Vervolg:
Christiaan zag even wazig. Wat was er nou zojuist gebeurd? Hij schudde zijn hoofd en keek voor zich op de grond. Ineens besefte hij wat er gebeurd was.
Hij keek naar het meisje dat bewusteloos voor hem op de grond lag. Wie is dit meisje? Hij herkende haar niet. Ze zat in elk geval niet in zijn klas. Misschien een klas lager? Hij wist het niet, maar de vragen schoten hem door het hoofd.
In plaats van dat zijn zicht helderder werd, verdraaide het juist compleet. En hij kreeg ook een beetje buikpijn. Vreemd, zo hard had hij zich toch niet gestoten? Plotseling werd het stil in zijn gedachten terwijl hij geboeid naar het vreemde meisje keek . . .
…. Maar al gauw kwam hij weer bij zijn positieven, en hij voelde lichte paniek opkomen. Hij schudde even aan haar arm, maar ze reageerde niet. Was ze dood?! Nee toch??! Hij moest hulp halen!
Precies op dat moment kwam Gustaaf aanlopen. Christiaan rende naar hem toe. “PAPA! PAPA! Er is iets ergs gebeurd!”
“Kijk pap, toen ik op je stond te wachten botste er per ongeluk een meisje tegen me aan, en volgens mij is ze bewusteloos! We moeten haar snel naar het ziekenhuis brengen!” – Net op dat moment kreunde Cora en tilde haar arm op, maar liet hem al snel weer vallen. “Rustig Christiaan, ik ga wel even kijken.” Zei Gustaaf.
Gustaaf voelde even aan haar pols. “Jep, haar hart slaat nog. Dat komt vast wel goed.” Zei hij droog. “Christiaan kijkt zijn vader niet begrijpend aan. “Moeten we niet de ambulance bellen? Straks heeft ze nog een hersenschudding, of beland ze in een coma..” Gustaaf kijkt zijn zoon aan. “Dat is niet nodig. Je denkt toch niet dat ik dit kind naar dat corrupte ziekenhuis breng waar die vent van een Landgraaf de baas is, ofwel soms?! ‘Oh en trouwens… Ik heb in mijn jongere jaren biologie als bijvak gedaan, we kunnen het prima alleen af. We nemen haar wel mee naar huis, daar kan ze even bijkomen en dan bellen we haar ouders.” Zei hij triomfantelijk. “Maar..” begon Christiaan, maar Gustaaf onderbrak hem. “En daar mee uit!”
Terwijl Christiaan achter zijn vader aan hobbelde had hij maar zo zijn twijfels, maar vreemd genoeg was hij wel een beetje blij met zijn vaders beslissing. Hopelijk werd ze gauw weer beter.
Roerloos lag Cora op het bed. Ze probeerde zich te bewegen, maar het lukte niet. Ze kreunde zacht, in de hoop dat iemand haar zou horen. Waar was ze?! Wat deed ze hier?! Vragen spookten door haar hoofd, maar ze was te zwak om er een antwoord op te verzinnen. Nogmaals kreunde ze, iets harder dit keer.
Naast het bed zat een jongen in kleermakerszit, het leek of hij er al eeuwen zat. Toen hij het zachte gekreun hoorde, snelde hij op haar af en hielp haar overeind. Ondertussen schreeuwde hij 'Mam! Pap! Ze is wakker, ze is wakker!' hij keek het meisje aan, 'Ik ga wat warme Choco voor je halen, dat lust je wel toch?!' Voor dat ze kon antwoorden rende hij al weg.
Cora zat nu ook op het bed, ze probeerde zich te herinneren wat er gebeurd was. Plots speelde er een kleine glimlach om haar lippen. Ze was buiten, ze rende en genoot van de buitenlucht. 'Ja! Ja dat deed ik!' mompelde ze in zichzelf, en toen? Ze herinnerde plotseling een harde klap. En toen werd alles zwart. Wat was er toch gebeurd dat ze hier plotseling op een vreemd bed, in een vreemd huis, met kloppende koppijn zat?
Ze keek op en zag de jongen weer, dit keer met een kop warme choco in zijn handen. Hij lachte naar haar. Weer een nieuwe vraag in haar hoofd. Wie was deze jongen toch?! Ze meende hem wel eens op het schoolplein gezien te hebben, maar meer ook niet. Hij zette de kop voor haar neer en plofte toen weer op de stoel, die naast het bed was gezet.
Cora keek de jongen vragend aan. 'Ik ben Christiaan, Christiaan van de Kerkhof. Jij bent Cora Vrijevogel toch?' De jongen, Christiaan, was inmiddels achter haar naam gekomen omdat zijn moeder haar wel had herkend. Als dochter van Jolanda. 'ja, ja dat klopt. Wat doe ik hier?' vroeg ze verbaasd. 'Nou, ik stond te wachten op mijn vader, die de boekwinkel was binnengegaan. En toen kwam jij plotseling de hoek om stormen! Je knalde vol tegen me op. Toen we op de grond lagen merkte ik pas dat je niet meer reageerde, ik dacht toen dat je dood was!' Cora moest een beetje giechelen, als wist ze niet waarom. Toen moest Christiaan ook lachen. Ze barstten allebei in lachen uit. Waarom? Waarom niet!?
Ondertussen
Een vrouw rende het stenen pad op, richting de voordeur. De tranen stonden in haar ogen. Jolanda was zich dood geschrokken, toen ze plots een telefoontje kreeg dat haar dochter bewusteloos in huize Kerkhof lag. Ze was meteen in de auto gesprongen en had elk mogelijke verkeersovertreding gemaakt om zo snel mogelijk bij haar dochter te zijn.
Ze stopte voor de trap, die naar de voordeur leidde. Bovenaan, in de deuropening stond Cornelia haar al op te wachtten. Jolanda snelde omhoog en keek Cornelia met vragende ogen aan.
'Ze is al wakker hoor!' stelde Cornelia haar gerust. 'Wat is er toch gebeurd!?' Jolanda had de tranen in de ogen. Cornelia legde haar het hele verhaal uit. Jolanda knikte maar wat. Toen Cornelia was uitgepraat rende ze naar boven en stormde de kamer binnen. Waar haar dochter nu vrolijk met een jongentje zat te praten. 'Cora?!'
'Moeder!' Schreeuwde Cora. Ze was plots haar hoofdpijn vergeten en vloog de vrouw in de armen. de tranen liepen Jolanda over de wangen. 'oh liefje! Voel je je weer goed?!' vroeg ze tussen de snikken door. 'Ja hoor, dankzij Christiaan, hij is de hele tijd bij me gebleven!' Christiaan kreeg een rode blos op zijn wangen en keek verlegen naar de grond.
Even later stonden ze weer buiten. Jolanda was al vooruit gelopen naar de auto, samen met Cornelia. Ze bedankt Cornelia duizend maal. Cora keek Christiaan aan. 'Heel erg bedankt dat je me geholpen hebt, en dat je de hele tijd bij me bent gebleven. Dat was erg lief van je.' Christiaan schoof wat met zijn voet heen en weer, hij wist niet wat te zeggen. 'B-bedankt. ' stamelde hij.
Plots boog Cora naar voren en drukte een kus op zijn mond......
...Waarna ze hard weg liep.
Nogmaals met dank aan abctje!
Laatst gewijzigd door britje op vr 13 jul 2012, 15:45, 3 keer totaal gewijzigd.
Cutenesssss.