Even later…
Cornelia keek uit het raam terwijl ze de auto van Vrijevogels zag wegrijden. Wat een dag zeg. Het was alweer bijna 6 uur, en de jongens zouden wel honger hebben.
Terwijl ze aan het koken was dacht ze na. Ze wilde iets speciaals maken voor Gustaaf; ze merkte laatste tijd dat er iets niet helemaal goed was met hun relatie. De fut was er een beetje uit, het werd allemaal zo eentonig. Gustaaf praatte nauwelijks nog tegen haar, en als hij wat zei was het kort en bondig. “Van zijn lievelingseten pept hij vast wel op.” Zei ze tegen zichzelf.
Tijdens het eten was het zoals gewoonlijk doodstil. Ze merkte dat Christiaan wel heel weinig salade op had geschept terwijl hij normaal wel 2 borden leeg kon eten. “Vind je het niet lekker lieverd?” vroeg ze aan hem. “Oh, jawel hoor mam.. Ik heb alleen niet zo’n honger..” zei hij zachtjes. “Je hebt ook wel een veelbewogen dag gehad. Misschien moest je maar vroeg naar bed vandaag.” Zei Cornelia. Christiaan knikte en deed een zoveelste poging om iets van het eten naar binnen te werken.
“En schat, wat vind jij ervan? Ik heb je lievelingskostje gemaakt, en je zegt er niks van.” Zei Cornelia teleurgesteld. “Hmm, gaat ermee door.. Ik hou meer van spaghetti.” mompelde hij.
Toen ontplofte Cornelia. “Wat nou, HET GAAT ER WEL MEE DOOR?! Normaal vind je dit hartstikke lekker! Ik krijg geen enkele waardering van je voor al het harde werk wat ik hier als huisvrouw doe! Ik bedoel, in welke wereld kookt men nog zijn eigen eten?! Daarnaast moet ik elke dag nog Christiaans lunch maken en de wasserette opbellen om onze was te komen halen en brengen. En nu de vaatwasser stuk is, moet ik ook nog AFWASSEN. denk je dat dat geen moeite kost?” Christiaan voelde de bui al hangen, en sloop stilletjes weg naar zijn kamer. Gustaaf keek nauwelijks op en at door.
“Nou, als je niks tegen me gaat zeggen dan ga ik wel hoor!” boos stampte ze met de afwas naar de keuken.
Terwijl Cornelia afwaste kwam Gustaaf binnen. “Sorry Corrie.” Zei hij beteuterd. Cornelia bromde.
“Ik weet wel waar het hier om gaat. Ik ken je inmiddels wel een beetje.” zei Gustaaf. “Je hebt gelijk, ik luister te weinig naar wat je te zeggen hebt. En vanaf nu word alles anders, want ik heb een oplossing voor AL onze problemen!” Cornelia veegde haar handen af. “Ik luister.” Zei ze.
“We nemen een BUTLER!” riep hij. Dan hoef je NOOIT meer te koken of de afwas te doen!” Cornelia keek even verward. Maar, ik wou alleen dat je…” Gustaaf onderbrak haar. “NEE, geen gemaar! We hebben toch geld zat! En geld moet worden uitgegeven! Nouja, aan onszelf dan. ” Zei hij enthousiast.
Gustaaf greep haar beet in een vurige omhelzing. Nouja, dit is tenminste een begin.. dacht Cornelia.
Eenmaal in haar kamer – ja zo erg was het, ze had haar eigen kamer – trok ze haar pyjama aan en ging op bed zitten nadenken. Een butler. Ze vond het wel lief van Gustaaf, maar af en toe kon hij niet de snuggerste zijn. Malend dacht ze na over lang vervlogen tijden, toen ze het nog zo leuk hadden samen. Inmiddels was het al diep in de nacht. Ze zuchtte. Laat ik me maar klaar maken voor bed, dacht ze.
Ze haalde haar make-up eraf. Terwijl ze bezig was bekeek ze zichzelf nog eens kritisch. Ze zag rimpels die ze eerder nog niet had gezien. Ze was ook de jongste niet meer- al tegen de 40 aan.
(oke, tegen de 45..) Misschien vond Gustaaf haar gewoon niet zo aantrekkelijk meer.
Toen kreeg ze een ingeving. Wat als ik nou naar de schoonheidsspecialiste ga, en nieuwe kleren ga kopen? Ik bedoel, ik ben dan geen groen blaadje meer, maar ik mag er best wel wezen?! Zei ze tegen zichzelf. En als Gustaaf me dan ziet, dan krijgt hij vast geen genoeg van me!
Tegen de tijd de ochtend aanbrak was ze een ander mens. “Wat het ook kost, Ik moet en zal Gustaaf weer bij me terug hebben!”
Ineens was Cornelia van de Kerkhof een vrouw met een missie.
Laatst gewijzigd door britje op vr 13 jul 2012, 21:28, 1 keer totaal gewijzigd.