Sims Nieuws

Sims Nieuws Forum

Je kunt gewoon niet zonder!

Plaats reactie

221 berichten • Pagina 1 van 12

Gebruikersavatar
Anna
Snode rechterhand Snode rechterhand
Berichten:
3793
Lid geworden op:
do 01 okt 2009, 16:50

It is my body, not me. ♂♥♀ Einde ♀♥♂ [23-11]

Afbeelding



~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Sandy is nog een jonge meid met een toekomst voor zich. Op een dag komt de schoolarst langs en ook Sandy moet de standaart dingen doen. Maar de arts ontdekt iets raars bij Sandy. Ze beantwoord wat vragen en het wijst er op dat Sandy snel vermoeit is. Sandy gaat naar haar huisarts. Waarschijnlijk heeft ze pfeiffer. Maar nee.. Dat is het niet. Sandy's huisarst verwijst haar meteen door naar het ziekenhuis. Dit is niet wat Sandy van de schoolarts verwacht had. Samen met haar vader gaat ze naar het ziekhuis want haar moeder is op reis. Voor eeuwig.. Werd haar vroeger verteld.


Dit dagboek doe ik dus gewoon hier.



Anna.


Inhoud:
Deel 1
Deel 2
Deel 3
Deel 4
Deel 5
Deel 6
Deel 7
Einde

Laatst gewijzigd door Anna op di 23 nov 2010, 14:05, 17 keer totaal gewijzigd.

Afbeelding
Gebruikersavatar
Anna
Snode rechterhand Snode rechterhand
Berichten:
3793
Lid geworden op:
do 01 okt 2009, 16:50

Re: It is my body, not me.

Deel 1

--------------------------------------------------------------
Afbeelding
"Hey, die computer hebben wij thuis ook!", had ik gezegd toen ik samen met mijn vader het kleine kamertje binnenliep. Er had nog niemand gezeten tegenover het bureau. “Ga maar zitten hoor.”, zei mijn vader en ik ging zitten. Ik zat net of er kwam een man de kamer in lopen. De man had grijs haar. Dat moest de dokter zijn. En ik had gelijk. “Jij moet Sandy Blond zijn. En dan bent u Dave Blond. Nou, ik stel me even voor. Ik ben Robert Silya en ik ben voorlopig uw vaste arts hier. Laat ik even gaan zitten.”, De man ging aan de andere kant van het bureau zitten en krabbelde wat op papier. “Zo, Sandy. Vertel jij eens wat over je probleem?”, vroeg de man.

Afbeelding
“Nou, ik moest eerst naar de schoolarts en..”, ik kon mijn antwoord niet afmaken want dat deed mijn vader al. “En zij verwees Sandy door naar onze huisarts en die wees ons door naar hier.” Ik zuchtte. Wat een gedoe. Ik keek zogenaamd geïnteresseerd naar een bord over wat je moest doen bij een verdrinking. Ik kon mijn gedachten er totaal niet bij houden. “Maar vertel eens wat meer. Wat weet u?”, hoorde ik de dokter zeggen. “Nou, Sandy is vaak snel vermoeit en kan niet erg goed bij de les blijven. Zeggen ze. Ik merk er niks van want thuis is ze juist hartstikke opgewekt. Maar goed.. Ik weet dus bijna niks.”, vertelde mijn vader. Ik wist zelf ook niet meer dan dat dus was het zo erg nog niet dat mijn vader aan het woord was. Zo kon ik lekker nadenken over wat er de afgelopen tijd gebeurt was.

Afbeelding
“Okè, ik kijk even in het dossier van uw dochter. Weet u toevallig het nummer van uw huisarts?” Mijn vader knikte vriendelijk en noemde het nummer op. “Ik mail even, hebt u een moment?”, de man begon driftig op de toetsen te drukken. Ik voelde het bijna trillen zo hard drukte hij op die toetsen. Het duurde een tijdje voordat hij klaar was. Daarna draaide hij zijn stoel weer naar ons toe en begon te praten.

Afbeelding
“Ik krijg net een mail. En het is niet echt een vrolijke mail moet ik zeggen. Ik kan u wel vertellen wat er met uw dochter aan de hand is. Wilt u het graag weten?”, de dokter keek mijn vader aan en daarna keek hij mij aan. “Graag.”, zei mijn vader en ik knikte. De dokter haalde diep adem. Ik keek de dokter doordringend aan en hij sloeg zijn ogen neer. “Sandy, dit is erg moeilijk voor je. Moet je begrijpen. En ik ook. Je hebt de ziekte Transolipisyanis. Oftewel: Speeddead. Ja, speeddead. Ik zal jullie vertellen wat dit inhoud. Misschien moet u even de hand van uw dochter vastpakken.”, mijn vader stak zijn hand uit en ik pakte die vast. “Speeddead houdt in dat jij, Sandy, binnen een jaar zal sterven.” Een rilling liep over mijn rug. Binnen een jaar.. Dood? Ik kon het nog niet helemaal verwerken. De tranen schoten mij in de ogen. En ook in die van mijn vader zag ik. De dokter haalde adem. “Verder mag je geen speeksel uitwisselen, zoals uit het zelfde glas als een ander drinken. Of zoenen. Je mag in dit laatste jaar ook geen seks meer hebben met een ander. Er bestaat geen medicijn om je in leven te houden. Maar wel om je langer te laten leven. Begrijpt u mij, meneer Blond?”

Afbeelding
Krampachtig knikte mijn vader. De tranen liepen over mijn wangen. “Ik neem dat medicijn. Ook al kost het me een miljoen.”, mijn vader probeerde zijn tranen in bedwang te houden. Wat nog best wel lukte. “Ik zal er ook heel goed op letten of Sandy niet uw regels overtreed.”, sprak mijn vader wijs. Een steekje woede kroop in me op. Ik ga binnen een jaar dood. Maar ik mag toch zeker zelf bepalen of ik seks heb met iemand? “Waarom mag ik geen seks hebben?”, vroeg ik. “Deze ziekte is erg besmettelijk. En door al het speeksel wat je doorgeeft kan de gene die het binnen krijgt de zelfde ziekte krijgen als jij hebt.”

Afbeelding
Dit ging mij te ver. Ik stond op. “Mevrouw, waar gaat u heen?”, vroeg de dokter mij. “Dat gaat u niks aan.”, snauwde ik. “Sandy!”, riep mijn vader verontwaardigt. “Ja, het is toch zeker mijn lichaam?”, ik probeerde tot tien te tellen. Wat niet erg lukte jammer genoeg. Ik wist wat er ging komen. Ik kende mezelf beter dan wie dan ook. Als ik boos was was ik boos. En ik was boos! Vreselijk boos! Op die dokter, die mij verteld heeft wat ik moet doen. Op mijn moeder, wie mij zo graag wilde hebben en me daarna liet stikken. En op mijn vader, wie mij hier naartoe gesleurd heeft als een hondje!

Afbeelding
“Die speeddead van u kan me geen moer schelen! Ik zoen met wie ik wil zoenen, en ik heb seks met wie ik seks wil hebben. En daar heeft u helemaal niks mee te maken!”, riep ik uit. Ik dacht niet meer na zoals normaal. Allerlei vervelende teksten spookten door mijn hoofd. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Of wat ik gezegd had. Ik balde mijn vuisten en trok een kwaad gezegd. “Wat zitten jullie mij nou aan te kijken? Begrijpen jullie me niet of zo? Nee, natuurlijk niet. Want ik ben natuurlijk ziek. Ziek in mijn hoofd. Nee hoor, mijn lichaam is ziek! Niet ik. Ik ben gezond. Want ik ben een puber.”

Afbeelding
Zie je, ik wist wel wat ik was. Ik liep langzaam de kamer uit. En zodra ik op de gang stond gooide ik de deur met een knal dicht en zette het op een lopen. Ik rende door het ziekenhuis van de trappen af. En daarna rende ik naar buiten. Al die mensen keken me na. Maar het kon me niks schelen. Over een jaar was ik er toch niet meer. En het zou niemand treuren. Want ik was toch maar een dood normaal meisje met een kut-ziekte. “Sandy! Sandy, wacht!”, riep mijn vader en rende achter me aan. Wat moest hij nou van me? Ik was toch ziek. Dus wat had die kerel nog aan me.

Afbeelding
Ik rende nu zo hard als ik kon. Alsof er een moordenaar achter me aan zat. Die mensen zouden vast ook wel denken dat die man achter me een moordenaar was. Maar de mensen die dat zouden denken.. Die hadden het mis. Het was mijn vader, die me niet begreep en alleen maar wilde dat ik zo lang mogelijk bleef leven. Zonder andere mensen aan te steken. En ik was nou net klaar voor mijn eerste kus. Ik was wel niet verliefd, maar zodra ik dat zou worden dan ging ik gewoon kussen. Ik zou het wel vertellen hoor, voordat ik ging kussen. Over mijn ziekte. Maar daarna zou ik hem meteen zoenen. Ik keek niet eens links of rechts als ik overstak. Als ik aangereden werd dan maakte dat toch niks uit? Ik ging toch al bijna dood. Wat maakt zo’n jaar nou nog uit? Mijn vader was nog steeds aan het schreeuwen naar me, alsof hij in een stadion was. Zo hard, maar dat boeide me ook al niet.

Afbeelding
Ik rende zonder dat ik het wist naar mijn huis. En voor de deur stond ik zelfs niet stil. Ik draaide aan de knop en gooide de deur open. Ik rende meteen naar binnen. Ik ging in bad liggen. Om even te ontspannen en tot rust te komen. Want die ziekte, moest ik even verwerken. Mijn lichaam was ziek. Maar ik was dat niet. Ik was gewoon zo gezond als ik altijd geweest ben. Alleen duurt dat nu nog maar een jaartje.

Afbeelding
Boven keek ik even uit het raam. Mijn vader keek bedroeft naar zijn schoenen terwijl hij de trap op liep. Het was misschien toch wel sneu voor mijn vader. Hij bedoelde het goed. En ik was zijn dochter. En hij was er apen trots op. Dat kon iedereen zien als ik met mijn vader over straat liep. Maar nu, was ik even boos op mijn vader. En dat kon ik ook wel begrijpen van mezelf. Ik had namelijk net gehoord dat ik een hele erge ziekte heb. En dat ik nog een jaar te leven heb. Dan mag je best wel even boos worden toch? En iedereen doet dat anders. En ik.. Ik laat dat zo dus zien.


--------------------------------------------------------------
Dit was dus de eerste update.
De volgende keer:
- Hoe gaat Sandy dit oplossen met haar vader?
- En hoe gaat zij uberhaupt om met haar ziekte?

Lees het de volgende keer, in deel 2.

Kus, Anna.
Afbeelding

Weergave- en sorteeropties

Plaats reactie