'Esther! Daar ben je weer, hoe was het spookhuis? Heb je genoten? Je bleef trouwens wel lang weg, jij avonturier!' Donald wachtte me op met een grote glimlach op zijn gezicht. Ik hoopte dat hij deze nog had na wat ik hem te vertellen had.
'Donald! Ik heb je gemist, lieve vriend. Je gelooft nooit wat mij vandaag is overkomen. Ik ben een oude kennis tegengekomen.' Ik voelde me heel erg gespannen en in mijn hoofd bad ik dat hij het niet te erg zou vinden.
'Een oude kennis? Goh vertel, lieverd.' Donald zijn blik veranderde een beetje, hij werd wat bedachtzamer.
'Hij heet Maarten en toen ik hem nog kende was ik heel erg verliefd op hem maar hij moest naar het buitenland.'
'Zoveel gaf hij dan niet om je, als hij naar het buitenland ging.'
'Daar vergis je je in Donald. We zijn weer verliefd, en ik wil deze liefde graag een kans geven.'
Mijn mond was droog en mijn hart klopte in mijn keel. Hij stond daar maar en reageerde niet. Niet alleen onze vriendschap stond op het spel, maar ook mijn onderdak en mijn werk!
'Hoe durf je, Esther! Ik geef je onderdak, je mag bij me leven, ik heb je altijd vrijgelaten. En je had me je woord gegeven. Ik hielp jou en jij zou mij helpen! Ik heb je zelfs aan mijn ouders voorgesteld. Wat moeten die nu wel niet denken?'
'Daar zorg ik persoonlijk voor, ik zal bij ze langs gaan en ze alles uitleggen.'
'Ik krijg jou nog wel, Esther!' Deze kant van Donald kende ik helemaal niet. Hij was altijd zo gezellig, lief en vrolijk maar nu waren zijn ogen helemaal zwart en keek hij alsof hij me kon vermoorden! Maar ik kon het hem niet kwalijk nemen. Hij had ook zoveel voor me gedaan.
Op dat moment kwam Maarten binnen, hij was op het harde geschreeuw afgekomen.
'Is hij die #$%$#, waar je zogenaamd op verliefd bent? Denk je nou echt dat hij je een leven kan geven? Hij heeft je per slot van rekening achter gelaten! Je bent achterlijk weet je dat? Dat je mij verlaat voor hem!' Ik liet de scheldwoorden over me heen komen. Hij moest afreageren, en dat liever op mij dan op Maarten.
In mijn ooghoeken had ik al gezien dat Maarten bozer en bozer werd.
'Hoe durf je haar zo aan te vallen? Ik snap dat het vreselijk is dat ze bij je weg wil. Maar je gunt je beste vriendin toch liefde en een gezin? Als ik jou was zou ik nu hier weggaan en haar met rust laten en anders krijg je echt met mij te maken!'
Het leek alsof er stoom uit Maarten zijn oren kwam, hij was zo kwaad. Donald stamelde wat maar kwam niet uit zijn woorden.
'Esther, let op mijn woorden. Je komt niet zo gemakkelijk van me af.'
De volgende dag gingen we gelukkig alweer naar huis. Of nouja, huis? Ik had geen huis meer. Ik kon niet bij Donald wonen. Samen met Maarten ging ik allereerst naar het huis van Donald. We hadden gezien dat zijn taxi direct naar de salon ging, ik had dus even de tijd om mijn spullen te pakken.
'Ga nou snel Esther. Ik blijf hier buiten op je wachten.' Gelukkig had Maarten aangeboden dat ik wel bij hen mocht slapen voorlopig. Snel rende ik het huis in om mijn spullen bij elkaar te pakken.
Alles ging nu zo snel. Ik zou nu dit huis verlaten terwijl ik me er zo veilig had gevoeld. Ik had hier in totaal 2 jaar mogen wonen en in die tijd was ik een bekende stilist geworden en heb de tijd van mijn leven gehad. Ik voelde een traan over mijn wang lopen toen ik mijn kleding uit de kast pakte waardoor deze er een stuk leger uit zag.
Voor dat ik wegging moest ik nog één telefoontje plegen. Ik zocht het nummer van Donald zijn ouders op in mijn telefoon.
'Hai met Esther... O, Donald heeft u al gebeld... Ik ben blij dat u toch met mij wil spreken. Kan ik morgenochtend even langskomen? Dat praat wat makkelijker... O, dank u wel. Ja tot morgen!' Met een gerust hart hing ik op. Nog heel even en ik kan met mijn toekomst beginnen.
Na een uur rijden waren we eindelijk bij Maarten thuis.
'Het is niet veel, maar ik heb niet meer nodig. Dit is het vakantiehuisje dat mijn ouders voor me hebben klaargemaakt voordat ze overleden. Ik hoop dat het genoeg is.' Ik kneep even in zijn hand.
'Als ik maar bij jou ben, dat is meer dan genoeg. Bedankt voor alles Maarten.'
Volgende keer: Afscheid nemen van de ouders en verder gaan met het vervullen van de wens.
, ik vind het niet saai worden, juist heel leuk verhaal 
beetje korte update: morgen hoop ik meer!
