Hoofdstuk 8: Geheimen
Het was enkele dagen na de verjaardag van Alex en Noah,
En het was een doodgewone zondag eind januari.
En Lily was - zoals altijd- in een kamer met de naam 'keuken' te vinden.
Tot er iemand met een groene huid en veel te veel kroezelhaar naar haar toe wandelde.
'Hier ben je", zei Ax toen ze Lily naderde. "Waar zou ik anders zijn?" Vroeg Lily een beetje verbaasd terug.
Axatapa praatte tegen haar.
"Ik ben iets van eten aan het klaar maken voor Alex OF Noah, die 2 zijn buiten in de sneeuw aan het spelen en ik durf te wedden dat een van beide over 5 minuten
huilend en doorweekt komt binnengelopen, met een excuus als: "Ik heb honger", vandaar."
Lily draaide zich om en vroeg: "Hoe is het met je boek? Over wat gaat het eigenlijk?"
Een vraag die nog maar eens wat verkeerd uitpakte. "G-goed", twijfelde Axatapa.
Lily's ogen sprongen open. Meteen zag ze dat Axatapa een stuk minder blij werd als ze dat vroeg. "Over wat gaat het nu? Of mag ik het niet weten?" vroeg ze achterdochtig terug.
"Wel...Ehhh..." slikte ze. "Het gaat over...Euhm..." Terwijl Axatapa tevergeefs een goed antwoord zicht, luisterde Lily aandachtig, naar Ax' alsmaar zenuwachtiger wordende stem.
"Zeg maar gewoon, over wat gaat het?" stelde ze gerust, het leek net of haar groenkleurige vriendin op het punt stond een moord te opbiechten.
Terwijl de woorden nog steeds moeilijk uit Ax' bibberende mond kwamen, werd Lily's vermoeden bevestigd over het doorweekt en huilend naar binnenrennen door een van de jongens,
Alex had een grote sneeuwbal op zijn tweelingbroertje gegooid - terwijl die een sneeuwman was aan het maken - en dat vond de onzekere Noah niet bepaald prettig.
Het gevolg van die sneeuwbal was namelijk dat hij in de koude, natte sneeuw viel, doorweekt was en zijn broer hem uitlachte.
Daarna duurde het uiteraard niet lang of het jongetje kwam binnengerend, tegen die tijd had Axatapa opgelucht adem gehaald dat ze dankzij Noah aan de vragen van Lily was ontsnapt.
"Lily! Lily!", Begon hij huilend te roepen, "Alex heeft een grote sneeuwbal op me gegooid en me in de sneeuw geduwd..."
Ze zag het beteuterde gezicht van Noah, en dacht, voor gewoon eerst vriendelijk te zijn:: "Natuurlijk, Noah."
"Jij zult het wel koud hebben...Eet misschien eerst e middageten op, terwijl ik droge kleren voor je haal ", vervolgde ze.
Het duurde niet lang of Noah had een boterham met notenkaas vast en Lily was naar boven.
"Ik denk niet dat ze zo lief had gedaan als ik Alex in de sneeuw had geduwd..." denkt hij terwijl hij een grote hap neemt.
Ondertussen was Lily naar boven, en terwijl ze een plant een beetje liet bloeien keek ze naar Axatapa die terug was aan het schrijven.
"Soms vraag ik me af of ik geen punt zou zetten achter deze relatie..." bedacht ze zich, gefascineerd starend naar de groene jonge vrouw die vlug was aan het typen,
en dat was niet het enigste wat Axatapa deed.
"Ik moet het schrijven...Voor mijn eigen veiligheid...Ik weet niet hoe anders..." mompelde de aliendjinn nerveus.
Afwachtend of Ax zou ontdekken dat ze alles hoorde, probeerde Lily te lezen wat er op het computerscherm stond.
Maar het enigste wat ze zag waren een paar dunne, zwarte lijntjes tekst die alsmaar langer werden. Het was te ver, uiteraard, maar ze gaf niet op.
Maar tussen het komen en gaan in de kamer door de verschillende mensen die in het huis woonden, schreef ze gewoon verder.
En wandelde Lily uiteindelijk weg, ze wist echt niet meer wat ze met haar moest aanvangen...
"Ik kan het gewoon écht niet vertellen..." fluisterde Axatapa naar het schijnt na ze weg was, gezegd door haar broer.
(die zéér pertoeval juist even naar binnenkwam)
Nerveus tikkelde ze verder op het toetsenbord terwijl ze maar verder en verder en verder bleef mompelen tegen haarzelf:
"Ze kunnen me nu echt elk moment terughalen, ze zullen het nu wel al ontdekt hebben, na al die jaren..."
Zich zorgen makend en teleurgesteld doordat ze maar zo weinig had gehoord van het gesprek dat Ax met haarzelf voerde,
wat het meeste was wat ze in 7 jaar tijd op enkele seconden had te weten gekomen, ging Lily naar de badkamer.
"Ze moet me iets vertellen...Maar wat? Ze is altijd al stil en gesloten geweest, maar de laatste tijd wordt het werkelijk elke dag erger ", vond ze.
Enkele minuten later besluit ze dat ze eens dringend met haar moet praten, en deze keer komt ze er niet onderuit.
"Ik moet en zal meer te weten komen over haar verleden, misschien is ze daarna woedend, zo kan het niet verder", concludeerde ze.
Die avond probeerde ze 'het' gesprek aan te knopen, zenuwachtig ging ze naast Axatapa - die juist van plan was om te gaan slapen - liggen in hun bed
en begon ze subtiel over het raar doen van haar te praten.
"Je hebt vanmiddag zo te zien nog verder geschreven...", begon ze, "Ik hoorde je zelfs praten, denk ik."
Op dat moment zag ze Ax' aandacht meteen erg verscherpen.
"Ax...Is er iets wat je me wilt vertellen ofzo?" vervolgde ze.
Hoewel Ax een onechte glimlach opzette, zag Lily de angst in haar ogen.
"H-helemaal niet...", antwoordde ze met een bibberende stem, "Ik vraag me nu wel af hoe vaak je dat al hebt gevraagd..."
Toen was het enkele seconden stil, gewoon...stil.
En er volgde een paar vreemde slikken. Ten eerste van Lily die wachtte op derest van wat Axatapa nog ging zeggen, en ten tweede Axatapa die niet wist wat ze zou zeggen
"Het is beter als je daar niks meer over vraagt, mijn verleden, wat ik zoal allemaal schrijf in dat boek, niks."
Op hetzelfde moment zag Lily hoe Axatapa uit bed wou stappen om haar pyjama aan te doen om definitief in bed te kruipen,
en die paar vragen te vergeten.
Lily hield haar nog net tegen om het voorgaande te doen, en zei: "Ax, waarom doe je zo tegen mij? Je kan echt alles tegen me vertellen, alles.
Maar als je de hele tijd alsof er niks aan de hand is..."
Toen had Axatapa het perfecte moment gevonden, Lily was aan het praten en haar aandacht was dus minder gericht op het tegenhouden van haar,
waardoor ze gewoon haar pyjama aandeed en in bed kroop, en Lily die niet wist wat ze moest doen.
Daarna ging ze dan maar zelf ook gaan slapen, het was al laat.
Maar die nacht gingen er veel gedachten door haar hoofd...
Ten eerste maakte ze zich écht zorgen om Axatapa, hoewel ze op zich nog min of meer normaal deed,
was het overduidelijk dat ze ergens iets kwijt moest, over haar verleden, iets waar ze zich zelf zorgen om maakte...Geen idee,
maar Lily wou alvast meer te weten komen over haar verleden, dat ging haar dacht ze al een pak verder helpen.
Als dat niet gebeurde, kon het gewoon niet verder...Ze hield écht van Ax, maar hoe kan je nu van iemand houden die je amper kent, denkt ze dan.
Het probleem is dat ze het niet durfde uitmaken, misschien ging Ax zich dan nog slechter voelen en nog vreemder doen,
en ging ze zich zelf ook slecht voelen, door schuldgevoel.
En daarbovenop was Axatapa ook de eerste persoon die écht van haar hield, om wie ze was,
en de eerste paar jaar van hun relatie kon je ze nergens alleen in een kamer achterlaten,
wat nu totaal niet meer zo was- de laatste tijd werd het eerder iets van ruzie.
Daar zat ze enkele maanden lang met in haar hoofd - en Axatapa zat de hele tijd in de logeerkamer verder te typen, en alles wat ze daarbij deed.
Op het eerste zicht leek het of Lily er zich niks van aantrok,
maar het was duidelijk dat ze eronder leed en dat merkte vooral haar schoonzus Newa.
("Ik vind het niet leuk je zo te zien, praat met haar, maar écht praten, niet stoppen als je bang bent haar te kwetsen")
Misschien ging dat 'écht praten' op een dag ergens midden maart gebeuren.
Het was maart, zo'n 9°, en de laatste sneeuw smolt langzaam weg.
Verder was het in de late namiddag, en waren ze allemaal naar het park gegaan, waar Lily meteen haar keyboard open klapte en begon te spelen.
"Mooi", zei Axatapa die naar haar toewandelde.
Lily herinnerde zich dat Newa iets had gezegd toen ze amper 5 seconden geleden langs haar was gewandeld - richting de schaaktafel - en stond op.
Ze keek even opzij, en zag dat haar schoonzus een duim omhoog stak en fluisterde: "Praat met haar!"
En dat was ze ook van plan, nu of nooit, dacht ze...Hier had ze al wekenlang met in haar hoofd gezeten, het voor de spiegel voorbereid, geoefend...
"Ax, wacht, ik moet je iets zeggen", zei ze.
Met haar voet schopte ze tegen het keyboard dat dichtklapte en ze kwam op Axatapa af.
Axatapa draaide met haar ogen, en ging, met tegenzin, voor Lily staan.
"Drie keer raden", zei Ax koppig, "Lily, je hoeft je echt geen zorgen om me te maken!"
Lily zuchtte.
"Ik doe het anders wel, vind je het zelf dan normaal? Ax, ik hou echt van je, maar ik weet amper iets over je, en dat is gewoon...Vreemd."
"Hoezo? Wat ik je dan nog vertellen?" zei Ax even koppig als voordien, "Dat boek waar ik al zo lang aan bezig ben? Binnenkort ligt het in de winkel,
dan kan je het lezen, nu blij?" vervolgde ze al snel.
"Nee..Ja..."
Nu wist ze niet meer wat ze moest zeggen, moest ze het nu uitmaken, verder gaan met haar leven en Axatapa vergeten,
of zich er gewoon bij neerleggen dat ze nooit maar dan ook nooit meer dan ze nu weet over haar te weten gaat komen?
Het werd het eerste, snel raapte ze haar moed bijeen en zei ze, bijtend op har lip:
"Je hebt gelijk, ik maak me zorgen of niks. En dat boek zal ik dan wel eens lezen ja...Maar zo gaat het gewoon niet meer verder.
Ik zet er een punt achter."
Ze zag hoe de koppigheid die eerst van Ax' gezicht af te lezen viel plots veranderde in angst, verdriet. "Ehh...Gaat het wel? Sorry...", zei ze.
Axatapa reageerde niet, levensloos staarde ze met grote, groene ogen, nog groter als normaal, naar het andere deel van het park achter Lily.
"Ax, ik heb het zojuist uitgemaakt..." herhaalde Lily droog.
Geen reactie.
Daar stond ze dan, Lily, het juist uitgemaakt met Axatapa, die bibberend en angstig naar het al lege park achter haar stond te staren.
Er was écht wel iets met Ax, ontkennen had nu officieel geen zin meer.
"N-ne-nee...Niet nu...", hoorde Lily haar stotteren. "Nee!..."
Toen duurde het zo goed als niks meer en zweefde het groene wezen bang weg, en bleef Lily alleen achter,
die zichzelf in haar gedachten een heleboel vragen stelde, zoals: "Waarom liep ze plots weg?" en: "Klonk het zo gemeen?"
"Dit was...Raar", bedacht ze zich, "alles, maar niet die reactie."
Toen draaide ze haar hoofd 90° naar links, en was er een logische verklaring...Het was niet veel wat ze zag,
daar in de struiken aan de overkant van de straat.
Maar het was genoeg en vreemd genoeg om als logische verklaring te dienen. "Wat...", schrok ze, "...Is dat."
Toen kwam het ding een beetje uit te struiken, het was precies een schijf en er zaten allerlei lichtjes op.
Langzaam en trillend op haar lange benen schuifelde ze bang dichterbij, en zag ze hoe een vreemd en lichtgevend ding traag omhoog zweefde.
Praktisch op hetzelfde moment begon het te regenen,
maar ze voelde niks van de regen toen al haar aandacht was getrokken door het naar boven zwevende ding.
Ze wist niet wat ze zag, het was zo vreemd, magisch...Buitenaards. En het draaiende de hele tijd rondjes rond z'n eigen as,
Lily had al veel vreemde dingen gezien maar dit was het absolute toppunt, ze dacht te weten wat het was, maar kon het niet geloven.
Zeker als dit was waar Axatapa zo snel voor wegzweefde
"Dat...Dat...", stamelde ze, "lijkt wel een ufo." Met met angst gevulde ogen schuifelde ze nog een beetje dichterbij.
Tot ze werd tegengehouden door een gevoel genaamd schuld, omdat het haar niet wat gelukt Ax te breken, te weten te komen wat ze verborgen hield.
"Alsjeblieft, Ax...Zeg wat je allemaal is overkomen!"
Toen vloog de ufo hoog de lucht in, en licht getraumatiseerd ging ze samen met derest van de familie terug naar huis,
doende of er niks gebeurd was. "Het is beter zo...", prentte ze zichzelf in.
Axatapa, die was waarschijnlijk al lang thuis op het moment dat Lily de ufo zag,
het zweven van zo'n djinn ging erg snel had ze ondertussen wel al ondervonden met 4 van die wezens in huis.
De dagen daarna waren - zacht uitgedrukt - vreselijk stil.
Het was 3 dagen later en tussen het wegzweven en nu had Lily Axatapa amper 1 keer gezien,
en die keer was door het sleutelgat van de logeerkamer waar Ax zichzelf had opgesloten.
"Gaat het?" vroeg de kleine Noah aan Lily vlak voor hij samen met zijn broer naar school vertrok.
Lily slikte. "Zie ik eruit alsof het gaat?" vroeg ze vinnig terug.
Meteen daarna pakte ze haar woorden terug. "Sorry...Ik weet het niet meer, Noah...Ik wil Ax zo graag helpen, ondanks alles, maar ik weet niet hoe,
en hoe kan ik haar nu überhaupt helpen als ze zogezegd geen hulp nodig heeft..."
"Mama zegt dat je het met tante Axatapa hebt uitgemaakt..." vervolgde het jongetje.
"Klopt," lachte ze terug, "Maar dat was vóór ze ehhh...Redenloos wegliep."
Toen begon Noah vreemd te glimlachen, zonder die glim- bijna.
"Ik heb die ofu/..."
"Ufo", onderbrak Lily. "...Ufo ook gezien, ze liep daarvoor weg." bevestigde Noah.
"Als jij het zegt," zei Lily, "Maar inderdaad...Dat denk ik ook." zuchtte ze. "Wat heeft ze daar toch allemaal meegemaakt op Lunar Lakes."
Ondertussen had Newa - die op de computer zat te schaken- gehoord dat haar zoontje niet zijn boekentas klaarmaakte,
maar gezellig zat te kletsen met haar schoonzus en en verhief ze haar stem om haar zoontje een flink te commanderen.
"Noah!" onderbrak Newa het gesprek. "Nu naar school jij!"
Na een piepkleine: "Maar ik wil niet naar school..." legde hij er zich gelukkig bij neer.
"Zo..Nu een gesprek tussen 2 volwassen vrouwen", begon Newa,
"Een ufo dus...Ten eerste, ik maak me ook zorgen om Axatapa, en kan jaar even slecht helpen als jij." gesticuleerde ze.
"Hoopgevend...", antwoordde Lily droevig.
"Wat moeten we nu met haar doen? Eerst was het nog niet zó erg, buiten het nogal afwezig zijn en het gepraat met haarzelf,
maar sinds die ufo is ze werkelijk gek geworden!" gooide ze d'r uit.
"Ik weet het...Maar ik dacht dat we haar misschien samen kunnen helpen."
"Hoe...", zei ze nogmaals, lusteloos.
"Maar, weet jij misschien wat ze daar vroeg zoal deed, op Lunar Lakes?" vervolgde ze voorzichtig.
Newa's blauwe ogen sprongen open. "Hoe bedoel je? Ik vrees dat ik evenveel weet als jij..."
"Je kan nooit weten, je kent haar al zo'n 3 jaar langer als mij. Vertel me wat je weet..."
Newa zette haar stemvolume omhoog en begon haar inderdaad erg korte verhaal te vertellen:
"Wel," zei ze, "Het is nu zo'n 10 jaar geleden...Ik was erg verdrietig omdat het een jaar geleden was dat Jaden op Lunar Lakes terechtkwam, en hij wou echt terug naar huis..." vertelde ze.
"Maar ik kon hem niet helpen, verdrietig en mezelf alles verwijtend wandelde ik door het eindeloze bos, tevergeefs op zoek naar een mogelijke oplossing",
vertelde ze verder, gravend in haar herinneringen.
"Toen botste ik op Axatapa, voor me stond plots een groen gekleurd meisje van zo'n 17 jaar oud,
ze was overduidelijk anders dan de andere aliens, geen alien om te beginnen. Ze was bang, erg toegetakeld, maar zei bijna niks tegen me, behalve:
"Jij ziet er verdrietig uit...Kan ik je helpen?" Dat herinner ik me nog erg goed. Ze vroeg er enkel wat gereedschap voor terug, iets wat ik erg vreemd vond.
Vanaf die dag spraken we geregeld af om onze plannen te bespreken,
en 8 jaar geleden was ons ruimteschip klaar, het vervolg ken je wel."
"Dat is inderdaad niet veel meer...Weet je zeker dat ze nooit heeft gezegd waar ze vandaan kwam?" vroeg Lily na Newa klaar was.
"Behalve dat haar vader een djinn was, haar moeder een alien en dat ze arm en een beetje uitgesloten was: noppes."
Toen werd het even stil, ze waren allebei aan het nadenken.
"Ik kan haar moeilijk bedreigen om alles te vertellen..." zuchtte Lily."Of we kunnen het gewoon laten rusten..." raadde Newa aan.
"Heb je de laatste tijd eigenlijk nog iets gedaan voor je plezier? Wat je echt leuk vond?" vroeg Newa haar.
"Ik zit de hele tijd met Ax in mijn hoofd...", antwoordde Lily, "Hoewel ik graag eens op reis zou gaan, ik voel me zo gevangen in deze rotstad."
Meteen begreep Lily wat Newa bedoelde: "Wat? Dat meen je niet, ik kan dat toch niet doen nu Ax het zo moeilijk heeft!"
"Misschien wel, wij kunnen haar alvast niet helpen, dus waarom zouden we het niet eens iemand anders laten proberen?
Terwijl wij allemaal samen van ons leven genieten!" lachte Newa.
"Dan moeten we haar wel eerst die logeerkamer uitkrijgen", lachte Lily terug.
Opmerkingen van het geniaal brein achter dit verhaal:
- 3 keer raden waar ze Axatapa gaan droppen...
- Noah is schattig.
- Dit moest eerst een romantisch hoofdstuk worden...Neeeehhhh niet mijn ding.
Generatie 3
Hoofdstuk 1
Hoofdstuk 2
Hoofdstuk 3
Hoofdstuk 4
Hoofdstuk 5
Hoofdstuk 6
Hoofdstuk 7
Hoofdstuk 8