Een maandje vervroegd
Kon niet langer wachten met het te plaatsen
Hoofdstuk 1: Alles veranderd.
Hoe alles eindigde…
Is nu verleden tijd. Er komt zo’n moment dat één familie veel dingen meemaken, maar wat als het nu eens anders wordt? Als het nu eens geen hele familie is, maar één sim, of hoogstens 2 sims. Erfgenamen. Hoe we hen volgen, en hun kinderen, en die hun kinderen, en zo generaties lang…Maakt een familie miljoenen dingen mee.
De eerste 100 ‘delen’ waren slechts een basis, een begin, een inleiding.
Voor de vele dingen die hen nog te gebeuren staat, die ene familie…één familie: De Doyleh’s.
En dit, deze familie begint met…Generatie 3.
We gaan het verhaal volgen van de erfgename van generatie 3, Lily Doyleh. (Dit is wel nog een ‘overgangsdeel’ de tekst staat boven de afbeeldingen trouwens)
“Nee!” Riep Justin…
De ogen van iedereen waren plots op Justin gericht, afwachtend wat hij zou doen. “Hoe bedoel je, nee?” Vroeg Niënnia nieuwsgierig. Justin zei geen woord, maar bedacht wat hij zou zeggen. Waarom riep hij eigenlijk die impulsieve ‘nee’ ? Denkt hij soms dat ze naar hem luistert?
“Ik wil weten hoe…Hoe het komt dat…” Hij vond de juiste woorden niet. “Een dikke 5 jaar geleden, het was midden in de nacht, vond Ashley haar moeder dood in de badkamer... Ik kan niet geloven dat, als jij de waarheid spreekt, Ashley dit vrijwillig deed. Haar vader, die was inderdaad omgekomen tijdens een autoongeluk, maar haar moeder niet. Ze werd gechanteerd, ze moest dit toen, enkel gingen jullie haar moeder doodschieten…Maar haar moeder ontsnapte, en wilde haar dochter zoeken, is het zoiets?”
Niënnia zij niks, en voor even was de angst in Ashleys ogen verdwenen. Ze stond Justin zo verwonderd, maar tegelijk ook blij en geschokt aan te staren dat er geen woorden voor waren.
“Dat is de eerste reden waarom jij zou liegen, Ashley werd gechanteerd, zoals ik nu. Enkel was zij toen een klein meisje dat was weggehaald bij haar oma, nog niet over de dood van haar ouders heen, waarvan ze de helft plots zag. En ze elk moment kon gedood worden… Dan ga je de verkeerde keuzes maken. Maar dat is niet de waarheid… niks van wat jullie zeggen. Ik kan het me nog zo goed herinneren hoe ik haar op die ijskoude, harde badkamervloer zag zitten…Ze was gechoqueerd, bang, verdrietig, aan de grond genageld… Al die jaren overtuigd dat haar beide ouders dood waren, en toen zag ze haar moeder plots doodgeschoten, in een plas bloed in de badkamer liggen.
zie deel 91, die pagina onderaan) Ze stond helemaal niet meer aan jullie kant, de eerste jaren dat jullie haar in haar macht hadden, toen wel. Maar ze was wel degelijk op de vlucht. Die overtuiging die ze altijd had…Dat kan je niet acteren. En hoe ze snakkend naar adem mijn naam zei toen ik naar haar was gaan zitten die nacht…Starend naar haar dode moeder…”
Niënnia wist niet wat ze moest zeggen. Justin hij…Hij had gelijk. En, 10 keer zo goed voor haar: hij had duidelijk voor Ashley gekozen! Ze pakte het bakje met die ene, fatale knop…
Maar toen, in een fractie van een seconde, duwde Ashley de man het die haar elk moment kon doodschieten op de grond, greep ze zijn pistool en riep ze: ”Justin, pas op!” Terwijl ze een kogel afvuurde, die recht in Niënnia’s hoofd schoot, die zich geschrokken omdraaide en niet wist wat er gebeurde, op het moment dat de kogel haar lelijke smoel doorboorde.
Justin ontweek net op tijd de kogel en hij pakte zelf zijn eigen pistool, dat hij al die tijd weggestoken had en nu, juist, van pas kwam en hij schoot de andere mensen in die kamer neer…Het was vreselijk. De ene na de andere viel neer tijdens die vuurgevecht: Behalve Ashley en Justin. Ze hadden de MSGDVSO uitgeschakeld…Nu nog weggeraken uit dit ingewikkelde labyrint.
Daar lag ze dan.
Lara Doyleh. Het gevallen pistool vuurde een kogel af, en die belandde recht in haar rug…Het bloed spoot eruit, en er waren-vermoedelijk-enkele ruggenwervels en zenuwen geraakt. En als dat niet zo is, dan zijn Lara’s overlevingskansen nog steeds klein. Te klein. De wond is diep, en Lara bloed bijna dood…10 Minuten ligt ze daar nu al, met vlakbij haar Lily, die niet weet wat ze moet doen…Ze is helemaal ineengekrompen en ze staat op non-stop huilen.
“Mama…Wat is er gebeurd…Ik wil dit je niet aandoen…” Snikte ze. Ze hoorde vele geluiden, waaronder het geluid van het hele gebouw dat in rep er roer stond, iedereen die naar huis vertrok…Maar zij zag enkele de tranen in haar ogen die alles vervaagden en de diepe, bloedende wond in haar moeder’s rug…Haar moeder die waarschijnlijk al dood is, daar
HAAR schuld, enkel die van haar.
Ze had haar bloedeigen moeder doodgeschoten, zij, het was helemaal haar schuld…
Plots hoorde ze enkele voetstappen, en klonk het gepiep van een deur die langzaam opengaat.
“Lily? Wat is er gebeurd?” Vroeg een bekende stem aan haar.
In haar ooghoek zag ze haar vader snel op haar afkomen.
“Lily, wat is er gebeurd?” Vroeg hij nogmaals, maar Lily reageerde niet. George zag Lara op de grond liggen, in een ondertussen al best wel groot geworden plas bloed. “Is dit bloed allemaal van Lara…” Dacht hij, daarna ging zijn aandacht terug naar Lily.
“Lily! Asjeblieft, zeg iets…” Maar nog steeds geen uitgebreide reactie, Lily was helemaal in zichzelf gekeerd. George pakte haar vast en hij schudde haar letterlijk bijna wakker. ‘Lily! Wat is er gebeurd! Zeg alsjeblieft iets! Lara bloed dood en ik hoorde een schot en…” Hij keek naar Lara, en probeerde goed te luisteren…
Tok….Tok….Tok….Tok…. Haar hart klopte nog, maar traag…érg traag. “Nu ben ik het beu!” Schreeuwde hij, terwijl de tranen uit zijn ogen rolden, hij pakte zijn gsm en hij belde meteen de ambulance. Lara had hulp nodig, héél erg dringend.
“Ik weet niet hoe het komt.” Hoorde hij enkele seconden later plots achter zich. “Het gebeurde allemaal zo snel…Ik…Ik wou mezelf doodschieten…” Lily stopte even met praten. “Ik wou mezelf doodschieten, maar mama probeerde me tegen te houden…Het pistool viel op de grond en toen…”
“…Toen gebeurde dit…” vulde George aan, en keek toen verdrietig naar Lara. ”Wees gerust, alles komt goed… Mama gaat zo snel mogelijk naar het ziekenhuis en daar gaan ze alles doen wat ze kunnen.”
Na nog uren rondlopen in het doolhof hadden Ashley en Justin de uitgang gevonden…Ze gingen meteen naar ‘huis’ waar ze andere kleren aantrokken, om eindelijk eens te kunnen genieten van Sunlit Tides, waar ze naar een parkje gingen.
“Leuk dat alles nu achter de rug is…We zitten al 5 jaar op een tropisch eiland zonder er eigenlijk ooit van genoten te hebben.” Zei Ashley, ze keek even rond in het parkje maar ze keek meteen terug naar Justin, die niet echt leek te luisteren. “Ja” Zei hij eenvoudigweg.
Het viel Ashley meteen op dat dat er bij Justin niet veel enthousiasme te bespeuren viel.“Wat is er? Je bent zo stil…Gaat het over je familie? Ze leven nog.” “Klopt” zij Justin weer kortaf en intonatieloos, maar geen seconde later sprak hij verder. “Ze leven nog…Ik wil naar huis Ashley. Al die jaren was ik alles vergeten, maar nu ik weet dat ze nog steeds bestaan wil ik gewoon terug…Je mag mee, natuurlijk.”
“Oké…Maar hoe? We hebben geen geld, leven in een reusachtig huis dat wij tot kraakpand hebben benoemd, we stelen kleding uit winkels en onze paspoorten zijn niet meer geldig.”
“Het lukt ons wel.” Moedigde Justin aan.
Ondertussen, ergens op datzelfde eiland…
”Schitterend dat je immuun blijkt voor vampierbeten!” Zei Jack blij en hij kuste Emma.
Tussen het gezoen door werd er nog wel wat verder gepraat. ”Best wel vreemd dat die dokter weet wat vampieren zijn, in een zonovergoten oord als dit.. Maar nu moeten we ons geen zorgen meer maken, toch?”
Jack knikte, omdat hij Emma op een moment als dit niet wou ontmoedigen, maar eigenlijk dacht hij iets heel anders. “Die Adam is niet dood…” Plots besloot Emma om niet langer voor het ziekenhuis te blijven staan en sleurde hem mee naar een parkje dat ze in een toeristische gids had gezien.
“Om terug te gaan naar dat van daarnet, als ze ons nog willen zoeken, we zitten op een ver eiland waar vampiers nooit komen, en waar ik eindelijk wat kan bruinen…En anders slaag jij hem wel neer!” Jack Lachte verlegen. “dat was één keer, en ik zou liever geen weerwolf zijn hoor, net zoals jij geen vampier wou zijn.”
“Een keer? Ik herinner me minstens 5 keer…Maar goed, laten we er een mooie huwelijksreis van maken!” Op hetzelfde moment pakte Jack Emma nog beter vast als daarnet, liet haar een pirouette maken en zoende haar nog eens, er totaal niet oplettend dat Justin 10 meter verder zit met Ashley.
Ze draaiden zich om, en ze zagen Ashley en Justin zitten. “Hé! We zijn niet het enige koppel in dit park…We zullen wat met ze praten, een paar vrienden op vakantie kan geen kwaad!”
Jack-die zich er niet van bewust was dat hij zijn (half)neef zag- had een heel ander idee. “Maar Emma…Ze zijn druk bezig, dat zie je toch? Kom, we laten hen met rust en gaan naar ons hotel.” Jack greep Emma’s arm vast om haar mee te trekken naar hun hotel.
Emma zuchtte. “Ik herinner me jou socialer…Ga gewoon mee, dan kunnen we wat socializen.” Zei ze, waarna ze haar arm los trok en de rollen omkeerde.
Emma’s wil is wet en voor de 2e keer op 20 minuten sleurde ze Jack mee ergens naar toe.
Ze gingen subtiel op een bankje aan de overkant gaan zitten, en genoten wat van het overzeese uitzicht met de juist helemaal ondergaande zon.
“Mooi uitzicht hier.” Zei Emma, Jack reageerde niet. “Jack? Ja- aaack!!!” schreeuwde ze in zijn oor.
“Rustig! Dat…Dat is Justin.” Fluisterde hij tegen Emma. “Justin? Lara’s zoon? Die is toch dood?” Fluisterde ze terug. “Zotezien niet…” “Ma/…”Emma wou terug zeggen dat Justin dood is en dat dat iemand anders was, maar Jack onderbrak haar. “Dat
is Justin, ik herken hem wel! Ik heb 15 jaar met hem op een kamer geslapen…” “Oké…Wat ga je nu doen?” Vroeg Emma. “Wachten tot hij mij ook ziet én herkent…En daarna eens goed met hem praten.”
Enkele minuten later waren Justin en Ashley klaar…Justin stond juist op het punt om recht te staan, toen hij recht tegenover hem Jack zag zitten.
“Jack? Dat kan niet…” Voor hij het wist stond hij recht en liep weg, Jack had hem waarschijnlijk ook gezien en gewacht tot hij hem zag. Hoe kon hij nu alles aan Jack uitleggen? Hij wist dat Jack en Lara terug contact hadden, dus weet Jack zeker van zijn plotse verdwijning. Hij wou naar huis, maar hoe zou hij dat nu allemaal kunnen uitleggen…
Justin liep weg, tot hij geroep achter zich hoorde. “Justin! Wacht! Ik ben het, Jack!” Jack rende snel naar Justin, en Ashley, die Jack herkent had vanop de camerabeelden, had het allemaal al door en ging naast Emma gaan zitten.
“Zo…Jij bent dus Emma, wel…Hoe is het?” Waren de eerste woorden die uit Ashley’s mond kwamen, Toen ze keek hoe Jack op het punt stond een familiereünie te regelen.
Justin stopte met lopen en bleef stilstaan. “Ja Jack, ik herkende je. Maar laat me met rust, het is veel te moeilijk om het allemaal uit te leggen…”
Maar Jack liet het daar niet bij. “Justin!” Riep hij nogmaals, en deze keer reageerde zijn ‘halfneef’ “Wat doe jij hier? Iedereen denkt dat je dood bent…En dan ben je ook nog eens zover van huis”
“Ik weet het…Maar het is een lang verhaal, en ik kan hier niet weg…”
“Waarom niet? Al meer dan 5 jaar ben je verdwenen, weet ik sinds zo’n 12 uur. En plots zie ik je rondlopen! Je ouders missen je, waarom ga je dan niet gewoon naar huis? Het kan wel zijn dat het allemaal moeilijk uit te leggen is, maar…”
“ Jack, Ik wil naar huis, maar het is gewoon te vreemd om alles wat ik de laatste tijd heb meegemaakt allemaal uit te leggen, en daarbovenop heb ik niks van geld om een vliegtuigticket te betalen, als ik het vliegtuig op mag tenminste zonder geldig paspoort. Ik leef al enkele jaren ondergedoken op dit eiland samen met Ashley, we ‘wonen’ in een gigantische verlaten villa en alles dat we hebben is gestolen, en we zijn hier ooit als verstekeling geraakt… Ik kan hier gewoon niet weg.”
Jack realiseerde zich dat het inderdaad niet zo makkelijk was Justin hier weg te krijgen. “Ehhh…Ik regel wel alles voor jullie. Ik heb gezien hoe moeilijk het voor je ouders was om te zeggen dat je al 5 jaar weg was…Ik ben hier zelf nog maar juist, maar als ik even met Emma praat krijg ik haar wel zover om terug naar huis te gaan, deze keer met 2 mensen extra bij ons…Maar ik krijg je hier weg.”
Achter uren en uren wandelen door het eindeloze bos vol vreemde bomen kwam Jaden bij iets uit wat leek op een huis…
“Eindelijk!” Dacht hij, hij wandelde naar de deur en probeerde hem open te doen, met de kracht die hij had na enkele dagen rondgelopen te hebben in een groot en vreemd bos zonder iets deftig gegeten te hebben. “Open!” Riep hij blij en hij ging het kleine, rechthoekige huis binnen, waar het er redelijk bewoond uit zag.
Bijna alle muren in het huis waren van simpele houten balken of stenen, en het was er erg klein en ouderwets, een vreemd maar tegelijk ook fantasieachtig zicht in zo’n raar woud. Jaden wandelde wat door de smalle gangetjes in het huis, in de hoop dat hij iemand ging tegenkomen, of nog beter: een keuken. Maar er bleek geen keuken te zijn, of toch niet op de gelijkvloers. Tenzij het achter een geheime wand verstopt zat, maar het hele begrip ‘geen keuken’ klonk erg raar in een huis dat er redelijk bewoond uitzag. Hij ging een kamer binnen, en daar stonden enkele groene zetels die er nog best comfortabel uitzagen.
“Dat lijkt me goed genoeg om even op te slapen…Hopelijk vinden de bewoners van dit huis het niet erg.” Dacht hij, terwijl hij ging gaan liggen, eindelijk slapen op iets comfortabelere dan een boomstam…
Maar de slaap werd verstoord toen er een felblauw meisje met pikzwart haar en een lichtroze bloemenkrans de kamer binnenkwam. “Oh…Hij is er al...” Zei ze droevig, met woorden die deden vermoeden dat ze Jaden verwachtte. Ze stapte dichterbij en tikte zacht tegen hem, in de hoop om hem wakker te maken, en ze zag dat Jaden wakker schoot, en zich kapot schrok van het zien van het felblauwe meisje dat waarschijnlijk niet meer dan een jaar ouder of jonger was dan hem.
“Wie ben jij?!?!?” Vroeg hij geschrokken, maar dacht eraan dat zij dat eigenlijk aan hem moest vragen, hij was een huis binnengedrongen. “En waarom ben je blauw?” Weeral een domme vraag als hij aan de vreemde bomen buiten dacht. Oké, nu verwonderde hem niks meer en hij stond recht en keek naar het verlegen, felblauwe meisje dat niks uit haar mond kreeg. Enkel: “Ik ben zo dom geweest…” Jaden zei niks terug, en vroeg enkel of ze iets had om te eten.
Jaden was volgens zichzelf nog niet goed wakker toen hij zag dat het zonder iets te zeggen met een vingerknip een groot bord spaghetti tevoorschijn toverde.
“Sommige dingen kunnen me toch nog verwonderen…” Dacht Jaden, en hij nam het bord aan toen hij voor de zoveelste keer zijn maag hoorde knorren. “Bedankt…Eindelijk weer eens deftig eten. Maar hoe kom ik hier eigenlijk? En…Hoe deed je dat? Ik zou ook wel graag spaghetti tevoorschijn kunnen toveren.”
“Leg ik je wel uit als je bent aan het eten, ik zal je naar de eetkamer brengen…”
Ze gingen naar de eetkamer, waar het meisje begon te vertellen.
“Je weet dat je wakker bent geworden in een klein hutje…Wel, ik heb je daar naar toe gebracht…Het was gewoon zo stom wat ik allemaal heb gedaan…Ten eerste, ik ben een Djinn. Een ‘vrije lampgeest’ zoals het door sommigen wordt genoemd, en je bent op de planeet Lunar Lakes. Niet de Aarde dus…” Zei ze.
“Oké…En, hoe kom ik hier?” Vroeg Jaden met een met spaghetti volgepropte mond.
“Mijn moeder, met haar woon ik in dit huisje, is hier ooit naartoe gehaald. Ze had iemand verbannen, verbannen naar een andere planeet…Nog iets dat wij, Djinns, kunnen. De bewoners van deze planeet, de Xoxropot, zijn daar niet zo dol op. Ze haalden haar hier naartoe, ik was toen nog een baby…Hoe weet ik ook niet, maar ze ontsnapte en vluchtte dit bos in, waar een oud huisje stond, dit, dat ze wat heeft opgeknapt…Ik leef al 13 jaar samen met mijn mama ondergedoken in dit huis en bos, zonder veel contact te hebben met iemand... Ik wou dat er iemand was waarmee ik wat kon praten, iemand van mijn leeftijd…Ik dacht er niet aan dat een wens van een Djinn 9/10 keer uitkomt, en toen verscheen jij, ik toverde je snel in slaap en transporteerde je naar een hutje een eindje verder in het bos…” Toen was haar verhaal af, en was Jaden ook juist klaar met zijn –eerste bord- spaghetti.
“Oké…Je hebt me hier dus perongeluk naartoe getoverd omdat je wat gezelschap wou, ben ik juist?”
“Ja.”
“En kan ik hier nog weg?”
“Nee.”
“Je kan hier niet weg Jaden…Het is inderdaad zoals jij het uitlegde: Ik heb je hier naartoe getoverd omdat ik iemand wou om met te praten, en door zoiets stoms kan jij hier niet meer weg. Ik wet niet waar je precies vandaan komt of waar je met bezig was op het punt dat ik je plots weghaalde, maar het spijt me, echt waar…” Excuseerde ze zich en keek naar Jaden, die plots geen zin meer had in een 2e bord spaghetti.
“Ik…Kan hier niet weg? Ik ga mijn ouders nooit meer terug zien? Mijn zus? Hoe…” Hij wist niks meer te zeggen. “Sorry...”Zei ze nogmaals.
“Wacht…Jij had me naar dat hutje verbannen, toch? Dus dat betekend dat je me naar specifieke plekken kunt verbannen…Dus, kan je me ook terug verbannen, als ik zeg naar waar precies?” Zonder dat ze de kans had nog iets te zeggen praatte Jaden verder, té enthousiast over zijn eigen plan. ”Dus, ik zou graag willen dat je me naar de boulevard en in de stad Roaring Heights brengt, Dat is een stad in de VS, op de Aarde, snap je me? De boulevard is een pretprark, en de plek waar ik het laatste was.”
Ze knikte, aan de ene kant blij omdat ze hem misschien terug kon toveren maar aan de andere kant een pak minder omwille van het feit dat de wens voor niks nuttig was. “Ik ga het proberen…Het verste waar ik al iemand naartoe heb verbannen is jou van hier naar dat hutje, aan de andere kant van het bos…Maar een planeet aan de andere kant van het sterrenstelsel…” Zei ze en ze ging in de juiste positie voor het verbannen gaan staan.
Een fractie van een seconde later was Jaden verdwenen, en ze bleef alleen in de kamer achter.
“Hopelijk komt hij op de juiste plek terecht…” Dacht ze.
Dus:
-Komt Jaden op de juiste plek terecht (misschien zweeft hij wel ergens rond in de ruimte)
-gaat het goedkomen met Lara?
-gaan ze eigenlijk nog iets horen van die irritante ‘Zahia’ ?
-Gaat Lily haar herpakken ?
-Geraakt Justin thuis?
Dit hoofdstuk bevat:
-28 afbeeldingen
-9 paginas in word
-314 regels
-111 alinea's
-3339 woorden
-16611 tekens(spatie niet inbegrepen)
-19862 tekens(spatie inbegrepen)
Dit is dus best een lang hoofdstuk!
Generatie 3
Hoofdstuk 1
Hoofdstuk 2
Hoofdstuk 3
Hoofdstuk 4
Hoofdstuk 5
Hoofdstuk 6
Laatst gewijzigd door gitte2001 op za 10 jan 2015, 18:14, 4 keer totaal gewijzigd.
?
nog héél even wachten...
