^ Thanks
Update 9
‘Aliceje, het is tijd voor dodo!’ zei ik tegen het meisje dat zoet op de vloer zat te spelen met haar pop. We noemden haar Alice omdat het nogal roekeloos was om haar gewoon Aurora te noemen.
‘Neeee, geen dodooo! Ik geen dodo wil doen.’ pruilde ze. Ik hield zoveel van haar en ik had nog geen moment spijt gehad van dat we haar weggenomen hadden.
‘Nu, Allie!’Ze trok haar mondhoeken naar beneden maar stak desondanks haar armpjes uit zodat ik haar kon pakken.
Ik keek naar haar gezichtje dat nog steeds pruilde. Hier moest ik iets aan doen.
‘Pas op, hier is de klaaauuuuw!!!’ Ze gilde maar haar mondje vormde zich meteen om in een brede glimlach.
‘Aaahahahaha, stjop stjooop!’ giechelde ze terwijl ik haar kietelde.
‘Slaap zacht, schatje.’ fluisterde ik toen ik eindelijk de pyjama wist aan te krijgen bij een tegenstribbelende Alice.
‘Sjaap wel, mama!’ giechelde ze. Mijn hart stond even stil. Ze was hier nu al twee weken en een half en ze had me nog nooit ‘mama’ genoemd. Maar dat was wel logisch. Een warme gelukkige gloed, zoet als honing, ging door me heen. Ik glimlachte, maar ergens voelde ik me ook wel schuldig.
Ik wreef nog eens zacht over haar kwetsbare wangetje en liep toen de kamer uit, nadat ik het licht uitgedaan had.
Die ochtend werd ik vroeg wakker en ik kon de slaap niet meer vatten. Ik besloot maar wat naar het kookkanaal te kijken, dat kwam wel goed uit. Ik drukte op de knop van de tv. ‘Nu is de kleine Aurora Celeb al een week vermist en -’ O nee. Ik taste naar de afstandsbediening en verzette het snel. Al weken ontweek ik al het nieuws en de kranten bleven buiten liggen. Ik zuchtte, ik kon dit toch niet blijven ontwijken.
Ik schrok op uit mijn gedachten toen ik geschreeuw uit de babykamer hoorde komen.
‘Gaan we eens naar het park vandaag?’ vroeg ik terwijl ik Alice uit haar wieg haalde. Ze knikte heftig. We gingen niet vaak naar buiten omdat het wat riskant was om mensen tegen te komen die we kenden. Tot nu toe verzonnen ik en Dex altijd een smoes wanneer bijvoorbeeld Beth en Vito wouden dat we op bezoek kwamen bij hen. Ik zette haar in haar buggy en we gingen op weg. ‘Vliiindeeeer!’ gierde ze vrolijk en ze wees ernaar.
‘Wat wil je eerst doen?’ vroeg ik aan een overenthousiaste Alice die uit alle macht aan haar gordels trok om naar de speeltuin te kunnen.
‘De schommejs. Of nee, zandbak of -’
Ik luisterde al lang niet meer maar keek op mijn hoede naar een man die er stond.
‘Uh-oh.’ fluisterde ik zo zacht zodat Alice me niet kon verstaan. Hij zag me en liep naar me toe. Michael.
‘Alice, ga maar een beetje in de zandbak spelen. Mama komt er zo aan.’ Ik gaf haar een kus op haar voorhoofdje en keek haar na, voor het geval dat ze niet weg zou willen gaan. Toen ze bij de zandbak was keerde ik me om naar Michael en keek hem zo kil mogelijk aan. ‘Wat is je probleem?’ mompelde ik.
‘Probleem?’ Hij begon te lachen. ‘Ik heb geen probleem, jij wel.’ Ik sperde mijn neusgaten wijd open. ‘Excuseer?’
‘Zo, dus jij en Dex zijn een stapje verder gegaan. Vreemd dat het zo kort duurde.’ Ik deed mijn mond open en weer dicht. Hij wist van niets, toch?
‘Ik zou maar niets doen, of anders ga ik mijn mond wel eens voorbijpraten... Ik had je eerlijk gezegd wat anders ingeschat, Lee. En leuk dochtertje heb je daar. Ik durf te wedden dat ze later een dikke trut gaat worden.’ Ik had de hele tijd nog niets gezegd, maar dit ging me te ver.
‘Hoe durf je!! Zeg zoiets nog een keer-’
‘Wel, je dochtertje daar-,’ begon hij glimlachend, maar ik was hem te snel af.
Ik sloeg hem in zijn gezicht en het voelde merkwaardig verlossend. Ik sloeg hem zoveel keer als hij mij geslagen had, inmiddels al een tijd geleden.
‘Pak aan!’ riep ik.
Toen ik ophield, keek hij wat beduusd.
‘Oke dan, je laat me geen keus, ik zal het moeten zeggen.’ hij genoot van elk woord dat hij zei.
‘Nee!’ bracht ik uit. ‘Niet doen!’
‘Te laat. Ik vrees dat je Dexje niet zo blij zal zijn als hij hoort dat je zijn vrijgezellenfeestje bespied hebt!!!’ Hij stopte om te genieten van de uitwerking van wat hij had gezegd, maar die bleef uit. Ik begon opgelucht te lachen. ‘Oké, doe maar! Mij niet gelaten!’ Dat bracht hem van zijn stuk en hij smeerde ‘m meteen, blijkbaar was hij bang van me geworden.
Ik liep naar de zandbak toe en nam Alice in mijn armen, waarna ik haar op het paard zette. Ik had gedacht dat hij iets wist over haar afkomst, dus ik was erg opgelucht dat het maar dat was. Ik was gelukkiger dan ooit, op de een of andere manier was mijn verleden met Michael een zware last op mijn schouders geweest, die nu weg was. Niets of niemand kon mijn geluk nog verpesten, alhoewel...
Reacties?