Sims Nieuws

Sims Nieuws Forum

Je kunt gewoon niet zonder!

Plaats reactie

509 berichten • Pagina 23 van 26

gitte2001
Supergeheim onderzoeker Supergeheim onderzoeker
Berichten:
2641
Lid geworden op:
ma 18 feb 2013, 16:05

Re: De Doyleh's:G3 :Lily Doyleh H2: De droom -26 nov p22

Hoofdstuk 3: Nieuw begin


Nadat Justin terug herenigd was met zij familie- of toch in ieder geval zijn vader en zusje- veranderden er op een korte tijd veel dingen, ten eerste, ze verhuisden naar een ander huis, en daar ging het leven gewoon verder, een nieuw huis, nieuw leven, nieuw begin.

Amper een week na de verhuizing, was er al bijna een feest op komst: Op een doodnormale middag ging Justin op zij knie zitten en haalde een klein doosje met een blinkende, diamanten ring uit zijn broekzak en vroeg 'Ash' ten huwelijk, Justin had zelfs niet de kans om “Liefste Ash, wil je met trouwen?” Te zeggen of de amper 20-jarige Ashley zei luidkeels “Ja!”
Afbeelding

Diezelfde dag nog viel er bij hen in bed veel te beleven, wat een zwangerschap tot gevolg had.
Afbeelding

Verder was het jonge koppel vooral gefocust op elkaar, en spendeerden ze uren in het zwembad. Hoe vaak Lily of George het ook vroegen, ze wisten niet waar Justin al die jaren precies was en wat hij daar deed. En dat gingen ze waarschijnlijk ook nooit weten...Tenzij Justin het op een bepaald moment wel tegen Lily moest zeggen, natuurlijk. Een moment dat ooit nog zal komen.
Afbeelding

Na een heleboel zaken die nog moesten geregeld worden – onder andere Ashley en Justin die beiden hun school nog moesten afwerken – trouwden ze na 6 maanden uiteindelijk, Ashley al met een redelijk dikke buik.

“Mijn oudste kind trouwt, en ik word binnenkort opa...Spijtig dat Lara dit niet maar kan meemaken.” Snikte George toen hij even wegkeek van Ashley en Justin die op het punt stonden het jawoord te geven.
Afbeelding

Ondertussen ging het ook met Lily alsmaar beter na de grote schokken van de laatste tijd. (Bedenk dat de laatste 10 delen van 'seizoen 1' en de 2 eerste hoofdstukken van 'generatie 3' zich allemaal in één week afspelen)

Ze ging terug naar school, naar een andere wel, en toen ze thuiskwam maakte ze haar huiswerk tot etenstijd en speelde daarna nog piano voor ze ging slapen, en dat ging zo elke dag volgens een vast patroon.
Afbeelding

En dat etenstijd, zij was de kokkin in huis geworden. “Als ik niet kan koken, ga ik ook nooit Ambriosa kunnen maken.” Zei ze tegen haar vader toen hij zag dat ze de pannen uit zijn handen trok, waarna ze ook haar plan vertelde. “En de ingrediënten voor dat Ambrioso/...” “Ambriosa, niet Ambrioso” Verbeterde ze.

“Ambriosa, en de ingrediënten voor dat Ambriosa dan? Ik heb werkelijk nog nooit van een doodsvis gehoord en van die levensvrucht hetzelfde.”

“Het ene is moeilijk te vangen en het ander te kweken, maar ik kan nog geen wafels maken, dus dat zij zorgen voor later, laat me nu doen!”
Afbeelding


Maanden gingen voorbij en ze kon al moeiteloos Macaroni maken, alhoewel, moeiteloos...Het maken, na het in de oven zit is het een stuk vermoeiender, en daar heeft Lily flink wat ervaring mee.

“Dan maar snel een croque-monsieur maken...” Zei ze zuchtend toen ze de aangebrande macaroni opruimde.
Afbeelding

Maar George bleef niet bij de pakken zitten,”Straks heeft ze wel de vaardigheiden omdat Ambridinges te maken...” Zei hij terwijl hij een simpele slaplant in de grond stak.

”...Maar niet de spullen, ik ga haar helpen levensvruchten kweken...” Vervolgde hij, en gooide het laatste beetje aarde over het kleine ontkiemende zaadje.
Afbeelding

Nog meer maanden gingen voorbij en Lily begon het te accepteren dat ze nu eenmaal 2 lilakleurige vleugels achter haar aan had zweven en speciale krachten bezat, en haalde regelmatig grapjes uit met haar huisgenoten.

Op een dag, toen haar schoonzus Ashley een van haar zoontjes in zijn bedje legde, had ze plots een paars, klein blinkend dingetje rond haar zweven, haar eerste gedachte was een vlinder die via het raam de kamer was ingevlogen.

“Aargh waarom vliegt het de hele tijd rond me? Ga eens naar buiten!” Ashley houdt niet zo van vlindertjes.

“Rustig Ash, ben ik het maar.” En toen stond Ashley gefascineerd te kijken naar het blinkende dingetje dat langzaam in iets menselijk veranderde. “En dat was best grappig.” Zei Lily nog snel toen ze de deur achter haar sloot om het andere instrument dat ze speelt -gitaar- te bespelen.

“Ik heb 2 huilende baby's, een man die hele dagen is gaan werken terwijl we geld genoeg hebben, een schoonvader die nog steeds in de rouw is voor die domme vrouw van hem, en dan nog dit...En ik haat het als ik Ash genoemd wordt!!!!!”
Afbeelding

Ook leerde Lily rond haar 16e auto rijden, en af en toe waren er in de oude roze auto van Lara -zacht uitgedrukt- aparte gesprekken.

“Papa...” Zei ze verlegen toen ze haar aandacht even van de weg wegging. “Ja, Lily?” Vroeg hij nieuwsgierig terug.

“Dit is mama's auto...Mag ik hem hebben als ik over een paar jaar alleen ga wonen?”

“Natuurlijk...” George glimlachte, dit was de eerste keer sinds bijna een jaar dat hij zijn dochter het woord 'mama' hoorde uitspreken.
“Natuurlijk mag je hem hebben, en let op de weg.”
“Oké...”

Afbeelding

Het mooiste moment van haar leven tot nu toe, had ze een halfjaar later, ze had al piano niveau 5 en speelde op een avond in het park, maar wat toen gebeurde, had ze nooit gedacht dat het zou gebeuren.

Zeker 10 mensen waren volop op de aanstekelijke pianomuziek van Lily te dansen en mee te neuriëen, het was geweldig. “Eindelijk iemand die het écht mooi vindt.” Lachte Lily tevreden.
Maar toen ze 19 was, kwam er wel de grootste verandering in haar leven...
Afbeelding

George pakte een bord door Lily gemaakte Macaroni uit de koelkast terwijl zijn intussen volwassen dochter het fornuis schoonmaakte.
“Morgen verhuis je!” Zei George enthousiast terwijl hij met zijn elleboog de deur van de koelkast dichtduwde.
“Klopt.”, Bevestigde Lily droog en ze schrobde verder restjes Macaroni en nog wat ander eten van het fornuis.
George duwde nog eens zacht een extra keer op de deur van de koelkast die maar niet sloot, waarna hij zichzelf terug klaarmaakte om te praten “Dat klonk niet echt enthousiast, een paar dagen geleden keek je er nog zo hard naar uit...”
Afbeelding

Er kwam niet echt een waardige reactie uit Lily, en George verliet zuchtend de keuken “Ik wil gewoon dat ze gelukkig is...” Mompelde hij tegen zichzelf, en stapte door het deurgat.

Toen gooide Lily de vod waarmee ze het fornuis schoonmaakte op de grond en schreeuwde het uit van frustatie, zo luid dat bijna heel de rijkemensenwijk waar hun huis zich situeerde het hoorde.

Na ze het volume van haar schreeuw besefte en zag dat de vod aan de andere kant van de keuken was geland stond ze emotieloos naar de rooswitte, kale muur vlak voor haar te staren en zei:“Ik wil ook gewoon gelukkig zijn papa, maar soms lukt het gewoon niet...”
Afbeelding

Ze zuchtte diep en wandelde naar de vod en raapte die op, daarna ging ze in een stap naar de lavabo vlakbij haar en schrobde die schoon. “Hopelijk heeft niemand het gehoord.” Zei ze in haarzelf en hervatte haar schoonmaakwerk in de keuken.
“Morgen verhuis ik inderdaad...Ik zal het hier missen.”
Afbeelding

Voor derest van de dag deed ze niet veel, ze wou vooral niet nadenken, want dan veranderd het sowieso in nadenken over haar toekomst, de belofte die ze aan haarzelf en haar moeder had, of haar – ondertussen niet meer zo 'tje' – kleine broertje ooit zou terugkeren, en vooral over wat ze met haar toekomst zal doen, ze hield van muziek en piano spelen en kon het goed, maar ze wist dat ze niet genoeg tijd ging hebben om er haar carrière van te maken in combinatie met het ooit ambriosa kunnen maken.
“Morgen verhuist tante Lily.” Zei ze met een kinderlijk stemmetje tegen haar neefje toen ze hem een flesje -groene- melk overhandigde.
“Ikke ook!” antwoordde de niks beseffende 3-jarige Andy terug en stopte het flesje groene melk in zijn mondje.
“Nee, jij niet, ik ga alleen verhuizen, ik ga alleen gaan wonen!”
“Ikke ook!” Zei Andy (die dol op zijn tante was) telkens terug. Lily lachte terwijl ze het – lege - flesje van haar kleine neefje probeerde af te pakken, “Laat maar.” Dacht ze en wandelde de kamer van haar 2 kleine neefjes uit.
Afbeelding

Daarna ging ze verder in het rondje door en rond het huis, toen ze 15 was, was George begonnen met het tuinieren, speciaal voor Lily.
Maar Lily besefte ook al snel dat ze op een dag zonder ingrediënten voor het beroemde gerecht zou zitten, en begon ook te tuinieren...
Misschien kon George levensvruchten kweken en die dan als het zover is aan Lily overhandigen, maar Lily moest hoe dan ook het zelf kunnen. En het feit dat ze een fee is, hielp daarbij.

Ze zat te tuinieren in het kleine tuintje naast het zwembad, en oogstte de slaplant, terwijl ze diep in gedachten verzonken was. “Het moet ooit lukken, het moet ooit lukken, anders, anders...” Zei ze de hele tijd in haarzelf,
“Aww!” Schreeuwde ze, en ze zag dat ze zichzelf perongeluk in haar vinger had gesneden met het mes dat haar zou helpen met de irritante kroppen sla die nog wat aan de plant wouden blijven hangen, ze kroop langzaam achteruit en keek naar haar vinger. “Dat is een diepe snee.”
Afbeelding

Geschrokken van de diepe, bloederige snee in haar vinger deinsde ze achteruit en botste tegen de grafsteen op waaronder Lara's urn stond. Wanneer ze de harde, koude grafsteen achter haar voelde draaide ze zich langzaam om tot ze de grafsteen voor haar zag liggen, ze liet haar bloedende vinger langzaam over de steen glijden terwijl ze de takjes en bladeren wegwreef die erover lagen en zag 'Lara Doyleh' op de koude steen staan...Ze heeft nooit geweten dat de urn zich onder deze grafsteen bevond, ze wist überhaupt niet van de grafsteen af.
“Ik moet hier echt vaker komen...” Bedacht ze zich. “Oh, mama!” Schreeuwde ze en ze barste in tranen uit. “Sorry, sorry, sorry...Sorry voor alles wat ik mezelf aandeed, jou aandeed, iedereen aandeed, en doe...Het spijt me, het spijt me, het spij/...” Toen stopte ze en herpakte ze haarzelf. “Maar ik ga alles goedmaken, dat beloof ik...Ik ga je terug tot leven wekken, ik ga iets met mijn leven doen, ik ga, zoals oma zei, ik ga ooit een hele planeet redden. Ik beloof het.”
Afbeelding

De volgende ochtend was het zover, het was nog maar 6 uur in de ochtend en de verhuiswagen stond al klaar.
“Weet je zeker dat ik je niet moet helpen met die doos in de verhuiswagen zetten?” Vroeg George nog eens voor de zekerheid.
“Nee pa, het gaat wel gaan...En desnoods tover ik het erin, weet je nog toen ik klein was en mijn kast eens perongeluk liet zweven? (Zie deel 81(eigenlijk 82 maar had eens verkeerd geteld)) Toen...Mama nog leef/...”
Afbeelding

Plots sloeg Lily haar armen stevig rond haar vader en begon te wenen. “Papa, ik wil hier gewoon niet weg! Ik ga je zo missen!”
“Stil lieverd, ik ga je ook missen, maar het is maar 200 verder...” Troostte George, in de hoop dat zijn dochter haar help-ik-kan-niet-meer-ademen-greep zou verzwakken.
Afbeelding

En dat deed ze, met het getuut van de vrachtwagenchauffeur op de achtergrond namen Lily en George afscheid, Lily stond met een verdrietig gezicht voor zich uit te kijken, en keek ook naar een van de vele huizen -liefst 5- waar ze tijdens haar jeugd had in gewoond.

“Mag ik mama's urn hebben? Ik heb het gisteren ontdekt, de steen in de tuin...” Zei ze uiteindelijk, de laatste minuten had ze haarzelf voorbereidt op het vragen van deze, ene laatste vraag voor ze haar ouderlijk huis verliet.
Afbeelding

“Natuurlijk.” Antwoordde George, hij ging naar de tuin en hief de steen op, nam de urn eruit en overhandigde hem aan Lily, die even verdrietig naar de urn in haar handen stond te staren “Hier zit mama dus in... “ Dacht ze, en er rolde een traan over haar wang.
“Veel succes Lily, en je mag altijd nog op bezoek komen.”
Afbeelding

Enkele uren later, als Lily al rustig in haar nieuwe gezellige huisje zit, verschijnt er aan de rand van de stad plots een raar, buitenaards rijtuig aan de hemel, dat naar de grond blijkt te dalen.
Eenmaal op de grond geland, verschijnt er eerst een bruinharige jongeman van ongeveer 18 jaar met een vreemd kapsel naast, die waarschijnlijk in het ding heeft gezeten.

Enkele seconden later, kwam er ook een groene vrouw uit getransporteerd.
“Jaden, ik zei nog om te wachten!” Zei ze bazig, terwijl ze in haar nek krabde. “Ik ben zotezien allergisch aan die stoffen hier...Waarom zijn de bladeren aan de bomen hier groen en oranje?”

“Hmm...Het wordt zotezien herfst.” Antwoordde de jongeman. “Waar is Newa?”
Afbeelding

“Hier ben ik schattie!!!” Zei een enthousiaste, felblauwe jonge vrouw nadat ze ook uit het rijtuig getransporteerd.
“Newa!” Riep de jongen, vlak voor hij door zijn -vermoedelijke- vriendin stevig werd vastgepakt en gekust

Afbeelding

“Dit is dus de Aarde... Weet je zeker dat je zus hier nog woont? En je zei dat het herfst wordt, wat is dat?” Vroeg de groene nog eens.
Afbeelding

“Er zijn hier 4 seizoenen: zomer, herfst, winter en lente. Het was zomer, maar wordt herfst, in de zomer is het warm, in de herfst worden de bladeren aan de bomen oranje, geel rood en bruin. In de winter is het koud, valt er soms wit spul uit de lucht en bevriest alles. Bevriezen is...Ach, laat maar. En ja, dat weet ik zeker.” Vertelde hij, nog steeds verliefd starend naar het blauwe meisje.
“Dit is de Aarde, ik had nooit gedacht hier ooit nog te zijn. Hier komt je moeder vandaan Newa.”
Afbeelding



Generatie 3
Hoofdstuk 1
Hoofdstuk 2
Hoofdstuk 3
Hoofdstuk 4
Hoofdstuk 5
Hoofdstuk 6

Laatst gewijzigd door gitte2001 op za 10 jan 2015, 18:15, 3 keer totaal gewijzigd.

Gebruikersavatar
Anna
Snode rechterhand Snode rechterhand
Berichten:
3793
Lid geworden op:
do 01 okt 2009, 16:50

Re: De Doyleh's:G3 :Lily Doyleh H3: Nieuw begin -15 dec p23

Leuke update weer! En ik kan me op de een of andere manier niet bedenken wat die aliens hier nou komen doen? :o

v Oh, ja wat stom. Dat herinner ik me allemaal wel. Ik begreep alleen niet dat ze naar familie zochten. maar nu snap ik m weer. :sweatdrop

Laatst gewijzigd door Anna op di 23 dec 2014, 13:12, 1 keer totaal gewijzigd.

Afbeelding
gitte2001
Supergeheim onderzoeker Supergeheim onderzoeker
Berichten:
2641
Lid geworden op:
ma 18 feb 2013, 16:05

Re: De Doyleh's:G3 :Lily Doyleh H3: Nieuw begin -15 dec p23

Kan je je écht niks bedenken? Die groene is een aliendjinn genaamd Axatapa afkomstig van Lunar Lakes(qua soort een djinn, maar ze heeft het uiterlijk van haar moeder die een alien is) die blauwe is een volbloed djinn (vrije lampgeest van bij showtime) wiens moeder ooit van de aarde naar Lunar Lakes werd ontvoerd door aliens en daar naar de bossen is gevlucht (zie hfst 1) en Jaden, dat is Lily's broer die door de blauwe -Newa genaamd- perongeluk naar Lunar Lakes is ontvoerd...(zie hfst 1) en derest kom je in hfst 4 te weten.
gitte2001
Supergeheim onderzoeker Supergeheim onderzoeker
Berichten:
2641
Lid geworden op:
ma 18 feb 2013, 16:05

Re: De Doyleh's:G3 :Lily Doyleh H3: Nieuw begin -15 dec p23

Hoofdstuk 4: Vreemd bezoek

Het was al laat in de middag toen Jaden, Newa en Axatapa in de stad rondliepen.
Gelukkig was het er niet al te druk, want de meeste mensen -gewone, normale bewoners van Roaring Heights- zouden het vreemde trio maar verdacht vinden, daarom deed Jaden dan ook het woord als ze iemand tegenkwamen.
"Dat is Newa, ze lijdt een smurfenitis." Zei hij dan met klein lachje, en voor Axatapa zei hij wel iets gelijkaardig.
Soms gebeurde het ook dat iemand Jaden nog herkende van toen hij een doodgewone jongen van 13 was en samen met zijn zus en ouders in een gigantisch strandhuis woonde,
en toen Jaden vroeg hoe het met zijn zus en ouders was, kreeg hij een niet echt aangenaam feit te horen.
"Je hebt het gehoord, Jaden, die zus van je is niet meer zoals ze vroeger was." Zei Newa tegen hem na ze enkele ernstige dingen hadden gehoord.
"Ik kan niet geloven dat ze zoiets zou doen, ze was vroeger zo...Lief. Ik weet wel nog dat zij en ma ruzie hadden toen ik verdween, maar dat..." Bedroefd pinkte hij een traan weg.
Afbeelding

"Het zijn en blijven domme verhaaltjes van achterlijke menselijke stadsbewoners, misschien is het omgekeerd."Zei Axatapa, Jaden slikte.
"Sorry, maar van mensen weet je maar nooit...Ohw, sorry, nogmaals." Grapte ze terwijl ze zich van vreugde uittrok.
"Ax...Hou op, en laten we verder zoeken..."
Nu onder leiding van Newa wandelde het trio verder, opzoek naar naar Lily's adres verwijzende dingen, verspreid in de grote stad waar ze zich bevonden.
Afbeelding

Ondertussen was een nietsvermoedende Lily druk bezig met de planten in de serre van haar nieuwe, prachtige huis.
"Paprika verwekt echt veel te snel." concludeerde ze. "En hetzelfde met dat vlamfruit, vreselijk."
Ze oogste de nog goeie paprika's, vlamfruitvruchten, kersen en sla en legde ze in een mandje dat op een klein tafeltje in de serre stond,
en gaf vervolgens de planten - voor de zekerheid allemaal, voor de niet-verwelkte ook verwelken - wat water,
en terwijl was ze in gedachten verzonken.
"Eindelijk woon ik alleen..." Dacht ze.
"...maar dan ook echt alleen, misschien kan ik een hond adopteren, of een huisgenoot nemen. Het huis is toch groot genoeg...Te groot voor mij alleen."
Ze zette de gieter terug op de grond, pakte het mandje met onder andere paprika's en kersen en wandelde terug haar huis binnen.
Afbeelding
Afbeelding

Eenmaal daar, legde ze alles in de koelkast en begon ze aan een boterham met kaas en confituur voor haarzelf, nog steeds in gedachten verzonken.
"Ik kan het me al inbeelden...Over een jaar of tien sta ik hier geen simpele boterham klaar te maken, maar een bord lekkere ambriosa...
Misschien moet ik toch al eens haar geest zelf terug tot leven proberen te wekken, nu verouderd ze niet en het zou raar zijn als als ze terug leeft papa plots 15 jaar ouder is als haar."
Afbeelding

Ze schoof het plankje en het mes recht in de gootsteen en legde de boterham op een bord dat ze uit de kast pakte.
"Maar nu ga ik deze zelfgemaakte schat hier opeten." Zei ze voor de verandering eens luidop,
wat belachelijk klonk in het gigantische huis.
Afbeelding

de overige 10 minuten van de late namiddag verliepen nogal rustig, ze gooide de hengel uit in het meertje voor haar huis, en viste wat.
"Kom hier vissie vissie vissie...Kom hier!!!" Zei ze met een belachelijk stemmetje alsof ze tegen een van haar neefjes praatte,
tevergeefs, vissen zijn geen 3-jarige peuters en echt positief reageerden ze er niet op, ze heeft geen enkele vis gevangen.
"Aaargh, had ik voor die domme vissen maar dezelfde aantrekkingskracht als Ashley!" Schreeuwde ze.
Daarna duurde het niet lang of ze gooide de hengel hard op de grond en liep geërgerd naar binnen, opzoek naar een ander iets om de avond te vullen.
Afbeelding

En dat was het zwembad geweest, als de avond niet helemaal anders had gelopen als ze had verwacht.
Nadat ze haar bikini had aangetrokken en een grote handdoek bij het zwembad gelegd voor het moment dat ze er terug uitkroop,
stapte ze voorzichtig op de eerste, natte en schuiverige trede van het zwembadladdertje, en stak toen voorzichtig haar linkervoet in het water.
"Brr, het is maar koud..."Zei ze bibberend, en gooide toen een blik op de thermometer voor het zwembadwater.
"Niet bepaald vreemd..." zuchtte ze, en was dan van plan om terug naar binnen te gaan en de zwembadwaterverwarming aan te zetten...
Afbeelding

Maar toen ze langs de voordeur liep en in haar ooghoek een schim zag van 3 mensen
- alhoewel, mensen, ze meende iemand blauw en iemand groen te zien - veranderde haar plan,
vreemd genoeg was ze niet het meest afgeleidt door de 2 felgekleurde vrouwen,
verf hoopte ze, hoewel het redelijk echt leek, maar de normaalste van de drie: een bruinharige jongen van ongeveer 18 jaar.
Met grote ogen staarde ze naar de jongeman, en mompelde toen stil: "Wat...?" Ze kon haar ogen niet geloven, ze herkende de jongen,
ze herkende hem! En het was niet zomaar iemand, nee, het was..."Dat kan niet!" Riep ze luid , en weigerde te geloven wie ze zag.
Maar toen de jongen, de groene vrouw die ongeveer 19 à 20 jaar, en de blauwe die ook ongeveer 18 jaar was, richting de deur liepen,
begon ze het langzaamaan te geloven.
Afbeelding

In één seconde gooide ze de deur open en liep ze aan een topsnelheid op haar broer af, en pakte hem stevig vast,
enkele seconden lang bleef dat ook gewoon zo. "Lily..." Sprak Jaden, die bijna stikte van zijn zus' stevige greep.
Toen Lily hem haar naam had horen zeggen, wist ze het zeker: dit was haar, ondertussen niet meer zo 'tje', broertje Jaden!
"Jaden! Waar was je? Wat doe je hier? Heb je een lange reis gehad? Heb je honger? Ik kan wel iets klaarmaken, of heb je geen honger?
Ik heb trouwens nog veel plek in huis, je mag hier komen wonen." Stamelde ze,
spijtig genoeg voor Jaden haar greep nog steeds niet verzachtend.
"La...La-at me los." Stotterde hij ademloos. "Ka...Kan bij-bijna niet adem-ademen."
"Oh, sorry Jaden...Heb je me voor de deur zien staan? Ik wist eerst niet zeker of jij het was, maar dat ben je wel! Ik kan het bijna niet geloven!"
Toen pakte ze haar broer terug vast -loslaten was extreem moeilijk in dit geval- en er speelde zich een herhaling af van wat ze allemaal zei toen ze hem de eerste keer vastpakte.
"Lily...Ik ga alles nog wel uitleggen, misschien kunnen we eerst naar binnen gaan, het regent..."
Afbeelding

Na ze Jaden en zijn 2 gekleurde vrouwelijke metgezellen had binnengelaten, ging ze terug haar normale kleren gaan aandoen.
10 minuten later kwam ze terug beneden toe, en met een glimlach wandelde ze de woonkamer binnen waar ze haar ogen niet van Jaden kan afhouden.
"Jaden is hier...Jaden is hier..." Herinnerde ze zichzelf er steeds aan.
Afbeelding

Vlak voor ze ging gaan zitten en wat met feeënstof speelde, vroeg ze iets waar ze nu al bijna een kwartier meezat,
maar ze nog totaal niet gevraagd had. "Zo...Blauwe, groene, wie en wat zijn jullie...?" Vroeg ze niet al te vriendelijk.
En dat heeft ze geweten, al snel hoorde ze licht verstaanbaar gemompel uit de richting van 'de groene' komen.
"Zegt het meisje met belachelijke lichtpaarse dingen aan haar rug dat naar het schijnt haar eigen moeder heeft doodgeschoten..." Mompelde Axatapa fluisterend.
Jaden hoorde dat, en hoopte dat zijn zus het niét gehoord had, en mompelde snel iets terug.
"Zeg niks negatief over haar vleugels, en dat heeft ze niet gedaan." Lily lachte.
"Wees gerust broertje, ik ben trots op die 'belachelijke paarse dingen' en ik heb dat inderdaad niet gedaan, niet expres in ieder geval..."
En ze veranderde toen snel van onderwerp. "Zo, Jaden, waar was je?"
"Oh, ja, dat..." Reageerde Jaden, en begon toen met het verhaal.
Afbeelding

"Om te beginnen...Zelf weet ik ook niet helemaal waar ik was en wat ik er deed, maar ik kon er niet weg.
De gene die nog het beste zal weten waar ik was, is Axatapa hier..." Zei hij, met een knik in de richting van Axatapa.
"En deze mooie blauwe jongedame naast me, zat ongeveer in hetzelfde schuitje als ik.
Gevangen in een groot bos op een buitenaardse planeet..." Vervolgde hij, en keek naar Newa.
Toen begin hij te vertellen...
Na ik was verdwenen toen ik uit de achtbaan stapte, werd ik wakker op een bed in en kamer die je zacht uitgedrukt vreemd kon noemen...
Achteraf gezien bleek het een klein hutje te zijn, aan de ene kant van dat grote bos waar ik het al over had, waar ik enkele dagen lang doorwandelde.
Uitgehongerd, vuil en moe kwam ik na een heleboel geslenter bij een simpel maar fantasieachtig huis aan,
wat erg vreemd was in het grote bos met rare, stekelige, paddestoelachtige en bijna onzichtbare bomen. Daar kwam ik een meisje tegen,
een prachtig meisje met een kobaltblauwe huid en ravenszwart haar...Ja Newa, ik heb het over jou. Ze is een Djinn, zei ze.
Haar moeder was jaren geleden hier heen gehaald door aliens, die er maar niks vonden dat haar moeder onschuldige mensen naar de planeet heen verbande.
Zei was indertijd met haar kleine, en waarschijnlijk erg schattige, dochtertje Newa ontsnapt en naar een dicht bos gevlucht op de kleine planeet.
Daar stond een klein, oud huisje. Het huisje waar ik Newa vond,
haar moeder knapte het wat op en toen woonden zij en Newa er jarenlang in, met na 13 jaar ook nog mij erbij... Dat vertelde ze me, na ze uit de lcht een groot bord spaghetti had getoverd,
die Djinns kunnen veel leuke trucjes.
Ze had een wens gedaan, ze had gewenst dat ze niet meer bijna altijd alleen was in het oude krot midden in een bos waar het onmogelijk was de weg goed in te vinden...
Ze had er niet aan gedacht dat die wens zou uitkomen, en toen verscheen ik er, bewusteloos door het teleporteren,
en ze verbande me snel naar een klein huisje midden in het bos, me terug verbannen naar de Aarde kan ze niet...

Afbeelding

...Dat probeerde ze wel, na ik het hele verhaal had gehoord vroeg ik haar of ze me écht niet terug kan verbannen.
Ze vertelde me dat het verste dat een djinn gecontroleerd kan verbannen de andere kant van, in dit geval, een bos is.
En dat kunnen enkel erg machtige Djinns. Als het gecontroleerd verbannen niet lukt,
ga je naar een plek zo'n 10 meter van de plek waar je eerst stond, en dat was zo.
Als het kon, waren zijn en haar moeder el lang terug naar de Aarde gegaan. Na ik 10 meter buiten het huis verscheen,
vervloekte ik het dat ik daar nog steeds was, in dat stomme bos op een nog stommere planeet. Woedend rende ik terug naar het huis, en riep Newa.
"Newa!!! Waar ben je?" Vroeg ik meermaals, waarschijnlijk was ze gewoon bang...echt vriendelijk klonk het niet.

Afbeelding

Uiteindelijk kwam ze toch, maar dat had ze beter niet gedaan, ik heb er nog steeds spijt van...
"Waarom deed je dat? Waarom deed jij die stomme wens? Door jou ga ik mijn familie en vrienden nooit meer terug zien,
NOOIT meer, maar jij weet natuurlijk niet wat dat is, zorg er maar voor dat ik terug thuis geraak!" En toen sloeg ik haar zo hard als ik kon, sorry Newa, ik was boos...
"Jaden, het is nooit mijn bedoeling geweest om je hier naar toe te brengen, en ik zei al dat het niet ging lukken...
Als het zou gaan zou ik hier al lang weg zijn, denk je dat ik hier zo graag ben?" Schreeuwde ze terug, huilend van de verwijten en slag op haar wang.

Afbeelding

En ik bleef boos op haar...Het enigste 'sociale' wat ik nog deed,
was af en toe vragen aan haar of ze wat eten wou toveren, wat ze altijd deed.
En terwijl had ik de muziekkamer in de zolder van het huis geclaimd, waar ik urenlang kon drummen op het drumstel dat er stond, daarmee vulde ik mijn dagen,
buiten de korte lessen die we af en toe van Newa's moeder kregen, als zij thuis was tenminste...

Afbeelding

De toegang tot de zolder was op Newa's - en ondertussen ook mijn - kamer.
Het was een gladde paal waar het erg moeilijk was om op te kruipen, en zeker als iemand er boter opsmeert, dan geraakte ik nog net tot boven,
maar Newa schoof telkens terug af de paal, waarbij ik me kapot lachte. Ze ging niet op de zolder geraken, dat was mijn plekje!

Afbeelding

Achter een tijdje geraakte ze toch op de zolder...Hoe kon ik nu zo dom zijn?
Ze woonde hier al jaren, ze had het waarschijnlijk wel al vaker meegemaakt dat die paal wat schuiverig was...
Ze pakte de gitaar die er stond, en ze begon hetzelfde melodie te spelen als ik drumde, en ik moet toegeven,
het klonk niet verkeerd, mooi zelfs! We praatten nog steeds niet tegen elkaar, maar urenlang in elkaars buurt lukte,
en zo begon het, we maakten urenlang samen muziek op de zolder, spijtig dat niemand het kon horen.

Afbeelding

Er ging een lange tijd voorbij, en we spraken al lang terug tegen elkaar. Ik kwam tot de conclusie dat zij er ook niet weg kon,
we zaten er allebei gevangen...Vreemd dat je gevangen kan zitten op een plek waar je gewoon uit kan lopen, maar we zaten gevangen.
"Sorry, sorry dat ik vroeger altijd zo gemeen tegen je deed." Zei ik op een dag tegen haar.
"Het geeft niet." Antwoordde ze. "Ik zou het ook niet leuk vinden als ik weggehaald werd bij mijn familie en vrienden...Wil je eens wat over de Aarde vertellen?"
"Ja...Euhm...Nu is het er denk ik herfst."
"Herfst?"
"Dan worden de blaadjes aan de bomen geel en rood, en het is vaak slecht weer, met veel regen en wind en zo."
"Oh..."

Afbeelding

Daar bleven we nog urenlang praten over seizoenen, weersomstandigheden, verschillende continenten, en andere dingen over de Aarde...
En stiekem was ik misschien wel wat verliefd op haar, ik sloeg mijn arm om haar heen, en voor ik het wist zaten onze lippen op elkaar.
En daar zaten we dan, 2 15-jarigen die gevangen zaten in een oud en mysterieus huis in een nog vreemder bos, en die verliefd waren op elkaar.

Afbeelding

Op een dag, toen ik en Newa buiten wat muziek waren aan het maken, was er plots iets vreemd aan de hand.
"Kijk achter je!" Riep Newa.
Ik reageerde natuurlijk niet, en was nietsvermoedend verder aan het drummen. "Wat is er?" Vroeg ik na enkele seconden toch.

Afbeelding

"Kijk eens achter je!" Riep ze nog eens, en toen zag ik het: een vreemd lichtgevend ding met rare pilaren.
"Wat is dit?" Vroeg ik, maar besefte al snel dat Newa dat ook niet wist.
Voorzichtig stapte ik dichterbij, en probeerde het aan te raken...Het deed niks.
"Waarschijnlijk een domme grappenmaker die het hier heeft gezet en de moeite niet heeft genomen ons ook te helpen uit het bos te komen."

Afbeelding

Jaren gingen voorbij, en ik zag hoe het ding maar niet verdween.
Ik ging er elke dag naar gaan kijken, om uit te proberen of het niet iets deed...
Het deed nog steeds niks, en dat bleef het ook doen. Tot er op een dag iemand bijstond, een jonge vrouw van hoogstens 21 jaar oud met een groene huid en donkergroen haar dat precies ontploft was,
"Waarschijnlijk een echte bewoonster van deze planeet...Hopelijk kan ze ons helpen." Dacht ik, en ik stapte op haar af.

Afbeelding

Ze moest me blijkbaar gehoord of gezien hebben, want zij deed hetzelfde en ze stelde zich voor.
"Jij moet Jaden zijn, ik ben Axatapa Xpotrupap."
Toen pauzeerde ze even. "Spijtig dat je zomaar elke dag komt kijken, het moest een verrassing blijven van Newa voor jou."
"Verrassing? Over wat heb je het?" Vroeg ik aan de groene verschijning voor me.
"Oh, ja, sorry...Ik ben Axatapa, een vriendin van Newa."
Zei ze. "Hoewel, vriendin is veel gezegd...Ik ben geen echte 'alien' voor moest je het willen weten, mijn vader was een Djinn, een ontsnapte Djinn die net als Newa's moeder hier heen was gehaald.
Maar ik lijk redelijk veel op mijn moeder. Ik heb Newa een paar jaar geleden ontmoet, ik was weggelopen...
Ik, een aliendjinn, is hier niet echt populair. En dan nog met de huidige omstandigheden...
Newa vertelde me alles, en ik bood haar iets aan. Ik zou stiekem een ruimteschip bouwen,
en daardoor kans maken uit de gemeenschap gegooid te worden...In de ruil dat ik mee mag." Vertelde ze, en de puzzelstukjes begonnen in elkaar te vallen.
Ik vroeg me wel af waarom Newa er nooit iets over had gezegd.

Afbeelding

"Ik zei dat het goed was, maar het beter was als ik niks tegen je zei, waardoor je niet teleurgesteld zou zijn als het niet lukt."
Plots stond Newa daar, in haar ondergoed, en ze mengde zich in het gesprek. "Dat ding, dat teleporteert je naar de binnenkant van het ruimteschip,
het is te opvallend als ik het helemaal hier heen vlieg, ik heb het hier na de ontmoeting met Newa al neergezet voor als het schip af is...
En die dag is vandaag." Vervolgde Axatapa, en meteen was ik dolblij. Ik..Ik ging terug naar de Aarde

Afbeelding

Enthousiast maakte ik enkele vreemde sprongetjes, nog enkele minuten en ik zit in een ruimteschip, dat naar de Aarde gaat!
Ik pakte Newa vast en zoende haar. "Geeft niet dat je er niks over had gezegd..." Stelde ik gerust, ik kon het gewoon niet geloven...
"Het is super." Zei ik, daarna ging Newa haar gaan aankleden en we stapten samen in het teleportatieplatform, met z' drieën...
We vlogen een maand aan de hoogste snelheid dat je je kan inbeelden, en vanochtend hing ons schip boven Roaring Heights,
waarna we in een kleiner exemplaar stapten en landden...Hopelijk moeten we er nooit meer terug komen.

Afbeelding

Lily wist niet wat ze moest zeggen, allerlei gedachten spookten door haar hoofd.
"Je liet me in de steek op het moment dat ik het je het hards nodig had..." Snikte ze.
"En nu denk je dat je even met een ruimteschip terug kan vliegen..." Ze wist totaal niet wat ze moest zeggen,ze was niet boos,
ze was blij dat hij hier terug was...Maar zo veel dingen gingen door haar hoofd.
"Ik...Ik ben blij dat je terug bent." Zei ze tenslotte, en er verscheen een kleine glimlach in de plaats van de versteende gezichtsuitdrukking.
Afbeelding

"Het was echt niet mijn eigen schuld Lily...Sorry dat ik plots verdween, maar het was echt niet mijn schud zoals je nu hebt gehoord.
Er verscheen een boze blik op Newa's gezicht die naast hem zat. "Het was niemands schuld," Zei hij na hij het boze gezicht van zijn vriendin opmerkte.
"vertel jij maar morgen je verhaal, mogen we hier misschien blijven slapen?"
Afbeelding

Ja zei Lily, maar zij bleef samen met Axatapa nog even zitten. "Zo...Axadinges, wat doe jij hier? Je hebt mijn broer en zijn vriendin hier nu teruggebracht,
zei horen hier. Maar wat is jouw reden?" Vroeg ze afkeurend.
"Ik ben nu eenmaal niet graag op Lunar Lakes (spreek uit: Luunaar Lakas, om het wat specialer te maken), er is iets vreselijk aan hand namelijk,
maar wat dat ga ik nu niet een jouw stomme wipneusje hangen." Antwoordde Axatapa kortaf. "Ik heb trouwens honger, iets op tegen als ik wat eten tover? Lékker eten?"
Lily voelde zich beledigd, dit was nog erger dan die ene Nick van op de middelbare school vroeger.
"Dat is geen eten, dat is een mengeling van domme magie en lucht. De enige die hier eten maakt ben ik, maar waarom,
dat ga ik niet aan dat smal kabouterneusje van je hangen, als het er aan kan hangen tenminste." Daarna zei Lily niks meer, hetzelfde met Axatapa.
Axatapa mompelde enkel nog stil: "Zorg maar dat het niet aanbrandt..."
Waarna ze -voor haarzelf- een bord herfstsalade toverde en Lily hetzelfde deed, enkel deed zij het op de normale manier.
Daarna gingen ze allemaal gaan slapen.
Afbeelding

wie dit en de afgelopen hoofdstukken hééél goed heeft opgelet kan misschien het plot al een beetje raden...

Opmerkingen van het geniale brein achter dit verhaal:

- Lily's huis 'Clarence Mansion' is via een wedstrijd gebouwd door Victor, bedankt victor :D

- Hoe langer hoe meer ik besef dat Jaden vreselijke flaporen heeft.

- Ik had de screens van als Jaden verteld al meer dan een maand.

Generatie 3
Hoofdstuk 1
Hoofdstuk 2
Hoofdstuk 3
Hoofdstuk 4
Hoofdstuk 5
Hoofdstuk 6

Laatst gewijzigd door gitte2001 op za 10 jan 2015, 18:15, 4 keer totaal gewijzigd.

gitte2001
Supergeheim onderzoeker Supergeheim onderzoeker
Berichten:
2641
Lid geworden op:
ma 18 feb 2013, 16:05

Re: De Doyleh's:G3 :Lily Doyleh H4: vreemd bezoek -2 jan p23

^wat heeft dat er mee te maken? Maar feëen zijn bij mij 218 dagen jongvolwassene, djinns 88 en normale sims 44 (als je die getallen door 2 deelt heb je het aantal 'jaar', ik denk daar over na...44:2=22 ---> sims zijn jongvolwassen van 18 tot 40 jaar, 40-18= 22)

Hoofdstuk 5: Onbekende krachten

De komende tijd was moeilijk, ten eerste was er Lily,
een jonge fee die een moeilijk doel voor ogen heeft en er een natuurlijke haat voor djinns - en vooral hun getoverde eten, wat ze minachtend 'Lucht en magie' noemt -
op na houdt.
Dan waren er Newa en Axatapa, 2 vrouwelijke djinns die tot nu toe een moeilijk leven gehad hebben op een verre planeet.
Newa was er opgesloten geweest in een bos en Axatapa werd uit de gemeenschap gestoten omdat ze een djinn was en geen alien,
en dan nog de dochter van een ontsnapte djinn die ooit de halve bevolking van het opvangcentrum voor mensen en andere bannelingen heeft bezorgt.
En dan was er nog Jaden, broer van Lily en vriendje van Newa, die als een buffer tussen de 2 groepen leefde in huis.

Het was ochtend, en Lily was na haar aangekleed en gedoucht te hebben druk bezig in de keuken met pannenkoeken te bereiden
"Lily, wat is dat kleine huisachtige ding hier?" Hoorde ze haar broer plots roepen van op de gang.
"Feëenhuisje!" Riep ze terug terwijl ze een ei kapot brak.
Ze keek naar buiten. "Het regent, weeral..." Zuchtte ze. Tja, het was tenslotte al oktober.
Afbeelding

5 minuten later kwam Newa halfnaakt toe in de keuken, en ze toverde snel een bord crêpes tevoorschijn.
"Geen getover in dit huis, ik kook." Mompelde Lily nadat ze het pannenkoekendeeg in een pan had gegoten."Ik ben pannenkoeken aan het maken,
wil je er eentje?" Ze wist al wat het antwoord ging zijn.
Ze woonde nu al een week samen met Newa, Axatapa en Jaden en nooit was het haar gelukt Newa of Axatapa iets dat zij heeft klaargemaakt te laten eten,
tot dat Jaden er zich elke maaltijd opnieuw mee bemoeide.
Zonder Lily een blik te gunnen zette Newa het bord met crêpes op het aanrecht en zei: "Ik heb nu eenmaal meer zin in crêpes, en niet in die amateuristische pannenkoeken."
"Fijn, nog zo'n irritante djinn..." Zuchtte Lily weeral.
Stiekem hoopte ze dat het geluk van Jaden en Newa verpest werd en een van hen het uitmaakte, zodat Newa en Axatapa samen ergens anders gingen gaan wonen,
maar dat wou ze haar broer niet aan doen.
Afbeelding

Gelukkig kwam op dat moment Jaden de keuken binnengewandeld, en hij zag meteen de misnoegde blik van zowel Newa als Lily,
en het bord heerlijk reukende crêpes dat Newa pas had opzij gezet en wist wat het probleem was.
"Smurfje, het is beter dat je het bord met crêpes in de koelkast zet en van mijn zus' pannenkoeken eet." Zei hij op een bevelende toon.
"Ma/..." Onderbrak Newa. "Geen gemaar, doe het gewoon, dan voelt ze zich nuttig."
Newa ("smurfje") deed wat Jaden vroeg en zette haar trots opzij, waarna ze boos kijkend naar zowel haar vriendje als zijn zus het bord in de koelkast zette,
en een portie van Lily's pannenkoeken met zelfgekweekte druiven pakte.
Afbeelding

Lily zelf pakte ook een portie na ze er nog wat bloemzuiker over had gestrooid en ging gaan zitten.
"Hopelijk laten ze in het vervolg die koosnaampjes en dat kleffe gedoe achterwege, walgelijk is het, walgelijk."
Ze deed moeite om niet te kijken hoe haar broer en zijn vriendin vlak voor de plaats waar ze zat elkaar zaten af te lebberen.
"Zorg er voor dat je niet verdwaald in elkaars mond." Waarschuwde ze, en ze schoof haar stoel meer naar voor.
Afbeelding

En, zoals altijd de afgelopen dagen, toen Jaden de kamer uit was gelopen om de post te halen, was de gespannen sfeer er terug.
"Zo...Ehhh...Wat ga jij vandaag doen?" Vroeg Lily vriendelijk met een geforceerde glimlach.
"Ik ga denk ik solliciteren bij het politiebureau." Probeerde Newa even vriendelijk te antwoorden.
Lily schrok licht. Newa, solliciteren? "Oh, is dat wel zo handig met je...Kleur?"
Newa's gezicht werd héél eventjes rood, euuhhm, paars van woede. "Zal wel moeten." Zei ze uiteindelijk toen het haar was gelukt haar kalmte te bewaren.
"Oké." Zei Lily terug en ze stak juist het laatste hapje pannenkoek in haar mond,
die pijn deed van het blijven glimlachen naar die vreselijke blauwe smurf, zoals ze Newa noemde.
Afbeelding

Het volgende probleem kwam een tijdje later, toen ze de vuile borden en bestek in de vaatwasser had gestoken juist toen Axatapa van plan was om te ontbijten.
"Waarom doe jij toch altijd al die moeite?" Vroeg die."Laat me gewoon het hele huis reinigen, of wil mevrouw de fee dat niet?"
Lily keek niet om naar Axatapa, die achter haar stond. "Geen djinngetover in dit huis." Herhaalde ze, en boos wandelde ze de keuken uit.
Lily besefte snel dat Axatapa nu alleen was en makkelijk een bord ikweetnietwat tevoorschijn kon toveren,
wat voor nog wat extra van die brol in de koelkast zorgde
"Er staan pannenkoeken en crêpes in de koelkast." Riep ze onverdroten nadat ze Axatapa helemaal alleen in de keuken achterliet.
Afbeelding

Lily was bezig in de tuin toen Jaden met een klein hondje achter haar kwam staan.
"Kijk eens wat ik heb gevonden in de voortuin!" begon hij, hopend dat zijn zus iets zei als: "Oh, wat een schatje!"
"Ik noem hem Tjoep." Vervolgde hij, nog steeds hopend zijn zus' interesse te wekken na deze vermoeiende ochtend.
Maar veel kwam er niet uit. "Tjoep...?" Vroeg ze verbaasd toen ze net een krop sla af de plant sneed.
"Ja, Tjoep, schattige puppy, op mijn arm, achter je." Probeerde hij nogmaals.
Afbeelding

In de plaats van zich om te draaien en de puppy te willen knuffelen, zoals elk niet-gevoelloos wezen, vloog Lily snel en woedend weg.
Jaden zette Tjoep neer op de grond, keek door het glas van de serre via het keukenraam recht de keuken binnen en zag wat het probleem was.
"Baasje ziet rare paarse flitsen, en zus baasje vindt dat niet leuk...Zus baasje vindt weinig leuk." zei hij met een kinderachtig stemmetje tegen de puppy, die hij aaide.
Hij pakte de puppy daarna terug op en was van plan terug naar binnen te gaan,
“Kom Tjoep, we gaan naar binnen, weg uit die koude regen, ik laat je hier niet achter.”zei hij met hetzelfde stomme stemmetje als voordien,
“Zoals zus van baasje haar respect voor andermans toverkunst achterliet.”
Afbeelding

Wat Lily had zien gebeuren, was niet zomaar iets.
Daar zag ze haar staan in de keuken, Axatapa, die juist een paarsroze gloed had veroorzaakt. Waar Lily niet bepaald met instemde.
Eenmaal ze helemaal doorweekt in de keuken stond, was Lily woedend "Stop daarmee!" beval ze.
"Wat doe ik mis?" vroeg Axatapa. "Ik reinig het huis, je zou blij moeten zijn." Ze maakte juist aanstalten om naar boven te gaan en haar kleren aan te trekken,
maar Lily trok aan haar arm en hield haar tegen. "Je geraakt er niet zomaar onderuit." zei Lily streng terwijl ze haar greep rond Ax's arm verstevigde.
"Ik doe niks mis." zei de 2e nogmaals en probeerde haar arm los te trekken.
Afbeelding

Lily liet haar arm los, maar in de plaats van haar te laten gaan duwde ze haar, en voor ze het wist stond ze te roepen.
"Geen djinngetover in dit huis, had ik gezegd!" schreeuwde ze. "Wat heb jij toch tegen mij en Newa?!" riep Axatapa terug,
maar Lily kon niet antwoorden of Axatapa ging al verder:"Ik weet het, het komt doordat je een fee bent, en feëen haten,
net zoals alle andere wezens, djinns. Vampiers, weerwolven, tovenaars en heksen, aliens..." Axatapa pauseerde even toen ze een klein traantje over haar wang voelde lopen.

"Noem maar op, nergens is mijn soort nog welkom nadat..."Terug pauzeerde ze.
"Precies of dat djinns de enigen zijn die andere wezens kunnen doden of naar verre planeten kunnen verbannen...Aliens, 50 Procent van mijn afkomst, ontvoeren zij geen mensen?
En kunnen tovenaars geen anderen verliefd laten worden ?
Verschrikkelijk is dat, en jij bent, net zoals alle anderen van jouw soort, het ergst van allemaal.
Feëen lijken altijd zo mooi en perfect en lief te zijn,
maar op Lunar Lakes, daar heb ik wat anders gezien...” Waar Axatapa nu aan dacht wist Lily niet,
maar als dat verwees dat er feëen waren op dat inmiddels zo beruchte Lunar Lakes,
wou ze er absoluut meer van weten.
"Jij kan ook mensen doden hoor, net zoals al die domme feeënvriendjes van je. Iedereen kan iedereen doden, denk maar niet dat je een uitzondering bent.”
Afbeelding

Die laatste opmerking: "Iedereen kan iedereen doden, denk maar niet dat je een uitzondering bent..." Dat was er voor Lily nét iets te veel aan.
"Je weet maar half zo goed wat ik heb meegemaakt..." Mompelde ze bedroefd.
Duizenden gedachten flitsten door haar hoofd, vreselijke gedachten...Vreemde gedachten...
Van angst en woede kneep ze haar ogen zo hard mogelijk toe, maar ze realiseerde zich dat de gevoelens in haar hoofd zaten en niet voor haar stonden,
en ze er dus niet kon aan ontkomen...

Plots voelde ze van binnenuit een vreemd gevoel, iets wat ze nog nooit had gevoeld.
De woede en angst die zich in haar oppropten na de opmerking van Axatapa, leken om te zetten in miljoenen andere gevoelens en...magie.
Het vreemde gevoel van binnenuit deed zo veel pijn, zo veel vreemde pijn, dat ze niet meer kon nadenken wat ze deed, wat ze voelde.
Ze had het vreemde gevoel van dat ze regenbogen moest overgeven en er straaltjes licht door haar gingen.
Afbeelding

Die straaltjes licht, die leken zich voor haar ogen uit te zetten en te ontploffen,
en niet alleen in haar gedachten was het zo.

Plots begon Lily te zweven, en de lichtstralen gingen helemaal rond haar zweven tot ze helemaal leek te gloeien.
Het was magisch, vreemd, en het gevoel dat u door haar heen ging had ze nog nooit eerder gevoeld.
Het was helemaal overweldigend.

“Wat gebeurt er met haar?” Vroeg Axatapa roepend toen ze het hele verschijnsel voor haar zag zweven.
Maar er was geen reactie...
Axatapa en Lily waren helemaal alleen in de keuken, Newa was in de stad en Jaden was zich aan
het bezighouden met Tjoep enkele kamers ernaast.
Axatapa deinsde bang achteruit toen Lily bijna het plafond begon te raken. “Help!” piepte ze.
“Help!!!” Riep ze nogmaals.
“Help! Jaden, kom! Er is iets met je zus!” Ze bleef roepen, tot dat oftewel Lily stopte met gloeien of zweven, of er hulp kwam.
“En feëen maar denken dat ze niet eng en gevaarlijk kunnen zijn.” stamelde ze toen ze het vreemde gevoel kreeg dat ze licht achteruit werd geduwd.
Afbeelding

Maar lang duurde dat niet.
Enkele seconden later was de geelwitte gloed veranderd in paarsblauw en stond Lily met haar beide voeten op de grond, en keek ze Axatapa verbaasd aan.
“Wat is er?” Vroeg ze vriendelijk, en verrassend kalm. Precies of ze was vergeten wat er de laatste 5 minuten allemaal had gebeurd, en ze zich niks van het heel incident herinnerde.
"N-iks." Stotterde Axatapa."Weet je het zeker? Je ziet er erg bang uit." Vroeg Lily nog een keer, terwijl Axatapa totaal niet wist wat ze moest zeggen.
"Ik...Ik ga even mijn kleren gaan aan doen." Zei Axatapa, terwijl ze, toen ze de trap op liep, Lily verbaasd bleef aanstaren die vrolijk neuriënd naar de living huppelde.
Afbeelding

Terug beneden, kwam ze - een stinkende - Jaden tegen, weeral in de keuken, en hij was in dit huis, buiten Lily zelf, toch wel de persoon die Lily het beste kende.
"Je zus deed daarnet nogal...Raar." Begon ze voorzichtig.
"Dat zweven en gloeien?" Zei hij terug, kijkend naar Axatapa's ogen de open spreidden van verbazing.
"Ik heb het gezien, maar wou er me niet mee bemoeien...Ik heb het haar nog nooit zien doen. Maar er is toch iets wat ik je graag wou vertellen, en verband met de opmerking die je maakte..."
Axatapa begon meteen aandachtig te luisteren.
"Het begon zo'n 10 jaar geleden, we waren pas in Roaring Heights, en wat is Roaring Heights? Een stad waar bovennatuurlijke wezens erg zeldzaam zijn,
en het is logisch dat Lily de enige fee is en was hier, in Roaring Heights...Op hetzelfde moment was mijn oudste broer, Justin, weggelopen van huis...
Maar mijn moeder verzweeg voor mijn vader dat hij was weggelopen, maar ze zei dat hij dood was. Maar mijn zus wist dat hij weggelopen was."
Jaden merkte al snel dat Axatapa's aandacht door het verhaal werd getrokken.
"Met alle gevolgen van dien..." vervolgde hij. "Een dikke 5 jaar geleden veranderde alles, mijn moeder haar carrière was de jaren ervoor in een lift gegaan, en wij,
ik en Lily met onze ouders, woonden in een groot strandhuis hier een eindje vandaan, maar wat mijn ouders niet wisten en ik wel, was dat Lily al enkele jaren zwaar gepest werd op school.
Jawel, omdat ze een fee was. Op een avond barste de bom en ze vertelde alles, inclusief het leugentje van mijn moeder. Het toeval wil dat ik op hetzelfde moment verdween...
Haar ouders hadden ruzie, ik was weg - de gene aan wie ze alles vertelde - en het gepest op school werd erger toen ze ook nog eens verliefd bleek te zijn op iemand, op een meisje bij haar op school."
"Ze was doodongelukkig. Een dikke 5 jaar geleden had mijn moeder het juist bijgelegd met haar halfbroer, Jack. En zij was samen met mijn vader en Lily uitgenodigd op diens trouw,
maar Lily had stiekem een pistool meegesmokkeld naar de trouw om..."
Afbeelding

"...Zelfmoord te plegen." Vulde Axatapa aan. Ze had nu 3/4 gehoord van wat Jaden haar zou vertellen, en dat was meer dan genoeg...
Ze ging nu meteen haar excuses aanbieden aan Lily, op één voorwaarde: Dat Axatapa niet de grenzen opgelegd kreeg die Lily vroeger kreeg bij haar klasgenoten.
Axatapa snapte helemaal wat Lily had doorgemaakt, helemaal omdat ze het herkende uit haar eigen leven.
"Wat ik niet snap." Zei ze. "Is wat dat haar recht geeft om bevelen te geven."
Afbeelding

"Wat er allemaal precies in haar hoofd omgaat weet ik ook niet." Antwoordde hij. "Net zoals ik niet weet wat jij de hele tijd aan denkt, maar laat me alsjeblieft uitspreken."
Axatapa knikte, en Jaden ging onmiddelijk verder. "Haar poging mislukte, omdat mijn moeder op het moment dat ze klaarstond om te schieten de intussen
verlaten trouwzaal binnen rende en haar tegenhield,
Lily stribbelde tegen en liet het pistool op de grond vallen...Het pistool vuurde een kogel af, recht door mijn moeders rug."
Jaden merkte op dat er een bepaald vocht genaamd tranen uit zijn ogen rolde.
"Mijn vader vond 10 minuten later Lily totaal ontredderd terug, en zag zijn vrouw halfdood op de grond liggen.
Hij bleef verwonderlijk kalm...Hij belde de ziekenwagen en bracht Lily naar huis, maar voor mijn moeder was het te laat.
Binnen de 48 uur daarna stierf ze."
"Tot hoever dit allemaal waar is weet ik niet, ik was er niet bij. Ik zeg enkel wat ik heb gehoord...
Maar ik weet wel dat mijn zus sinds dat allemaal gebeurde slechts één doel voor ogen heeft: onze moeder terug tot leven wekken.
Hoe weet ik niet precies, maar ik weet wel dat ze het absoluut alleen wil doen,
dat kan misschien een reden zijn dat ze zo'n grote hekel heeft aan andere bovennatuurlijke wezens, bovennatuurlijke wezens die het misschien wel op 1,2,3 kunnen.
Wat zij niet kan. Ze voelt zich denk ik eerder bedreigd en jaloers dan boos..." Legde hij uit, toen volgde er een tijdje een ijselijke stilte...
Die stilte probeerde hij te doorbreken door over een totaal ander onderwerp te beginnen."Wil je me even reinigen?" Vroeg hij aan Axatapa.
"Ik voel me vuil en moet dringend ergens naar toe, vandaar."
Axatapa deed wat Jaden vroeg en klapte met haar handen, terwijl ze maar aan één ding dacht: ze moest dringend eens praten met Lily.
Afbeelding

De volgende avond was het al zover, ze had liever vroeger met Lily gepraat maar ze bleek pas om 17 uur 's avonds uit haar bed te zijn, naar het schijnt had
ze de hele nacht staan vissen.
"Hallo." groette ze toen ze elkaar tegenkwamen op de gang.
Lily herkende die vreselijke, djinnerige stem en deed niet eens de moeite even vriendelijk te zijn en toch te tonen dat ze haar had gehoord,
de rare kalmte die er na het flitsende gedoe de vorige dag was bleek al wat weg te zijn.
"Ik sta achter je." zei Axatapa vinnig, bijna in staat naar haar toe te stormen, haar vast te pakken en te zorgen dat ze zich omdraaide.
"Laat me met rust, ik moet me nog douchen en over een uur moet ik 'ergens' zijn."
Afbeelding

Dat leek Axatapa zich blijkbaar geen 2 keer zeggen.
Axatapa moest maar een vingerknip geven en plots verscheen er een glinsterende, roze wolk rond haar. "Wat gebeurd er?" Stamelde Lily, die nu pas
écht wakker bleek te zijn.
"Ik reinig je, dat zie je toch?" antwoordde Axatapa. "Je broer heeft me gisteren alles verteld, inclusief waar je zo hard met bezig bent."
Axatapa, die voor haar eigen veiligheid nog op een flinke afstand va Lily stond, kwam voorzichtig dichterbij haar staan
- Axatapa was elk moment op hoede voor als ze terug dat rare zweef & gloei ding deed - en begon te praten.
Afbeelding

Lily moest toegeven: de douche en de gewassen kleren zonder iets te moeten doen waren niet onaangenaam, eerder leuk. Vreemd, maar leuk.
"Zoals ik al zei: Je broer heeft me alles verteld." Herhaalde Axatapa.
"Sorry over dat ene dingetje wat ik zei...Maar enkel sorry daarvoor" verduidelijkte ze. Lily stond haar en de gang maar dromerig aan te staren.
"Ze luistert niet..." Zuchtend ging Axatapa verder.
"Voor derest moet jij jouw excuses aanbieden, en ik zal geen eten toveren, oké?" voegde Axatapa er aan toe, braaf knikte Lily ja.
"Ook sorry." antwoordde Lily stil."Zin om ergens naartoe te gaan?""Heb ik dat nu echt gevraagd?" Besefte Lily tot haar grootste ergernis,
terwijl ze Axatapa vreemd bleef aanstaren die er niks van bleek te begrijpen.
"Ja, ja denk ik." Kwam er enkel nog uit.
Afbeelding

Een kwartier later vertrokken de 2 jongedames naar een concert. "Wacht op mij!" riep Lily. "Ik stap gewoon, misschien kan jij wat sneller lopen? Of vlieg." Riep Axatapa terug.
Zo ging het de hele weg door, maar geen van de 2 bleek het echt erg te vinden wat ze tegen elkaar zeiden, het had eerder iets weg van plagerijen en de plaats van pesterijen
en ze leken elkaar al jaren te kennen en beste vriendinnen te zijn,
maar vooral bij Lily bleef er iets knagen wat ze niet snapte. Dit was niet normaal.
Afbeelding

Ergens na middernacht kwamen ze terug thuis, strompelend en giechelend.
“Heb jij die rare vrouw gezien met die hoge, fluoroze strandhoed?” Giechelde Lily.“Ja!” Antwoordde Axatapa opgewekt.
“Belachelijk is dat, vooral omdat het concert binnen was, en het al bijna november is.” Giechelde ze terug.
Ondertussen probeerde ze Lily's de hele tijd bewegende arm vast te pakken om haar mee te sleuren naar de kamer van Jaden en Newa, die nu waarschijnlijk waren aan het slapen als roosjes.
“Kom mee!” Fluisterde Axatapa toen ze de deur naderden. “We gaan ze laten schrikken!”
Afbeelding

Ze strompelden arm in arm de deur door, maar toen ze eenmaal in Jaden en Newa's kamer warenzagen ze een nét iets anders tafereel dan verwacht,
“Oeps, verkeerde moment...”Merkte Lily op, opeens nuchter. “Laten we maar gewoon gaan slapen...” Vulde Axatapa aan toen ook zij het jonge koppel op hun bed zag vrijen.
Maar Lily bleef nog even staan. “Soms vergeet ik dat die ondertussen al bijna 19 is.” Realiseerde ze zich, en volgde dan Axatapa de kamer uit.
Afbeelding

Het volgende moment stonden ze, terug in de hobbykamer, recht tegenover elkaar.
“Ik dacht, het is 2 uur, die 2 zijn al lang aan het slapen...Niet dus.” Zei Axatapa terwijl ze grote handgebaren maakte.
“Ja, inderdaad...” Antwoordde Lily die terug helemaal van de wereld bleek weg te zijn.
Plots kwam het rare gevoel langzaam terug dat ze de dag voordien had gehad, maar deze keer probeerde ze het in bedwang te houden.

Alle vreemde gevoelens kwamen terug, inclusief haar haat voor Axatapa en ze voelde dat iets uit haar moest, dat ze iets aan de wereld moest tonen, maar ze wist niet wat.
Ze kon niet beschrijven wat ze nu voelde – maar het voelde vooral omdat er gewoon iets niet klopte, een grote, vreemde mengeling van allerlei dingen.
Terwijl ze braaf ja en nee bleef knikken op wat Axatapa allemaal zei, waar ze amper iets van kon horen, dacht ze ook terug aan de kleine woordwisseling die ze de vorige dag hadden gehad,
en alle dingen de Axatapa had gezegd.
Niet alleen de dingen over haar, maar ook de dingen over zichzelf, die dingen waarna ze pauzeerde. “Wat bedoelde ze daar mee...?” Vroeg Lily zich af.
Kortom: allerlei vragen, gevoelens en gedachten spookten door haar hoofd.
Wat had ze gisteren gedaan waardoor Axatapa nu zo bang voor haar was en zo vriendelijk door deed? Ze bleek het toen niet beseft te hebben, terwijl ze dat wel deed.
Ze snapte er niks van, gewoon niks.
Afbeelding


Ik wed dat niet alleen Lily er niks van snapt, maar dat bij jullie precies hetzelfde is.


Opmerkingen van het geniaal brein achter dit verhaal:

– Het deel van wanneer Jaden al die dingen over Lily verteld, die spelen zich doorgaans allemaal tussen deel 86 en deel 100 af.

– Dit is het langste hoofdstuk tot nu toe, met tot aan het laatste woord dat je nu leest, 3610(!) woorden.

– Het volgende hoofdstuk word waarschijnlijk even vreemd.

Ik hoop dat jullie veel leesplezier hebben gehad, en eventueel ook veel reageerplezier.

Generatie 3
Hoofdstuk 1
Hoofdstuk 2
Hoofdstuk 3
Hoofdstuk 4
Hoofdstuk 5
Hoofdstuk 6

Laatst gewijzigd door gitte2001 op za 10 jan 2015, 18:16, 1 keer totaal gewijzigd.

gitte2001
Supergeheim onderzoeker Supergeheim onderzoeker
Berichten:
2641
Lid geworden op:
ma 18 feb 2013, 16:05

Re: De Doyleh's:G3 :Lily Doyleh H5 -7 jan p23

haha, niet zo vreemd dat jullie het niet snappen hoor, maar ik zal het kort uitleggen:

1. Lily heeft een soort van natuurlijke lichte haat voor Djinns
2. Er kan nog wel iets anders zijn waarom ze Newa en Axatapa (Djinns dus, oftewel bevrijde lampgeesten/ kinderen van lampgeesten (of een lampgeest, maar dat ze het djinn-zijn hebben geërfd) Djinns zijn normaal trouwens blauw, zoals Newa dus, maar Axatapa's moeder is een alien en Axatapa heeft haar moeders uiterlijk)
3. Lily blijkt ook enkele vreemde dingetjes te kunnen waarvan ze eerst niet dacht het te kunnen.
4. eigenlijk komen zij en Axatapa wel goed overeen, maar ze heeft vanbinnen zo'n vreemd gevoel (dat er iets niet klopt) als ze in haar buurt is.


en derest moeten jullie maar zelf herhalen 8-)
gitte2001
Supergeheim onderzoeker Supergeheim onderzoeker
Berichten:
2641
Lid geworden op:
ma 18 feb 2013, 16:05

Re: De Doyleh's:G3 :Lily Doyleh H5 -7 jan p23

Hoofdstuk 6: Gevoelens

De volgende dagen bleef het vreemde gevoel steken bij Lily. Ze zat met zoveel vragen, en sommige gevoelens die ervaarde,
die had ze nog bijna nooit gevoeld, behalve...Nee, dat kan niet!
Over het algemeen probeerde ze Axatapa gewoon te ontwijken, de enigste waar ze nog mee sprak was Jaden, en die domme puppy van hem,
en een andere hond genaamd Mochi die hij ook pas geadopteerd had - die ze eerlijk gezegd toch echt wel schatjes vond.
Newa, het andere probleem in huis, ontwijken was niet zo moeilijk: zij had als enige van de 4 bewoners werk en was dus vaak weg, en anders zorgde Jaden
er wel voor dat ze elkaar niet tegenkwamen.
En hoe langer, hoe makkelijker ook Axatapa ontwijken werd. De groene djinn was nogal een einzelgänger, en zat vaak urenlang op haar klein kamertje te schrijven en te lezen.

Het was ondertussen zo'n 3 dagen later, en terwijl het alsmaar kouder werd en de oranje blaadjes aan de bomen afvielen, probeerde Lily nog de laatste bomen en struiken in de serre te oogsten, terwijl ze,
zoals altijd, met haar hoofd in donkere wolken zat, vaak letterlijk .
"Zalig, rust." zei ze tegen haarzelf. "Het schijnt wel dagen geleden dat alles gewoon duidelijk was in dat hoofdje van me, wat kersen en bananen plukken toch met een mens kan doen."
Glimlachend plukte ze de rijpe kersen uit de kersenboom, terwijl ze rustig nadacht.
"Het lijkt me beter dat ik morgen eens naar papa ga, die kan misschien al één antwoord geven," zei ze, " Dat is dan al één antwoord."
Blozend begon ze aan de stille, mysterieuze, en felgroene Axatapa te denken. "Het lijkt me beter als ik het nog even voor me hou..., tot ik het zelf allemaal perfect weet."
En zo bleef ze nog urenlang tegen haarzelf praten tot elk klein plantje kerngezond was, daarna at ze nog snel wat en kroop in haar bed.
Afbeelding

Het was een lange, vreemde nacht. Ze had de laatste dagen veel dingen op een rijtje gezet, ten eerste was het magische gezweef en gegloei waar ze van gehoord had, dat ze deed.
Dat waren de vragen over haarzelf: ze begon te denken dat ze niet zomaar een klein feetje was dat misschien wat beter kon tuinieren en instrumenten bespelen dan normale mensen,
maar dat ze ook nog enkel andere dingen kan...
Dan de tweestrijd van gevoelens: aan de ene kant was er haar lichte, natuurlijke haat voor djinns, en het feit dat ze zich misschien toch een beetje bedreigd door hen voelde.
Dan was er het gevoel waarvan ze eerst niet besefte - of wou geloven- wat het was: ze was verliefd.
Ze was al één keer verliefd geweest: dat was toen ze 14 was, maar nu was het al 6 jaar later en de persoon in kwestie leek net even onbereikbaar als de vorige keer.
En dan...De vragen over Axatapa: ze wou alles over haar weten, en dan vooral haar verleden, maar durfde het simpelweg niet te vragen.
Het had iets met feëen, aliens en Lunar Lakes te maken, dat wist ze...
Over aliens gesproken: ze hadden die nacht blijkbaar bezoek.
Afbeelding

De volgende dag ging ze, zoals ze de avond voordien besluitend tegen haarzelf gezegd had, op bezoek bij haar vader en broer.
Toen ze er juist was, pakte ze lachend haar neefje Martin op en begon hem te knuffelen. "Kijk eens wie hier is, tante Lily!" Brabbelde ze met een belachelijk stemmetje tegen het ventje,
dat intussen toch al bijna zo'n 4 jaar oud was en ook gewone mensentaal uitstekend kon verstaan."Waar is je broertje?" Zei ze ditmaal met een nét ietsje menselijkere stem.
Afbeelding

"...Maar nu over iets anders, pa, je vraagt je waarschijnlijk af waarom ik een kleine 2 weken na mijn verhuizing plots voor de deur sta?" Vroeg ze nieuwsgierig,
met haar neefje nog steeds vast.
Eigenlijk wel, moest George toegeven nadat hij verbaasd de deur had opengedaan.
"Niet dat het vreemd is dat je op bezoek komt, maar met zo'n glimlach...?" Vroeg hij bezorgd.
Lily begon lichtjes te blozen :"Wel ehhh...."
Afbeelding

Maar ze veranderde toen snel van onderwerp, naar haar voeten starend om gênante onderwerpen te vermijden.
"Ik wil het eigenlijk over iets anders hebben, soms heb ik het gevoel dat..." Begon ze. "...Ik niet echt een normale fee ben."
Meteen veranderde haar blik van blozend en vragend naar zo'n blik waarbij je nieuwsgierig het antwoord van je vader afwacht op een best aparte vraag.
Afbeelding

Ze zag ook meteen de twijfel in haar vaders ogen. "Ik wist dat deze vraag ooit zo komen...Ik mocht je het van je moeder nooit vertellen, maar aangezien zij niet meer leeft...."
Lily's blik veranderde van nieuwsgierig naar geschokt...
"Ik wou je het niet vertellen, maar je gaat binnenkort waarschijnlijk tegen iemand stiefmoeder moeten zeggen...Beverly, melkchocolade huid,
donkerbruine krullen, prachtlijf, ruim 15 jaar jonger..." ...En dat veranderde dan alweer naar woedend, Lily zette Martin meteen op de grond en met vuurschietende ogen begon ze te schreeuwen.
Afbeelding

"Wat?! Je zie dat je op mama ging wachten!" schreeuwde ze. George zag de woede in zijn dochters ogen en zag dat hij heel wat verkeerd had gezegd...
"Kom op Lily, tegen dat zij terug leeft ben ik waarschijnlijk al een eind in de 60." Stamelde hij geschrokken, maar het had geen zin meer.
Lily was van plan het grootste deel van haar leven te spenderen aan de opdracht die ze aan haarzelf beloofd had: Lara tot leven wekken,
maar als ze er om te beginnen haar vader al geen plezier mee kon doen...
Kon die de boom in.
"Als ik er jou geen plezier mee kan doen, doe ik het wel voor haar en mezelf!" riep ze ten slotte, ze luid als ze kon.
Afbeelding

Het enigste wat er daarna nog was, was een akelige stilte. Het enige geluid was het gehuil van Martin, die erg was aangedaan door de ruzie tussen zijn opa en tante.
Toen werd de stilte doorbroken, door Lily die met een woedende en teleurgestelde blik langzaam begon weg te wandelen.
"Soms heb ik het gevoel dat jij nooit echt van haar hebt gehouden..." mompelde ze.

George zei niks meer, hoe moest zijn dochter gelijk geven: voor hetzelfde geld was nu zat aan het zoenen met een knappe gast - of vrouw - op een universiteit feestje,
zoals de meeste jonge vrouwen van een jaar of 20.
Maar dat deed ze niet, ze offerde de tijd dat ze jong was (wat erg lang is, Lily is nog zo'n 210 dagen jongvolwassene) op om haar dagen door te brengen tussen planten en vijvers.
Afbeelding

Voor Lily was het ook duidelijk: met haar vader viel er over dit soort onderwerpen absoluut niet te praten.
"Ik ben weg." Zei ze ontstemd, na nog even dag te hebben gezegd tegen haar broer, het antwoord op haar vraag wist ze dan maar niet.
"Je oma." riep George toen ze op het punt stond de deur achter zich dicht te trekken, verbaasd draaide ze zich om en keek haar vader aan.
"Heb je over oma Annie?" vroeg ze, de herinnering ophalend aan de droom (zie hfst 2) die ze een paar jaar geleden had gehad."Nee, je andere oma...
Mijn moeder. Ze was niet zomaar een fee."
Abrupt trok ze de deur achter zich dicht, ze wist genoeg.
Afbeelding

Hoewel ze maar snel en gewoon reageerde na George dat had gezegd, zat ze er echt wel met in haar hoofd.
Zodra ze thuis is, gaat ze meteen naar haar kamer, waar ze snel iets anders aantrekt...Maar écht snel doen doet ze dat niet.

Nog steeds niet in staat iets uit haar kast te nemen, dacht ze na.
"Als hij daarmee bedoeld dat ze een zogenaamde feëenprinses was, ben ik dat ook..." langzaam laat ze haar vingers over de la glijden, en voorzichtig pakt ze enkele kledingstukken,
waarna ze droevig op haar bed gaat gaan zitten.
"Mijn moeder is dood, mijn vader versierd de ene slet die zijn dochter kan zijn na de andere, en ikzelf ben verliefd op iemand die ik tegelijk ook haat..."

Na een tijdje op haar bed nagedacht en gehuild te hebben, trok ze de kleren die ze uit de kast had gepakt aan.
Afbeelding

Ze ging naar buiten, maar toen gebeurde het gene waarvan ze had gehoopt dat het niet snel zou gebeuren: ze kwam Axatapa tegen.
"Hallo." Zei die vriendelijk, een reactie afwachtend. Lily deed alsof - wat erg moelijk was - dat ze haar niet zag , en wou naar beneden gaan, maar Axatapa liet haar niet zomaar doen.
"Waarom negeer jij me?" Riep ze kwaad.
Afbeelding

Na een klein zuchtje, wreef Lily snel de restjes traan in haar ogen weg en zette een valse glimlach op. "Ik? Je negeren?" loog ze.
Axatapa draaide verveelt met haar ogen, niémand kon zo blij lijken, werkelijk niemand, zoals Axatapa Lily's zuchtje had gezien had Lily het gedraai van Ax' (mooie, groene) ogen gezien,
wat ze maar gewoon negeerde. "Ik ga eten maken, zeg maar waar je zin in hebt!" vertelde ze enthousiast.
Afbeelding

"Misschien kan je je eerst douchen, je stinkt." antwoordde Axatapa droog, waarna ze met haar vingers knipte en er de gebruikelijke paarsroze wolk rond Lily verscheen.
"En ik die dacht dat we eindelijk gewoon goed overeen kwamen..." zuchtte ze vervolgens. "Ik heb het wel door," zei ze, "je ontloopt me, Lily."

Lily was stil.

"Waarom weet ik niet, maar ik wil het wel weten, ik weet niet wat er allemaal in jouw hoofd in gaat en jij weet niet wat in het mijne,
maar hoe kunnen we dat nu weten als we niet eens deftig kunnen praten. Ik weet zo goed als alles over je, daar is je broer voor.
Ik weet wat je wilt doen en dat je je daardoor bedreigd voelt door mij."
Afbeelding

Lily onderbrak. "Ik, ik voel me bedreigd door jou? Pfft..." ontkende ze, ze gaf nu eenmaal niet iemand die snel toegeeft.
"Nu doe je het weer, alles ontkennen, alles negeren...Je eigen gevoelens negeren."

Vreemd genoeg had dat groene mens gelijk. Ze bleek bijna meer te weten over Lily dan Lily zelf, wat Lily alleen maar haatdragender tegenover haar maakte, en alles gewoon nóg ingewikkelder.
Afbeelding

Uit angst voor wat ze misschien kon doen of zeggen als ze even niet oplette, begonnen Lily haar lange benen te gebruiken en liep ze weg, maar Axatapa zette meteen de achtervolging in.
"Volg me niet." beval Lily, maar Axatapa negeerde dat."Waarom zou ik?" antwoordde ze kortaf.

Lily probeerde de groene achtervolging verder gewoon te negeren, maar Axatapa gaf niet op...Als het van haar afhangt, waren ze nog lang niet uitgepraat.
"Als je niet wilt dat ik je volg, moet je er niet voor zorgen dat ik je volg." Zei Axatapa op een bepaald moment.
Afbeelding

En zo volgde Axatapa Lily en probeerde Axatapa Lily kwijt te raken tot ze beneden waren, Lily had er nu wel al genoeg van : vreemd hoe je iemand waarvan je eigenlijk ook zou willen dat ze de hele tijd bij je is weg wilt.

"Hu? Kijk nu!," zei Lily, toen ze precies lichtjes begon te zweven, rechttegenover Axatapa."Ik zweef!"
Na een valse verbazing veranderde het lieve poppengezichtje van Lily in eerder iets kwaadaardig.

Ze wreef in haar handen, blies wat, en zette zich schrap voor een simpel, maar hilarisch trucje wat ze zojuist verzonnen had.
Afbeelding

Intussen zo'n 15 centimeter boven de grond zwevend en een hoofd boven Axatapa uittorenend, hield ze haar hand voor Ax' groene gezicht, en begon het helemaal op te spannen...
In een schok ging Ax' hoofd naar achter. Het zag er vreselijk uit: Lily kon door concentratie en een beetje magie heel Axatapa's lichaam besturen

Axatapa probeerde haar mond te bewegen om te schreeuwen, maar het ging niet: Lily had haar in haar macht. "Ga je me nu nog achtervolgen?" grijnsde Lily gemeen.
"Je ziet, ik ben niet zomaar een fee. Ik kan inderdaad ook mensen laten lijden!" Toen liet Lily haar greep los, en wat toen gebeurde, was te grappig voor woorden.
Afbeelding

Vreemd hurkte Axatapa neer, en er leek wel stoom uit haar oren te komen. "Fafefeufeffefe?" Probeerde Axatapa te zeggen.
Maar uiteraard luisterde Lily niet, het enigste wat ze kon was lachen.
"Hahaha! Hilarisch!" lachte ze, klappend in haar handen. "Spijtig dat ik dit nog niet wist met die pestkoppen indertijd!"
"Fefofe..." probeerde Axatapa nog eens, maar ze besefte dat ze praten maar moet opgeven tot dit voorbij was, het was gewoon echt vreselijk.
Afbeelding

En gelukkig had Lily na een minuut of 2 wel genoeg gelachen. "Waarom deed je dat?!?!" begon Ax te schreeuwen.
"Wat is er toch met jou! Ik kon amper ademen...Gestoorde psychopate!"
Die reactie had Lily wel kunnen verwachten...Woedend sloeg Axatapa Lily recht in haar gezicht, en toen besloot ze dat ook zij haar krachten zou beginnen gebruiken.

Ze stond terug kaarsrecht, kruiste haar armen en fezelde enkele vreemde dingen.
Afbeelding

Toen was Lily verdwenen, en bleef Axatapa verstomd alleen achter.
Nog nooit, echt nog nooit, had ze iemand verbannen. Deze domme fee was de eerste voor haar...
Afbeelding

Lily daarentegen, was zodra ze op haar 'bestemming' aangekomen was druk in de weer met uitzoeken waar ze was.
"Ik vervloek haar...Echt, ik vervloek haar..." ze wandelde verder rond, en stapte op een gegeven moment op een trap. "Hmm...Ik weet waar ik ben," zei ze. "Dit stond in de krant...Het hoofdkwartier van die gevaarlijke boevenbende, ik moet hier weg!"

Snel rende ze naar haar auto die op onverklaarbare wijze was verschenen, stapte ze in en begon ze naar huis te rijden.

"Ik weet niet wat ik ga zeggen als ik thuiskom, maar ze komt er niet goed vanaf, dat meen ik." zei ze -tegen haarzelf, zoals altijd- toen ze snel naar huis reed.
Afbeelding
Afbeelding

Zodra ze thuis was, sprong ze uit de auto en vloog ze richting de kamer waar zij en en dat aantrekkelijke, hatelijke, groene schepsel elkaar het laatst gezien hadden.

Ze was daar nog steeds.

"Jij!" riep ze op een bazige toon, of ze probeerde het toch."Dat verbannen, waar was dat voor nodig?"
Afbeelding

Axatapa - doe tussen het halfuur van de verbanning en Lily's terugkomst een boek gepakt had- legde haar boek opzij, stond recht en begon boos te klagen:
"Jij bent boos op mij?" Vroeg ze ontsteld.
"Volgens mij moet het eerder omgekeerd zijn! Je hebt geluk dat Newa niet in de buurt was, anders was je kweeniewaar beland!"

Woedend zette ze een stap vooruit, en keek Lily recht in de ogen - lichtblauw, niet lelijk moest Axatapa toegeven - "Jij gaat me nu eens goed vertellen waarom je zo doet!"
Afbeelding

Dit was er nét iets teveel aan voor Lily: ze kon haar eigen gevoelens niet langer onderdrukken en vervangen door haat, en begon te jammeren,
ongelukkig keek ze omlaag en zei:
"Ik...Ik weet het niet. Het klinkt vreemd en onverstaanbaar, maar..." toen stopte ze plots, ze keek Axatapa recht in de ogen en begon terug te praten.
"Heb jij al eens het gevoel gehad dat je van iemand houdt, terwijl je diezelfde persoon ook het meest haat van iedereen op deze planeet, en omstreken?"
Verbaasd keek Axatapa Lily aan. "Nee..." mompelde ze alleen.
Afbeelding

Toen gebeurde het: Lily greep Axatapa vast en kuste haar, en daarmee viel er een last ten grote van 100 olifanten en giraffes van haar schouders.
Axatapa wist niet wat haar overkwam: ze liet het simpelweg aan zich voorbijgaan, met de gedachte dat Lily misschien was gestruikeld...?
Oké, nee, dat maakte ze haarzelf niet wijs, en stiekem vond ze het zo erg nog niet.
Afbeelding

Toen ze werkelijk besefte wat ze deed - het moment waar ze al de hele tijd voor wegliep, letterlijk - wou ze Axatapa van haar afduwen en meteen haar excuses aanbieden, met een leugentje als: "Sorry, ik struikelde."

Maar dat deed ze niet toen ze besefte dat Axatapa gewoon terug kuste.
Op hetzelfde moment kwam Newa binnen, die blijkbaar iets te vertellen had.
"Ax! Ik...," begon ze spreken toen ze binnenkwam, maar ze stopte plotseling toen ze de 2 zag zoenen."...Laat maar." en ze verliet de kamer.
Afbeelding

Toch leuk hè, zo'n totaal onverwacht einde.

Opmerkingen van het geniaal brein achter dit verhaal:

- Lily is altijd al een lesbienne geweest hoor.

- Wat zou Newa te vertellen hebben...

- De pose op screen 14 van Lily is zelfgemaakt, deze pose zal op het einde van de generatie samen met andere poses die ik heb/ga gebruiken in het verhaal in een posepack op MTS zetten.

Generatie 3
Hoofdstuk 1
Hoofdstuk 2
Hoofdstuk 3
Hoofdstuk 4
Hoofdstuk 5
Hoofdstuk 6

Weergave- en sorteeropties

Plaats reactie