Hoofdstuk 3
De volgende ochtend trok Peter zijn mooiste pak aan en reed met de auto naar het zakenkantoor. Vandaag was zijn sollicitatiegesprek voor leidinggevende op een belangrijke afdeling en hopelijk lukte het hem.
Zelfverzekerd stapte Peter binnen en begroette de receptioniste. 'Weet u misschien waar ik moet zijn? Ik heb vandaag een gesprek op afdeling B3.'
De vrouw wees hem de weg en een uurtje later stond Peter weer buiten. Binnen een paar weken hoorde hij of hij was aangenomen.
'Tss, we krijgen vaak te horen dat pubers zijn weggelopen, daarom kunnen we u nu niet helpen. Kom over een week maar terug.'
Tina werd weer kwaad als ze terug dacht aan wat de agent had verteld. Jongeren liepen tegenwoordig vaak weg, maar na een dag of twee kwamen ze weer tevoorschijn. Haar dochters waren ook wel eens boos weggelopen, maar dit was anders, voelde Tina. Ze hoopte zo dat de agent gelijk had en dat Jade vandaag gewoon op de stoep stond. Maar iets in haar zei dat dat niet zou gebeuren. Hopeloos reed ze weer naar huis, veroorzaakte bijna een ongeluk en plofte uiteindelijk op de bank neer.
Jade werd wakker. Waar was ze? Langzaam kwam ze overeind en wreef over haar rug. Wat was het hier donker. Het bed waar ze op had gelegen was keihard en van hooibalen gemaakt. Het hooi prikte in haar gezicht en tussen haar haren zaten nog wat plukken.
Jade stond op en wankelde een beetje. Een pijnlijk gevoel in haar maag vertelde haar dat ze wat moest eten. Voorzichtig liep ze naar iets wat een stoel moest voorstellen en ging zitten. Op een hoge baal hooi stond een klein lampje dat Jade aanklikte.
Stilletjes keek ze om zich heen, verder stond er niks in dit huis, wat je eigenlijk geen huis kon noemen. Het leek meer op een schuur en het stonk er ook nog verschrikkelijk.
Opeens hoorde Jade gekraak en piepend ging de deur open. Een donkere schim kwam naar haar toe en bleef staan voor Jade.
'Dylan, wat doe ik hier? Doe niet zo raar en breng me gewoon naar huis.'
Tranen stonden in haar ogen, maar Jade wilde het niet laten zien aan haar neef. Waarom had hij haar hier alleen opgelosten, in deze vieze, oude schuur?
'Jade, ik zal je nooit antwoord geven op die vraag. Het enigste wat ik zeg is dat je jezelf maar moet vermaken hier. En dat je je familie nooit meer zal zien.'
Met die woorden liep Dylan weer weg en draaide de deur op slot. Jade's maag rammelde, maar trek had ze niet meer. Er stroomden alleen nog maar tranen over haar wangen. Nooit meer zou ze haar ouders en zussen zien. Nooit...
Stilletjes probeerde Jillian haar huiswerk te maken, maar het lukte niet. Steeds dwaalden haar gedachten af naar Jade. Waar zou ze uithangen? Het was vast een vieze streek van Thom, omdat hij boos was dat ze het had uitgemaakt. Maar je kon toch niet zomaar iemand beschuldigen? Even later ging de voordeur open en kwam Joyce de eetkamer binnenlopen.
'Lukt het?' vroeg ze, terwijl ze naar het gezicht van haar zus keek.
'Nee, ik kan alleen maar aan Jade denken. Op school ook, iedereen vroeg waar ze was.'
Joyce knikte en hoopte dat haar zus gewoon vanmiddag weer zou verschijnen met een of andere smoes.
's Avonds vertelde Tina het verhaal over de politie aan haar man.
'Ik vind gewoon dat die mensen moeten gaan zoeken, daar zijn ze toch voor?'
Zwijgend zaten ze naast elkaar. Peter wist niet wat hij moest zeggen om zijn vrouw op te peppen. Op alles wat hij zou zeggen had ze toch weer commentaar.
'Laten we het gewoon afwachten,' besloot Tina na een hele tijd stilte, 'en als Jade er volgende week nog niet is teruggaan naar de politie.'
'Dat lijkt me een goed idee,' stemde Peter in.
Joyce stond boven op de overloop gitaar te spelen. Ze kon vanaf de vide zo naar beneden kijken en haar ouders horen praten. Ze was het er niet mee eens dat haar moeder zich zo makkelijk liet ompraten. Jade moest worden gezocht en wel nu! Maar Joyce wist niet wat ze daar tegen kon doen.
Haar verdriet om haar zus stopte ze in het bespelen van de gitaar, wat inmiddels haar favoriete hobby was geworden.
Even later liep Joyce naar de kamer van Jade. Het leek net alsof ze er niet meer was, alsof ze overleden was, zo werd er over haar gesproken en gedacht. Haar kamer zag het heel erg leeg uit. Er lagen geen kleren op de grond, haar make-up stond netjes op de kast en haar badkamertje blonk. Tina had vast goed schoongemaakt, net nadat Jade weg was. Waarom ging iedereen er al vanuit dat Jade niet meer leefde?
'Hoe gaat het?' vroeg Joyce toen ze naast haar zus ging zitten, maar ze wist dat die vraag eigenlijk overbodig was.
'Slecht. Heel de tijd aan Jade denken is echt vermoeiend. Allemaal vragen spoken rond in mijn hoofd. Waar is ze? Waarom is ze weg? Is er iemand die haar ontvoerd heeft? Wie zou het zijn? Ik kan gewoon niks anders meer doen.'
Hopeloos keek Jillian voor zich uit.
'Ik ben er voor je, zus,' fluisterde Joyce, 'en jij bent er vast ook voor mij. Samen komen we er doorheen en ik geloof dat we Jade binnenkort weer zullen zien.'
Het was al laat toen Tina en Peter uiteindelijk naar bed gingen. Ze hadden nog een hele tijd tv gekeken en daarna nog op bed liggen praten. Tina was heel erg moe en viel gelijk in slaap toen ze onder de dekens kroop. Maar Peter kon niet slapen. Na een uur heen en weer draaien kroop hij voorzichtig uit bed en liep het stukje privé tuin van hen in. Het was een warme nacht. Peter liep een paar rondjes, keek naar de mooie natuur en besloot na een half uur om weer proberen te gaan slapen.
not
Haha. Maar gelukkig zijn ze niet allemaal zo. Tnx allemaal 
Neeeee we moeten nog in ale spanning wachten 
.
