Ja dat kan ;o

Leuk!
Ik hoop maar dat die tumor weg blijft bij Max ;o

Bob is een mooie jongen! Leuke updates en aww

Dankje

Errrug leuk
heb het weer bijgelezen, en waar heb je die kapsels van max en de kinderen vandaan?

^ Dankje!
Kapsel van Max: Link
Kapsels van de kinderen zijn allemaal NewSea (Behalve van Tim): Link Die download ik via paysitesmustbedestroyed
Die van Tim is van peggyzone, ik kan die link niet kopiëren, omdat ik op google chroom zit en daar doet peggyzone het niet

Hoofdstuk 12

Sinds dat Max zo ernstig ziek was, schreef ik elke dag veel. Ik schreef een boek over kanker. Over wat ik nu meemaakte. Een traan viel op mijn toetsenbord, telkens als ik eraan dacht dat Max dood kon gaan, aan deze vreselijke ziekte.


Max’ haar viel al snel uit en hij was de hele dag moe, hij sliep ook de halve dag, meer zelfs. Het was vreselijk om te zien. Hij had ook best wel veel pijn.


Ondertussen was Tim een kind geworden. Ik moest Tim en Loek allebei nog vertellen dat hun vader ernstig ziek was. Vreselijk, je kinderen zoiets vertellen.


Ook Bob was opgegroeid, hij was nu een tiener. Nu kreeg hij het nog meer mee. Ik wou dat ze zoiets niet mee hoefde te maken. Als ik dat nou eens kon beslissen.


Max haar viel erg snel uit, voor ik het wist was hij kaal. Hij misstond hem niet, maar ik had toch liever de Max met haar. De niet zieke Max vooral. Ik vond het heel knap, hoe Max er mee omging. Heel relaxt, heel rustig.


Ondertussen ging Bob, Max achterna. Hij ging ook sporten en spieren kweken.


Omdat Max niet in staat was om Loek dingen te leren, deed ik het. Net zoals bij Tim leerde ik Loek praten en lopen.


Per telefoon kreeg ik de uitslag van een nieuwe scan van de tumor. ‘Met Dokter Huisma.’ ‘Met Jenny de Boom.’ ‘Hallo, ik heb goed nieuws.’ ‘Vertel!’ Zei ik enthousiast. ‘De tumor is gekrompen, de chemo is aangeslagen.’ ‘Echt waar?! Wat goed!’ ‘Maar er is altijd kans dat de tumor weer gaat groeien, maar voor nu gaat het goed.’ ‘O, wat super! Bedankt!’ ‘Graag gedaan. Ik hang weer op. Doei.’ ‘Doei.’


Blij vertelde ik het nieuws aan Max. Hij was natuurlijk ook heel blij. Misschien ging de tumor wel helemaal weg, misschien konden we nog samen oud worden, misschien zag hij al zijn kinderen gewoon trouwen en werd hij nog opa. Dat zou helemaal geweldig zijn! Daarvoor zou ik bidden, elke morgen, elke avond. Dat Max maar beter zou worden.

Jeeeeh! natuurlijk ben ik blij voor dat gezin bij die foto dat Max aan het sporten is lijkt het wel of zijn hoofd te lang is voor zijn lichaam

^haha, ja he. Btw, das Bob

Leuk! ;D

Hoofdstuk 13

We hadden weer een scan gemaakt van Max’ tumor. Het was deze keer slecht nieuws, de tumor was weer een heel stuk gegroeid. De chemo sloeg niet meer aan dus ze moesten weer iets anders proberen. Max kreeg steeds meer pilletjes en pijnstillers.


Hij slikte ze elke dag met een pakje sap. Eerder een paar pakjes sap, het waren tientallen pillen.


Loek was ondertussen net zoals Tim een kind geworden. Mijn laatste knulletje, nu ook alweer een grote jongen. Wat ging de tijd toch snel.


Omdat Max veel op bed lag, kochten we een TV voor op onze slaapkamer. Zo kon Max ook nog iets doen als hij op bed lag, dan alleen liggen.


Vaker als Max sliep ging ik naast zijn bed zitten en aaide ik over zijn kale bol. De tranen stroomde dan als riviertjes over mijn wangen.


Als Max TV keek ging ik buiten zitten huilen, ik moest sterk zijn voor Max. Hij mocht me toch niet zo zien? Dan werd hij toch alleen maar depressief.


Waarom hij nou? Waarom niet ik? Ik kan toch niet leven zonder hem. Waarom sloeg die stomme chemo nou niet aan. Te veel vragen spookte door mijn hoofd. Soms huilde ik de hele middag en morgen en kon ik helemaal niks doen.


En dan zat ik ook nog huilend op de bank als Sandy en Bob thuis kwamen. Van hun moest ik het vertellen aan Tim en Loek.


Op een middag deed ik dat dus. ‘Mam, waarom is je mascara uitgelopen?’ Vroeg Tim. Ik zuchtte. ‘Ik zal het jullie vertellen. En jullie mogen best huilen.


‘Toen jullie allebei peuters waren zijn we erachter gekomen dat papa kanker heeft.’ ‘Wat is dat?’ Vroeg Loek. ‘Dat is een dodelijke ziekte. Het kan dus zijn dat papa er over een onbepaalde tijd niet meer is.’ Het bleef dodelijk stil in de kamer en ik kon mijn tranen niet meer binnen houden. Sandy gaf me een knuffel en liet d’r tranen ook stromen. Al snel waren we met z’n vijfjes aan het huilen.


‘Kom is hier schatten van mama. Groepsknuffel.’ Ze hongen allemaal om me heen. ‘Vergeet niet dat papa en ik van jullie houden, heel veel. Jullie betekenen de wereld voor ons en Mama gaat nog nergens heen. Mama is er voor jullie.’


Op dagen dat het niet meezat deed ik leuke dingen met de kinderen. Samen in de boomhut, samen onder de sproeier. Dat was altijd gezellig en leuk.


Gelukkig had Max ook nog z’n goede dagen. Dan gingen we samen barbecueën en deed Max zelfs mee op de waterglijbaan, of ging die mee onder de sproeier. Dat waren echt leuke dagen. Gelukkig waren die er nog meer als de hele slechte dagen. Nog…

__________

Jup, nog een update. Zielige updates schrijven is leuk

;o
Je upt best snel ;D

Zielig ;(

Mooie up!

ahw wat schattig, die knuffel

Ik wil meeeer :3

Dankje alledrie!

Nu nog ff spelen dan morgen miss weer een update. c:

Oeh ik hoop op een update. :3

Hoofdstuk 14

Het was weer achteruit gegaan met Max, er was niks meer wat de dokters konden doen. Max moest sterven. Max had er moeite mee dat hij zijn kinderen niet zou zien trouwen, geen kleinkinderen zou kennen, maar met het doodgaan, had hij vrede.


Max sliep bijna alleen nog maar, misschien was hij nog maar een uur per dag uit bed. Het was gewoon vreselijk. Echt vreselijk.


Om een aandenken te hebben aan Max voor als hij er echt niet meer was, maakte we een allerlaatste gezinsfoto.


We begonnen langzaam met afscheid nemen. Ik vond het heel moeilijk. Max kon me altijd kracht geven. Hij had zo’n geweldige ‘peptalks’. ‘Ik zal over je waken vanuit de hemel. Ik zal altijd bij jou en de kinderen zijn. Je moet sterk zijn voor de kinderen. Later, ben je weer bij mij. Maar als ik er niet meer ben, moet je gewoon het beste van je leven maken.’


Voor de kinderen was het ook moeilijk. Hun altijd blije, sterke en speelse vader, ging weg. Veel tranen kwamen erbij kijken. Max vertelde hun goed voor elkaar te zorgen en voor mij.


En toen was het toch echt gebeurd, Max was er niet meer. Hij was vredig gestorven. Het beste om te weten was, hij hield van ons, zoals hij zei in zijn laatste woorden, ‘Ik hou van jullie, ik ga jullie missen.’

__________

Waarschijnlijk zo de allerlaatste up c:

AAAAAH, aww, wat zielig ;(
die foto ook dat ze met z'n allen staan te huilen, aww. o:

Hoofdstuk 15

Ik sta voor de klerenkast en kijk naar de laatste foto van Max en mij. Dat is alweer een tijd geleden. Ik denk nog elke dag aan hem, die geweldige man.


De kinderen zijn alweer zo groot geworden. Sandy is volwassen, Bob wordt bijna volwassen, Tim is een tiener en Loek is ook een tiener. Tim lijkt het meeste op Max. Hij is op zijn haar na een kopie van Max als tiener. En natuurlijk ben ik een oude vrouw geworden.


Nog elke dag huil ik over de dood van Max. Elk uur denk ik wel aan hem. Ik kan hem gewoon niet vergeten en zal hem ook nooit vergeten.


Schrijven doe ik bijna niet meer, misschien één keer per week, maar boeken schrijf ik zowiezo niet meer.


Op het moment probeer ik gewoon van elke dag te genieten, want zoals je met Max zag, het kan elke dag afgelopen zijn. De kinderen maken me nog elke dag blij, het zijn de liefste schatten die er bestaan en ik doe alles voor ze en zij voor mij.


En toch verlang ik nog elke dag om bij Max te zijn en eerlijk gezegd, kan ik niet wachten om weer bij hem te zijn in de hemel.

Ahwww, ik heb tranen in mijn ogen
Echt een geniaal dagboek, echt waar. <3 Fantastisch werk, Marit!

T.T
Niet leuk T.T
Maar 't is wel een geweldig dagboek <3