^

omg o;

spannend o;

spannunddd!!

Deels gemeen, doet je sims het weer en eindigt het zo!
Maar wel leuk hoor . Ga je snel weer updatee??

^ Waarschijnlijk morgen.

Ik ben gemeen

V WOEEEH :applaus :applaus :applaus

Wow.Wacht es even. Ik Had Gelijk HAHAHAHAHA

AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH SPANNUUUND

Ben het met Simmie eens, UPDATE PLEASE

AAAH Klifhanger ;ooo

HOOFDSTUK 7: “Dit is er met je gebeurd.”


Byantha hoorde stemmen. Ze wist niet meer wat er was gebeurt, maar dat ze pijn was, dat wist ze maar al te goed. En alleen was ze ook niet. Ze hoorde de harde lach van Caro. Die kon je niet missen
“C-caro?”
“Oh, Abriël, ze is wakker! DOKTEEEERRRRR!”
Byantha keek over de rand van een onbekend dekbed heen, naar haar beste vriendin en grote liefde.


Al na hooguit een minuut kwam de dokter binnen.
“Ze zei mijn naam,” zei Caro enthousiast tegen de dokter.
“Is ze nu dan definitief wakker?” vroeg Abriël.
“Dat lijkt er wel op ja,” antwoordde de dokter. Hij liep naar het bed.
“Byantha, kan je me horen,” vroeg hij.


“J-ja,” antwoordde Byantha met een beverig stemmetje.
Byantha’s botten deden allemaal pijn, tenminste… Alle botten boven haar middel deden pijn, want verder naar onder voelde ze niets meer.
“W-wat is er gebeurd me-met mij?”
De dokter keerde zich om naar Abriël en Caro.
“Het is beter als jullie even gaan, dan leg ik alles uit.”


Abriël gaf Byantha een zoen op haar mond, Caro op haar voorhoofd en samen liepen ze naar buiten. De dokter ging op een krukje zitten.
“Byantha, wat er met jou gebeurd is, is niet zo fijn. Als je wat wil vragen, kan dat.”
Byantha knikte.
Wat is er dan in vredesnaam aan de hand? Vroeg ze in gedachten.
“Byantha, je bent door een auto geschept. Waarschijnlijk weet je dat niet meer. Je bent een paar dagen buiten westen en nu komt het slechte nieuws. Wil je dat ik het nu vertel?”
“Ja, ik wil het graag weten.”
“Nou, je bent verlamd, vanaf je middel.”


Byantha grinnikte. Ja, vast. Verlamd. Zij. Wat een flauwe grap.
“Byantha, het is geen grap. Je bent aan je benen verlamd. Je kan ze ook niet voelen, of wel soms?”
Byantha streelde met haar hand over haar benen. Ze voelden als een soort rubberen buizen.
“Je bent een stuk meegesleurd door de auto. Dat heeft je ruggengraat aangetast.”
Er biggelde een traan over Byantha’s wang.


“Voortaan zal je het moeten doen met een rolstoel. In het begin zal het zwaar zijn, maar het went. Natuurlijk duurt het even om het te verwerken. Ik zal je rolstoel halen.”
Byantha wilde huilen, maar niet waar de dokter bij was. Het voelde als één grote grap.
Niet veel later kwam de dokter binnen met een rolstoel.
“Hiermee beweeg je je voortaan. Als je bent hersteld krijg je hulp van fysiotherapeut, die zal je helpen met alles wat er bij een rolstoel komt kijken. Ik laat je nu even alleen. Als er wat is, druk op het rode knopje naast je bed.


Byantha glimlachte naar de dokter, maar toen hij eenmaal weg was barstte ze in snikken uit. Ze wilde de rolstoel een trap geven, maar dat kon natuurlijk niet. Ze verborg haar hoofd in het kussen. Ze zou nooit meer kunnen dansen. Haar droom spatte uiteen. Haar leven stortte in. Ze zou voor altijd zitten. En het beviel haar absoluut niet!

Tadaaa :bloemetje
Naar de inleiding

nee, ze kan niet meer lopen, of nog erger: niet meer dansen!

zielig

Oow wat zielig voor Byantha.

Laten we afspreken dat je vanavondweer update, net zoals jij vroeg aan Afbui!

Okay?

Okay. :applaus

omg o; das echt zielig

Hihi
Ik heb de plaatjes al
Dus misschien wel ja, ayumii

Oh mensen, ik ben nog niet klaar hoor, met gemeen doen....

HOOFSTUK 8: rolstoelleven

MEDELING: de schuine tekst hieronder is even een kort verhaaltje die “ik” weer vertel, daarna lees je Byantha’s gedachten weer enz.



Na een paar maanden was Byantha’s lichaam hersteld en ontmoette ze de fysiotherapeute. Een aardige dame met de naam Lisse. Ze konden samen wel lachen


“Nou Byantha, het gaat goed met je. Je kan je nu aankleden, uit bed komen en in bad gaan. Ik heb je vrienden gebeld, we gaan vanmiddag naar het park toe. Je moet frisse lucht hebben.”
Byantha had helemaal geen zin in ‘frisse lucht’. Wat zouden mensen wel niet van haar rolstoel en haar gezicht denken?
“Moet dat per sé, Lisse? Kan dat niet later?”
“Nee.”


De volgende dag kwamen Abriël en Caro Byantha ophalen. Samen met Lisse reden ze naar het drukbezochte openbare park. In de bus keek Byantha zenuwachtig om zich heen.
“Rustig nou, lieverd. Wij zijn er toch bij,” zei Abriël geruststellend en drukte een zoen op haar wang. Byantha werd rustigeren en hield zijn hand vast. In het park keken er natuurlijk wel een paar mensen naar haar, maar het ging goed en ze hadden een gezellige middag.


Eenmaal terug op haar kamer reed Byantha met haar rolstoel naar de badkamer en met behulp van een rem op haar rolstoel en een steun aan de wand lukte het haar om voor de eerste keer zelfstandig weer in bad te kunnen.
Ik moet gewoon leren om in bad te gaan, dacht ze verbitterd. Ze waste zichzelf grondig.


de nachten van Byantha waren niet fijn voor haar. Elke nacht droomde ze dat ze kon lopen en dansen. Ze werd verschrikkelijk depressief door haar dromen, maar wilde er met niemand over praten. De dokter zei dat het normaal was, maar dat maakte het nog niet minder erg. Na een paar maanden hadden Abriël en Caro er genoeg af, en spraken af bij Caro thuis.


“ È gaa’nie goed met ons meisje, Abriël.”
“Klopt Caro, ik vind het ook erg. Natuurlijk moet ze het verwerken enzo, maar dit duurt wel heel erg lang.
“Kunne wij wah doe om haar op te vrolijkeh?”
“Ik weet het niet. Ik hoop het maar.”
Caro en Abriël dachten even na.
“Misschien een feestje,” stelde Caro voor. “Ha’h gezicht is nie rood meeh, alleen ma’h littekens. Haar vrienden wete’ nog niets, misschien knap zij op?”
“Klinkt als een geweldig plan! Laten we het meteen gaan regelen!”

Voor nu
PS: volgende week de één-na-laatste update!

wat?! zo snel al afgelopen?

Mooie update btw

^ Kijk nog eens naar de titel: KORT verhaal
Dus ja, bijna afgelopen
Misschien ga ik nog een soort van vervolg maken ofzo. weet ik nog niet.

Nou!! Volgende week ben ik op vakantie!! Wel leuke update. Ga een vervolg verhaal maen pleasee!?