Hoofdstuk 9 - 'The End'
Noëlle was naar het strand gegaan, het was zulk lekker weer, hoe het water rustig bewoog, héén en weer... Noëlle vond het prachtig hoe het water bewoog. Vandaag had ze ook weer een geweldige conversatie gehad met Cat, haar beste vriendin. De dag ging eigenlijk best goed. Maar iets vond Noëlle vreemd, het voelde anders. Tot oppeens haar telefoon rinkelde.
"Hallo, met Noëlle Monroe?" zei Noëlle. "Goedenavond mevrouw Noëlle, ik moet u helaas wat meededelen. Vanmorgen is heer Monroe, uw vader opgenomen in het ziekenhuis met ernstige hartklachten. En een uur geleden is hij overleden. We hebben rustig alle vrienden en familieleden gebeld. En omdat uw achternaam ergens onderaan de lijst staat hebben wij u nu pas kunnen bellen. Gecondoleerd mevrouw, het spijt me voor uw verlies." en het onbekende nummer hing op. Er gingen een heleboel woorden door Noëlle's hoofd heen. Maar het eerste wat ze was rennen, rennen naar huis. Maar Ryan had gezegd dat hij met Tim op pad ging. Lekker een wandelingetje maken met de kinderwagen.
Toen Noëlle eindelijk aankwam zag ze dat Ryan er nog niet was. Ze zocht voor hen, maar vond niemand. Ze stopte in de woonkamer. Ze zat de heletijd stil, het leek wel een uur te duren, maar het waren maar vijf minuten. Noëlle pakte een foto. De trouwfoto van Aimee en Seth, Noëlle pakte haar hand en wreef over de hoofden van Seth en Aimee en begon te huilen.
Oppeens stond ze op en ging en zakte ze door haar knieën op de grond, tot ze ging liggen.
Huilen en huilen, niets meer. "Waarom ik?", "Waarom mijn familie!?" dacht Noëlle, het was als een mes in haar ribben. Tot ze begon te schreeuwen, niemand was thuis. "NOU? IS ER DAN WEL EEN GOD?" "IS ER DAN WEL HOOP!?" en zo ging ze door tot ze in slaap viel.
Oppeens lag ze op de grond in een witte kamer, Seth stond daar. Lachen naar Noëlle. Alles was wit, de kamer, de kleding. Behalve het rode haar van Noëlle. Noëlle stond op. "Ik heb op je gewacht." zei Seth lachend, "Neem mijn hand." zei Seth zacht, Noëlle deed wat hij zei. Seth zei zacht dat hij van Noëlle hield. "Ik hou ook van jou." zei Noëlle. En oppeens begon er iets vreemds.
Heel langzaam gleed Noëlle weg van Seth, "PAP!?", "PAPA!?" riep Noëlle, maar hij bleef daar. Oppeens vaagde Seth weg uit Noëlle's zicht. Noëlle kon niet meer in haar droom bewegen, haar lichaam volgde zijn eigen leven. Oppeens ging Noëlle liggen. Ze sloot haar ogen, en begon te huilen. Oppeens werd ze wakker.
Ryan had Noëlle naar boven gebracht en op bed gelegd, hij had een kaartje op het nachtkastje gelegd. "Ik ben even broodjes halen bij de bakker." maar die zag Noëlle niet. Ze lag wel zeker een kwartier op het bed. Tot ze oppeens opstond.
Noëlle liep naar de badkamer. Ze zei niks, ze dacht niks. Ze waste haar handen, poetste haar tanden. En kamde haar haar. Oppeens liep ze naar het medicijnenkastje, daar pakte ze een potje pillen uit het kastje. In het Simlish stond er "Slaappillen", ze opende het doosje, en ze pakte er precies 10. Ze stopte ze allemaal gelijk in haar mond.
Het beeld werd geleidelijk vager, toen het gewoon op het vaagst was werd het donkerder.
Noëlle knipperde met haar ogen, tot er geen eind aan kwam, en oppeens sloot ze haar ogen.
Ze lag daar voor 5 minuten, en toen kwam er geen beweging meer. Geen ademhaling. Geen hartklopping, Noëlle was dood.
Noëlle is met een traan op haar wang overleden, na een uur kwam Ryan de kamer binnen. Hij zette Tim neer en liep op Noëlle af, hij probeerde een mond op mond beademing, maar niks werkte. Hij vond een briefje.
"Lieve schat,
Als je dit leest, zal ik waarschijnlijk ergens anders zijn.
Het is een veel te pittige wereld voor mij, mijn vader is overleden, en mijn moeder, ik had jullie nog.
Maar er speelde nog meer, ik had het niet makkelijk. Lieve schat, wees alsjeblieft niet boos. Ik kom jullie ooit nog eens tegen, en tot dan. Het beste.
Lieve groetjes,
Je ex-vrouw."
En zo eindigde het verhaal van Noëlle Monroe.