8. Life Sucks (door Eline) Jeetje, hoe kon ik nou zo stom zijn! Het is niks, eventjes zwanger raken. Mijn leven stond na die vreselijke streepjes helemaal op zijn kop. Hoe zou ik nou in hemelsnaam een kind kunnen verzorgen als ik het al moeilijk heb om mezelf te onderhouden?
Na al dat gepieker besloot ik er mee op te houden en lekker naar de kroeg te gaan. Even mijn aandacht op iets anders, dacht ik. Het liefst een tijdje verdoofd, alsof alles langs me heen gaat.
En dat lukte me aardig goed. Het ene naar het andere glas ging naar binnen. Het voelde ontzettend goed. De hoofdpijn die ik eigenlijk had voelde ik geen eens. Maar of dat nou wel een goed idee was...
Ik kwam na een tijdje een jongen tegen, die net zoveel op had als ik. Samen dansten we lekker in het rond. Het ging zelfs zover, dat ik nog geen eens zijn naam wist, maar wel mijn mond op de zijne
drukte. Ik had gewoon geen besef meer waar ik mee bezig was. Het voelde zo goed.
Ach, nou ja. Even bij elkaar in bed kon ook nog wel.
De volgende ochtend had ik ontzettend last van een kater. Ik voelde me niet goed en eenzaam. De tranen prikten in mijn ogen en liepen langs mijn wangen naar beneden. Wat had ik gedaan?
De zorgen die ik had, kwamen opeens weer allemaal terug. Ik verlangde eigenlijk terug naar mijn ouders, die me misschien wel wilden helpen. Want zeg nou zelf, als je al moeite hebt om jezelf te onderhouden, hoe kan je dan een kind opvoeden?
Toch besloot ik het kindje te houden. De zwangerschap verliep goed. Ik probeerde mezelf in controle te houden, wat me aardig goed lukte. Ik vond het aan de ene kant eng, maar aan de andere kant was ik al bezig met de voorbereiding voor het kindje.
En toen hadden we ook nog de bevalling. Nog nooit had ik ergere pijn gevoeld, en ik kon niks anders doen dan gillen. Een paar uur later lag er een klein lief babytje mijn armen.
7. One Little Thing Will Change Everything (door Elisa) Jaren verstreken. Het was ongelofelijk hoe snel de tijd ging, en dan vooral als je naar Sofia keek. Ze groeide ongelofelijk snel, maar haar karakter veranderde niet veel. Het werd als maar erger. Ze was altijd al een wilde en ondeugende peuter geweest..
..En toen ze een kind was werd het er niet beter op. Ze irriteerde iedereen, en dan vooral mij met allerlei valstrikken, en dat was het ergste nog niet. Ik kreeg regelmatig brieven van school, die allemaal over hetzelfde gingen; Sofia's gedrag. Op school pestte ze vaak andere kinderen, en ook zette ze vaak een grote mond op. Maar als ik had gedacht dat het beter zou worden als ze tiener was, had ik het mis.
Het leek net alsof ze van alles deed om me het leven moeilijk te maken. Niet alleen veranderde ze haar uiterlijk door haar haren te verven en zware make up op te doen. Ook kwam ze elke avond weer laat thuis, en sinds kort merkte ik ook dat ze raar rook als ze thuiskwam. In eerste instantie kon ik niet plaatsen wat het was, maar toen ik erachter kwam, was ik behoorlijk boos, en ook erg verdrietig.
'Lieverd.. Sofia.. Ruik ik drugs? Dat gebruik je toch niet he?' Ik wilde mijn enige dochter niet verliezen aan zoiets aan drugs, maar ik wist zeker dat ik iets rook.
'Jezus, mens, dat gaat jou toch niks aan?' snauwde ze geïrriteerd. Dat was een ja. 'Sofia, dat gaat me zeker wel wat aan, en je weet toch wel wat de gevolgen van drugs gebruik zijn? Doe het niet.. Alsjeblieft.. Voor mij..' Daardoor werd ze nog bozer. 'Goh, wat kunnen mij die gevolgen schelen! Beter dat ik dit doe, dan alweer iets wat jij wilt.. Wat denk je? Dat ik je hondje ben, je bediende? Ongelofelijk, als ik al zou willen stoppen, zou dat zeker niet voor jou zijn..' Met die woorden liet ze me achter, mijn ogen vol tranen.
Ik wachtte al dagen op Sofia. Nadat ze was weggelopen, had ik haar niet meer gezien. Ze nam haar mobieltje niet op, en de politie kon haar niet vinden. Ik probeerde mezelf te sussen, maar toch had ik het gevoel dat er iets gebeurd was. En dat gevoel klopte inderdaad.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Jaa, het gaat snel, we know, maar anders blijf je in zo'n sleur hangen heaa.. In ieder geval, na dit hoofdstuk komt er nog 1, en een epiloog, en dan is het afgelopen.. :3
8. The End? (door Elisa) Nee, het kon niet waar zijn. Mijn koppigheid wilde niet geloven dat het de waarheid was, maar ik voelde de emoties door mijn lichaam stromen, die koppig 'welles' schreeuwden tegen mijn hoofd. Alles wat ik ooit gehad, was ik kwijt, en het leek net alsof het weer een jaar geleden was, en hier voor het eerst kwam.
Uit de kast pakte ik mijn jurk en trok die aan. Ook deed ik wat van mijn gebruikelijke make up op, al wist ik dat het niet lang zou blijven zitten. Treurig keek ik nog een keer in de spiegel. Wat wilde ik graag weg zijn. Ik wist dat ik nog niet klaar was voor het laatste afscheid, maar er zat niks anders op, en dus liep ik stug de deur uit.
Er was niemand op het kerkhof, wat me totaal niet verbaasde. Ik wist dat er niemand voor Sofia zou komen. Met trillende hand zette ik de bloem neer voor de grafsteen, en barstte in tranen uit.
Ik wist dat ik niet eindeloos kon blijven huilen, dus veegde ik mijn tranen weg. In mijn leventje had ik al zoveel verloren, zoveel verdriet gekend, zoveel tranen gehuild. Het was genoeg geweest.
Ik pakte Sofia's beer en zette hem op haar graf, en na nog een minuut of vijf naar het graf te hebben gestaard, liep ik weg en draaide me om.
En een nieuw hoofdstuk brak aan, alle pagina's van het vorige hoofdstuk waren omgeslagen. Alles wat ik had meegmaakt leek net een ander leven. Het waren slechts herinneringen. Vanaf nu zou alles beter zijn.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Epiloog: A New Chapter, A New Life En natuurlijk zou alles op het einde goed komen, en als het nog niet goed was, dan betekende dat dat het nog niet het einde was. Nooit zou ik kunnen vergeten wat er allemaal gebeurd was, maar ik kon het wel accepteren, en rustig verder leven in het nu, met een zonnige toekomst aan de horizon.
En dat was het einde! Bedankt voor het lezen allemaal :3
