H12:
Het was al negen uur s'avonds toen Vincent het huis uit sloop en op de schommel ging zitten. Iedereen in het huis sliep al, en iedereen dacht ook dat Vincent al sliep. Maar nee. Hannah had hem een berichtje gestuurd dat ze hem iets wou laten zien. Vincent had niet getwijfeld en was meteen in zijn kleren geschoten. Nu wachtte hij daar net vijf minuten toen hij geritsel hoorde....
Hannah kwam tevoorschijn en sprong behendig over het hekje. Vincent deed zijn mond open om haar te begroeten maar ze deed haar vingers voor haar lippen als teken dat hij zich stil moest houden. Hij keek haar verbaasd aan, iedereen sliep toch? Ze gniffelde zachtjes en gaf hem een knipoog.
Ze kwam op hem toe lopen en kuste hem. Hij reageerde verrast, maar twijfelde er niet aan om dat te laten merken. Hij kuste haar vurig terug. Zo stonden ze wel 10 minuten in elkaars armen verstrengeld. 'Ik wil je wat laten zien' fluisterde ze in zijn oor. Zachtjes duwde ze hem van haar af en pakte zijn hand. 'Kom'
Ze trok hem mee en hij volgde gewillig. Hij vertrouwde haar blindelings. Ze keek hem stralend aan. Vincent sloeg zijn arm om haar heen en trok haar stevig tegen zich aan, zij volgde zijn voorbeeld. Zo liepen ze hand in hand de duisternis in, elkaar vertrouwend en met een grote glimlach op hun gezicht.
Na een lang wandeling kwamen ze bij een afgelegen strand. Je had er een prachtig uitzicht over de zee. Hannah bleef staan en er glinsterde een traan in haar ooghoek. Vincent keek haar bezorgd aan en veegde de traan zachtjes weg. Ze begroef haar hoofd in zijn nek en snikte zachtjes. Vincent liet haar uithuilen en streek zachtjes door haar haar. Hij ging zitten in het nog warme zand en trok haar zachtjes mee.
En zo zaten ze. Na tien minuten besloot Vincent om haar te vragen wat er was. 'Waarom huil je? Het is hier toch zo mooi, daar moet je toch niet om huilen?' Ze stopte met snikken en zuchtte. 'Ik kwam hier vroeger altijd met mijn vader, toen ik klein was. Dan zaten we hier, met zonsondergang, en praten we.' Ze snikte weer zachtjes 'Tot de dag van vandaag en de dag dat hij s-stierf, ben ik hier niet meer geweest....' De tranen rolden over haar wangen en vielen in het zand 'Ohh...' Fluisterde Vincent zachtjes.
'Het spijt me' Zei hij zachtjes. Ze lachte tussen haar tranen door 'Het geeft niet, dat had jij toch niet kunnen weten. Ik wou hier gewoon nog eens heen met iemand die me dierbaar is, maar ik durfde het mijn moeder niet te vragen....' Hij keek in haar ogen en zag hoe oprecht ze was. Vincent trok haar naar hem toe en kuste haar weer. Zo bleven ze daar nog wel tenminste een uur.
Toen Vincent de klokkentoren in de verte elf keer hoorde slaan, en de sterren al volop aan de hemel stonden. Was Hannah in slaap gesukkeld. Hij schudde zachtjes aan haar arm om haar wakker te maken, maar ze reageerde niet. 'Hannah!' zei hij, maar weer geen reactie. De schrik sloeg hem om het hart. Hij schudde harder aan haar arm. Maar ze bleef roerloos in zijn armen liggen. 'Hannah! Hannah alsjeblieft word wakker!' schreeuwde hij nu. Hij voelde aan haar pols, haar hart klopte nog gewoon. Was ze bewusteloos?! Vol angst tilde hij haar op, ze voelde helemaal slap. Wat hem niet bepaald minder bang maakte.
Na veel gestuntel had hij haar op zijn rug gekregen. Hij liep met haar het pad terug naar de 'bewoonde' wereld. 'Ik breng je naar het ziekenhuis' mompelde hij, meer tegen zichzelf dan tegen haar. Om de vijf minuten voelde hij haar pols weer. Bang dat ze dood was. 'Je gaat niet dood, je word gewoon weer beter' zei hij de hele tijd. na een kwartier lopen hoorde hij haar plotseling naar adem snakken, hij stond abrupt stil 'Hannah?!' vroeg hij angstig. 'Vincent?' haar stem klonk zwak 'Vincent, ik voel mijn benen niet meer....'
-----------------------------------------------------------------------------------------------
Ik hoop dat jullie deze up wat 'spannender' vinden dan die andere