveel te vertellen over alles wat er gebeurd was sinds de ruzie. We lachten en we hielden zelfs een kussengevecht. Aan het eind van de namiddag waren we nog niet klaar, maar dat vonden we niet erg. We waren blij dat we elkaar weer eens gezien hadden.
---
De telefoon ringde. 'Dehex! Neem jij even op?' riep ik, terwijl ik wat op de computer surfte. Maar toen ik geen antwoord kreeg, herinnerde ik me plots dat hij hotdogs aan het bakken was voor vanavond. 'Ik kom al,' zei ik tegen de telefoon, hoewel dat niet bepaald nut had. Ik greep de telefoon en zette die tegen mijn oor.
'Hallo, u spreekt met Lee Cuttler.' zei ik in de hoorn.
'Goede namiddag, mevrouw Cuttler. Dit is het wetenschapslab. Door bronnen zijn wij te weten gekomen dat-' De vriendelijk vrouwenstem ging verder.
'Wat, wacht, meent u dit echt?' Ik kon mijn stem nauwelijks onder controle krijgen door mijn vreugde.
'Dex! DEX! Dexdexdexdex!!!' schreeuwde ik vol vreugde terwijl ik zo snel als mijn benen me konden dragen naar het terras in de tuin liep. 'Ja?' zei hij, geconcentreerd op zijn hotdogs.
Overgelukkig sloeg ik mijn armen rond hem heen en kuste ik hem op zijn wang. 'Het wetenschapscentrum heeft gebeld,' zei ik met schrille stem, 'Ze waren bezig aan een product om de vruchtbaarheid te bevorderen en het werkt! Wij krijgen het gratis.' Ik genoot even van de uitwerking van die laatste zin. 'We gaan een kind kunnen krijgen.' Mijn ogen vulden zich met tranen van puur geluk.