Familie Sekemoto
Yumi Sekemoto is onlangs ingetrokken bij haar zoon Leighton. Ze zal hem helpen om zijn peuterzoon Sam op te voeden.

Heyy, hier is dus het eerste hoofdstuk. De grijze foto's zijn mislukt, maar goed. Ik hoop dat je het leuk vind.
Hoofdstuk 1__________________________________________________

Diep in gedachten gezonken staarde ik naar Sam. Mijn moeder zat tegenover hem, op het stenenpad. ‘Stilzitten Sam.’ Met een geconcentreerd gezicht ging ze met een klein kwastje over zijn gezicht. Opeens hoorde ik de huistelefoon af gaan door het openstaande raam. Ze liet het kwastje zakken en legde hem bij een speciaal schminkdoosje. ‘Oma gaat even de telefoon opnemen,’ zei ze met een glimlach tegen Sam, waarna ze even mijn richting op keek, ‘papa schminkt je gezicht wel af.’ Ze zei het iets botter dan het andere deel van de zin.

Hoe kon ik nou weten dat een perfect meisje, niet zo perfect was als ze zich voor deed? Ik hees mezelf op, liep naar mijn kleine peuter zoontje en plofte daar vervolgens weer neer. Sam had zoveel weg van zijn moeder. Zijn lichte huid, zijn bijna gitzwarte ogen en dat kleine neusje. ‘Papa feffen!’ Ik glimlachte voorzichtig en pakte het kwastje op. Zijn lachende gezichtje keek me afwachtend aan. Oh, leek hij maar niet zoveel op zijn moeder. Dan kon ik haar misschien eindelijk vergeten. Yumi kwam alweer naar buiten. ‘Laat mij maar,’ mompelde ze.

Teleurgesteld liet ik Sam en mijn moeder weer achter, en ging naar binnen. Een goede vader zou ik nooit worden. Een zucht ontsnapte langs mijn lippen en ik sloot mijn ogen. Emi. De dag op het strand, de eerste dag dat ik haar zag.. er was meteen een klik. Het leek alsof we voor elkaar bestemd waren. Alles leek zo echt.. had ze alles gespeeld? Nee. Dat kon niet.

Die dag dat ze ontdekte dat ze zwanger was, zat ze huilend voor mijn moeders huis. Ze wou het misschien niet, of ze was bang wat ik er van zou vinden, maar ze was wel naar mij gekomen. Ik had haar getroost. Hoe kon ze dat kunnen spelen?

Zelfs de dag dat ze opeens niet meer terug kwam herinnerde ik me zo vers nog. Dat was nu zo'n twee jaar geleden. Toen was Sam net geboren, en Emi zou naar de supermarkt gaan om boodschappen te doen. Ze leek niet op haar gemak. Eerst wachtte ik uren, tot dat ze terug kwam. Misschien was ze een vriendin tegengekomen? Daarna wachtte ik nog een nacht. Pas toen sloeg de twijfel toe. De politie werd ingelicht, maar het leek alsof ze van de aardbodem was verdwenen. Maanden had ik nog op haar gewacht, tot dat ze op een dag gewoon weer voor ons huisje zou staan. Het huisje dat we samen hadden laten bouwen.

Uit eindelijk kwam ik er achter dat ze niet terugkwam. Als ze ontvoerd was, was ze nu weg. Wat zou ik anders moeten doen, dan terug gaan naar mijn moeder? Mijn laatste spaargeld was op, allemaal aan ons huisje, dat nu niet meer van 'ons' was, en anders was het wel voor spulletjes voor Sam. Mijn moeder zag me die zomerse dag al aankomen: haar enige zoon, met een uitgeputte, gebroken blik, met een krijsende baby in zijn armen, en zónder moeder. Vanaf de eerste dag had ze al gezegt dat ik Emi niet moest vertrouwen, en dat was de dag dat ik boos had geroepen dat ik volwassen was. Dat ik zelf wel kon bepalen wie goed en slecht voor me was.

Maar elke goede moeder - en oma, zou hetzelfde doen als mijn moeder: ze nam met een nietszeggende blik Sam en zijn tas over, waar al zijn baby spulletjes in zaten, en liep naar binnen. Het ging nu al beter tussen ons, maar het ging langzaam. Opeens hoorde ik de voordeur open klappen. Sam kwam stuntelig naar me toe gehaast. ‘Papa, papa!’ Met een lachend gezicht keek hij me aan. ‘Wat een mooie tijger ben jij!’ Hij begon te lachen en liet zijn tanden zien. Mijn moeder verscheen ondertussen ook in de kamer. ‘Kun je zo even boodschappen doen?’ ‘Ja.. tuurlijk.’

Mooi!

Wow

mooi geschreven!

Erg leuk!

Heeel leuk, ik vind vooral dat meisje mooi

Mooi begin van je dagboek, ik vind die foto's toch best goed gelukt hoor

Iedereen bedankt voor de reacties. c: Waarschijnlijk komt er vandaag alweer een hoofdstuk.

Mooi begin!

Erg mooi begin

Het tweede hoofdstuk, zoals je kan zien. Met dank aan Ddeemm!
Hoofdstuk 2__________________________________________________

Ik duwde mezelf uit de stoel. ‘Wat moet ik halen?’ Yumi zuchtte kort. ‘Sanoontje toetjes die Sam zo lekker vind, een klein pak met luiers, iets om vanavond te eten, melk en eieren,’ noemde ze zonder één pauze op. Dit ging ik dus nooit onthouden. ‘Ik dacht dat Sam nu bijna zindelijk was?’ ‘Bijna is niet helemaal, zo kan ik wel blijven wassen, Leighton.’ En met die woorden verdween ze uit de woonkamer. Sam keek me met grote ogen aan. ‘Ga maar even spelen, ik ga boodschappen doen,’ zei ik zacht tegen hem, waarna ik op stond. Hij knikte braaf en wandelde naar zijn blokkentafel. Sam's toetjes, klein pak luiers, avondeten, melk en eieren..

Terwijl ik in mijn roestige, gammele bak richting de supermarkt reed, noemde ik alles wat ik moet kopen nog eens op. Dit is het enige wat ik tegenwoordig nog doe voor mijn moeder, dus moet ik dat op zijn minst nog goed doen. Voorzichtig reed ik de auto de parkeer plaats op. Voor de supermarkt waren er een paar mensen, maar op de parkeerplaats zag ik gelukkig maar één auto. Ook binnen was het rustig. Opeens merkte ik op dat de indeling van alles veranderd was. Ik tikte bij de eerste persoon die ik zag op de schouder. ‘Hey, kan ik even iets vragen?’ Toen ze zich omdraaide keek ik recht in twee mooie ogen. Haar ogen twinkelden. ‘Waar liggen de.. eh.. luiers?’ Een beetje verbaasd legde ze uit waar ze lagen. Langzaam haalde ik de laatste spullen.

Nadat ik had afgerekend, liep ik weer naar buiten. Achter me hoorde ik voetstappen, gevolgd door een klein tikje op mijn schouder. Nieuwsgierig draaide ik me om en zag de vrouw van net in de supermarkt. ‘Hey,’ moppelde ik verbaasd. Ze glimlachte. ‘Je had de luiers bij de kassa laten liggen.’ Ik vormde een geluidloze 'o' met mijn mond. Hoe dom kon ik zijn? ‘Oh, totaal niet gemerkt,’ zei ik, in een poging om het gesprek staande te houden, ‘bedankt.’ Ik snapte niet wat Emi ooit in me had kunnen zien. Als ze tenminste niet alles gespeeld had. Toch bleef ze glimlachen. ‘Dus je hebt ook kinderen?’ Ik knikte. Automatisch begonnen we een gezellig gesprek.

Na nog wat gepraat te hebben, slaakte ze - Molly - opeens een kreetje, en sprong ze in mijn armen. ‘Wat..’ Ik stopte mijn zin abrupt. Op de grond, vlak voor mijn voeten, liep een hagedis. ‘Sorry, het spijt me. I-ik schrok alleen,’ stamelde ze met licht gekleurde wangen. Ik haalde mijn schouders op, met een geruststellende glimlach. ‘Geen probleem.’ Langzaam zette ik haar weer op de grond, toen het kleine beest alweer wat verder was. Sinds Emi had ik nooit meer zo'n lang gesprek gehad met een vrouw van mijn leeftijd. Zou.. ik moest dit een kans geven.

‘Morgen gaat mijn zoontje niet naar de peuterspeelzaal, en ik heb een dagje vrij.. Misschien kunnen we.. in het park afspreken?’ Afwachtend keek ik Molly aan, en voegde er snel aan toe; ‘Dan kunnen de kleintjes samen spelen.’ Ze knipperde met haar lange wimpers. ‘Lijkt me leuk.’ Opgelucht overlegde we hoe en wanneer, wat morgen in het park in het centrum was. Daarna namen we afscheid. Tijdelijk, hoop ik. Nee, Molly was niet zoals Emi. Ik zette een glimlach op mijn gezicht en draaide de radio in de auto even iets harder. ‘The day I, first met you, you told me, you never fall in love.’

Toen ik de straat in reed, zag ik net een auto voor ons huis optrekken. Huh? Verbaasd kneep ik mijn ogen samen. Het was een zwarte sportwagen. Mijn moeder had in ieder geval geen vrienden of kennissen met zo'n dure auto, dat wist ik wel. Dat waren in haar ogen 'stadse kakkertjes'. Toch.. die auto reed toch wel bij ons huis weg? Hij raasde al snel de straat uit, voor ik nog goed kon kijken wie erin zat. Ik besloot er verder niet meer na te denken. Meteen schoot Molly in mijn gedachten. Zonder Sam had ik Molly nooit ontmoet waarschijnlijk.. Opeens kreeg ik heel erg zin in morgen.

Erg leuk

Leuk gedaan!

Leuk!
En ik denk dat Emi in de auto zat

^ hm, misschieen..

& verder iedereen bedankt voor reacties. Misschien vandaag nog een hoofdstuk, dit keer langer. We'll see.

Heel erg leuk.

Een beetje laat misschien, maar hij is er wel. Weer met dank aan Ddeemm! ;DD
Hoofdstuk 3__________________________________________________

De volgende dag werd ik wakker doordat mijn deken van me af schoof. Slaperig wreef ik in mijn ogen. Meteen herinnerde ik me weer wat ik vandaag ging doen: ik ging met Sam naar het park, voor Molly. En haar dochtertje Sandi. Er verscheen een glimlach op mijn gezicht. ‘Papa!’ Nu pas zag ik dat Sam degene was die me had wakker gemaakt. ‘Papa happen!’ Ja - Sam’s woordenschat was nog al beperkt. Het enige wat hij tot nu toe zei was; oma, papa, happen of kom. En de rest was eigenlijk meer gebrabbel. Normaal had ik niet zo’n zin om vroeger uit bed te komen, maar met de gedachte dat ik vandaag een afspraak had met Molly, wou ik zelfs nu al naar het park toe gaan.

Ik stond op en met een zwaai tilde ik Sam op, die vrolijk begon te lachen. ‘Waar is oma?’ Hij keek me met grote, ondeugende ogen aan. Rustig liep ik naar de keuken. Mijn moeder was bezig om brood te smeren. Ik schraapte mijn keel. Ze keek niet achterom, en mompelde enkel ‘goedemorgen’. ‘Ik neem vandaag vrij, want ik ga met Sam naar het park,’ deelde ik mee, doelend op enige goedkeuring, toen ze niks zei, ging ik verder, ‘ik heb gisteren iemand ontmoet die ook een kind heeft van Sam’s leeftijd, dan kunnen ze samen spelen.’ Weer zei ze even niks.

Na het eten, had ik nog even wat met Sam gespeeld. Daarna was ik - een kwartier te vroeg - naar het park gereden. Expres was ik iets omgereden en was een beetje door de stad gecrost - voor zo ver mijn oude kar dat nog kon. Natuurlijk vond Sam dat geweldig. Hij was altijd zo enthousiast.. Net zoals Emi. Voor haar zwangerschap was ze overal altijd enthousiast over. Nee - ik stopte mijn gedachten over Emi weg. Ik mocht nu even niet aan haar denken. Molly was veel leuker, en die hield tenminste wel van kinderen, en zou haar kind nooit in de steek laten zoals Emi had gedaan. Toen ik mijn auto had geparkeerd bij de supermarkt en samen met Sam het park in liep, zag ik tot mijn opluchting dat Molly er was.

Ze zat aan de rand van de fontijn, met Sandi vast. Precies zoals Molly had verteld, was ze schattig. Een klein, onschuldig maar vrolijk uitziend meisje. Toen ik dichterbij kwam, zag Molly me al aan komen. Ze zette Sandi voorzichtig op de grond, gaf een aaitje over haar hoofd en liep naar mij toe. Sam liet meteen mijn hand los, toen Sandi op hem af kwam lopen. Daarna richtte ik me weer op Molly. ‘Hoi,’ zei ik zacht, en een tikkeltje ongemakkelijk. ‘Hey.’ Haar wangen kleurden licht, waardoor ik automatisch een glimlach op mijn gezicht kreeg.

Ongemakkelijk wiebelde ik een beetje naar voor en naar achteren, wat ze zag. Aarzelend omhelste ik haar. Hield ik haar niet te lang beet? Voorzichtig liet ik haar weer los. Ik keek nog even opzij naar Sam, maar die zat al samen met Sandi bij de fontijn. Natuurlijk konden ze er niet bij, maar hun handje kon nog net in het water komen als ze hem uittrekte. Langzaam begonnen we een gesprek, in het begin wat ongemakkelijk, maar later veel vloeiender.

Gelukkig werd het al iets minder ongemakkelijk toen we over van alles en nog wat begonnen te praten. Ik staarde naar haar lippen, die perfect bij haar woorden paste. Daarna keek ik weer naar haar ogen. Haar verhaal was afgelopen. Bedenkelijk wendde ik mijn hoofd af. Ik vond haar leuk. Toch? Molly merkte dat ik stiller was. ‘Wat is er?’ Ze klonk een beetje bezorgd. Het was beter om het gewoon meteen te zeggen. Hopelijk zei ze gewoon ‘ja’ of ‘nee’. ‘Uh, i-i-ik..’ Dit was zo.. zucht. Ik nam even een nieuwe hap adem. ‘Ik ben verliefd op je.’ Ik wou er nog iets achter aan voegen, maar ik durfde niet. Langzaam keek ik haar weer aan.

Voor ik ook maar mijn verontschuldiging kon opbrengen, voelde ik haar zachte lippen op die van mij. De eerste seconde was ongemakkelijk, ik was verbaasd. De tweede ontspande ik meer en pakte haar ook vast. Ze was perfect. Ik hoorde Sam vaagjes op de achtergrond wat kirren, maar mijn gedachten waren bij Molly. Als ik Sam niet had, had ik haar waarschijnlijk niet eens ontmoet. Een gevoel van geluk ging door me heen.

Leuk! Je kan mooi schrijven!

Nais!