Verloren staarde ik naar het graf van Rose.
Ze was weg. Helemaal weg.
De laatste dagen waren traag. Ik bewoog alleen wanneer het nodig was.
Anders wachtte ik op Jill. Wachtend op het moment waarop ze binnen zou komen wandelen.
Maar ze zou niet komen. Ik wist het wel. Ze zou nooit meer door de deur wandelen en me omhelzen.
Ik zou haar niet meer vragen hoe haar dag was geweest. En ik had nooit meer mijn excuses aan kunnen bieden.
Voor het huis liep iemand. Ik kon haar horen.
Haar voetstappen waren zachter dan normaal. Ze was ook een vampier dat was duidelijk.
Voor de deur hoorde ik haar fluisteren. "Ga je me nog binnenlaten Aiyla?" Grinnikte ze vals.
"Geen zin." Mopperde ik.
De deur ging open en ze kwam binnen."Dan kom ik zelf wel binnen."
"Dus daar zie ik onze menslievende Aiyla weer." Lachte ze.
"Ik weet niet waar je het over hebt."
"Hou je maar niet van de domme Aiyla. We weten allemaal dat je iets met die Jill hebt gehad."
Snauwde ze.
Ze keek me valsig aan. Alsof ik haar diner was.
Ik staarde woest terug.
"Je hebt ons heel erg opvallend gemaakt. Waarschijnlijk weet nu iedereen dat er vampiers bestaan.
Je weet dat ik geen tweede kansen geef." Grijnsde ze vrolijk.
"Dus jij gaat je weer netjes aan de regels houden. Of anders neem ik het graf van je lieve Rose mee."
Een lange stilte volgde.
Mijn handen trilden op mijn benen. Ging ze nou serieus haar graf in nemen?
Srsly. Ik vraag me alleen af waarom ze op deze screen een hand heeft in alle kleuren van de regenboog! :3
