Accidentally Pregnant – deel 5 (einde dagboek)
Er klinkt een gepiep naast het bed. Alles doet pijn en mijn hoofd bonkt als een gek. Ik weet dat dit het einde is, dat ik dit niet ga overleven, en het doet me zo’n pijn. Mijn arme kleine lieve dochter, mijn prachtige Jasmijn, gaat bij Michael wonen en wordt daar verder opgevoed. Met moeite sla ik de deken van me af en pak het papier en pen van het nachtkastje.
“Lieve, prachtige, oogverblindende Jasmijn,
Mijn mooie pracht, mijn alles, dit is mijn laatste woord aan jou. Mama houdt ziels veel van je, en wilt je één ding vertellen voordat ze heen gaat. Ik heb altijd zonder doel in mijn leven gelopen, drinken en feesten in Bridgeport was het enige wat er voor mij toe deed.
Toen kreeg ik jou, het beste wat me ooit is overkomen. Vanaf toen af aan wou ik een beter bestaan voor jou opbouwen, een toekomst, helaas moet ik daar te vroeg van af zien. Ik wil je vragen om een doel te kiezen in het leven, ik wil je vragen om een 10 generaties legacy te starten.
Jasmijn, je mag één ding nooit vergeten, wat je ook voor keuzes in het leven gaat maken, of het nou de legacy is of niet, mama zal er altijd voor je zijn, en is altijd trots op je.
Ik hou van je.”
Snikkend lig ik op het bed, het idee dat ik Jasmijn nooit zal kunnen zien opgroeien doet meer pijn dan alle ellende van het ongeluk. Er wordt op de deur geklopt, langzaam verschijnt Michael in de deuropening, in zijn handen houdt hij Jasmijn. “Mama!” gilt ze het uit, nog stralend van geluk.
“Hoi lieve meid, wat ben je prachtig vandaag.” Zeg ik glimlachend, terwijl ik mijn tranen weg veeg. Michael gaat aan het einde van het bed zitten, terwijl hij toekijkt. Ik voel de pijn steeds heviger worden, de tijdrekkende medicatie is aan het uitwerken en lang zal het niet meer duren totdat ik mijn laatste lucht uitblaas.
“Wil jij haar overnemen Michael?” vraag ik, als de zuster in de deuropening verschijnt. “Meneer, ik moet u verzoeken te vertrekken.” zegt ze angstig, bang om het laatste moment tussen moeder en dochter te onderbreken. Michael wil de deur uitlopen, maar ik pak zijn hand vast. “Zorg goed voor haar…” zeg ik tegen hem. Hij knikt, een traan rolt over zijn wang.
De zuster blijft naast het bed staan terwijl ik steeds meer pijn en angst voel. Het moet niet makkelijk zijn om hierbij toe te kijken, maar het is haar beroep. Met mijn laatste levenskracht denk ik aan Jasmijn, aan haar geboorte, haar prachtige ogen, haar mooie en lieve karakter. Een luid ritmisch gepiep van de naast het bed staande machine vult de kamer, de zuster is hier nog de enige levende, ik ben heen.
Einde.
Bedankt allemaal voor het lezen van dit dagboek Ik hoop dat jullie het 'leuk' vonden om te lezen en dat jullie het vervolg ook zullen gaan lezen Hieronder staat alvast een kleine teaser van het vervolg op Accidentally Pregnant !