De volgende ochtend was ik al heel vroeg op. Ik wilde hier weg, Maarten is een droom van vroeger. Ik heb een heel ander leven nu. Maar als ik heb dan zo zie dan denk ik weer aan alle kinderen die we hadden kunnen krijgen. Dit kan niet, ik wilde altijd een kind krijgen zonder de vader. En zie me nu, geen kind maar wel verliefd. Ik keek snel op mijn kaart en vond mij uitweg naar buiten.
'Aah, daar ben je dan. Laat me je bekijken, je ziet er geweldig uit. Het spijt me zo dat ik je zo lang alleen heb gelaten. Maar vanaf nu blijf ik bij je, ik zal je als een prinsesje behandelen. Ik laat je nooit meer gaan, mijn liefste.'
Mijn hart begon als een razende te kloppen. Dit kan eigenlijk niet, dit mag niet, ik heb mijn woord aan Donald gegeven. Ik keek Maarten diep in zijn ogen.
'Dit kan niet Maarten. Ik heb mijn woord aan een andere man gegeven. Hij zorgt nu voor me en is er altijd voor me geweest. Je had toch niet verwacht dat ik op je zou wachten en voor altijd alleen zou blijven? Je weet wat mijn wens is.'
'Ben je getrouwd? Heb je al kinderen? Ik weet dat het egoïstisch van me was maar ik wil dat jij met mij bent, niet met hem.'
'Rustig aan, ik ben niet getrouwd en ik heb geen kinderen. Maar ik kon niet zomaar mijn leven op pauze zetten.'
'Dat begrijp ik mijn liefste.' Maarten streelde mijn wang waar ik ook een traan over voelde glijden. Ik heb hier zo lang op gewacht. Ik kan niet nog langer wachten.
'Ik zal met Donald praten.'
'Als jij dat doet dan zal ik alles proberen om je hart weer te veroveren.'
Volgende keer: Hoe reageert Donald?