Sims Nieuws

Sims Nieuws Forum

Je kunt gewoon niet zonder!

Plaats reactie

509 berichten • Pagina 24 van 26

Gebruikersavatar
Mavless
Podium hulp Podium hulp
Berichten:
157
Lid geworden op:
di 06 aug 2013, 12:34

Re: De Doyleh's:G3 :Lily Doyleh H6 -10 jan p23

Ik heb net dit hele dagboek zitten lezen en wauw ik ben onder de indruk. Het is echt veel anders dan de meeste dagboeken en dat maakt het juist zo leuk.

Mijn complimenten Gitte, je hebt er een nieuwe volger bij ;)
If you have a dream, follow it.
gitte2001
Supergeheim onderzoeker Supergeheim onderzoeker
Berichten:
2641
Lid geworden op:
ma 18 feb 2013, 16:05

Re: De Doyleh's:G3 :Lily Doyleh H6 -10 jan p23

Hoofdstuk 7: De tijd gaat snel.

De ochtend erna - na die ene kus - werden er natuurlijk heel wat vragen gesteld.

Het was ochtend, ergens rond 9 uur, en Lily zat te lezen in de kamer waar ze het 'vreselijke groene mens' de avond voordien had binnen gedaan,
op zo'n 3 meter afstand van haar was haar broer druk bezig met hond nr. 2 genaamd Mochi.
“Ehhh....Klopt het dat...” Begon hij plots te zeggen, zijn aandacht van Mochi op Lily overgaand.
Lily wist meteen waar hij het over ging hebben, Newa had haar en Axatapa de avond voordien zien zoenen.
(Dacht ze toch, echt goed lette ze er op dat moment niet op of er iemand de kamer kwam binnenvallen)
en zij had het natuurlijk meteen tegen Jaden gezegd,
“Ja.” antwoordde ze kortaf, voor hij zijn zin kon afmaken. “...Jij en Ax gisterenavond hebben gekust.”

Lily zuchtte.”Maar het zal wel niks betekenen, we waren allebei gewoon wat verward gisterenavond.”
of dat dacht ze toch, de voordien nog relatief opgewekte Lily werd plots een stuk minder blij,
en mompelde zacht iets van: “Ik ga echt eeuwig alleen blijven...”
Afbeelding

Of Ax's gevoelens voor haar echt waren, daar kon ze maar op één manier achterkomen: Axatapa was uit haar bed en kwam,
samen met Newa die een verdacht buikje had, diezelfde leeskamer binnen.
“Hallo!” zei ze met een brede glimlach op haar gezicht.
“Je stinkt een beetje, Lily, maar je zal het wel niet zo extreem erg vinden als ik je even reinig?”
Lily had de kans niet te zeggen dat ze het niét wou, niet dat ze het erg vond uiteindelijk,
maar Axatapa had wel op een antwoord kunnen wachten.

Ze klapte in haar handen, et voila, geen stinkende Lily meer, Axatapa deed gewoon vriendelijk...
Wat alleen maar meer twijfels bezorgde bij de onzekere Lily.
Afbeelding

Na enkele minuten stilte en staren hoe Axatapa rustig en boek pakte, raapte Lily haar moed bijeen en stapte op haar af.
“Zeg euhm...Die kus, gisterenavond...” mompelde ze verlegen.
Axatapa zag hoe Lily meteen begon te blozen en lachte. “Die kus? Die kus waren 2 volwassen vrouwen die van elkaar houden.” glimlachte ze lief terug.
Lily en Axatapa waren nu officieel een koppel.
Afbeelding

Met derest van de familie ging het ook uitstekend, na Mochi en Tjoep had dierenvriend Jaden besloten er nog een derde hond bij te adopteren,
wat tot geruststelling voor Tjoep leidde.
“Wees gerust Tjoep, Roxy gaat echt je plaats van favoriete hond niet inpikken.” zei hij lief naar de puppy toe, die hij liefkozend aaide.
Afbeelding

Die puppy adopteren was misschien slechte timing... Jaden had al een tijdje een vermoeden, maar de bevestigende woorden “Ik ben zwanger” uit Newa's mond,
gaven hem gelijk.
“Ik had het eigenlijk gisterenavond al tegen iedereen zeggen, maar na dat ik je zus en Axatapa zag zoenen ben ik gewoon gaan slapen.” zei ze,
toen Jaden met een belachelijk stemmetje (hetzelfde als dat dat hij tegen zijn honden gebruikt) tegen haar al redelijk dikke buik praatte.
Het was uiteraard een ongelukje - Newa en Jaden waren amper 19 – maar het kleine wezentje was meer dan welkom.
Na het goede nieuws gehoord te hebben, ging hij meteen naar de kamer ernaast die hij zou inrichten als speelkamer,
en ook een beetje als hondenparadijs.
Afbeelding
Afbeelding

En zo ging het leven enkele maanden verder: Lily en Axatapa waren nu officieel samen, en maakten dat ook duidelijk,
met spijtig genoeg soms alle gevolgen van dien met de ouderwetse en goedgelovige Roaring Heights – bewoners.
(“ Eerst is er die met die lichtpaarse dingen op haar rug, dan is er dat groen mens, en nu lopen ze samen rond, barbaren zijn het, barbaren.”)

Maar daar trokken de 2 jonge vrouwen zich niks van aan, maar buiten de liefde, besteedde Lily haar aandacht nog steeds aan haar opdracht,
babbelend met haar broer die ergens wat oud ijzer op de kop had kunnen tikken – wat zogezegd een oldtimer was,
maar Lily vond het wat oud ijzer en zei dat hij zijn geld beter had kunnen verspillen aan babyspullen – vulde ze haar dagen met vissen,...
Afbeelding

...Koken, wat haar broer dan alweer verspilling van tijd en geld vond.
“Je kan beter wat aandacht schenken aan Axatapa, zij zit al dagen aan een stuk voor haar computer te schrijven.” Zei hij dan.
Waarop Lily geïrriteerd antwoordde: “En zo jij je Newa niet wat verzorgen in de plaats van je met mijn leven te bemoeien?”
Waarna ze met haar rug naar haar broer toegekeerd extra hard en luid in haar kom pannenkoekendeeg begon te roeren.
Afbeelding

Maar stiekem vond ze het gezaag van haar broer wel irritant, en ruilde ze de kookpotten even in voor de muziek.
“ Nu dat Newa over niks anders zit te zeuren dat rugpijn wordt hij slecht gehumeurd en dat moet hij uitwerken op mij...” Zuchtte Lily,
maar ze legde er zich bij neer en tokkelde gewoon verder op haar keyboard.

Een tijdje later dacht ze plots ergens totaal anders aan.
“Hoe zou de baby van Newa en Jaden eigenlijk zijn? Blauw? Een djinn? Ik hoop het niet, voor hem...3 bovennatuurlijke wezens is al 3 keer meer dan de bewoners van deze stad mentaal aankunnen...”
Maar dat waren zorgen voor later, besefte ze.
Afbeelding

Maar op één dag in die maanden gebeurde er iets, het begon gewoon:
Lily stond in de keuken pannenkoeken te bakken – een veel voorkomende gebeurtenis – toen Axatapa plots binnenkwam en zenuwachtig een hele boel dingen liep te fezelen.

“Fzwvfz...Precies 6 jaar....” Was het enigste wat Lily ervan verstond. “Ax, wat is er?” vroeg Lily plotseling nieuwsgierig,
nog steeds geconcentreerd op haar pannenkoeken.
Axatapa schrok, maar ontkende meteen dat er iets was. “Niks.” zei ze snel.
Afbeelding

“Ik geloof je niet”, zuchtte Lily, “Je doet al een hele tijd vreemd.”
Axatapa mompelde snel iets van:”Boekmorgenuitgevernognietaf”, Maar Lily hoorde de zenuwen en angst in haar stem.

“Ax...Ach, laat maar. Pannenkoek hebben?”
“Ja!” antwoordde Axatapa enthousiast, plotseling terug blij.”Oké, en ga daarna maar verder werken aan dat boek,
zodat het nog op tijd bij de uitgever geraakt...”
Afbeelding

De tijd daarna zweeg Lily gewoon over het vreemd doen van Axatapa, wat na die enige ochtend ook snel verbeterde...
Ze hield van Axatapa, maar soms leek het net of die groene djinnalien een betonnen muur rond haar had: je geraakt er niet voorbij en het valt ook niet te proberen.

Het was stil in huis, tot er enkele maanden later plots een schreeuw te horen was: de jonge moeder Newa haar baby wou der uit!
En natuurlijk vond Newa er niks anders op dan heel Roaring Heights bij elkaar te krijsen totdat Jaden er aan kwam.
Afbeelding

Het waren 2 jongetjes: Alex en Noah, Noah zag er vanaf het begin al vreemd uit,
met het donkere kleurtje van hem – vreemd omdat het niet echt in de familie zit –
Enkele dagen na de geboorte van de tweeling kwam tante Lily eens kijken hoe het met hen zat, nu mama Newa al erg snel terug met haar werk als privédetective begonnen was.

Zacht pakte Lily het kleine baby'tje op, terwijl ze enkele geruststellende woordjes fluisterde. “Stil maar”, zei ze, “ik ben het maar, je tante, Lily.”

Noah, die nog niet veel meer kon zeggen als: “Wheiheiehei!!!!” deed dat vreemd genoeg niet en voelde zich helemaal goed in de armen van de fee.
Afbeelding

Alsof Lily zijn gedachten kon lezen, duwde ze een papfles in zijn mond, terwijl ze allerlei dingen begon te zeggen:
“Jij bent dus mijn neefje, welkom op de wereld! Je mama is eventjes weg.”

Het jongetje luisterde niet naar wat Lily zegt maar houd zijn papfles vast – tot zover hij het al kan – “Zo,” begon ze opnieuw,
“ben jij eigenlijk een djinnetje of een mensje? Jouw broertje denk ik een mensje, maar bij jou heb ik mijn twijfels...”

Noah zei niks, natuurlijk, en daarna legde Lily hem terug. “Haha...Je bent een speciaal ventje, Noah, en slaapwel.”
Afbeelding

Zo ging Lily elke avond bij het kleine jongetje langs, en begon met hem te praten: haar gevoelens uitdrukken is raar in het bijzijn van zo'n kleine baby,
maar ooit, wist ze, gaat hij antwoorden...

Dat kon wel eens een jaar na het eerste 'gesprekje' tussen de 2 zijn: Noah en Alex werden een jaar oud.
Ten eerste was het de beurt aan Alex, de jongste van de 2 (hij is maar liefst een kwartier jonger!)

Terwijl Jaden hem in zijn armen hield, blies de jonge vader samen met zijn zoontje enthousiast de kaarsjes uit – Jaden leek eigenlijk pakken enthousiaster als de kleine zelf.
Afbeelding

Alex groeide op als een schattig jongetje dat er op het eerste zicht doodnormaal uit zag,
met de oog- en huidskleur van zijn vader en de zwarte haartjes van zijn moeder: en voor derest een belachelijk kuifje.
(dit is wat Newa zei als ze voor het eerst zijn haartjes kamde: “Als het plat gaat liggen als ik mijn haar af knip, doe ik dat.”)

En hij leerde uiteraard erg snel kruipen, en ging al op verkenning tussen het bos van benen.
Afbeelding

En bij Noah...Tja, zoals Lily al zei: hij was een speciaal ventje. En met het ouder worden begonnen zijn felblauwe ogen duidelijker te worden,
wat een erg aparte combinatie was met zijn donkere huid.

“Wasjelese?” brabbelde hij op een middag. “Haha...Ik lees een boek over vissen, interesseert jou niet echt, denk ik.”
Met grote ogen staarde het jongetje Lily's richting uit.”Ikke lese ook.” brabbelde hij nogmaals.
“Ikke poekje wille.”
Lily keek raar op, en glimlachte: “Jij kan nog niet lezen.”

Teleurgesteld keek het jongetje naar zijn tante, en wou wat hij al gezegd nog maar eens herhalen.
Afbeelding

“Je kan dit nu eenmaal nog niet lezen, maar kijk, daar ligt iets voor jou.” zei Lily,
waarna ze de richting uitkeek van een boekje vol leerrijke tekeningen.

“Poekje!” riep hij enthousiast, en kruipt er meteen naartoe.
Hij ging gaan zitten en sloeg het boekje open, wanneer Lily dacht dat ze iets had gevonden om hem bezig te houden,
hoorde ze de hele tijd een ligt onverstaanbaar kinderstemmetje van iemand die nog niet uitstekend kon praten. “Fisjes” hoortdeze steeds. “Fisjes!!!”

“Daarin staan misschien wel visjes, sla het blaadje om.” beval Lily.

Noah sloeg het blaadje om, maar Lily was absoluut nog niet van hem verlost. “Lily foorlese!” beval hij terug.
Afbeelding

Lily legde haar boek dan maar weg. “Oké dan”, zei ze en ze ging naast haar neefje zitten.

Ze begon in het boek te bladeren, kijkend naar de kleine Noah die zacht tegen haar aan leunde en allerlei bevelen zei.
“Ikke wille fisjes zien!” zei het jongetje, en Lily kon dan maar niks anders doen dan in het boek tevergeefs op zoek gaan naar een afbeelding van een vis.
“Kijk, een dolfijn”, toonde ze om van zijn zagen verlost te zijn.
Noah keek naar de dolfijn, maar erg lang deed hij dat niet, meteen wou hij het blad omslaan en kijk hij boos naar zijn tante.
“Geen fisje!” krijste hij boos. “Klopt”, reageerde Lily gefrustreerd, “Het is een zoogdier.”

Daarmee suste ze Noah, die nu aandachtig luisterde, en ze begon verder plaatjes aan te tonen en met een kinderachtig stemmetje voor te lezen:
“En toen zei de Meneer Panda heldhaftig tegen Mevrouw Kat:” We moeten Schildpad junior redden!” en gingen ze samen op zoek naar Schildpad Junior.”
Afbeelding

En zo gingen jaren voorbij, Lily was de persoon die zich het meest met Noah bezig hield, ze was dol op haar neefje!

Ze leerde hem praten, lopen, en maakte hem zindelijk. Die 2 brachten bijna meer tijd met elkaar door dan eender wie,
achter een tijdje begon Noah zelfs hysterisch te krijsen als hij niét bij Lily was. “WaaiisLily?!?” Stamelde hij schreeuwend toen voor de verandering Newa hem eens in bed legde.
Afbeelding

Jaren verstreken, en Noah en Alex werden 6 jaar.
Het was een mooie dag midden in de winter, en Newa, Jaden, Lily, Axatapa en de tweeling waren allemaal in de eetkamer.

Terwijl mama en papa enthousiast hun jarige zoontjes toejuichten,
stond Axatapa klaar om met Alex de kaarsjes uit te blazen en stond Lily met -hoe kan het anders- Noah klaar om hem te helpen de kaarsjes in de lekkere taart uit de blazen.

Eerst blies Alex -of misschien eerder Axatapa- de kaarsjes uit, en Alex groeide op tot een jongen die er nog steeds redelijk normaal uit zag,
enkele wist hij nog steeds niet helemaal hoe hij zijn haar moest kammen, een borstel of kam was een redelijk onbekend voorwerp voor die jongen.
Afbeelding
Afbeelding

Daarna blies Noah de kaarsjes uit.
Vol enthousiasme begonnen Lily en Noah de kaarsjes uit te blazen, zo hard als ze konden.
“Blazen maar!” zei Lily.

“Ikke stjaks gjoot!” zei Noah enthousiast terug, een beetje later zette Lily hem op de grond. En wat toen gebeurde, is een beetje voorspelbaar.
Afbeelding

Hij en zijn broer waren als kleuters nooit echt goed overeen gekomen(“Nee, die knuffej vamij!”) en nu ging dat waarschijnlijk niet erg veel verbeteren.

Noah had juist een stuk taart gepakt – van zijn eigen taart dan nog – toen Alex van de barkruk schoof en naar hem toe liep.
“Bedankt om nog een stuk taart voor me te pakken”, zei hij, en hij probeerde het af te pakken.

“Laat me met rust”, smeekte Noah, terwijl Alex op het punt stond zijn broertje te laten struikelen.
Afbeelding

Noah had geluk, zijn tante die erg veel om hem geeft zag hem ruziën met zijn broer en ging naar de keuken, waar Jaden was.
“Ik maak me zorgen om Noah”, begon ze, en ging verder: “Ik weet nog dat, als ik zo oud was, mijn feeënkrachten tevoorschijn kwamen...Waarschijnlijk is dat bij djinns ook zoiets.”

“Wie zegt dat hij een djinn is?” Vroeg Jaden verbaasd, en Lily schrok.
“Hij...Tja, is niet normaal, ik voel het. Hij en zijn broer komen al niet goed overeen, en als hij dan ook nog eens een djinn is en Alex niet...Ik wil gewoon niet dat hij gepest wordt op school.”
Afbeelding

Jaden knikte. “Ik snap dat je daar bang voor bent, met jouw verleden...Anders zijn is gevaarlijk in een stad als deze, maar ik hoop dat Alex en Noah niet dát soort tweelingbroers zijn...”

Jaden slikte en staarde wat naar de grond. “...En dan nog, Noah is een zoon van mij, die zijn populair...,” vervolgde hij, “Je bent een goeie tante Lily, ter compensatie dat Alex en Noah een oma meer hebben.”
Afbeelding

Alvorens Jaden helemaal was uitgesproken, begon Lily te blozen en te stralen. “Bedankt”, zei ze terug. “Jij bent een goeie broer, en ooit zullen ze hun oma terug hebben, dat beloof ik.” glimlachte ze.
Afbeelding

Opmerkingen van het geniaal brein achter dit verhaal:

- Mijn sims blijken als het op kindjes aankomt een voorkeur te hebben voor mannelijke tweelingen. (eerst Andy en Martin van Justin, nu Alex en Noah van Jaden...)

- In dit hoofdstuk gaat er zomaar even 7 jaar voorbij, wat er voor zorgt dat Jaden en Newa nu bijna 26 zijn, Lily 27(maar ze is fysiek nog steeds 18, terwijl een normaal sim 10 jaar ouder wordt, wordt zij misschien een maand ouder.) en Axatapa 28.

- Het bevat 2508 woorden, mijn persoonlijk record van minst woorden.

- Alle actieve Doyleh's zijn nu 100% cc-free.

Generatie 3
Hoofdstuk 1
Hoofdstuk 2
Hoofdstuk 3
Hoofdstuk 4
Hoofdstuk 5
Hoofdstuk 6
Hoofdstuk 7

Laatst gewijzigd door gitte2001 op za 24 jan 2015, 20:34, 1 keer totaal gewijzigd.

gitte2001
Supergeheim onderzoeker Supergeheim onderzoeker
Berichten:
2641
Lid geworden op:
ma 18 feb 2013, 16:05

Re: De Doyleh's:G3 :Lily Doyleh H7 -24 jan p24

Hoofdstuk 8: Geheimen

Het was enkele dagen na de verjaardag van Alex en Noah,
En het was een doodgewone zondag eind januari.
En Lily was - zoals altijd- in een kamer met de naam 'keuken' te vinden.
Tot er iemand met een groene huid en veel te veel kroezelhaar naar haar toe wandelde.

'Hier ben je", zei Ax toen ze Lily naderde. "Waar zou ik anders zijn?" Vroeg Lily een beetje verbaasd terug.
Axatapa praatte tegen haar.
"Ik ben iets van eten aan het klaar maken voor Alex OF Noah, die 2 zijn buiten in de sneeuw aan het spelen en ik durf te wedden dat een van beide over 5 minuten
huilend en doorweekt komt binnengelopen, met een excuus als: "Ik heb honger", vandaar."
Afbeelding

Lily draaide zich om en vroeg: "Hoe is het met je boek? Over wat gaat het eigenlijk?"
Een vraag die nog maar eens wat verkeerd uitpakte. "G-goed", twijfelde Axatapa.
Lily's ogen sprongen open. Meteen zag ze dat Axatapa een stuk minder blij werd als ze dat vroeg. "Over wat gaat het nu? Of mag ik het niet weten?" vroeg ze achterdochtig terug.

"Wel...Ehhh..." slikte ze. "Het gaat over...Euhm..." Terwijl Axatapa tevergeefs een goed antwoord zicht, luisterde Lily aandachtig, naar Ax' alsmaar zenuwachtiger wordende stem.
"Zeg maar gewoon, over wat gaat het?" stelde ze gerust, het leek net of haar groenkleurige vriendin op het punt stond een moord te opbiechten.
Afbeelding

Terwijl de woorden nog steeds moeilijk uit Ax' bibberende mond kwamen, werd Lily's vermoeden bevestigd over het doorweekt en huilend naar binnenrennen door een van de jongens,
Alex had een grote sneeuwbal op zijn tweelingbroertje gegooid - terwijl die een sneeuwman was aan het maken - en dat vond de onzekere Noah niet bepaald prettig.

Het gevolg van die sneeuwbal was namelijk dat hij in de koude, natte sneeuw viel, doorweekt was en zijn broer hem uitlachte.
Afbeelding

Daarna duurde het uiteraard niet lang of het jongetje kwam binnengerend, tegen die tijd had Axatapa opgelucht adem gehaald dat ze dankzij Noah aan de vragen van Lily was ontsnapt.

"Lily! Lily!", Begon hij huilend te roepen, "Alex heeft een grote sneeuwbal op me gegooid en me in de sneeuw geduwd..."
Ze zag het beteuterde gezicht van Noah, en dacht, voor gewoon eerst vriendelijk te zijn:: "Natuurlijk, Noah."
"Jij zult het wel koud hebben...Eet misschien eerst e middageten op, terwijl ik droge kleren voor je haal ", vervolgde ze.
Afbeelding

Het duurde niet lang of Noah had een boterham met notenkaas vast en Lily was naar boven.
"Ik denk niet dat ze zo lief had gedaan als ik Alex in de sneeuw had geduwd..." denkt hij terwijl hij een grote hap neemt.
Afbeelding

Ondertussen was Lily naar boven, en terwijl ze een plant een beetje liet bloeien keek ze naar Axatapa die terug was aan het schrijven.
"Soms vraag ik me af of ik geen punt zou zetten achter deze relatie..." bedacht ze zich, gefascineerd starend naar de groene jonge vrouw die vlug was aan het typen,
en dat was niet het enigste wat Axatapa deed.

"Ik moet het schrijven...Voor mijn eigen veiligheid...Ik weet niet hoe anders..." mompelde de aliendjinn nerveus.

Afwachtend of Ax zou ontdekken dat ze alles hoorde, probeerde Lily te lezen wat er op het computerscherm stond.
Maar het enigste wat ze zag waren een paar dunne, zwarte lijntjes tekst die alsmaar langer werden. Het was te ver, uiteraard, maar ze gaf niet op.
Afbeelding

Maar tussen het komen en gaan in de kamer door de verschillende mensen die in het huis woonden, schreef ze gewoon verder.
En wandelde Lily uiteindelijk weg, ze wist echt niet meer wat ze met haar moest aanvangen...

"Ik kan het gewoon écht niet vertellen..." fluisterde Axatapa naar het schijnt na ze weg was, gezegd door haar broer.
(die zéér pertoeval juist even naar binnenkwam)
Nerveus tikkelde ze verder op het toetsenbord terwijl ze maar verder en verder en verder bleef mompelen tegen haarzelf:
"Ze kunnen me nu echt elk moment terughalen, ze zullen het nu wel al ontdekt hebben, na al die jaren..."
Afbeelding

Zich zorgen makend en teleurgesteld doordat ze maar zo weinig had gehoord van het gesprek dat Ax met haarzelf voerde,
wat het meeste was wat ze in 7 jaar tijd op enkele seconden had te weten gekomen, ging Lily naar de badkamer.

"Ze moet me iets vertellen...Maar wat? Ze is altijd al stil en gesloten geweest, maar de laatste tijd wordt het werkelijk elke dag erger ", vond ze.
Enkele minuten later besluit ze dat ze eens dringend met haar moet praten, en deze keer komt ze er niet onderuit.
"Ik moet en zal meer te weten komen over haar verleden, misschien is ze daarna woedend, zo kan het niet verder", concludeerde ze.
Afbeelding

Die avond probeerde ze 'het' gesprek aan te knopen, zenuwachtig ging ze naast Axatapa - die juist van plan was om te gaan slapen - liggen in hun bed
en begon ze subtiel over het raar doen van haar te praten.

"Je hebt vanmiddag zo te zien nog verder geschreven...", begon ze, "Ik hoorde je zelfs praten, denk ik."
Op dat moment zag ze Ax' aandacht meteen erg verscherpen.
"Ax...Is er iets wat je me wilt vertellen ofzo?" vervolgde ze.
Afbeelding

Hoewel Ax een onechte glimlach opzette, zag Lily de angst in haar ogen.
"H-helemaal niet...", antwoordde ze met een bibberende stem, "Ik vraag me nu wel af hoe vaak je dat al hebt gevraagd..."
Toen was het enkele seconden stil, gewoon...stil.
En er volgde een paar vreemde slikken. Ten eerste van Lily die wachtte op derest van wat Axatapa nog ging zeggen, en ten tweede Axatapa die niet wist wat ze zou zeggen
"Het is beter als je daar niks meer over vraagt, mijn verleden, wat ik zoal allemaal schrijf in dat boek, niks."
Op hetzelfde moment zag Lily hoe Axatapa uit bed wou stappen om haar pyjama aan te doen om definitief in bed te kruipen,
en die paar vragen te vergeten.
Afbeelding

Lily hield haar nog net tegen om het voorgaande te doen, en zei: "Ax, waarom doe je zo tegen mij? Je kan echt alles tegen me vertellen, alles.
Maar als je de hele tijd alsof er niks aan de hand is..."

Toen had Axatapa het perfecte moment gevonden, Lily was aan het praten en haar aandacht was dus minder gericht op het tegenhouden van haar,
waardoor ze gewoon haar pyjama aandeed en in bed kroop, en Lily die niet wist wat ze moest doen.
Afbeelding

Daarna ging ze dan maar zelf ook gaan slapen, het was al laat.
Maar die nacht gingen er veel gedachten door haar hoofd...

Ten eerste maakte ze zich écht zorgen om Axatapa, hoewel ze op zich nog min of meer normaal deed,
was het overduidelijk dat ze ergens iets kwijt moest, over haar verleden, iets waar ze zich zelf zorgen om maakte...Geen idee,
maar Lily wou alvast meer te weten komen over haar verleden, dat ging haar dacht ze al een pak verder helpen.
Als dat niet gebeurde, kon het gewoon niet verder...Ze hield écht van Ax, maar hoe kan je nu van iemand houden die je amper kent, denkt ze dan.

Het probleem is dat ze het niet durfde uitmaken, misschien ging Ax zich dan nog slechter voelen en nog vreemder doen,
en ging ze zich zelf ook slecht voelen, door schuldgevoel.
En daarbovenop was Axatapa ook de eerste persoon die écht van haar hield, om wie ze was,
en de eerste paar jaar van hun relatie kon je ze nergens alleen in een kamer achterlaten,
wat nu totaal niet meer zo was- de laatste tijd werd het eerder iets van ruzie.
Afbeelding

Daar zat ze enkele maanden lang met in haar hoofd - en Axatapa zat de hele tijd in de logeerkamer verder te typen, en alles wat ze daarbij deed.
Op het eerste zicht leek het of Lily er zich niks van aantrok,
maar het was duidelijk dat ze eronder leed en dat merkte vooral haar schoonzus Newa.
("Ik vind het niet leuk je zo te zien, praat met haar, maar écht praten, niet stoppen als je bang bent haar te kwetsen")

Misschien ging dat 'écht praten' op een dag ergens midden maart gebeuren.
Het was maart, zo'n 9°, en de laatste sneeuw smolt langzaam weg.

Verder was het in de late namiddag, en waren ze allemaal naar het park gegaan, waar Lily meteen haar keyboard open klapte en begon te spelen.

"Mooi", zei Axatapa die naar haar toewandelde.
Afbeelding

Lily herinnerde zich dat Newa iets had gezegd toen ze amper 5 seconden geleden langs haar was gewandeld - richting de schaaktafel - en stond op.
Ze keek even opzij, en zag dat haar schoonzus een duim omhoog stak en fluisterde: "Praat met haar!"

En dat was ze ook van plan, nu of nooit, dacht ze...Hier had ze al wekenlang met in haar hoofd gezeten, het voor de spiegel voorbereid, geoefend...
"Ax, wacht, ik moet je iets zeggen", zei ze.
Met haar voet schopte ze tegen het keyboard dat dichtklapte en ze kwam op Axatapa af.
Afbeelding

Axatapa draaide met haar ogen, en ging, met tegenzin, voor Lily staan.
"Drie keer raden", zei Ax koppig, "Lily, je hoeft je echt geen zorgen om me te maken!"
Lily zuchtte.
"Ik doe het anders wel, vind je het zelf dan normaal? Ax, ik hou echt van je, maar ik weet amper iets over je, en dat is gewoon...Vreemd."

"Hoezo? Wat ik je dan nog vertellen?" zei Ax even koppig als voordien, "Dat boek waar ik al zo lang aan bezig ben? Binnenkort ligt het in de winkel,
dan kan je het lezen, nu blij?" vervolgde ze al snel.

"Nee..Ja..."
Afbeelding

Nu wist ze niet meer wat ze moest zeggen, moest ze het nu uitmaken, verder gaan met haar leven en Axatapa vergeten,
of zich er gewoon bij neerleggen dat ze nooit maar dan ook nooit meer dan ze nu weet over haar te weten gaat komen?

Het werd het eerste, snel raapte ze haar moed bijeen en zei ze, bijtend op har lip:
"Je hebt gelijk, ik maak me zorgen of niks. En dat boek zal ik dan wel eens lezen ja...Maar zo gaat het gewoon niet meer verder.
Ik zet er een punt achter."

Ze zag hoe de koppigheid die eerst van Ax' gezicht af te lezen viel plots veranderde in angst, verdriet. "Ehh...Gaat het wel? Sorry...", zei ze.
Afbeelding

Axatapa reageerde niet, levensloos staarde ze met grote, groene ogen, nog groter als normaal, naar het andere deel van het park achter Lily.
"Ax, ik heb het zojuist uitgemaakt..." herhaalde Lily droog.
Geen reactie.

Daar stond ze dan, Lily, het juist uitgemaakt met Axatapa, die bibberend en angstig naar het al lege park achter haar stond te staren.
Er was écht wel iets met Ax, ontkennen had nu officieel geen zin meer.
"N-ne-nee...Niet nu...", hoorde Lily haar stotteren. "Nee!..."
Afbeelding

Toen duurde het zo goed als niks meer en zweefde het groene wezen bang weg, en bleef Lily alleen achter,
die zichzelf in haar gedachten een heleboel vragen stelde, zoals: "Waarom liep ze plots weg?" en: "Klonk het zo gemeen?"

"Dit was...Raar", bedacht ze zich, "alles, maar niet die reactie."

Toen draaide ze haar hoofd 90° naar links, en was er een logische verklaring...Het was niet veel wat ze zag,
daar in de struiken aan de overkant van de straat.
Maar het was genoeg en vreemd genoeg om als logische verklaring te dienen. "Wat...", schrok ze, "...Is dat."
Afbeelding

Toen kwam het ding een beetje uit te struiken, het was precies een schijf en er zaten allerlei lichtjes op.

Langzaam en trillend op haar lange benen schuifelde ze bang dichterbij, en zag ze hoe een vreemd en lichtgevend ding traag omhoog zweefde.
Praktisch op hetzelfde moment begon het te regenen,
maar ze voelde niks van de regen toen al haar aandacht was getrokken door het naar boven zwevende ding.

Ze wist niet wat ze zag, het was zo vreemd, magisch...Buitenaards. En het draaiende de hele tijd rondjes rond z'n eigen as,
Lily had al veel vreemde dingen gezien maar dit was het absolute toppunt, ze dacht te weten wat het was, maar kon het niet geloven.
Zeker als dit was waar Axatapa zo snel voor wegzweefde
Afbeelding

"Dat...Dat...", stamelde ze, "lijkt wel een ufo." Met met angst gevulde ogen schuifelde ze nog een beetje dichterbij.
Tot ze werd tegengehouden door een gevoel genaamd schuld, omdat het haar niet wat gelukt Ax te breken, te weten te komen wat ze verborgen hield.

"Alsjeblieft, Ax...Zeg wat je allemaal is overkomen!"

Toen vloog de ufo hoog de lucht in, en licht getraumatiseerd ging ze samen met derest van de familie terug naar huis,
doende of er niks gebeurd was. "Het is beter zo...", prentte ze zichzelf in.

Axatapa, die was waarschijnlijk al lang thuis op het moment dat Lily de ufo zag,
het zweven van zo'n djinn ging erg snel had ze ondertussen wel al ondervonden met 4 van die wezens in huis.
Afbeelding

De dagen daarna waren - zacht uitgedrukt - vreselijk stil.

Het was 3 dagen later en tussen het wegzweven en nu had Lily Axatapa amper 1 keer gezien,
en die keer was door het sleutelgat van de logeerkamer waar Ax zichzelf had opgesloten.

"Gaat het?" vroeg de kleine Noah aan Lily vlak voor hij samen met zijn broer naar school vertrok.
Lily slikte. "Zie ik eruit alsof het gaat?" vroeg ze vinnig terug.
Meteen daarna pakte ze haar woorden terug. "Sorry...Ik weet het niet meer, Noah...Ik wil Ax zo graag helpen, ondanks alles, maar ik weet niet hoe,
en hoe kan ik haar nu überhaupt helpen als ze zogezegd geen hulp nodig heeft..."
Afbeelding

"Mama zegt dat je het met tante Axatapa hebt uitgemaakt..." vervolgde het jongetje.
"Klopt," lachte ze terug, "Maar dat was vóór ze ehhh...Redenloos wegliep."

Toen begon Noah vreemd te glimlachen, zonder die glim- bijna.
"Ik heb die ofu/..."
"Ufo", onderbrak Lily. "...Ufo ook gezien, ze liep daarvoor weg." bevestigde Noah.

"Als jij het zegt," zei Lily, "Maar inderdaad...Dat denk ik ook." zuchtte ze. "Wat heeft ze daar toch allemaal meegemaakt op Lunar Lakes."
Afbeelding

Ondertussen had Newa - die op de computer zat te schaken- gehoord dat haar zoontje niet zijn boekentas klaarmaakte,
maar gezellig zat te kletsen met haar schoonzus en en verhief ze haar stem om haar zoontje een flink te commanderen.
"Noah!" onderbrak Newa het gesprek. "Nu naar school jij!"

Na een piepkleine: "Maar ik wil niet naar school..." legde hij er zich gelukkig bij neer.
Afbeelding

"Zo..Nu een gesprek tussen 2 volwassen vrouwen", begon Newa,
"Een ufo dus...Ten eerste, ik maak me ook zorgen om Axatapa, en kan jaar even slecht helpen als jij." gesticuleerde ze.

"Hoopgevend...", antwoordde Lily droevig.
"Wat moeten we nu met haar doen? Eerst was het nog niet zó erg, buiten het nogal afwezig zijn en het gepraat met haarzelf,
maar sinds die ufo is ze werkelijk gek geworden!" gooide ze d'r uit.

"Ik weet het...Maar ik dacht dat we haar misschien samen kunnen helpen."
Afbeelding

"Hoe...", zei ze nogmaals, lusteloos.
"Maar, weet jij misschien wat ze daar vroeg zoal deed, op Lunar Lakes?" vervolgde ze voorzichtig.
Newa's blauwe ogen sprongen open. "Hoe bedoel je? Ik vrees dat ik evenveel weet als jij..."

"Je kan nooit weten, je kent haar al zo'n 3 jaar langer als mij. Vertel me wat je weet..."

Newa zette haar stemvolume omhoog en begon haar inderdaad erg korte verhaal te vertellen:
"Wel," zei ze, "Het is nu zo'n 10 jaar geleden...Ik was erg verdrietig omdat het een jaar geleden was dat Jaden op Lunar Lakes terechtkwam, en hij wou echt terug naar huis..." vertelde ze.
Afbeelding

"Maar ik kon hem niet helpen, verdrietig en mezelf alles verwijtend wandelde ik door het eindeloze bos, tevergeefs op zoek naar een mogelijke oplossing",
vertelde ze verder, gravend in haar herinneringen.
"Toen botste ik op Axatapa, voor me stond plots een groen gekleurd meisje van zo'n 17 jaar oud,
ze was overduidelijk anders dan de andere aliens, geen alien om te beginnen. Ze was bang, erg toegetakeld, maar zei bijna niks tegen me, behalve:
"Jij ziet er verdrietig uit...Kan ik je helpen?" Dat herinner ik me nog erg goed. Ze vroeg er enkel wat gereedschap voor terug, iets wat ik erg vreemd vond.
Vanaf die dag spraken we geregeld af om onze plannen te bespreken,
en 8 jaar geleden was ons ruimteschip klaar, het vervolg ken je wel."
Afbeelding

"Dat is inderdaad niet veel meer...Weet je zeker dat ze nooit heeft gezegd waar ze vandaan kwam?" vroeg Lily na Newa klaar was.
"Behalve dat haar vader een djinn was, haar moeder een alien en dat ze arm en een beetje uitgesloten was: noppes."

Toen werd het even stil, ze waren allebei aan het nadenken.
"Ik kan haar moeilijk bedreigen om alles te vertellen..." zuchtte Lily."Of we kunnen het gewoon laten rusten..." raadde Newa aan.
Afbeelding

"Heb je de laatste tijd eigenlijk nog iets gedaan voor je plezier? Wat je echt leuk vond?" vroeg Newa haar.

"Ik zit de hele tijd met Ax in mijn hoofd...", antwoordde Lily, "Hoewel ik graag eens op reis zou gaan, ik voel me zo gevangen in deze rotstad."
Meteen begreep Lily wat Newa bedoelde: "Wat? Dat meen je niet, ik kan dat toch niet doen nu Ax het zo moeilijk heeft!"

"Misschien wel, wij kunnen haar alvast niet helpen, dus waarom zouden we het niet eens iemand anders laten proberen?
Terwijl wij allemaal samen van ons leven genieten!" lachte Newa.

"Dan moeten we haar wel eerst die logeerkamer uitkrijgen", lachte Lily terug.
Afbeelding

Opmerkingen van het geniaal brein achter dit verhaal:

- 3 keer raden waar ze Axatapa gaan droppen...

- Noah is schattig.

- Dit moest eerst een romantisch hoofdstuk worden...Neeeehhhh niet mijn ding.

Generatie 3
Hoofdstuk 1
Hoofdstuk 2
Hoofdstuk 3
Hoofdstuk 4
Hoofdstuk 5
Hoofdstuk 6
Hoofdstuk 7
Hoofdstuk 8
MandMeneer
Afluister specialist Afluister specialist
Berichten:
1675
Lid geworden op:
za 28 dec 2013, 12:27

Re: De Doyleh's:G3 :Lily Doyleh H8 -14 feb p24

Ik was helemaal blij toen ik weer een hoofdstuk zag staan van de Doyleh's, en terecht, het is een erg leuk hoofdstuk! :D (ook leuk die opmerking: 'Noah is schattig' :lol en gelijk heb je!)
Afbeelding (38KB)
Bezoek ons forum vandaag nog! :D (Klik op het plaatje om erheen te gaan)

Weergave- en sorteeropties

Plaats reactie