^ Er zijn echt wel meer mensen die dagboek lezen hoor. Kijk maar naar hoe vaak je topic al wel niet bekeken is. Ik reageer zo bijvoorbeeld ook niet elke keer bij dagboeken of 365s, maar ik bekijk het zeker wel.

Leuke update

Ik volg je dagboek zeker wel. Maar anders wordt het na elk deel 'leuk' van mij.

Maar nu leuk en spannend zeg

spannend!

Hier is deel 79...


“Jessica?” George draaide zich om en zag Jessica in de deur staan, of wat er nog van over schiet.

“Nu ben je niet zat schat…Wat doe jij hier?”( Toen Lara Jessica en George nog-net-niet-jeweetwel- betrapte was George zat door na zijn werk in een café te blijven hangen met wat collega’s. Zie deel 75)

“Ik woon hier…Of woonde, 200 jaar geleden…Ach…Nu is mijn leven toch niks meer waard…”

“Daar trap ik niet in! Waarschijnlijk is dit allemaal perfect gepland van jou en ga je ons allemaal vermoorden!” Tja…Ze vertrouwd de Goodricke’s niet meer.

Jessica was geschokt door de woorden van Lara en er rolde een traan over haar wang “ Hoe bedoel je? Ik heb heus wel gevoelens…Alles wat ik jullie zou moeten aandoen en wat mijn broer deed, was om onszelf te redden…En waarom precies, wil ik jullie vertellen!…Jullie zij zo’n leuk gezin…Iets dat ik nooit ga hebben!” Ze werd helemaal emotioneel…Wat zou er allemaal aan de hand zijn?

George ziet hoe Jessica begint de huilen “Huil jij nu?” Vraagt hij.

“Ja…”Zei ze stil.(dit is echt de sim met de meeste make-up van mij ooit , even opnoemen: oogschaduw, lippenstift, wimpers, litteken(oog) schrammen(wang en mond) uitgelopen mascara, tranen…Gelukkig heeft ze geen blush , eyeliner of lenzen…)

“Laten we naar binnen gaan om mijn verhaal te vertellen, let niet op de rommel…De laatste keer dat ik hier was werden mijn ouders ontvoerd.”

Ze ploften allemaal op de stoffige oude banken neer en Jessica begon te vertellen: ”Waar zal ik beginnen? Het is zolang geleden…Ik moet wel zeggen dat het nooit de bedoeling is geweest jullie pijn te doen, en neem die excuses ook aan van mijn broer.”

“Eigenlijk zou ik jullie moeten doden, wil ik blijven leven…Maar dat wil ik niet meer. Ik wil jullie gewoon de waarheid vertellen. De waarheid…In de hoop dat jullie me kunnen helpen van deze vreselijke vloek. Een vloek die ik meedraag omdat we niet wouden meewerken! Lara, ik ben best blij dat je geen vampier meer bent! Maar ik zal het altijd blijven. Of ik heb niemand meer…”

“Ben je blij dat ik geen vampier meer ben? Maar…Maar dat plan dan? En wat bedoel je allemaal…?”

“Alles zal snel duidelijk worden…Het gebeurde allemaal ongeveer 2 eeuwen geleden…”

Mijn vader was de kleinzoon van de stichter van Moonlight Falls, en fabrikant van het rozekonijnenijs…En mijn moeder was de jongste dochter van koning Jarsia Corasnatha , de koning van Isla Paradiso(toen het nog onafhankelijk was) Mijn vader noemde Oliver Goodricke en mijn moeder Ayena Corasnatha.

Rijkeluiskinderen met als extra wat koninklijk bloed, zo kon je ons noemen. Maar spijtig genoeg hadden we toch niet voor eeuwig zo’n zorgeloos leventje…

Het was een doodgewone namiddag. Ik was in de leeskamer een boek aan het lezen, tot ik mensen hoorde schreeuwen. Het waren mijn ouders…Ik stond recht en gooide het boek snel op de grond…

Toen ik in de woonkamer aankwam zag ik mijn ouders bewusteloos op de grond liggen. De daders waren gevlucht, we hadden dit soort dingen wel vaker meegemaakt. Maar ik had een vreemd gevoel, precies of er iets niet klopte. Bryan durfde ik niet te roepen….Iets in mij zei me dat ik dat niet moest doen.

Ik raapte mijn moed bijeen en ging naar boven, op zoek naar de daders. Beneden konden ze niet zitten, dan had ik ze gezien. Of ze moesten al magische krachten hebben…

Spijtig genoeg vond ik hen niet. Toen ik terug beneden was, waren mijn ouders verdwenen. Ik zag nog net hoe ze in een koets werden weggevoerd bewaakt door enkele bleke, enge mensen.

Ik riep Bryan en hij kwam direct…Hij vroeg zich natuurlijk af waarom zijn zus hem plots riep.

Ik zei tegen hem wat ik de laatste 10 minuten had meegemaakt, en ook over dat vreemde gevoel. Ook hij had al de hele tijd het gevoel dat er iets niet klopt…

”Ontvoerd…En je hebt de koets nog zien wegrijden zeg je? Dan kunnen ze nog niet ver zijn. We pakken wat paarden uit de stal en achtervolgen hen” Zei Bryan…Hij was altijd al een avontuurlijke ziel. Maar erg impulsief en niet altijd even slim…Ik mis hem.

We haalden 2 paarden uit de stal en achtervolgden de koets, vanop een afstandje natuurlijk…

We doorkruisten heel de stad…Het was al donker tegen dat de koets eindelijk stopte. Daar stonden we dan…Voor een donker, eng huis met een grote toren. En nog steeds dat vreemde gevoel.

”Moeten we daar echt naar binnen? Misschien willen ze enkel wat geld” Bryan’s gezicht verstijfde helemaal toen hij de hoge, donkere toren zag. ”Ben je soms bang? Ik weet zo goed al zeker dat het niet om het geld gaat, dan hadden ze ons meegenomen”

Voor dat we naar binnen konden gaan, kwam er een vreemde, bleke vrouw naar buiten gelopen. Door de felrode lokken in haar haar viel ze erg op in de donkere omgeving zonder enige verlichting. En dan nog die felblauwe ogen…Ik kreeg er kippenvel van.

Ze gebaarde dat we naar binnen moesten komen, en dat deden we. Ik wou niet weten wat er gebeurde als we weigerden.” Zo, nooit gedacht aan een eeuwig leven?” Ze had een ijskoude, schreeuwerige stem. Zo’n stem waar je koude rillingen van krijgt. En wat erg vreemd was, haar mond bewoog niet.

”Hoezo?” Vroeg ik “Mensen worden oud en gaan dood, dat is nu eenmaal zo. Ik kan me niet voorstellen dat er iemand meer dan een eeuw leeft!” Zei ik betweterig. Een slimme meid was ik, als ik toen had geweten hoe oud ik nu eigenlijk al ben, ik had mijn mond gehouden…

”Hoezo zeg je? Wel…Zie je niks vreemd aan me? Ik ben niet zoals jullie. Ik ben een vampier.” En weer kwam de stem terug. Ik kreeg er bijna hoofdpijn van…”Een ras, dat sneller, slimmer, knapper….En zo kan ik nog enkele dingen opnoemen, is. En we blijven eeuwig leven, voor eeuwig jong.” Een van die dingen was dat ze geen lieverdjes zijn, ik kan het weten. Ze kwamen op in die tijd, En ze wilden hun soort dan ook over heel Simsania verspreidden.

”Zal wel…Maar wat hebben wij daar mee te maken? Of onze ouders? Laat ons gewoon allemaal gaan, en ga ergens anders domme verhaaltjes vertellen” Dat had hij beter niet gezegd…

”Domme verhaaltjes? Jullie doden is niet zo moeilijk, hetzelfde met jullie ouders. Jullie zijn een erg invloedrijke, bekende familie. Jullie zouden het snel voor elkaar krijgen heel de wereld te bekeren, en dan heers ik over heel deze wereld…” Het was meewerken of onze dood, het vreemde was dat ik er wel wat voor begon te voelen. Maar ik wist niks, niks…

Bryan vond het genoeg geweest en stond op: ”Sorry, wij zijn niet geïnteresseerd in een baantje om heel de wereld te maken naar hoe jij het wilt!” Hij werd kwaad en liep richting de deur.

Ook ik stond recht…”Mijn broer heeft gelijk, euhm…Mevrouw. Ik verzoek u om ons en onze ouders vrij te laten. En als u dat niet doet…” Eigenlijk wist ik helemaal niet wat ik dan ging doen.

”Wat dan?” Ze haalde van uit haar jurk een mes tevoorschijn en snee in mijn gezicht, ik zakte helemaal in van de pijn…

Bryan kon zich niet langer inhouden en sloeg haar in elkaar, terwijl ik ingezakt op de grond bloed huilde…En dat eerste had niet eens veel zin, ze was natuurlijk ongevoelig voor dingen zoals pijn…Daarom dacht ze er ook niet aan dat die schrammen en snijwonden me eeuwenlange littekens bezorgden, dat zijn dus al die littekens op mijn gezicht…

Maar ze bleef wel lang genoeg buiten bewustzijn om te kunnen wegvluchten. De deur die had ze op slot gedaan, dus was de enige oplossing via het dak, en dus die hoge toren…Ik ging met mijn laatste kracht de trappen op, terwijl ik bijna bezweek van de pijn. Maar ik moest volhouden…Anders bekocht ik het met de dood.

Maar we hadden niet zo goed opgelet, daar stonden we dan, aan de rand van het dak van de toren. Geen enkele uitweg, maar we moesten er weg. Of…Nee. Dat wou ik niet. Naar beneden springen was alvast geen optie, de toren was meer dan twintig meter hoog en was omringt door oude bomen met takken met wel érg scherpe punten. Als we niet gespietst werden, braken we zeker al onze botten.

Ik keek even naar boven en kreeg een misselijkmakend idee: Naar het hoogste puntje van de toren klimmen, daar was een overhangende tak. Maar het dak was veel te glad… Ik gaf het bijna op, maar dat was nog niet het ergste...

Wat is dat ergste? Hoe gaan ze reageren op het verhaal van Jessica? En ben ik juist als ik het gevoel heb dat ik het erg mooi heb geschreven naar mijn normen?

Lara is nu echt supermooi. Jessica is echt mijn favo sim uit het dagboek :3 Ze is gewoon awesome. Het verhaal is prachtig, eerlijk waar, erg goed gedaan !

Erg leuk!

Ik denk dat ze toen allebei een vampier werden?

Hier is deel 80…Wow…Deel 80 al…Ach ja, op mijn oude tempo zat ik misschien al aan deel 100
Hier is deel 80, again:


Na de woorden: ”Maar dat was nog niet het ergste” Blokkeerde Jessica helemaal. Ze durfde het niet te zeggen…Wat er daarna gebeurde. Ze hield het al 200 jaar geheim, hoe alles zover gekomen is. E het dan zeggen met de kans dat iemand je daarna gaat vermoorden omdat je je mond niet hebt kunnen houden kan wel emotioneel zijn…”Waar ga je naartoe?” Lara zag dat ze huilend wegliep en achtervolgde haar.”Ehh…Sorry, Ik kan het niet verdervertellen.” En ze ging verder de trap op naar boven.

Ze gaat een kamer binnen en zegt in haarzelf: “Dit was mijn oude kamer…Hmm…Ik ben hier al 200 jaar niet meer geweest…” Ze kijkt nog even rond in de stoffige oude kamer en gaat op het halfkapotte bed liggen. ”Het is misschien de laatste keer dat ik hier kan zijn” En ze verdrinkt in haar gedachten.

Ondertussen worden er beneden een heleboel vragen gesteld: “Waarom zou ze naar boven gegaan zijn? Ik wil het vervolg weten…”Ik denk de lezers ook Lara, maar nog even wachten!

“Heb je daarnet dan niet geluisterd schat?” Vraagt George haar daarna “Ze moest een vampier worden in de ruil voor het leven van haar ouders, maar liep weg…En op het einde ontdekte ze dat zij en Bryan geen weg meer konden, Ik denk dat niet zo makkelijk is om te vertellen. Nooit gedacht je zo gevoelloos zou zijn.”

“Ohhh….”En ze zweeg al. ”Mama, wanneer komt die enge mevrouw terug? Ik hou van griezelverhalen!” Zei Lily die zotezien niet echt alles bezeft…”Ze komt straks terug Lily, en het is trouwens echt gebeurd.” Antwoorde Lara.

Ondertussen, boven “Ik ga het hen vertellen…Zodra ‘ze’ het te weten komt gaat ze me toch doden, ik kan even goed derest ook vertellen…” Ze ging terug naar beneden en ging met nieuwe moed derest van het verhaal vertellen.

De rand van het dak waar we opstonden was erg glad, uitschuifbaar glad…Bryan lette even niet op waar hij zijn voet zette, en viel in de diepte. Ik durfde niet toe te kijken hoe hij werd gespietst door stekelige takken en al zijn botten brak.

”Jessica!!!! Pak mijn hand! Alsjeblieft!!!” Riep hij nog snel, maar het was niet de moeite waard. Ik had al lang opgegeven…Ik was toch al alles kwijt.

”Wat heb ik nu gedaan? Bryan!!! Bryan!!!! Ik zie hem helemaal niet liggen…” Ik zat naar het zwarte gat tussen de takken te staren, niks van Bryan te zien. Het was natuurlijk alweer enkele minuten geleden dat hij viel…Misschien was het dieper dan ik dacht en viel hij nog steeds.

Niet veel daarna vond ze me…Toen ik zei dat Bryan was gevallen, was ze vreemd genoeg erg blij. Enkele minuten later zat ik plots in een of andere kamer. ”Zo Jessica, heb je eindelijk toegegeven?” Vroeg ze.

”Nu ben je zeker blij…?” Ze ik kwaad ”Kom op, ik geef me over, waar zijn mijn ouders?” Ik had alles verloren, met als belangrijkste ding de macht over mijn eigen leven. Ik wou mijn ouders zien, dood of levend…

“Oh, Heb ik dan niet gezegd dat ik ze meteen na hun aankomst levend heb laten verbranden?” Ik kreeg in brok in de keel toen ik besefte dat ik evengoed zelf in de diepte had kunnen springen, dan zou ik nu bij hen zijn… Dat mens had ze gewoon achter mijn rug vermoord, en dat vond ik natuurlijk niet kunnen…

Ik kon de woorden die ik hoorde niet geloven en zei stil:”Wat…?” Het was met me gedaan…Zowel mijn ouders als broer waren dood, omdat ik niet meteen wou toegeven. Het was allemaal mijn schuld…Als ik meteen had gezegd dat ik het niet erg vond, in de hoop dat Bryan me gelijk gaf en zich ook overgaf, dan was hij alvast niet dood geweest…Maar mijn ouders nog steeds

Alsof de gedachte dat ik de schuld was van alles nog niet genoeg was, maakte het feit dat dat domme mens extreem ongevoelig is alles nog erger. ”Ik ga even tegen mijn knechtjes gaan zeggen dat ze het as van jouw ouders moeten opruimen, ben ik daar vanaf!” Ze leek het wel grappig te vinden dat ik in die zetel zat te huilen. ”Jaja…Klinkt leuk…” Zei ik nadien sarcastisch.

Ze was nog maar juist weg, of Bryan kwam kerngezond binnengelopen, spijtig genoeg zag hij er nogal vreemd uit…

“ Als dat zo was, had ik je al lang gebeten Jess…Waar zijn ma en pa nu eigenlijk? Weet je dat misschien?” Hij was wél een van hen. Hij was zo bleek,die vreemde ogen, en die beet in zijn nek…Die vrouw had er ook een.

“Dood…” Zei ik stil” Ze zijn dood, ze heeft hen meteen na hun aankomst verbrand…Levend…” Het was moeilijk om te zeggen tegen Bryan dat ze dood waren, ikzelf slikte ook ven na ik het had gezegd. Er ontstond even een rare stilte…

Plots ging Bryan voor een spiegel gaan staan en keek er een tijdje in…”Hmm… Zou Jessica dan toch gelijk hebben?” Vroeg hij zich af. “Bryan? Wat doe je nu?” Vroeg ik… De tijd dat ik nog geen gedachten kon lezen…Grappig.

”Jessica, we moeten hier zo snel mogelijk weg, ik weet de uitgang.” Maar dat had hij nét iets te laat gezegd…

‘Ze’ kwam plots binnen…”Handig dat je er ook al bent Bryan, en zo te zien was dat vreemde brouwsel op de takken smeren een slim idee!” Zei ze nog ongevoeliger dan alle andere dingen die ze ooit al heeft gezegd. Nu was het echt genoeg, ik was woedend, gewoon woedend. Ze had gewoon ons leven afgepakt, en ze had gewoon totaal geen gevoel! Voor niks…

“ Waarom doe je nog zo?” Is het niet genoeg dat je ons leven hebt afgepakt? Onze ouders hebt gedood? Bryan in een vampier hebt veranderd? Is het nog niet genoeg?” Ik wist eigenlijk wat het antwoord was, nee natuurlijk…Maar het viel altijd te proberen. Eigenlijk was ik doodsbang , ze kon elk moment mijn arm pakken en er eens stevig in bijten, en dan was ik ook een van hen…

…En dat deed ze, alsof ze mijn gedachten kon lezen… Dat was het dan, ze had haar zin. Ik en Bryan waren allebei een vampier, nu kon ze ons naar hartenlust manipuleren om een van haar knechtjes te worden en vuile plannetjes tot stand te brengen, en dat is haar gelukt…

“Vinden jullie me nog steeds een domme gevoelloze vampier? Want dat ben ik niet…”

“Cool verhaal mevrouw, komt er nog een vervolg van? Of wordt het verfilmd ofzo? Wie heeft het trouwens geschreven?” Lily met haar griezelverhaal

“Het is echt gebeurd Lily! Let niet op haar Jessica, ze is nog maar 6 jaar en beseft niet zo goed dat het echt is…”

Plots stond George recht en zei: ”Het klinkt waanzin, maar Jessica, misschien kun je ‘haar’ doden…Ik denk dat we nog ergens iets hebben liggen dat vampieren dood.”

“Als ‘ze’ het niet doorheeft en ‘ze’ me niet eerst dood gaat het wel ja…”(ze= ik weet geen naam voor haar…)

“Je kan het toch altijd proberen?”

“Misschien wel…Bedankt George.”

V hoe bedoel je?

Leuke update
Het wordt wel met elk hoofdstuk onderhand heftiger.

Het is nu een stuk duidelijker!

Hier is deel 81, en eventjes over dat deel waarin Jessica ‘haar’ gaat doden, dat ga ik apart plaatsen, natuurlijk ook in dit topic maar eerder als aparte delen omdat ik al op 2 locaties speel en het anders te ingewikkeld wordt.

Een week laterLara, George, Justin, Lily en Jaden zijn na ze bij Jessica zijn vertrokken aangekomen in Hidden Springs. Ze zijn het al wat gewend in hun nieuwe huis, En Lily en Justin ook al op school. Ook heeft Lara auditie gedaan voor een rol in een echte Simwoodfilm! Justin komt ’s avonds juist terug van een verjaardagsfeestje van iemand uit zijn klas en gaat snel naar huis.


“Ma en pa vermoorden me als ik over een kwartier niet thuis ben…”

Waar komt die poseplayer vandaan? Ik had niet eens poses gebruikt voor deze scène Ach ja zal een sim op die parking achtergelaten hebben…(nee, ik was gewoon eventjes blind toen ik die screen maakte waardoor ik de poseplayer niet zag)
Plots werd hij tegengehouden door een bruinharig meisje“Hé! Jij bent toch die nieuwe jongen bij ons op school? Ik zag je al op het feestje, ik noem trouwens Jenneyha, hoe noem jij?” Zei het meisje, die Jenneyha blijkt te heten.

“Justin Doyleh, maar ik moet eigenlijk al thuis zijn…”

“Ik wou enkel vragen hoe je noemt, ik moet trouwens ook snel naar huis, anders wordt mijn tante woedend!”

“Tante? Zijn je ouders soms op vakantie?”

“Eh…Mijn mama is gestorven toen ik nog klein was en mijn papa weet niet eens van mijn bestaan af, daarom woon ik bij haar.”

“Ze belt juist…”

“Jaja…Ik kom zo naar huis, ik ben een jongen tegengekomen…”
Snap het al…Hoe noemt hij?
“Justin Doyleh.”
Hu? Hoe noemen zijn ouders?”

“Ze vraagt hoe je ouders noemen.”

“Lara Doyleh en George Goodricke, ik weet het, ik heb de achternaam van mijn mama!”

“George Goodricke? Waar heb ik die naam nog gehoord?” Vraagt ze zich af. ”Lara Doyleh en eh…George Goodricke.”
George Goodricke? Wat? Zwszwsezswzswe* kom onmiddellijk naar huis!” *= mogen jullie niet weten

Ondertussen, thuis, Lily probeert al de hele tijd haar kleerkast toe te doen, iets dat maar niet wil lukken. ”Ga dicht domme kast!” Zegt ze ertegen. ”Eindelijk! Gelukt!”

Na de kast toegedaan te hebben, denkt ze te kunnen gaan slapen. Maar niks is minder waar, al ze ziet hoe de kast plots begint te zweven. Lily staat beweegloos naar de bijna aan het plafond plakkende kast te kijken en kan haar ogen niet geloven.

“Heb ik dat gedaan? Papa…Mama…Iemand!!!!”

“Ik ben er al Lily, zitten er monsters onder je bed?” Lacht George.

Lily ziet haar papa aankomen en pakt hem snel vast. “Papa!!! Mijn…Mijn kast zweeft!” Zegt ze doodsbang.

“Ehh…Dat is vreemd…Maar ehh, ik weet hoe dat komt!”

“Je plafond is magnetisch en trekt kasten aan!”


“En hij staat trouwens al terug op zijn plek!” Moest mijn papa mij 7 jaar geleden zoiets wijsgemaakt hebben had ik hem helemaal niet gelooft…

“Het plafond is gewoon magnetisch! Gelukkig heb ik een slimme papa!” En ze kruipt gerustgesteld in bed…

“Gelukkig kan je kleine meisjes alles wijsmaken…”

“Zozo…Mijn nichtje sprak de waarheid, George Goodricke is inderdaad in de buurt…”Wacht, het is op de 1e verdieping, en er is geen terras bij hun raam….

De volgende ochtend, Lara zit haar e-mails te checken, ze zou vandaag weten of ze de rol heeft.
“Hmm…De mails moeten nog wat laden…”

“Ah, hier is de mail…Proficiat Lara Doyleh, u hebt de rol van Jalie Taylor in de film ‘ I’m depressed of love*’ “ *= dit is een verhaal dat ik ooit op thesims3.com maakte!

“Yes…Ik heb de rol!”

“Waarom ben je zo blij schat?”

“Ik heb de rol!”

“Welke rol? De hoofdrol?”

“Ja, ik heb de hoofdrol in een echte Simwood-film! Ik moet op het einde een depressieve moeder spelen maar dan nog…”

“Dus hier gaat binnenkort een bende paparazzi aan de deur staan? Leuk…Maar ik wil het eigenlijk even hebben over Lily.”

“Ik was gisterenavond even op haar kamer, ze riep me…Ze was bang omdat haar kast begon te zweven! Nu, het ding is…Ik heb je verteld dat mijn moeder een fee was, toch?” Zie deel 55.

(er niet op letten dat Lara op wafeldeeg zit, George zette die op het moment dat ik de screen maakte die kom daar neer -_- Tja, sims…)
“Je wilt toch niet zeggen dat…?”

“Yup, Lily is ook een fee…Enkel weet ze het zelf nog niet, ik ben nieuwsgierig naar de ochtend dat ze met vleugels opstaat…”

“Als daar maar geen problemen van komen…”

(hij heeft koken niveau 3 en laat nog steeds wafels aanbranden???)
“Hopelijk niet…Ik ga straks trouwens naar de kapper, moest van Gitte omdat ik al 55 delen met dit kapsel rondloop.”

Een tijdje later…”Daar is hij…En met wat ik daarnet heb gehoord heb ik al een plan in gedachten…”
In Isla Paradiso bij Jack en Annie
(ze wonen ondertussen al in een woonboot)

“Ah ma, hier ben je.”

“Whoe Jack, je liet me schrikken!”

“Dat kan ik nog een keer hoor, Boooeeeee!!!!Hier komt weerwolf Jack!”

“Stop!!! ” Schreeuwt Annie. “Haha, wat is er met je?”

“Hu? Waar ben je nu?”

“Hier ma!”

“Jack Doyleh! Als je me nog een keer laat schrikken dawhaaaa!!!”

Annie zette haar voet op de verkeerde plek en ze viel naar beneden…

“Ma?!?!”

Hoe zal dit aflopen? Wacht, ik zal alles op een rijtje zetten:
-Justin ontmoet een meisje genaamd Jenneyha, maar zij blijkt snel weg te moeten van haar tante…
- Die tante(ik denk dat zij het is) houd George in de gaten…
-Lily is misschien een fee…
-Annie valt over rand van de woonboot in ijskoud water….

spannend!

Ik ben weer benieuwd wat je van plan bent.

Hier is het wat specialere deel waar sommigen waarschijnlijk wel wat op hebben gewacht, namelijk het deel waarin Jessica ‘haar’ doodt! Scrol maar snel naar beneden!(maar vergeet niet te lezen )


Ik liep door Bridgeport, daar woonde ze tegenwoordig. Ik voelde hoe de zon mijn huid verbrande en mijn hart klopte in mijn keel. Ik had een week lang zitten nadenken of ik het wel zou doen, elke avond zei ik tegen mezelf:’ Ik ga er nog een nachtje over slapen.’ Maar daar was ik mee gestopt. Ik moest de knoop doorhakken, en dat heb ik gedaan.

Toen ik het metrostation binnenstapte, rook ik plots bloed. ‘Zalig…Daar heb ik nu eens zin in!’ Dacht ik. Maar ik zei al snel terug tegen mezelf dat dat niet ging gebeuren, geen bloed meer voor mij!

Toen ik in het andere metrostation uitkwam, zag ik in de verte haar huis al staan. Er kwam rook uit de schoorsteen, dus er was wel degelijk iemand. Door Bridgeport zelf wandelen was natuurlijk niet moeilijk, maar toen ik haar huis naderde besefte ik dat ik het hol van de leeuw was.

Zonder moeite stapte ik door de poort, uiterst verdacht natuurlijk, zou het een valstrik zijn? Geen idee, ik kwam het alleen maar te weten als ik me haar huis binnen waagde.

Haar kamer bereiken ging ook erg makkelijk, té makkelijk. Daar lag ze dan, op haar bed wat te slapen. Ik sloop langzaamaan, centimeter per centimeter, naar haar toe. Plots schrok ik me dood, ze werd wakker! Ach ja, iemand doden in haar slaap is ook oneerlijk.

Ik haalde het mes dat Lara me had gegeven tevoorschijn en stapte langzaam naar haar toe, het was nu of nooit. Ik moet haar doden, het is mijn lot!

‘Wat doe jij hier?’ Hoorde ik achter me. Ik ben betrapt, daar gaat mijn kans.

‘Zo, Jessica is het toch? Wat is de reden van je bezoek?’ Weer die vreselijke stem, ik kreeg er hoofdpijn van. ’Wel, ik moet iets belangrijks zeggen, Ahjena’ (zo noemt ze dus)

‘Bryan, mijn broer, is dood. Vermoord door een zekere Annie Doyleh.’ Ja, ik loog. Anders was ik op dat moment al dood geweest. Liegen of je leven, zo is het nu eenmaal bij haar.

‘Om haar familie daarna alles te vertellen? Ik weet alles Jessica. Waarom deed je dat toch? Het zijn eigenlijk je grootste vijanden!’

Ik knikte ‘Misschien heb je gelijk, ik zou ze moeten haten…’

De stilde die daarna volgde, was van korte duur. Ik stond op en schreeuwde luid: ‘Maar jou haat ik meer!’ Natuurlijk was ze ook te blind, verblind door haar macht, om te beseffen dat ik een perfect moordwapen bij me had. Dat mes pakte ik snel en ik stak het recht in haar versteende hart.

Daar lag ze dan, op de grond. Het was me gelukt! Maar eigenlijk was ik helemaal niet blij, er miste iets. Mijn lot was niet voldaan, er klopte gewoon iets niet. Ik stond wat naar buiten te staren, de prachtige lichten van de hoge gebouwen met de bars, vol met mensen met heerlijk bloed, stonden op me te wachten. ‘Nee’ Zei ik tegen mezelf. ‘Dit hoort niet zo, ik mag niet op deze planeet rondlopen’

‘Ik moet bij mijn familie zijn’ Ik ging op de grond gaan zitten en stak het mes in mijn hart. ’Nu ga ik dood, net zoals hen’ De laatste paar seconden van mijn leven waren begonnen, ik kon elk moment neervallen. Ik porde het mes nog wat dieper, zo diep dat langs de andere kant de punt er bijna uitkwam.

Enkel seconden later trok ik het mes er terug uit. ‘Aaah!!!’ Krijste ik luid De wond brandde zo hard als het kan en ik verging van de pijn, zo voelt het dus. Na 200 jaar halfdood rondlopen, ga ik eindelijk volledig dood…

Daarna duurde het niet meer lang of ik was in de hemel. Ik zag ze lachen, Bryan, ma, pa, ze wachtten op me. Eindelijk voelde ik me gelukkig

Einde

V Dat zal het in de komende 10 delen dus wél zijn of Emma of Zoë moeten plots nog eens opdagen...(want hoe zit dat nu met die Zoë? En waar is Emma naartoe?)

Erg mooi, maar zielig einde van Jessica.

Maar dit zal als ik jou een beetje ken vast niet het einde zijn van deze "slechte" familie.

Hier is deel 82:


Nadat Annie in het water was gevallen, ging Jack snel naar beneden en sprong in het water. Hij pakt zijn moeder snel vast en sleurt haar mee de woonboot op, met Annie, die levensloos is, Zou er wel iets ernstig aan de hand kunnen zijn…

Na een hele boel pogingen om Annie wakker te krijgen, of er in ieder geval voor te zorgen dat ze terug ademt, is er nog steeds niks van leven in haar. Ze ademt niet, haar hart klopt niet…Ze is…Dood
‘Ma? Wordt wakker! Alsjeblieft!’ Roept Jack, natuurlijk nog steeds geen reactie. Hij krimpt in een op de grond naast de dode Annie en begint te wenen ’Laat me hier niet alleen ma, waar moet ik naartoe? Alsjeblieft, wordt wakker’

Hij staat als hij even is uitgehuild terug op en pakt zijn gsm: ’Dit moet ik Lara vertellen’ Denkt Jack hij toetst het nummer in, in de hoop dat ze oppakt.

Lara Doyleh is even onbereikbaar, spreek iets in na de piep.pieeeeeeeeepppp’Lara…Het is hier met Jack. Alsjeblieft, bel terug!’ Sprak hij in, en daarna stopte hij zin gsm terug in zijn broekzak.

‘Hopelijk ziet ze het bericht snel…’
Ondertussen, in Hidden Springs

Terwijl Jack de hulpdiensten was aan het bellen voor Annie, nadat hij Lara probeerde te bellen, vonden Lara en George het nodig om het bericht te negeren.
‘Je gsm ging schat.’ Proent* George(proenen=praatzoenen ) ‘Weet ik…Zal wel niet zo belangrijk zijn’ En ze deden op hun gemak verder.

Na enkele minuten was hun adem op. ’We kennen elkaar al 18 jaar, eigenlijk is dat toch best vreemd…En heb ik al gezegd hoe knap je eruit ziet na dat kapperbezoekje?’ Veranderde ze van onderwerp. ’Al 10 keer sinds ik thuis ben!’

Plots kam Justin de keuken binnen.’ Ma, ik heb met Jenneyha afgesproken, nu blij?’ Wat is er allemaal gebeurt tien George naar de kapper was en Jack Annie uit het water haalde????

‘Goed zo…’Zei ze terwijl ze verder in George’s ogen staarde.

George vond het gene dat Justin zei erg ‘verdacht’ en vroeg aan Lara:‘ Laat me raden…Als hij het niet vroeg, ging je hem huisarrest geven?’ Lara slikt even als ze hoort wat George zei en antwoordt:’ Helemaal niet…Oké, ik geef het toe.

‘Misschien kunnen we vanavond ergens naartoe gaan? Vroeg George aan Lara.

‘Oké, we kunnen voor Lily en Jaden wel een babysitter inhuren…’

‘Da’s dan afgesproken!’ En hij pakte Lara terug vast(en ze doen verder waar ze mee bezig waren vóór Justin binnenkwam.)

‘Waarom moeten dat nu echt mijn ouders zijn…’

Nadat George en Lara zich hebben omgekleed en een babysitter hebben gebeld gaan ze vertrekken naar een restaurantje in de buurt. ‘Lily, de babysitter komt zo. Wil je haar zeggen dat ze ons bij noodgevallen altijd kan bereiken? Het nummer ligt op een briefje in de keuken. En let goed op je broertje’ ‘Jaja papa.’ Plots gaat Lara gsmTadeloedadiedotaaaaaaa ’Je gsm gaat schat.’ Zegt George.

Lara pakt haar gsm en ziet dat Jack haar al verschillende keren heeft proberen te bellen ‘Hallo u spreekt met Lara Doyleh, ben jij het Jack?’
Ja! Eindelijk! Ik probeer je al heel de namiddag te bellen, maar je pakte niet op!
‘Rustig Jack, wat is er?’
Ma is dood…We wonen sinds enkele dagen in een woonboot en ze viel over de rand in het dak, en door het koude water kon ze niet goed zwemmen. Ik heb haar nog proberen te redden maar het was te laat…
Lara gelooft niet wat ze hoort. ‘ Is dit een grap?’ Vraagt ze.
Nee…Ik meen het.
‘…Wat…?’

Na het horen van het slechte nieuws gooit Lara haar gsm op de grond en ze rent weg. George weet niet wat Jack heeft gezegd en rent haar achterna. ‘Wat is er Lara? Wat zei Jack?’ Roept hij ‘Ma is dood…’

Ondertussen is Justin met Jenneyha in een park. ’Het is echt heel erg mooi…’ Zegt Jenneyha ‘We reden hier langs toen we de stad binnenkwamen. Ik heb hier ergens een bankje gezien, misschien kunnen we gaan zitten?’

‘Als hij maar niet gaat vragen waarom ik vannacht plots wegliep...’Denkt Jenneyha.’Waarom moest je vannacht eigenlijk plots weg?’ Hmm…Justin kan gedachten lezen.’Ohja, dat…’

‘Ik was al te laat thuis en mijn tante is best streng…’

Hij knikte‘Snap ik…’Maar in feite dacht hij iets heel anders ‘Ik heb het gevoel dat ze iets verbergt…’

Plots pakte Justin haar vast en begon haar te zoenen, en dat bleek Jenneyha niet zo erg te vinden…

‘Wat is er? Vind je me niet leuk?’
‘Laat me gewoon met rust…’

‘Wacht eh…Je…Je hebt een vriendje? Of eh…Je bent lesbisch?’ Justin verzint alle mogelijke dingen die er zouden kunnen zijn, of toch niet alle mogelijke…

‘Helemaal niet…Ik vind je heel erg leuk, ma/…’

‘Maar wat?’

‘…Maar het is gewoon erg ingewikkeld…’

En ze loopt weg.

‘Wat is er ingewikkeld? Waarom loop je weg? Jenneyha!!!’

Plots draait ze haar om en er verschijnen 2 prachtige, gele vleugels op haar rug…

Justin gelooft zijn ogen niet. ’Wie…Wie zijn jouw ouders?’ Vraagt hij.

‘Aurelia Mashraliania en…eh…George Goodricke. Ik ben je halfzus Justin.’

‘…Hoe bedoel je…?...’

Ik ben blij…Dit was namelijk iets dat ik al zo’n 2-3 maand in gedachten had!!!

Ik heb net alle delen gelezen... En het is echt geweldig! Ga zo door!

Margothieke schreef:Ik heb net alle delen gelezen... En het is echt geweldig! Ga zo door!

Alle delen? Serieus?

Erg leuk

Iedereen die deel 82 heeft gelezen, zal wel weten dat er iets ergs is gebeurd...Annie Doyleh, de sim waarmee dit verhaal begon, is...Dood... Ze loopt niet meer rond in het prachtige Simsania. Maar wie was, Annie Doyleh? Wel, ze was een moeder, een grootmoeder, een weduwe(Van Jack's vader Jeffrey Fox...) En een hele, hele leuke sim. Ze is juist 60 jaar geworden, maar ze is gestorven door de lompe val in ijskoud water. Hier zien jullie een samenvatting van haar leven, verteld door haar zoon Jack:

(de afbeeldingen spreken eigenlijk echt geen grote rol nu )



In de eerste 20 jaar van haar leven gebeurde er niet veel, ze schilderde graag, had doodgewone ouders en haar beste vriend was een doodgewone hond...Maar dat veranderde op één avond. Ze was 24 jaar, woonde juist in Hidden springs en had juist iemand ontmoet, en zekere...Bryan Goodricke Hij leek de perfecte man in haar ogen, maar dat was niet zo. Ze kenden elkaar nog maar juist of de nachtmerrie begon! Ze zag hoe hij een blonde vrouw beet, ze schrok zich dood...Is Bryan een vampier? Mijn lieve moeder wist niet wat ze zag.



Maar ze gaf toe, ook al wist ze dat Bryan helemaal niet zo goed was. Ik heb die man nooit gezien, of er mee gepraat, of wat dan ook, maar naar het schijnt was hij vreselijk! En dan te bedenken dat het de vader is van het meisje waar ik nog steeds zo hard van hou, Emma...Maar dat is een ander verhaal. Maar Bryan, die had een geheim. Een geheim dat ma niet mocht weten, en daar kwamen ruzie's van.



Ze was het beu, kotsbeu...Ze vluchtte naar Frankrijk, waar ze haarzelf bijna onherkenbaar maakte! Maar toch herkende hij haar. Toen ze terug was, lag heel de woonkamer vol met halfdode mensen die elk moment een vampier konden worden, dat heeft ze me toch verteld... En daar stond Bryan, op haar te wachten. Met een mes, een mes van zilver en diamant met weerwolfbloed, het enige wapen dat absoluut dodelijk is voor een vampier! Maar hij was één klein detail vergeten: hij was er zelf een. En daar maakte mijn moeder gebruik van, ze dacht hem te hebben gedood. Toen ze ontdekte dat ze zwanger was, verhuisde ze naar Moonlight Falls. Waar een nieuw hoofdstuk begon...



Daar beviel ze van mijn zus Lara, of halfzus, beter gezegd...



Haar leven werd weer normaal, maar zwaar. Ze was een alleenstaande moeder. Ze moest voor geld zorgen, het huis in leven houden en haar toen nog dochtertje Lara verzorgen. Ik ben blij dat ze al 17 was toen ik werd geboren, want haar peuterperiode wou ik absoluut niet meegemaakt hebben.



Maar kleine meisjes worden groot, en zo ook Lara. En dat heb ik wél meegemaakt. Annie en Lara hadden niks anders dan ruzie, ruzie en nog eens: ruzie. Je mag gerust zeggen dat Lara een moeilijke tiener was, en dat ze met een vampiervriendje, George, die daarbovenop familie van Bryan is, was de druppel die de emmer deed overlopen.



Maar dat veranderde toen ze mijn vader Jeffrey ontmoette... Het moest een mooi koppel geweest zijn. Ze konden het goed met elkaar vinden en Jeffrey kwam nog redelijk goed overeen met Lara.



En het vervolg ken je wel, ze werden verliefd en niet veel later stapten ze al in het huwelijksbootje...Waarna ze zwanger werd van mij.



Ik was geboren op de slechtste nacht die je je kunt inbeelden; de nacht waarin ma ontdekte dat Jeffrey geen doodgewone lieve man was, maar een weerwolf met enkele mentale problemen, Bijvoorbeeld het feit dat hij haar, Lara, George, en zelfs MIJ wou vermoorden...Gelukkig stierf hij.



Zo'n 14 jaar geleden, maar toen enkele dagen later werden George en Lara jongvolwassen en gingen ze naar de universiteit, maar daar stond een verrassing op hen te wachten, namelijk Lara's mogelijke vader, Bryan Goodricke, leefde nog. Hij ontvoerde hen, maar ze ontsnapten...En wij, met ondertussen al de kleine Justin erbij, gingen naar Isla Paradiso.



Ik herinner me nog een van de eerste dagen dat we daar woonden, ma viel toen eens over een losliggende steen...Enkel had ze toen wat schrammen. De val van deze keer...Tja.



7 jaar geleden kreeg ze haar 2e kleinkind Lily, ze was toen dolgelukkig. Alles leek toen perfect, maar iedereen wist dat haar leven niet zo kon blijven. Een moeder, 2 kinderen, een schoonzoon en 2 kleinkinderen? Dat was veel te normaal...Er moest iets gebeuren, en dat was: ze kreeg geheugenverlies...Ik weet nog dat Lara huilend naar buiten rende na dat ze zag dat ze haar niet meer herkende...



Gelukkig was dat maar even, ze kreeg haar geheugen terug en leerde Lily praten. Niet veel later kreeg ze haar 3e kleinkind, Jaden. Maar juist daarvoor moest ze nog iets kwijt aan Lara, ze heeft namelijk nooit zeker geweten wie haar vader is. Was het nu die Bryan of een onenightstand toen ze even weggevlucht was van hem? Dat wist ze niet, enkele dagen lang maakten ma en Lara de hele tijd ruzie...Om haar fouten recht te zetten deed ze iets...Iets dat voor de gebeurtenissen van de laatste maanden heeft gezorgd: ze vermoordde Bryan.



Ze was nog maar juist officieel een 'oudere' of het vreselijkste uit haar leven was er...De ontmoeting met Jessica, zus van Bryan. Daar had ze op zich niks mee te maken. Alhoewel die ontmoeting het gevolg was van dat zij Bryan had vermoord... Jessica haalde mij en Emma uit elkaar, en ze beet Lara. Dat ma niet kon uitstaan, toen ze ervoor zorgde dat Lara terug normaal was, wou Lara meteen verhuizen. Waarna wij en een woonboot gingen gaan wonen, en het vervolg ken je wel...

Dus: Annie die Bryan niet vermoord --> geen Jessica --> Lara niet gebeten --> geen ruzie --> Lara die niet verhuist --> Jack en Annie die niet naar een woonboot verhuizen --> ze valt niet in het water --> ze is niet dood...Dus eigenlijk heeft ze zelfmoord gepleegd

Leuk gedaan!