Re: Spoorloos - Hoofdstuk 4
Geplaatst: zo 21 nov 2010, 18:14
Hoofdstuk 5
Krakend ging de deur van de oude, muffe schuur open en stapte Dylan binnen. Verschrikt keek Jade op en sloeg gelijk haar ogen neer. Wanneer zou Dylan haar vrijlaten? Jade miste haar familie. Waarom zou haar neef haar dit aandoen? Maar toen ze dat vroeg, gaf hij geen antwoord.
'Dat is voor jou een vraag en voor mij een weet.'
Hij keek even vluchtig rond alsof hij mij niet vertrouwde en verliet toen weer de schuur. Jade bleef alleen achter, ze voelde zich misselijk en had hoofdpijn. Ze besloot om even te gaan liggen en al snel viel ze in slaap.
Rond 4 uur kwamen de zus van Peter, Roos, en haar man Mark met Dylan op bezoek bij Peter, Tina, Jillian en Joyce. Ze dronken een kopje koffie en begonnen toen over het onderwerp waar ze voor waren gekomen: de verdwijning van Jade. Dylan zei de hele tijd niet veel, knikte een beetje mee en luisterde goed. Hij had het vanmiddag maar raar gevonden dat hij mee moest naar zijn oom en tante, eigenlijk had hij er helemaal geen zin in.
'Ik hoop dat ze snel terug is,' snikte Tina en ze veegde een traantje weg. 'Ik ga zo snel mogelijk weer naar het politiebureau, kijken wat ze nu willen doen.'
Een uurtje nadat haar schoonfamilie weg was, ging de telefoon. Tina nam op en hoorde eerst alleen maar geruis. Ze wilde net de telefoon weer neerleggen toen een stem zei: 'Je zult haar nooit meer zien...'. De lijn werd verbroken en Tina staarde naar de deur. Ze herkende die stem... maar wie was het? Ze kon er maar niet opkomen en legde de telefoon zachtjes neer. Was het waar? Zou ze Jade nooit meer zien? Tina schoot gelijk vol bij die gedachte.
Ook voor Peter werd het allemaal even teveel. Hij stapte de donkere tuin in en gaf de planten water. Daarna bungelde hij met zijn voeten in het water en tenslotte besloot hij om naar het tuinhuis te gaan. Daar kon je tot rust komen en niemand zou je daar storen. Peter opende de piepende deur en sloot hem voorzichtig achter hem. Het licht knipperde aan en Peter nam plaats achter het bureau met computer.
Jillian hoorde van haar moeder dat er een vreemd telefoontje was geweest, maar trok zich er niet zoveel van aan. De eerste dagen na de verdwijning van haar zus dacht ze aan niks ander, maar een paar minuten geleden had ze een moeilijke beslissing gemaakt. Ze zou niet meer zoveel aan Jade gaan denken, natuurlijk miste ze haar verschrikkelijk, maar waarom zou ze haar tienertijd gaan verpesten? Dan had ze daar later gevolgen van en Jade zou vast wel weer terugkomen. Hoopte ze...
Peter opende een nieuw document en typte wat woorden. 'Het zal je maar overkomen,' tikte hij in en veegde het gelijk uit. Zijn eerste boek moest geen zielig exemplaar worden, maar dat was het enige waar Peter op dit moment aan kon denken. Hoe kon je nou een actieboek schrijven als je hoofd bij iets heel anders was? Opeens kreeg Peter een idee en zijn vingers typte vijf A4-tjes vol.
Na een half uur liet hij zijn schouders hangen. Pfoe, dat was eruit. Peter las het na, sloeg het op en bleef nog even voor zich uit staren.
Iedereen had een eigen plaatsje in het grote huis gezocht. Joyce zat in haar kamer, in de grote stoel die ze van haar opa en oma had gekregen. Ze keek naar buiten en zag de overbuurman zijn huis binnenstappen. Het leven ging verder, maar voor Joyce stond het nog steeds stil. Jillian had haar al haar ideeën verteld, maar Joyce wilde niet verdergaan. Maar ze moest wel... Jade zou vast wel weer terugkomen, nam ze zich voor.
Als afleiding oefende Tina haar charisma. Ze moest goed kunnen spreken en dat kon je perfect oefenen voor de spiegel. Tina kletste een uur lang door en stopte tussendoor niet. Maar opeens was haar inspiratie weg en vertrok ze naar de keuken om wat te drinken. Jillian zat doodstil op een barkruk en keek op toen ze haar moeder zag binnenkomen.
'Ga je nog wat doen?' vroeg Tina, maar Jillian gaf geen antwoord.
'Zullen we morgen samen naar het politiebureau gaan?' probeerde Tina.
Jillian knikte en vertrok toen naar haar slaapkamer.
Vanuit de keuken hoorde Tina de droger stoppen en zachtjes liep ze naar het washok. Voorzichtig haalde ze de droge kleren uit de droger en vouwde ze zorgvuldig op. Tina haalde diep in en rook de schone geur van de wasverzachter. Met de stapel kleding liep ze naar boven en legde de kleding in de grote kledingkasten van haar kinderen.
De volgende ochtend stonden Tina en Jillian al vroeg op, kleedden zich aan en vertrokken naar het politiebureau. Ze mochten meekomen met een agent en opnieuw vertelde Tina het hele verhaal. Ze agent schreef van alles op en vroeg nog wat dingen. Jillian zat er maar stil bij, ze vond het doodeng hier.
'Gaat het?' vroeg de agent. 'Wil je misschien een glaasje water?' Jillian knikte en even later kreeg ze een glas water in haar hand gedrukt.
'Ik denk dat we dan klaar zijn, mevrouw,' zei de agent na een halfuur en gaf Tina een hand.
'We gaan ons best doen en we laten meteen iets horen als we iets weten. Sterkte.'
Krakend ging de deur van de oude, muffe schuur open en stapte Dylan binnen. Verschrikt keek Jade op en sloeg gelijk haar ogen neer. Wanneer zou Dylan haar vrijlaten? Jade miste haar familie. Waarom zou haar neef haar dit aandoen? Maar toen ze dat vroeg, gaf hij geen antwoord.
'Dat is voor jou een vraag en voor mij een weet.'
Hij keek even vluchtig rond alsof hij mij niet vertrouwde en verliet toen weer de schuur. Jade bleef alleen achter, ze voelde zich misselijk en had hoofdpijn. Ze besloot om even te gaan liggen en al snel viel ze in slaap.
Rond 4 uur kwamen de zus van Peter, Roos, en haar man Mark met Dylan op bezoek bij Peter, Tina, Jillian en Joyce. Ze dronken een kopje koffie en begonnen toen over het onderwerp waar ze voor waren gekomen: de verdwijning van Jade. Dylan zei de hele tijd niet veel, knikte een beetje mee en luisterde goed. Hij had het vanmiddag maar raar gevonden dat hij mee moest naar zijn oom en tante, eigenlijk had hij er helemaal geen zin in.
'Ik hoop dat ze snel terug is,' snikte Tina en ze veegde een traantje weg. 'Ik ga zo snel mogelijk weer naar het politiebureau, kijken wat ze nu willen doen.'
Een uurtje nadat haar schoonfamilie weg was, ging de telefoon. Tina nam op en hoorde eerst alleen maar geruis. Ze wilde net de telefoon weer neerleggen toen een stem zei: 'Je zult haar nooit meer zien...'. De lijn werd verbroken en Tina staarde naar de deur. Ze herkende die stem... maar wie was het? Ze kon er maar niet opkomen en legde de telefoon zachtjes neer. Was het waar? Zou ze Jade nooit meer zien? Tina schoot gelijk vol bij die gedachte.
Ook voor Peter werd het allemaal even teveel. Hij stapte de donkere tuin in en gaf de planten water. Daarna bungelde hij met zijn voeten in het water en tenslotte besloot hij om naar het tuinhuis te gaan. Daar kon je tot rust komen en niemand zou je daar storen. Peter opende de piepende deur en sloot hem voorzichtig achter hem. Het licht knipperde aan en Peter nam plaats achter het bureau met computer.
Jillian hoorde van haar moeder dat er een vreemd telefoontje was geweest, maar trok zich er niet zoveel van aan. De eerste dagen na de verdwijning van haar zus dacht ze aan niks ander, maar een paar minuten geleden had ze een moeilijke beslissing gemaakt. Ze zou niet meer zoveel aan Jade gaan denken, natuurlijk miste ze haar verschrikkelijk, maar waarom zou ze haar tienertijd gaan verpesten? Dan had ze daar later gevolgen van en Jade zou vast wel weer terugkomen. Hoopte ze...
Peter opende een nieuw document en typte wat woorden. 'Het zal je maar overkomen,' tikte hij in en veegde het gelijk uit. Zijn eerste boek moest geen zielig exemplaar worden, maar dat was het enige waar Peter op dit moment aan kon denken. Hoe kon je nou een actieboek schrijven als je hoofd bij iets heel anders was? Opeens kreeg Peter een idee en zijn vingers typte vijf A4-tjes vol.
Na een half uur liet hij zijn schouders hangen. Pfoe, dat was eruit. Peter las het na, sloeg het op en bleef nog even voor zich uit staren.
Iedereen had een eigen plaatsje in het grote huis gezocht. Joyce zat in haar kamer, in de grote stoel die ze van haar opa en oma had gekregen. Ze keek naar buiten en zag de overbuurman zijn huis binnenstappen. Het leven ging verder, maar voor Joyce stond het nog steeds stil. Jillian had haar al haar ideeën verteld, maar Joyce wilde niet verdergaan. Maar ze moest wel... Jade zou vast wel weer terugkomen, nam ze zich voor.
Als afleiding oefende Tina haar charisma. Ze moest goed kunnen spreken en dat kon je perfect oefenen voor de spiegel. Tina kletste een uur lang door en stopte tussendoor niet. Maar opeens was haar inspiratie weg en vertrok ze naar de keuken om wat te drinken. Jillian zat doodstil op een barkruk en keek op toen ze haar moeder zag binnenkomen.
'Ga je nog wat doen?' vroeg Tina, maar Jillian gaf geen antwoord.
'Zullen we morgen samen naar het politiebureau gaan?' probeerde Tina.
Jillian knikte en vertrok toen naar haar slaapkamer.
Vanuit de keuken hoorde Tina de droger stoppen en zachtjes liep ze naar het washok. Voorzichtig haalde ze de droge kleren uit de droger en vouwde ze zorgvuldig op. Tina haalde diep in en rook de schone geur van de wasverzachter. Met de stapel kleding liep ze naar boven en legde de kleding in de grote kledingkasten van haar kinderen.
De volgende ochtend stonden Tina en Jillian al vroeg op, kleedden zich aan en vertrokken naar het politiebureau. Ze mochten meekomen met een agent en opnieuw vertelde Tina het hele verhaal. Ze agent schreef van alles op en vroeg nog wat dingen. Jillian zat er maar stil bij, ze vond het doodeng hier.
'Gaat het?' vroeg de agent. 'Wil je misschien een glaasje water?' Jillian knikte en even later kreeg ze een glas water in haar hand gedrukt.
'Ik denk dat we dan klaar zijn, mevrouw,' zei de agent na een halfuur en gaf Tina een hand.
'We gaan ons best doen en we laten meteen iets horen als we iets weten. Sterkte.'
Wel zielig... 
En ws komt er eerst een update bij 10G van Beeck, ik doe het een beetje om de beurt.
