Waaaaah Schiet op. ik word geeeeeek. WAAAAAh. ik ga dood.

NEEEEE!!! Byantha ga niet dood

Vanavond dan maar een update? Als ik er tijd voor heb dan

ja ik wil meerrr t is zo spannend

Leuk!!!


is ook net weer iets voor mij om er bij de 1 na laatste up in te komen
in plaats van dat ik nog ff wachtte en meteen door kon lezen >.<

omg spannend

sneeel update!

Ik haat je! Je stopt weer op zo'n spannend moment.

Hihihi
nee weetje wanneer je me mag haten?
Als ik geen update plaats


Maar dat is dan al wel de laatste update Dan is het boek afgelopen Weg gone
Hoewel ik al wel weer eem idee heb voor een nieuw verhaal ;D

NIET. DOOD. GAAN. *Voelt zich wicked*

EDIT:
ik ga vanavond uppen. Nee, nu. En daarna ga ik verder met mijn nieuwe verhaal :

1 vraagje. Bianca kan haar benen toch niet meer bewegen? Hoe kan ze dan zwemmen?

^ haar armen kunnen nog wel bewegen

Oké daar gaat 'ie dan.
de allerlaatste update
veel plezier :bloemetje

----------------------------------------
Hoofdstuk 10: het einde doet pijn

Een week later was de begravenis van Byantha.


"Dit is een moeilijke dag, voor ons allen. Er is helaas weer een ziel opgestegen naar de Hemel, als die al bestaat. Byantha is natuurlijk veel te vroeg gestorven. Haar laatste dagen waren misschien niet haar mooiste dagen..." zo sprak de begravenisonderneemster.


Het was een besloten begravenis. Alleen Abriël, Caro en Byantha's ouders waren aanwezig. Iedereen had het moeilijk. Natuurlijk probeerden ze elkaar te troosten, maar iedereen kampte met zijn eigen verdriet. Het was een moeilijke dag.


Alleen Caro had de moed om nog wat te zeggen. Ze droeg een gedicht op, ter ere van Byantha.
"Jij ben niet meer
Je was er altijd voor mij gewees'
Diep in mij hart doet het zeer
En jou mis ik de meest
Telkens als ik aan jou denk
Komen die tranen weer..."
Verder kwam ze niet. Ze moest verschrikkelijk huilen.


Iedereen had het er verschrikkelijk moeilijk mee. Zelfs Abriël, de stoere vent, kon het niet laten de longen uit zijn lijf te huilen. Hij was zijn grote liefde verloren. Net toen het zo goed liep, moest er een of andere wrede autobestuurder komen om haar leven te verpesten! En Caro, was haar hartsvriendin verloren. Zij kende Byantha al vanaf de 2e klas.


Iedereen zocht troost bij elkaar. Maar dat verdriet was niet weg. Het lege gat in hun harten was niet meer op te vullen. Niemand zou Byantha ooit kunnen vervangen.

Terwijl iedereen na de begrafenis naar huis ging, bleef Caro tot diep in de nacht op het kerkhof. Bij Byantha.


“Mij meisje. Laat mij nie alleen. Wat moe ik zonder jou? Jij was mij enige vriendin. Ik kan nie leven zonder jou. Alsjeblief Byantha, waarom? Ik wil jou nie missen. Niemand wil jou missen. Ga alsjeblief niet weg bij ons. Alsjeblief…”


Op dat moment stak een flinke bries op.
Caro, fluisterde de wind. En op dat moment wist Caro dat Byantha haar nooit in de steek zou laten. Ze bleef, ook al was ze onzichtbaar, en niet tastbaar meer.

EINDE VAN DIT DAGBOEK

OMG! Wat zielig. =[

wat een prachtig dagboek. Ik ben blij dat ik dit gelezen heb, dit heeft echt indruk op me gemaakt

^ Wauw, kijk dat is nog eens een reactie, thnx

wow, ik zit hier gewoon haast echt te huilen

WOW, slik.........

snik snik wow mooi verhaal

heel mooi<3